Μακρόθεν
Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη
Η επόμενη μέρα αποδεικνύεται για το ΠΑΣΟΚ επώδυνη, καθώς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σωριάστηκε κυριολεκτικά απο την βροντερή πτώση του στις εκλογές της Κυριακής.
Ποιός χρεώνεται την αποτυχία σε μια εκλογική αναμέτρηση, που θα μπορούσε να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας αλλά αντ’ αυτού κατέληξε σε κατα κράτος ήττα της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Μα, φυσικά ο πρόεδρός του Γεώργιος Παπανδρέου, ο οποίος κληρονομική ιδιότητι, πήρε την ηγεσία του κόμματος δίκην δώρου απο ένα ΠΑΣΟΚ, που μέχρι τότε τηρούσε αλώβητες τις συντεταγμένες διαδικασίες του καταστατικού και λειτουργικού του χάρτη.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου αποδείχθηκε εξαρχής λίγος για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Οι σφυγμομετρήσεις έδειχναν καθαρά την αδυναμία του αρχηγικού προφίλ του απέναντι στον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, απο τις πρώτες κιόλας μέρες.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου έχασε τις εκλογές του 2004 και ήταν αναμενόμενο. Πήγε απαράδεκτα στις ευρωεκλογές και κυριολεκτικά συντρίφτηκε στις δημοτικές εκλογές, όπου έγινε φανερό πως παραχωρούσε τις προοδευτικές δυνάμεις προς την αριστερά. Κανείς δεν τόλμησε να κριτικάρει ανοιχτά την τακτική του μέσα στο κόμμα.
Κι όμως. Απο τότε έπρεπε να υποπτευθούν οι επιτελείς του πως η αντιπολίτευση που ασκούσε ο διάδοχος Παπανδρέου δεν ήταν αυτή που θα έπειθε το μεγάλο όγκο των δημοκρατικών δυνάμεων να συνταχθεί μαζί του. Ηταν άλλωστε φανερό πως η προσωπική πολιτική εικόνα του αρχηγού δεν τραβούσε.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου αποδείχθηκε ο χρησιμότερος αντίπαλος του Κώστα Καραμανλή, καθώς ακύρωσε το επιχείρημα του νεποτισμού για τη Νέα Δημοκρατία (τρείς φαμίλιες κυβερνούν κληρονομικά την Ελλάδα μεταπολεμικά- το διατυμπανίζουν όλα τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία!), κατέκλυσε το ΠΑΣΟΚ με δικούς του αμφιλεγόμενους συμβούλους και απομονώθηκε σε μια κορυφή με βάση μόνο τους παλιούς καλούς πιστούς κεντρώους του παππού και του πατέρα του.
Ως πολιτικός άνδρας που έχασε σε τρείς εκλογικές αναμετρήσεις, βυθίζοντας κυριολεκτικά το κόμμα του σε ανυποληψία, έπρεπε να κάνει μια βαθειά αυτοκριτική. Ωφειλε με την αισθητική του σύγχρονου Ευρωπαίου ηγέτη να παραιτηθεί αμέσως απο τον κληρονομικό θρόνο.
Αντ’ αυτού κραυγάζει και στα ύστατα, προφανώς αποκλεισμένος στο βασίλειό του και περιστοιχισμένος απο τους αυλοκόλακες, που πάλι δεν του αποκαλύπτουν την αλήθεια για την έκταση της ταπεινωτικής του ήττας. Κραυγάζει επικαλούμενος υπαινικτικά την συγγενική σχέση του με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου. Επιτίθεται άναρχα εναντίον του εσωτερικού αντιπάλου του Ευάγγελου Βενιζέλου, κατηγορώντας τον ως διαπλεκόμενο με τα συμφέροντα των εκδοτών.
Ειλικρινά η εικόνα του Γεώργιου Παπανδρέου είναι αποκαρδιωτική. Ο βασιλιάς αποδεικνύεται γυμνός. Και οι αυλικοί του φέρονται αποφασισμένοι να διακυβεύσουν την ενότητα του δημοκρατικού Κινήματος σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κρατηθούν στο στενό κύκλο της ξεπερασμένης οικογενειοκρατίας.
Κρίμα, γιατί στο ΠΑΣΟΚ αξίζουν καλύτερες μέρες!
