ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Αυτές οι εκλογές στην Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης είχαν πολλά θετικά πέρα από όσα ήδη έχουμε επισημάνει(ήρεμο και ήπιο κλίμα, τεράστια συμμετοχή, νομιμότητα και εγκυρότητα κτλ) συμμετείχαν -και στους δυο συνδυασμούς- και Πρόσωπα, νέα και παλαιά στα δρώμενα της Ομογένειας και δει της Ομοσπονδίας, με διακεκριμένη και εγνωσμένη αξιοπρέπεια. Πρόσωπα που τα χαρακτηρίζει η σοβαρότητα και η συνέπεια λόγων και έργων όπως έχει καταδείξει η προσωπική κοινωνική και επαγγελματική τους πορεία. Με διακριτικότητα και πάνω από όλα ήθος! Έννοια βαθιά χαμένη στα σκοτεινά και βρόμικα υπόγεια του Σταθάκειου Κέντρου όπου στεγάζεται η Ομοσπονδία. Πρόσωπα με όραμα και αρχές. Πρόσωπα που έχουν δώσει τη δική τους μαρτυρία και συμμετοχή από άλλα μετερίζια, με επιτυχία και σύνεση. Ένα από αυτά τα πρόσωπα είναι ο καθηγήτης στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, στο Queens College κ. Νίκος Αλεξίου με τον οποίο είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε να προβληματισμούμε για τα δρώμενα στην Ομογένεια, να ανταλλάξουμε απόψεις σε μια σειρά από θέματα κοινού ενδιφέροντος και να συζητήσουμε ανοιχτά.
Μια ελεύθερη συζήτηση-συνέντευξη εφόλης της ύλης αφορμής δοθείσης της συμμετοχής του για πρώτη φορά στις εκλογές της Ομοσπονδίας με το συνδυασμό του Ντίνου Ράλλη και προς τιμή του που προσκάλεσε ένα τόσο σοβαρό πρόσωπο δίπλα του στο συνδυασμό. Ένα πρόσωπο που αν έμενε στο νέο Διοικητικό Συμβούλιο είναι βέβαιο πως θα βοηθούσε πολύ στην πρόοδο και την πνευματική εξύψωση του ήδη τραυματισμένου κύρους και αξιοπιστίας του ιστορικού θεσμού. Ο καθηγήτης κ. Νίκος Αλεξίου δηλώνει σήμερα αποκλειστικά στο Greek American News Agency πως τελικά δεν θα μετέχει στο νέο Δ.Σ. για λόγους που εξηγεί στην αποκλειστική συνέντευξη που ευγενικά μας παραχώρησε. Μια είδηση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως βόμβα με τις εξελίξεις και τις αλλαγές που θα επιφέρει στην σύνθεση του νέου Δ.Σ. αν εστιάζαμε το ενδιαφέρον μας μόνο σε αυτό το γεγονός, αλλά είναι μεγαλύτερης σημασία τα όσα αναφέρει ο κ. Αλεξίου για άλλα μεγάλα ζητήματα που αφορούν το σύνολο του Ελληνισμού στην Αμερική και τα προβλήματα του εν όψει της πορείας του στον 21ο αιώνα.
Η συζήτηση μαζί του άκρως ενδιαφέρουσα και βγάζει πολλές και ενδιαφέρουσες αλήθειες και ειδήσεις για τα δρώμενα της Ομογένειας που αφενός αξίζει να σημειώσουν κυρίως τα υψηλόβαθμα στελέχη του νεοεκλεγέντος Διοικητικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας, αλλά και να προσέξουν κάποιοι που περι- φέρονται ως ταγοί και ηγέτες της Ομογένειας και αφετέρου θα πρέπει να προβληματίσει τους κρατούντες στην Αθήνα για όσα αναλύει με επιστημονική επάρκεια και ιδιαίτερη σοβαρότητα αναφερόμενος σε πολλά θέματα όπως τα ζητήματα παιδείας, πολιτισμού αλλά και η ξεκάθαρη απάντηση του για την οργανωμένη ομογένεια και το Lobby που κάποιοι πεισματικά και εργολαβικά διατείνονται πως διαθέτει… Ο Νίκος Αλεξίου βαθία ευαισθητοποιήμενος -όπως δείχνουν τα συγγράματα οι μελέτες και τα ποιήματα του -είναι η άλλη όψη της Ομογένειας των ΗΠΑ. Η θετική. Η δημιουργική. Η καλή και ελπιδοφόρα άποψη που συντάσσεται με την ολένα αυξανόμενη τάση της αντίδρασης που καταγράφεται ενάντια στο κατεστημένο και το στημένο των οργανωμένων συμφερόντων που λυμαίνονται την Ομογένεια σε κάθε πτυχή και έκφανση της ζωής της. Η συζήτηση μαζί του σε συνεπαίρνει και σε μαγεύει. Σε οδηγεί σε άλλους κόσμους. Χωρίς άλλα σχόλια και εισαγωγές σας αφήνουμε να παρακολουθήσετε την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μας με πολλές πολλές ειδήσεις.
Κυρίε Αλεξίου, κατ αρχήν σας ευχαριστώ για το χρόνο και την τιμή που μας κάνετε να είστε μαζί μας. Θα αρχίσω με κάτι τετριμένο σε τέτοιου είδους συνεντεύξεις. Πόσο συχνά πάτε στην Ελλάδα;
– Τον πρώτο καιρό, για προσωπικούς λόγους, δεν πήγαινα συχνά στην Ελλάδα, σχεδόν καθόλου. Τώρα, μετά από 20 χρόνια, πιο συχνά.
Ποιες οι διαφορές της Ελλάδας του σήμερα και της Ελλάδας που αφήσατε πίσω σας;
-Το βέβαιο είναι ότι η Ελλάδα του σήμερα είναι σαφώς καλύτερη από την Ελλάδα που άφησα. Η Ελλάδα είναι πια μια Ευρωπαική χώρα, μέχρι πρόσφατα η μόνη Βαλκανική χώρα της Ευρώπης και με ηγετικό ρόλο στην περιοχή των Βαλκανίων, καθώς είναι και πλήρες μέλος της Ευρωζώνης. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα από χώρα εξαγωγής μεταναστών είναι πια μία χώρα που δέχεται μετανάστες.Έχει καλυτερεύσει η Ελλάδα, παρόλα αυτά δεν έχει παύσει να μας πληγώνει, όπως λέει κι ο Σεφέρης.
Στο πανεπιστήμιο που διδάσκεται έχετε έλληνες φοιτητές πρώτης και δεύτερης γενιάς και ποιες είναι οι εντυπώσεις σας;
-Το πανεπιστήμιο του Queens College, έχει μια μεγάλη παράδοση στον αυξημένο αριθμό Ελλήνων και Κυπρίων φοιτητών. Η περιφέρεια του Queens, που είναι η μία απο τις πέντε περιφέρεις που αποτελούν την Νέα Υόρκη ( η άλλες είναι Manhattan, Brooklyn, Bronx, και Staten Island), συγκεντρώνει τον μεγαλύτερο αριθμό των Ελλήνων της Νέας Υόρκης. Άλλωστε και η Αστόρια, που ακόμα θεωρείται το κέντρο του Ελληνισμού της Νέας Υόρκης, βρίσκεται στο Queens. Έτσι το Queens College είναι ακόμα ένας πόλος έλξης για τους Έλληνες που μένουν στην περιοχή. Επίσης από το 1976 υπάρχει και το Κέντρο Βυζαντινών και Νέων Ελληνικών Σπουδών από όπου έχουν περάσει πάνω από 14.000 Έλληνες και Κύπριοι φοιτητές. Μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 80 το Ελληνογενές στοιχείο ήταν κυρίαρχο. Με την μείωση της μετανάστευσης φοιτητών από την Ελλάδα και με την δημογραφική αλλαγή των Ελλήνων μεταναστών μετά το 1965, από τη δεκαετία του ‘90 ως τώρα το Αμερικανογενημένο ελληνικό στοιχείο είναι σχεδόν καθολικό. Αυτή η δημογραφική αλλαγή έχει επηρεάσει σημαντικά τόσο τα χαρακτηριστηκά του φοιτητικού κινήματος αλλά και τους παιδαγωγικούς στόχους.
Εδώ και χρόνια κάνετε μια έρευνα για την δεύτερη γενιά των Ελλήνων της Αμερικής πέστε μας κάποια από τα συμπεράσματα σας;
– Ναι, τα τελευταία χρόνια μελετώ κοινωνιολογικά τη νέα δεύτερη γενιά των Ελλήνων της Αμερικής, γιατί είναι ένα νέο φαινόμενο που έχει προκύψει. Είναι η πρώτη μελέτη αυτής της γενεάς. Αναφέρομαι στον όρο νέα δεύτερη γενιά, γιατί θέλω να προσδιορίσω τους απογόνους των Ελλήνων μεταναστών μετά το 1965. Οι ως τώρα επιστημονικές μελέτες για τους Έλληνες της Αμερικής, αναφέρονται στη πρώτη, δεύτερη ή και τρίτη γενιά Ελλήνων αλλά πριν το 1965. Η μαζική μετανάστευση των Ελλήνων στην Αμερική συνέβη σε δύο περιόδους. Το πρώτο μαζικό κύμα είναι μεταξύ του 1900 και 1924, όπου πάνω από 500.000 Έλληνες ήρθαν στην Αμερική. Εξ αιτίας διαφόρων ρατσιστικών μεταναστευτικών νομοθεσιών της Αμερικής, σχεδόν σταμάτησε η μετανάστευση από την Ελλάδα. Αυτό άλλαξε με νέο πιο ευνοικό νόμο το 1965, με αποτέλεσμα πάνω από 250.000 Έλληνες να έρθουν ως το 1980, στην Αμερική. Έκτοτε, δεν υφίσταται μαζική μετανάστευση από την Ελλάδα, αντιθέτως στην δεκαετία του 80 παρατηρήθηκε μαζική επιστροφή. Η νέα δεύτερη γενιά λοιπόν που μελετώ, είναι τα παιδιά των νέων μεταναστών, που ήρθαν στην Αμερική μεταξύ του 1960 και 1980. Η έρευνά μου δείχνει αρκετά σημαντικά συμπεράσματα, αλλά θα σας αναφέρω ένα χαρακτηρηστικό παράδειγμα μεταξύ της παλαιάς δεύτερης γενιάς και της νέας. Η παλαιά δεύτερη γενιά στην προσπάθειά της να γίνει αποδεκτή από την Αμερικάνικη κοινωνία, αναγκάστηκε να αποβάλει πολλά από τα εθνικά χαρακτηριστηκά της. Αυτό φαίνεται εύκολα και από τις συνηθησμένες αλλαγές των Ελληνικών ονοματεπωνύμων, π.χ. όπως το Πάπας, ή Άγκνιου, σε παραλληλισμό με το Δουκάκης ή Στεφανόπουλος. Και συνήθως ήταν η τρίτη γενιά, που ήταν απαλλαγμένη από την διεκδίκηση της αναγνώρισης και ομαλής ενσωμάτωσης στην Αμερικανική κοινωνία που επέστρεφε να αναζητήσει τις ρίζες της και τον πολιτισμό της Ελλάδας. Αυτό που οι κοινωνιολόγοι ονομάζουν Εθνογέννηση. Η νέα δεύτερη γενιά, χάρις στα επιτεύγματα των παλαιοτέρων, είναι σε θέση να εκφράζει πιο ελεύθερα τα εθνικά της σύμβολα και χαρακτηριστικά της καταγωγής της.
Πώς θα σκιαγραφούσατε το πορταίτο το έλληνα στην Αμερική της πρώτης γενιάς και πώς το πορτραίτο του ελληνοαμερικανού γεννημένου εδώ της δεύτερης γενιάς;
– Όπως σε όλα τα πλάτη και μήκη των αναπτυγμένων κοινωνιών, έτσι και σ' αυτή την περίπτωση φαίνεται το χάσμα των γενεών. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και προσπάθειας ομοιοποίησης της σκέψης και των συμπεριφορών, ο Αμερικανός ελληνικής καταγωγής αντιμετωπίζει λίγο ως πολύ τα ίδια προβλήματα, με τους νέους των αστικών τάξεων, άλλων εθνικοτήτων και χωρών.
Ποιες ευαισθησίες χαρακτηρίζουν σήμερα τον Ελληνοαμερικανό της δεύτερης γενιάς; Αγαπά συνειδητά την ελλάδα και γιατί;
-Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι ο νέος Αμερικανός πολίτης ελληνικής καταγωγής αγαπά την Ελλάδα και ότι είναι ελληνικό. Ένας από τους λόγους είναι η αγάπη των μεναναστών για την Ελλάδα που σε ένα βαθμό πέρασε, έστω και συμβολικά στην δεύτερη γενιά.
Γνωρίζει τις ρίζες και τον πολιτισμό της καταγωγής του ή αποτελούν μια μακρινή φολκορική διάσταση στο είναι Του συνδεδεμένες με τις καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα;
-Γνωρίζει τις ρίζες και τον πολιτισμό της καταγωγής, αλλά σε κάποιο γενικό πλαίσιο, αφού η σχολική και εξωσχολική του παιδεία, στον τομέα αυτό, είναι ελλιπής. Το βρίσκω θετικό που επισκέπτονται συχνά την πατρίδα των γονιών και των παπούδων τους, και έρχονται σε επαφή με το τοπίο και τη χρώμα της Ελλάδος. Ο Lawrence Durell γράφει σ ένα βιβλίο του "Η Ελλάδα σου προσφέρει την ανακάλυψη του εαυτού σου". Τώρα αν αυτά συνδιαζόταν και με κάποιες επιμορφωτικές επισκέψεις, θα ήταν το μεγάλο βήμα. Συνήθως τα παιδιά επισκέφτονται κυρίως τα ειδικά μέρη των γονιών τους, χωρίς να ταξιδεύουν και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Δεν γνωρίζουν την Ελλάδα αλλά το ειδικό μέρος καταγωγής τους. Θα πρέπει να αναζητούν και κάτι παραπάνω. Να οργανώνουν επισκέψεις από την Ακρόπολη και το νέο μουσείο, ως τη Βεργίνα και την Κρήτη. Να δούνε θεατρικές παραστάσεις στην Επίδαυρο, εκθέσεις ζωγραφικής και άλλων καλών τεχνών, σε τόσα άλλα διάφορα μέρη.
Ποιο το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινότητας στην Αμερική κατά τη γνώμη σας;
– Μα νομίζω ο ίδιος της ο ευατός. Στοιχεία σοβαρών μελετών στηρίζουν το γεγονός ότι οι Έλληνες της Αμερικής έχουν επιτύχει σε πάρα πολλούς τομείς. Είτε στον επιστημονικό, είτε στον επιχειρηματικό/επαγγελματικό τομέα. Αυτές όμως οι αποδεδειγμένες βελτιώσεις δεν έχουν συνοδευτεί με την αντίστιχη πολιτιστική και πολιτική ανάπτυξη. Ας σημειώσουμε για παράδειγμα, ότι σε μία μικρή απόσταση ακτίνας δύο χιλιομέτρων, στην περιοχή της Αστόριας (ας πούμε μεταξύ Broadway και Ditmars), η οποία κάποια στιγμή στη δεκαετία του 70 ήταν η μεγαλύτερη πληθυσμιακά ελληνική πόλη, εκτός Ελλάδος, μπορούμε συντηρητικά να καταμετρήσουμε πάνω από 200 ελληνικές επιχειρήσεις. Από καφετέρειες και εστιατόρια ή σούπερμάρκετς, ως ιατρεία, δικηγορικά γραφεία και τράπεζες. Χωρίς να αναφέρουμε την ιδιοκτησία ακινήτων κτηρίων που είναι ελληνικής ιδιοκτησίας, ούτε τον μεγάλο αριθμό των εθνικοτοπικών και αθλητικών σωματείων, συμπεριβαλομένου και του ιδιόκτητου κτηρίου της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων. Και από την άλλη πλευρά δυστυχώς, και το υπογραμίζω αυτό, δεν θα βρεθεί ούτε μία γκαλερί τέχνης, ένα βιβλιοπωλείο, ένα μουσείο Ελληνισμού, γενικά ένας σοβαρός και καλαίσθητος χώρος Ελληνικού βιβλίου και τέχνης. Αυτό είναι ένα οργανικό πρόβλημα που έχει πολλές διαστάσεις, τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον του Ελληνισμού της Αμερικής.
Τι πιστεύετε για το πρόβλημα της Ελληνικής παιδείας στην Αμερική; Υποστηρίζεται πως αυτή η γενιά είναι η τελευταία που μιλάει την ελληνική εσείς τι λέτε και ποιες οι σκέψεις σας για το θέμα αυτό;
-Αυτό που ρωτάτε είναι συνδεδεμένο με το πρόβλημα που αναφέραμε προηγουμένως. Σίγουρα υπάρχει πρόβλημα της Ελληνικής παιδείας στην Αμερική. Έχω γράψει και δημοσιεύσει πάνω σε αυτό το θέμα. Αλλά και άλλοι επιστήμονες έχουν γράψει για αυτό. Κοιτάξτε για παράδειγμα τα πρακτικά του του παγκοσμίου συνεδρίου για την παιδεία ομογενών του πανεπιστημίου της Κρήτης το 1999. Στη σελίδα 128 δίνονται τα συνολικά νούμερα για 11 σχολεία που λειτουργούν στην Νέα Υόρκη. Υπάρχουν 18 προσχολικά και νηπιαγωγεία, 11 δημοτικά, 11 γυμνάσια, και 2 λύκεια. Ο συνολικός αριθμός των μαθητών είναι περίπου 3.000. Είναι τόσο πολύ δύσκολο γιά μια κοινότητα με τεράστια οικονομική επιφάνεια που ανέκαθεν είχε την ελληνική παιδεία ως λάβαρο να μην μπορεί να διδάξει στα παιδιά της ελληνικά? Υπάρχει και η γνωστή έρευνα μιάς ομάδας ειδικών με πρόεδρο τον John Rassias. Και αυτή η έρευνα χτυπάει τον κώδονα του κινδύνου όσον αφορά την ελληνική γλώσσα. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό για τους αρμόδιους φορείς που κόπτονται τόσο πολύ για την παιδεία στην Αμερική, να είμαστε στο σημείο να διαφαίνεται πλέον σοβαρά ο κίνδυνος ότι αυτή η γενιά ίσως είναι η τελευταία που μιλάει (σπασμένα) ελληνικά.
Έχετε και πολιτική αντίληψη και πολιτική κρίση πιστεύετε ότι υπάρχει καλά και αποδοτικά οργανωμένη ομογένεια ; Και ποια η διάρθρωση της;
-Δεν θα το έλεγα αν η ομογένεια είναι σωστά ή λάθος οργανωμένη. Νομίζω η σωστή εκτίμηση πρέπει να βασιστεί στο αν η υπάρχουσα οργάνωση είναι ή δεν είναι συμβατή με τις νέες ανάγκες και προοπτικές της σύγχρονης εποχής. Και δεν είναι συμβατή! Το αντίθετο, λειτουργεί ως τροχοπέδη. Ιστορικά η ανάπτυξη των Ελληνικών κοινοτήτων της Αμερικής στηρίχτηκε σε 4 βασικές δομές. Την Ελληνο-ορθόδοξη Εκκλησία, τον Ελληνόφωνο Τύπο, τους εθνικο-τοπικούς συλλόγους και γενικότερα Σωματεία και Ομοσπονδίες, και τα εθνικά κέντρα, τύπου Αστόριας, τα λεγόμενα Γκρηκτάουνς. Όλοι αυτοί οι φορείς, αν και κατά διαστήματα είχαν διακριτές ασυμφωνίες και χαρακτηριστικά, πάντα υπήρχε ένας κοινός παρανομαστής που ήταν από τη μια οι Έλληνες μετανάστες να ενσωματωθούν στην Αμερικάνικη κοινωνία και απο την άλλη να διατηρήσουν τα ειδικά χαρακτηριστικά της κουλτούρας καθώς και να παίξουν κάποιο ρόλο στα πολιτικά δρώμενα τόσο της Αμερικής όσο και της Ελλάδας. Αν δεί κανείς όλους αυτούς τους φορείς μαζί και έναν-έναν ξεχωριστά, θα διαπιστώσει πολύ εύκολα πως βρίσκονται σε σοβαρή κρίση. Όχι γιατί κάτι γίνεται σωστά ή λάθος, που και αυτό ισχύει, αλλά κυρίως γιατί αυτές οι δομές που εδραιώθηκαν πριν από εκατό χρόνια, σε άλλες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που έχουν πια αλλάξει. Έτσι ένα μεγάλο μέρος από την αναγκαιότητα ύπαρξης τους και την φιλοσοφία των στόχων τους δεν ισχύει στα νέα δεδομένα. Δύο τινά οφείλουν να γινουν. Ή ο κύκλος τους έκλεισε και δεν χρειάζεται να υπάρχουν, ή να μπορέσουν να εκσυγχρονιστούν και να γίνουν συμβατότερα με τη νέα πραγματικότητα και σύνθεση της ομογένειας. Νομίζω ότι είμαστε στην ύστατη μεταβατική στιγμή, το παλιό μοντέλο οργάνωσης που πεθαίνει αργά, και η γέννηση του καινούργιου που δεν έχει όμως ακόμα διαμορφωθεί. Και δυστυχώς οι νέες δυνάμεις που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στη διαμόρφωση του νέου, είναι ακόμα αδρανείς και αποκλεισμένες.
Θα ήθελα την τοποθέτηση σας για τον Ελληνισμό της Αμερικής σήμερα και αύριο. Θα υπάρξει συνέχεια;
-Ο Ελληνισμός της Αμερικής είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο. Ακόμα δεν έχει αποκτήσει την θέση που του πρέπει, ούτε στην Αμερικάνικη αλλά ούτε και στην Ελληνική κοινωνία. Φυσικά θα υπάρξει συνέχεια, αλλά σίγουρα θα είναι κάτι διαφορετικό. Ελπίζω να είναι και καλύτερη η συνέχεια. Ο Ελληνισμός της Αμερικής διατηρήθηκε ως τώρα που συμπληρώνονται εκατό χρόνια διαρκούς παρουσίας στην Αμερική γιατί είναι από τα λίγα ευρωπαικά κράτη που μετανάστευσαν μαζικά δυό φορές μέσα στον ίδιο αιώνα. Το δεύτερο μετα-1965 κύμα ανανέωσε και ενδυνάμωσε την εθνική ταυτότητα και συνείδηση της ομογένειας. Αν δεν υπάρξει άλλο μαζικό μεταναστευτικό κύμα, οι δυνάμεις τις αφομοίωσης θα βρίσκουν λιγότερες αντιστάσεις. Αυτό έχει συμβεί με όλες τις εθνικότητες της Ευρώπης, στην Αμερική. Έτσι συμβαίνει πάντα, ανέκαθεν. Ο Καβάφης μας θυμίζει τους Ποσειδωνιάτες, ¨Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται εξέχασαν τόσους αιώνες ανακατευμένοι με …ξένους» . Ένα πολύ σκληρό ποίημα γιά τη συνέχεια, Δεν είναι τυχαίο ότι στα σχολεία της ομογένειας αν διδάσκουν Καβάφη θα είναι μάλλον οι Θερμοπύλες και όχι οι Ποσειδωνιάτες.
Από την εως τώρα εμπειρία και γνώση θεωρείτε ότι υπάρχει ελληνικό lobby ; και αν ναι ποιοι το αποτελούν; Και πως έχει συνεισφέρει στα εθνικά θέματα (Ελλάδας -Κύπρου);
– Αυτή είναι άλλη μία θλιβερή ιστορία. Ας μην μπούμε σε ονοματολογίες. Αλλά αυτό που ονομάζουμε lobby είναι μία πάρα πολύ σοβαρή ιστορία που δεν πρέπει να επαφύεται στον εθελοντισμό και στις καλές προθέσεις ιδιωτών του χώρου.
Η ευθύνη είναι όλη της Ελληνικής πολιτείας που δεν παίρνει σοβαρές και συστηματικές πρωτοβουλίες και να δημιουργήσει έναν τέτοιο παράγοντα. Χρειάζεται, εκ μέρους της Ελλάδα πρωτίστως, να επενδύσει ένα σοβαρό ποσό για τις υπηρεσίες lobby από επαγγελματίες επιστήμονες στο είδος. Και να σκεφτείτε ότι ο υπεύθυνος για υποθέσεις lobby στην Ουάσινγκτον, ήταν μέχρι πρόσφατα ελληνικής καταγωγής. Είμαστε ανύπαρκτοι σε αυτόν τον τομέα!
Σήμερα υπάρχουν δυο αντιλήψεις(νοοτροπίες) που συγκρούονται στο γίγνεσθαι στης Ελληνικής κοινότητας των ΗΠΑ:
Η πρώτη, είναι αυτή που θέλει την ομογένεια να συνεχίζει να δρα, να μάχεται και να αγωνίζεται για τα εθνικά και άλλα ζητήματα της Ελλάδας με συνέπεια, συνέχεια, σχέδιο, στρατηγική και δημιουργική οργάνωση προς επίτευξη των στόχων στο κοινό όραμα.
Η δεύτερη πιστεύει ότι η Ομογένεια πρέπει πρωτίστως πια να κοιτάξει τα δικά της εσωτερικά ζητήματα γιατί η σύγχονη Ελλάδα δεν έχει πια καμία απολύτως ανάγκη από τέτοια υποστήριξη. Είναι αρκετά οργανωμένο κράτος μέσα στην Ε.Ε. και παίζει κυρίαρχο ρόλο στην περιοχή της. Οι επόμενες γενιές οφείλουν να εργαστούν για το μέλλον τους εδώ στις ΗΠΑ ως Αμερικανοί πολίτες και η μόνη επαφή με τις ρίζες των επόμενων ελλληνικής καταγωγής αμερικανών ας είναι με τον πολιτισμό και την ιστορία της Ελλάδα. Εσείς ποια άποψη ασπάζεστε και γιατί;
– Και τα δύο. Ιστορικά οι διάφορες παροικίες του εξωτερικού έχουν παίξει σοβαρό και σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του ελληνισμού και της Ελλάδος. Παραδείγματος χάριν ο Ελληνισμός της Οδυσσού ή των παραδουνάβεων περιοχών πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν πριν κατά και μετά την Επανάσταση του Έθνους. Ή ακόμα πιο μεταγενέστερα η ομογένεια της Αλεξάνδρειας ή της Πόλης; Βέβαια αυτές οι παροικίες είχαν άλλη ιστορική διαμόρφωση από αυτήν της Αμερικής. Δεν είναι παράξενο οι ομογένειες να αγωνίζονται για ζητήματα της Ελλάδας. Πρέπει η ομογένεια να αντιλαμβάνεται τα εθνικά και άλλα συμφέροντα της Ελλάδας. Σε καμμία περίπτωση οι διάφοροι αναρμόδιοι-αρμόδιοι θα πρέπει να αντικατασταθούν σ το υπουργείο εξωτερικών της Ελλάδας. Αλλά για να το κάνει αυτο η ομογένεια θα πρέπει πρώτα να έχει αυτογνωσία, συγκεκριμένα ευέλικτα όργανα, και καθαρά κρητήρια που πρέπει να βασίζονται σε επιστημονικές βάσεις. Αυτή την στιγμή ούτε η Ελλάδα έχει ξεκάθαρη πολιτική για την ομογένεια, κι ούτε η ομογένεια έχει οργανωμένο σχέδιο για την Ελλάδα.
Ποιο ήταν το κίνητρο σας και τι σας ώθεισε να δεχθείτε την πρόταση που σας έγινε να συμμετέχετε για πρώτη φορά το 2008 στο Δ.Σ. της Ομοσπονδίας;
-Κατ' αρχάς να ξεκινήσουμε από μία κοινή παραδοχή. Τα δρώμενα σχετικά με την Ομοσπονδία είχαν φθάσει στο ναδίρ, στο κατώτατο σημείο. Αυτό απογοήτευσε πολύ νέο κόσμο με αποτέλεσμα να απαξιώνει την συμμετοχή του στα κοινά. Όταν μου μου έγινε η πρόταση, από μια ομάδα αξιόλογων ανθρώπων που γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια, ήθελα να συμβάλω στην αποτροπή αυτού του απαξιωτικού κλίματος. Η απόφασή μου είχε συμβολικό χαρακτήρα με στόχο την αναπτέρωση του ηθικού, κυρίως στους νέους ανθρώπους. Άλλωστε αυτό εκφράστηκε και στο εκλογικό αποτέλεσμα. Όπως γνωρίζετε ο κόσμος με τίμησε με την ψήφο τους αφού είχα την υψηλότερη προτίμηση. Προσωπικά, αν και ευχαριστώ τους ανθρώπους που με ψήφισαν, εγώ δεν θα είμαι μέλος του ΔΣ. Αφενός επαγγελματικοί λόγοι δεν μου δίνουν την ευκαιρία να συμμετάσχω τώρα, αλλα βασικά η επιθυμία μου δεν είναι να έχω κάποιο αξίωμα στην Ομοσπονδία, αλλά να βοηθήσω με τον τρόπο που μπορώ στο δημιουργικό έργο της οργανωμένης ομογένειας. Πιστεύω ότι αυτή η συμβολική μου χειρονομία έχει ήδη δρομολογήσει κάποια αισιόδοξα μηνύματα. Άλλωστε, ανέκαθεν πίστευα ότι οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών δεν πρέπει να είναι μέρος της εξουσίας, αλλά κριτές της. Έτσι μόνο μπορούν να προσφέρουν εποικοδομητικά και ουσιαστικά,
Είστε από εκείνους που δεχθείκατε να συμετάσχετε με ειδική διάλεξη το 2007 στο συνέδριο της Ομοσπονδίας με θέμα «ο Ελληνισμός της Αμερικής τον 21ο αιώνα» Ποια η γνώμη σας για το θέμα αυτό; Την όλη διοργάνωση και πως σχολιάζετε όλη αυτή την αντίδραση εναντίον της συγκεκριμένης διοργάνωσης.
– Κάθε αντίδραση ενάντια στη γνώση και την έρευνα είναι απαράδεκτη. Μας επιστρέφει στον μεσαίωνα.
Τέλος, θα ήθελα την γνώμη σας σχετικά με δυο γεγονότα: το πρώτο αφορά στην απόφαση του απερχόμενου Δ.Σ. επί προεδρείας Νικολάου Διαμαντίδη σε σύνολο 21 μελών (με 5 ψήφους) να καταδικαστούν δημοσιεύματα του Τύπου που ασκούν κριτική στο Δ.Σ. και να κηρυχτεί ανεπιθύμητος συγκεκριμένος δημοσιογράφος , και το δεύτερο να κληθεί η αστυνομία στις 5 Απριλίου 2008 ενώπιον φοιτητών καθηγητών και ανηλίκων να απομακρύνει δια της βίας δημοσιογράφο ο οποίος είχε προσκληθεί να καλύψει το συμπόσιο με επίκληση της ως άνω απόφασης των πέντε μελών του προηγούμενου Δ.Σ. και ένα τρίτο γεγονός πώς σχολιάζετε την πρακτική που έχει ακολουθηθεί εδώ και χρόνια το Δ.Σ. της Ομοσπονδίας κυρίως επί Ν. Διαμαντίδη να «καταδικάζονται» δημοσιογράφοι από το Δ.Σ. επειδή ασκούν κριτική. Διευκρινίζω για να μην υπάρξει παραννόηση όταν αναφέρομαι σε δημοσιογράφους εννοώ τους γνωστούς επαγγελματίες και όχι τους περιστασιακούς ή τους κατ επάγγελμα υβριστές που τυχαία έχουν ανοίξει ιστοσελίδα στο διαδίκτυο.
-Στην Δημοκρατία η φίμωση και η δίωξη του Τύπου ισοδυναμεί με την κατάργηση και την καταπάτηση των δημοκρατικών θεσμών. Τα δημόσια πρόσωπα που εξελέχθηκαν γιά να διεκπεραιώσουν την θητεία τους στα κοινά οφείλουν να δέχονται κριτική. Όχι σε ότι αφορά την ιδιωτική ζωή τους, αλλά σε ότι αφορά τη δημόσια και θεσμική συμπεριφορά. Αυτά τα πράγματα νομίζω ότι πρέπει να θεωρούνται δεδομένα, και είναι θλιβερά όλα όσα αναφέρετε ότι έγιναν.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΑΛΕΞΙΟΥ
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βόλο. Μετά το γυμνάσιο, πήγε στην Αθήνα και σπούδασε οικονομικά. Τα παιδικά του χρόνια ήταν μάλλον δύσκολα, όπως και για πολλούς άλλους που μεγάλωναν στην Ελλάδα και μάλιστα στην Περιφέρεια, του 60 και του 70. Η Ελλάδα έστελνε μαζικά μετανάστες στην Αμερική, την Αυστραλία και την Ευρώπη. Από την άλλη, η πολιτική κατάσταση ήταν και αυτή πολύ άσχημη με την δικτατορία. Στην Αμερική βρέθηκε από συμπτώσεις. Μετά τον στρατό, ετοιμαζόταν για σπουδές στην Αγγλία, αλλά ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας της μητέρας του, τον έφερε στην Αμερική που ήταν η τελευταία ελπίδα. Ευτυχώς, γιατί τα ιατρικά πήγαν όλα καλά τα πράγματα, αλλά αυτές οι υποθέσεις παίρνουν χρόνο, και κάποια στιγμή γιά να μην χάνει άλλο χρόνο από τις σπουδές του και να μπρορεί να υποστηρίζει την οικογένειά του που έπρεπε να είναι εδώ, τελείωσε εδώ στην Αμερική τις σπουδές μου. Στην Νέα Υόρκη σπούδασε κοινωνιολογία. Από το 1990, διδάσκει στο Πολιτειακό Πανεπηστήμιο της Νέας Υόρκης, στο Queens College.
Τα πρώτα χρόνια στην Αμερική για τον Νίκο Αλεξίου ήταν πάρα πολύ δύσκολα, αφενός γιατί δεν είχε έρθει αποφασισμένος για να μείνει, αλλά και γιατί δεν ήξερε απολύτως κανέναν. Βέβαια μιλούσε την γλώσσα αρκετά καλά, αφού θα πήγαινε Αγγλία, και αγαπούσε όπως δηλώνει την Αμερικάνικη μουσική και κυρίως την λογοτεχνία. Θυμάται ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε όταν ήρθε στην Αμερική, στα μέσα της δεκαετίας του 80, ήταν να δει τον Ginsberg, σε ανάγνωση ποιημάτων σε εκδήλωση για την γενιά των Beats, τον Woody Allen, που έπαιζε μουσική στο Village, αλλά και άλλα μυθικά ονόματα του Blues και της Jazz. Πρόσφατα κυκλοφόρεισε μια ποιητική Συλλογή με τίτλο "Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΕΣΠΕΡΙΝΩΝ" με εκπληκτικά ποιήματα που κρύβουν την μεγάλη αγωνία του Ανθρώπου στην πορεία από το Εγώ στο Εμείς και φυσικά καταγράφουν την ιδιαίτερη ευαισθησία του. Σε μόνιμη βάση επιμελείται μαζί με συναδέλφους του το ειδικό τεύχος του πανεπιστημίου Journal of Modern Hellenism.
