Κυκλοφόρησαν τα πρακτικά του 5ου συνεδρίου αποδήμων Τρικαλινών το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 18 και 19 Αυγούστου στα Τρίκαλα
Του Αποστόλη Ζώη
Κυκλοφόρησαν από τη Διεύθυνση Πολιτισμού της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Τρικάλων τα πρακτικά του 5ου συνεδρίου αποδήμων Τρικαλινών το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 18 και 19 Αυγούστου στα Τρίκαλα. Ο τόμος είναι από τις εκδόσεις "γένεσις", περιέχονται τόσο οι χαιρετισμοί όσο και οι εισηγήσεις όλων των συνέδρων.
Συγκινητικές αφηγήσεις
Με αφορμή το 25χρονο ιωβηλαίο της, η Ελληνική Κοινότητα Νυρεμβέργης τον Ιούλιο 2006 εξέδωσε το βιβλίο "Οι Έλληνες στη Νυρεμβέργη 1960 – 2006.
Μια βαλίτσα γιομάτη όνειρα… Ιστορική αναδρομή με βιωματικές αφηγήσεις τριών γενεών".
Το βιβλίο αποτελεί συλλογική εργασία, μέρος της οποίας συνέγραψε και ο Δρ. Ευθύμιος Παπαχρήστος γραμματέας της Ομοσπονδίας Θεσσαλικών Συλλόγων. Οι εμπειρίες, τα βιώματα των μεταναστών στη Γερμανία καταγράφηκαν δειγματοληπτικά μεν, κι όμως αντιπροσωπευτικά και αναλυτικά σε ένα ειδικό κεφάλαιο του βιβλίου.
Πατρίδα είναι εκεί που ο άνθρωπος περνάει καλά
Ιδιαίτερη εντύπωση κάνουν τα λόγια του Λευτέρη Μύταρη, ο οποίος αναφέρει:
Με τις μεγάλες απεργίες των εργατών, τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του '50 στην Ελλάδα, οι εργάτες απέκτησαν κάποια δικαιώματα όπως άδεια και επιδόματα. Εδώ μπήκα στο γερμανικό εργατικό συνδικάτο, που ήταν ο μόνος οργανισμός που μας είδε ως ανθρώπους. Όλοι οι άλλοι μας ήθελαν βιομηχανικούς εργάτες. Το συνδικάτο έλεγε ότι "ήρθαν άνθρωποι, δεν έχει σημασία που γεννήθηκαν, είναι το ίδιο σαν κι εμάς". Μπήκα λοιπόν στο συνδικάτο και αγωνίσθηκα για τους συμπατριώτες με τις δυνάμεις που διέθετα.
Αργότερα μας έδωσαν το δικαίωμα συμμετοχής στα Συμβούλια Προσωπικού των επιχειρήσεων. Έβαλα υποψηφιότητα και εξελέγχτηκα στο Συμβούλιο Προσωπικού στο εργοστάσιο Bosch…. Μέχρι αρχές της δεκαετίας του '80, η Γερμανία έλεγε ότι δεν είναι χώρα υποδοχής μεταναστών, γι' αυτό κι εμείς ήμασταν έτοιμοι να γυρίσουμε. Αλλά μετά από αγώνες που κάναμε μέσα από τα συνδικάτα και από διάφορες οργανώσεις των αλλοδαπών και Γερμανών, αποκτήσαμε το 1973 στη Νυρεμβέργη το δικαίωμα να εκλέγουμε εμείς οι αλλοδαποί το Συμβούλιο Αλλοδαπών. Αν και κάποιοι το θεωρούσαν διακοσμητικό όργανο, εγώ συμμετείχα στις εκλογές, την πρώτη φορά ως αναπληρωματικό μέλος, μετά ως κανονικό μέλος και συνεχίζω ακόμη και σήμερα να είμαι στο Συμβούλιο Αλλοδαπών. Μαζί με άλλους δυο Έλληνες συμπατριώτες, ο Δήμος με τίμησε για την πολυετή εργασία μου στο Συμβούλιο.
Στον ελεύθερο χρόνο στις αρχές, κάναμε πολλές οικογενειακές επισκέψεις.
Συναντιόμασταν σε σπίτια, βάζαμε το πικ-απ ή το μαγνητόφωνο, λέγαμε τα δικά μας, βγαίναμε και έξω σε διάφορα κέντρα διασκέδασης με ελληνική μουσική. Το 1978/79 ιδρύσαμε τον Ηπειρωτικό Σύλλογο και λίγο αργότερα συμμετείχα για πολλά χρόνια και στο Διοικητικό Συμβούλιο. Ιδρύθηκαν κι άλλοι εθνικοτοπικοί σύλλογοι που τράβηξαν πολύν κόσμο στα γλέντια τους.
Κρατούσαν και τη νεολαία κοντά τους, ήταν τελικά κάτι καλό για τους μετανάστες. Ήρθα για ένα χρόνο το 1963 και τώρα πέρασαν σαράντα τρία χρόνια και είμαι ακόμη εδώ. Πολλά λένε οι εγγράμματοι για πατρίδα. Για μένα πατρίδα είναι εκεί που περνάς καλά. Στη Γερμανία περάσαμε καλά. Πήρα τη σύνταξη και λέω να επιστρέψω. Αλλά τα πράγματα είναι δύσκολα για μας που ζήσαμε πολλά χρόνια εδώ. Ζήσαμε σε μια άλλη νοοτροπία, εδώ τηρούνται οι νόμοι".
