Όλες οι κατηγορίες:

Φανή Πεταλίδου
Ιδρύτρια της Πρωινής
΄Έτος Ίδρυσης 1977
ΑρχικήΑπόψειςΛάμπει η μπλογκογειτονιά

Λάμπει η μπλογκογειτονιά

- Advertisement -

Μακρόθεν 


Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Βρίσκομαι στην Αθήνα μιας παρατεταμένης άνοιξης κι ας είναι αρχές Νοέμβρη. Ο ήλιος λάμπει ζωηρός στον αττικό ουρανό, οι λιγοστές στάλες βροχής ανάμεσα στις μέρες και στις βδομάδες έρχονται για να θυμίζουν απλά πως το φθινόπωρο έπρεπε να είχε δώσει παρουσία.

- Advertisement -

Φυσικά, δεν ενοχλούμαι με την απρόσμενη καλοκαιρία, αντίθετα έχω την άνεση να περπατώ στους αγαπημένους δρόμους, να σταματάω στα υπάιθρια καφέ για μία λεμονάδα, να περιδιαβαίνω τις λατρεμένες μου γωνιές με την ελαφράδα και την ανεμελιά μιας άλλης παράταιρης εποχής.


Περπατώ κάθε πρωί παίρνοντας  την Ηρώδου του Αττικού, χώνομαι στο Ζάπειο, αγναντεύω την Ακρόπολη ώσπου να φτάσω στο κέντρο όπου δίνω τα ραντεβού με φίλους και γνωστούς. Στο κάθε μου βήμα χάνομαι μέσα στις αναμνήσεις απο την κοινή εμπειρία με την αδελφή, που με εγκατέλειψε τρία χρόνια πριν για τη γειτονιά του ουρανού. Ολο μου φαίνεται πως απο κάπου θα φανεί κι όλο δεν έρχεται ποτέ ούτε σε τούτη την ευλογημένη πόλη της.

Σ’ αυτό το ταξίδι αποφάσισα να γνωρίσω τους μπλογκοκάτοικους, αυτούς που έχουν ακίνητα  στη μπλογκογειτονιά και που τους πλάθω στο μυαλό μου μέσα απο τα μακρινά γραπτά τους. Ο πρώτος κύκλος άνοιξε με το λογοτεχνικό σαλόνι της Ελένης Γκίκα- Αλεφ στην Αγκυρα, όπου πήγα το προηγούμενο Σάββατο. Καφές και κουλουράκια και γλυκά κι ένα χαμόγελο αγαπητικό απο την Ελένη ήταν  η υποδοχή στο μικρό χώρο, όπου βρέθηκαν κάποιοι εκείνο το ζεστό σαββατιάτικο πρωινό.

Στην παρέα ΄ηταν ο  Λιμπρόφιλος, που αναγνωρίζεται δια γυμνού οφθαλμού καθώς στο μπλόγκ περιγράφει το πορτρέτο του χωρίς υπαινιγμούς. Ηταν ακριβώς όπως τον περίμενα, μεσήλιξ, σοβαρός, μετρημένος, ένας άνθρωπος του καιρού με σκεπτικιστική ματιά.

- Advertisement -

Υστερα μίλησα με τον Μπάμπη Δερμιτζάκη, ένα εκπληκτικό τύπο με χιούμορ και βαθειά γνώση για πρόσωπα και πράγματα. Με συγκίνησε ο τρόπος που μιλούσε για το γιό του, η κοινή γονική περηφάνεια μας με έπεισε πως πρόκειται για πολύ γήινο άτομο με εξάρσεις και πετάγματα μόνο στο λογοτεχνικό ουρανό.

Μοντέρνος, cool , τυπάκι, ο Δημήτρης Αθηνάκης   μου φάνηκε ο πιό προχωρημένος στις απόψεις. Με ένα μάτι σχεδόν απόλυτο- δεν έχει στρογγυλοποιηθεί ακόμη λόγω της νιότης του- είχε πολλά να υπαινιχθεί κι όμως κρατιόταν. Με ενθουσιίασε το γεγονός πως ένα νεαρό παιδί ασχολείται τόσο σοβαρά και κριτικά με την ελληνική λογοτεχνία (που θα μπορούσε να την έχει αφορίσει με το ελαφρυντικό της ανωριμότητας).

Σχεδόν σίφουνας, ανατρεπτική, καταιγιστική, φρέσκια μου φάνηκε η Aura Voluptas, που ήταν μια μικρή, τραγανιστή αλήθεια στη μπλογκογειτονιά. Διαβάζοντας τις παρεμβάσεις της στα μπλόγκς  είχα την αίσθηση πως ήταν εριστική, πως μπορεί και νάταν μεγαλοκοπέλα,  πως όλα της έφταιγαν γιατί είχε απωθημένα. Κι όμως, η Αουρίτσα είναι μια νεαρή θεά, που δεν έχει χρόνο να ανέχεται, που ορμάει ακάθεκτα με τις απόψεις της γιατί γνωρίζει πως δικαιούται στο απόγειο της νιότης να είναι απόλυτη, άκαμπτη, επιθετική!

Εκεί σ΄αυτή την ομήγυρη γνώρισα και τη Λαμπρίνα Μαραγκού με μακρινή καταγωγή απο την ορεινή Λευκάδα, παρακαλώ. Αμέσως ένιωσα την κοινή εμπειρία να μας διακατέχει, να μας ενώνει, να μας δένει σα να γνωριζόμασταν απο παλιά. Βρήκαμε τόσα πολλά να πούμε που δεν έφτανε το βραχύ απόγευμα του Σαββάτου. Αλλωστε, η Λαμπρίνα επειγόταν γιατί παρουσίαζε το νέο της βιβλίο με τίτλο «Πάθος» κι ελαμπε το πρόσωπό της απο τη γνωστή ευτυχία των συγγραφέων την ώρα της δημοσίευσης! Η παρουσία της Λαμπρίνας με γέμισε περηφάνεια για τον τόπο μου κι αισιοδοξία για τις γυναίκες της γενιάς μου.

Με την Ανάσα-Κυκλάμινο-Κατερίνα Παπαθεοδώρου μιλούσαμε στη μπλογκογειτονιά κάθε πρωί. Εκείνη άνοιγε το μεγάλο της σπίτι κι εγώ ακουμπούσα το βλέμμα μου στα στολισμένα ανθοδοχεία της. Ημουν ήδη συνεπαρμένη με την ύπαρξή της, που γλιστρούσε με ενθουσιασμό παντού αφήνοντας τα γλυκά ίχνη της αισιοδοξίας της.

Δώσαμε ραντεβού στο κέντρο της Αθήνας. Κι εκείνη σαν έτοιμη απο καιρό ήρθε με το λευκό τριαντάφυλλο στα χέρια και μια σακούλα με σοκολάτες κι αγιασμένο λάδι απο τον Αγιο Εφραίμ: για την Ελένη-Αλεφ, για την Αγγελική-Εαρινή Συμφωνία και για μένα , τη μακρινή Ιουστίνη. Στα πρώτα κιόλας λεπτά είχα εισπράξει την άδολη αγάπη της, την αγαθή της πρόθεση, την απροκάλυπτη φιλία της. Χωρίσαμε με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε, γιατί η ώρα δεν μας έφτασε. Τόσα πολλά κι ακόμη περισσότερα είχαμε να κουβεντιάσουμε. Εκείνη θ’ αναχωρούσε σε λίγο για το Βόλο.

Σήμερα ήπιαμε ένα πλούσιο καφέ-λάτε με τον αγαπημένο φίλο απο τα παλιά Θύμιο Κολλά και ενθουσιασμένο νεομπλόγκερ Ράδιο Μαρκόνι  στο βιβλιοπωλείο του Ελευθερουδάκη. Είπαμε πολλά απο τα παλιά και τα καινούρια μας κι όμως δε χορταίναμε να λέμε…

Την άλλη εβδομάδα θα πάρω το δρόμο της επιστροφής για το Μόντρεαλ. Το μυαλό και η ψυχή μου θα είναι γεμάτα απο τα πρόσωπα που γνώρισα στην Αθήνα, που ξαναείδα μέσα απο το πρίσμα της μπλογκόσφαιρας, που ξανανακάλυψα μέσα απο τα γραπτά τους. Ηταν μια ευλογημένη συνεύρεση τούτη με την μπλογκοοικογένεια στην αδιάφορη παραφορά της πρωτεύουσας. Θα είναι πολύτιμες οι αναμνήσεις για τη βόρεια πόλη μου, όπου άρχισε κιόλας να χιονίζει…

- Advertisement -

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ