ΑΞΙΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
Δέσποινα Συριοπούλου
Νέα Υόρκη
Μπορεί τα φώτα της δημοσιότητας στις Ηνωμένες Πολιτείες να έχουν πέσει στο συνέδριο των δημοκρατικών και σε όλα όσα διαδραματίστηκαν στο Ντένβερ του Κολοράντο, η κρίση ωστόσο στον Καύκασο μετά και την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας από το Κρεμλίνο, έχει φέρει μεγάλο πονοκέφαλο στην αμερικανική κυβέρνηση, η οποία βλέπει τις σχέσεις με την Μόσχα να διάγουν μια περόδο μεγάλης ψυχρότητας. Πολλοί μιλούν για έναν νέο ψυχρό πόλεμο που δείχνει εμφανώς να εξελίσσεται, άλλοι πάλι -λίγοι μέχρι στιγμής- θεωρούν ότι η κρίση του Αυγούστου στον Καύκασο είναι η αφορμή για να αρχίσει σταδιακά να εφαρμόζεται το δόγμα Ρίγκαν, όχι μόνο ως απάντηση στις κινήσεις της Ρωσίας, αλλά και σε άλλες δυνάμεις που δείχνουν να θέλουν να παίξουν ηγετικό ρόλο στην διεθνή πολιτική σκακιέρα. Δυνάμεις, όπως η Κίνα και το Ιράν. Δυνάμεις που σε καμία περίπτωση δεν δέχονται να ακολουθούν καθοιονδήποτε τρόπο τις επιταγές και τις επιθυμίες της Ουάσιγκτον.
Πριν από περίπου μισό χρόνο, τον Φεβρουάριο του 2008 η διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου, μια κίνηση που οι Ηνωμένες Πολιτείες διακαώς επιθυμούσαν για τους δικούς τους λόγους, άνοιξε για πολλούς το «κουτί της Πανδώρας». Θα αποτελούσε, όπως και έγινε, το «προηγούμενο», σύμφωνα με το οποίο, αποσχισθείσες περιοχές ή περιοχές που επιθυμούν αυτονομία θα ακολουθούσαν το πρότυπο του Κοσόβου, ανεξαρτήτως συνεπειών. Πολλοί αναλυτές την περίοδο εκείνη -αλλά και νωρίτερα-, εκτιμούσαν ότι η ανεξαρτησία της περιοχής θα έφερνε μια σειρά από εξελίξεις, συμπεριλαμβανομένων και αυτών στον Καύκασο. Για την περίπτωση του Κοσόβου, η Ουάσιγκτον φρόντιζε παρασκηνιακά να έχει κοντά της πολλές από τις ευραπαϊκές δυνάμεις ή τις εωραπαϊκές χώρες δορυφόρους φίλα προσκείμενες στο αμερικανικό άρμα, οι οποίες και θα στήριζαν την κίνηση στο Κοσσυφοπέδιο. Μάλιστα η συνάντηση λίγο πριν από τα Χριστούγεννα των αμερικανών αξιωματούχων και εκπροσώπων της Σλοβένικης κυβέρνησης, της χώρα η οποία την 1η Ιανουαρίου θα αναλάμβανε την προεδρεία της ΕΕ σήμαινε πολλά. Το κείμενο που συντάχθηκε και στάλθηκε στο Υπουργείο των Εξωτερικών, -ένα κείμενο που διέρρευσε στον Τύπο λίγες μέρες αργότερα (και αποκάλυψε η ΑΞΙΑ), προκαλώντας την αντίδραση πολλών μελών-χωρών της ΕΕ- έδειχνε ξεκάθαρα την παρέμβαση της αμερικανικής πρωτεύουσας σε μια σειρά θεμάτων, ανάμεσα στα οποία περιλαμβανόταν και η -ευγενική κατά τα άλλα- υπόδειξη των κατευθυντήριων γραμμών προκειμένου να «επέλθει» η διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου…όπως άλλωστε και έγινε. Τότε η Ρωσία είχε αντιδράσει, μιλώντας για το «προηγούμενο» που θα δημιουργούσε η ανεξαρτησία του βαλκανικού κρατιδίου. Λίγο πριν την ανεξαρτησία του Κοσόβου μάλιστα, ο Ντιμίτρι Σάιμς, πρόεδρος του κέντρου Nixon και εκδότης του περιοδικού ανάλυσης The National Interest σε άρθρο του που δημοσίευσε η «International Herald Tribune», εκτιμώντας αυτό που θα επιφέρει ένα τέτοιο ενδεχόμενο στην περιοχή του Καυκάσου, έγραφε τα εξής: «Η Μόσχα μέχρι στιγμής έχει σεβαστεί την εδαφική ακεραιότητα της Γεωργίας, αλλά υπάρχει ένας αυξανόμενος κίνδυνος εκ μέρους της Ρωσίας ότι θα κινηθει αργά, ήσυχα αλλά σταθερά προς την ενσωμάτωση της Νότιας Οσετίας και Αμπχαζίας. Εαν η Γεωργία δεχτεί αυτή την νέα πραγματικότητα, το Κόσοβο θα γίνει ακριβώς εκείνο το προηγούμενο για τον Καύκασο, ένα γεγονός που η κυβέρνηση Μπους έχει αρνηθεί ότι μπορεί να συμβεί. Αν η Γεωργία επιλέξει την χρήση βίας, η Ρωσία είναι πιθανό να απαντήσει στρατιωτικά. Αν υπάρξει σύρραξη μεταξύ Ρωσίας και Γεωργίας, το ΝΑΤΟ θα υπερασπιστεί την Γεωργία, ρισκάροντας μια σύγκρουση με την Ρωσία; Ή απλά θα κάνει θα βγάλει θυμωμένες κραυγές, δίνοντας στον πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν (σ.σ. δεν είχε φύγει από τον προεδρικό θώκο ακόμη ο Β. Πούτιν) μια μεγάλη στρατηγική νίκη με συνέπειες για την περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης; Σε κάθε περίπτωση, η δυνατότητα των Ηνωμένων Πολιτειών για συνεργασία με την Ρωσία σε θέματα, όπως η τρομοκρατία ή η ανεξαρτησία στο θέμα της ενέργειας θα "καταρακωθεί"…». Σήμερα έξι μήνες μετά, η ιστορία με κάποιο παρόμοιο τρόπο επαναλαμβάνεται με μεγαλύτερη ένταση στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο μεταξύ Ρωσίας και Ηνωμένων Πολιτειών, ΝΑΤΟ και σε σχετικά ηπιότερους τόνους Ευρωπαϊκή Ένωση, ύστερα την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας από το Κρεμλίνο αλλά άμεση απάντηση των Ηνωμένων Πολιτειών με την υπογραφή της συμφωνίας στην Πολωνία για την εγκατάσταση της αμερικανικής αντιπυραυλικής ασπίδας κοντά στα σύνορα της Ρωσίας. Καθημερινά το κλίμα ολοένα εντείνεται με την Δύση να επιδίδεται σε δηλώσεις που σε καμία περίπτωση δεν αποδέχονται την κίνηση της Ρωσίας για την αναγνώριση των δύο περιοχών και την Μόσχα να απαντά με ξεκάθαρες θέσεις που αναμφισβήτητα δεν δείχνουν καμία πρόθεση να κάνουν πίσω. Ηνωμένες Πολιτείες, Ευρωπαϊκές δυνάμεις, ΝΑΤΟ, G8 κλιμακώνουν με τις κατηγορηματικές δηλώσεις τους το κλίμα στις σχέσεις τους με την Ρωσία, την ίδια στιγμή που η Μόσχα υπερασπίζεται την πολιτική της, ρίχνοντας αφενός το μπαλάκι της ευθύνης για τα όσα έγιναν στην Γεωργία και θέτοντας αφετέρου ξεκάθαρα τις προθέσεις της. Ο Ρώσος πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ την περασμένη Τρίτη, απέναντι στις δηλώσεις που καταδίκασαν την απόφαση της χώρας του για αναγνώριση των δυο περιοχών, αντιπαρήλθε λέγοντας ότι η κίνηση αυτή προήλθε ύστερα από πολλή σκέψη, σημειώνοντας ωστόσο ότι για αυτή την απόφαση ευθύνονται οι χειρισμοί της Δύσης στο θέμα του Κοσόβου, ενώ στα σχέδια των αμερικανών για την εγκατάσταση πυραύλων κοντά στα σύνορά της στο πλαίσιο της αντιπυραυλικής ασπίδας δεν άφησε κανένα περιθώριο ότι η Ρωσία θα απαντήσει στρατιωτικά.
Ο F. Stephen Larrabee, ειδικός σε θέματα της βορειοατλαντικής συμμαχίας, Ανατολικής Ευρώπης σε συνέντευξή του στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων θεωρεί ότι η επέμβαση της Ρωσίας στην Γεωργία ήταν να δείξει στο ΝΑΤΟ την «ευαισθησία» της στις κινήσεις τις συμμαχίας σε περιοχές που ανήκαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Ο ειδικός αναλυτής, ενώ εκτιμά ότι θα υπάρχουν συνέπειες για την Ρωσία που περιλαμβάνουν πιθανά πάγωμα των συναντήσεων στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, σημειώνει ότι πλέον η κατάσταση θα εξελίσσεται δημιουργώντας ένα σκηνικό που θα χαρακτηρίζεται από την δράση του ενός και την άμεση σθεναρή αντίδραση του άλλου μέλους, κάτι που ξεκίνησε ήδη με την ρωσική αντίδραση στην υπογραφή της συμφωνίας των Ηνωμένων Πολιτειών με την Πολωνία. Για τον αμερικανό αναλυτή το κλίμα αυτό παραπέμπει σε ψυχροπολεμικές καταστάσεις, χωρίς να υποστηρίζει ότι επιστρέφουμε πάλι στον Ψυχρό Πόλεμο, επισημαίνει ωστόσο ότι αυτή η «σχέση» δράσης-αντίδρασης μπορεί εύκολα να οδηγήσει για τον επόμενο ή και παραπάνω χρόνο σε μια περισσότερο συγκρουσιακή πολιτική των δυο πλευρών. Ο F. Stephen Larrabee θεωρεί ότι Ρώσοι απέδειξαν ότι η ανεξαρτησία του Κοσόβου θα είχε συνέπειες σε περιοχές όπως η Νότια Οσετία και Αμπχαζία. Η κρίση στον Καύκασο, για τον αμερικανό αναλυτή, επωαζόταν για πολλούς μήνες πριν, έχοντας τις ρίζες της στις σχέσης της Ρωσίας μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Οι Ρώσοι, όπως χαρακτηριστικά λέει ο F. Stephen Larrabee, αισθάνονται ότι η Δύση τα προηγούμενα χρόνια έχει εκμεταλλευτεί την αδυναμία τους. Τώρα είναι ισχυροί, ειδικά στο κομμάτι της ενέργειας, και ζητούν να επαναπροσδιορίσουν τους όρους στις σχέσεις τους με την Δύση. Αν θυμηθούμε τον Βλαντιμίρ Πούτιν στην ιστορική, όπως χαρακτηρίστηκε, ομιλία του στο Μόναχο τον Φεβρουάριου του 2007 είχε πει: «Αρκετά. Ήρθε η ώρα να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας». Κατά μια έννοια, εκτιμά ο F. Stephen Larrabee, οι Ρώσοι θέτουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα στην περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και η επέμβαση στην Γεωργία ήταν περισσότερο μια προσπάθεια αφενός να διατηρήσουν την επιρροή τους (την οποία νιώθουν ότι χάνουν σταδιακά) και αφετέρου να σταματήσουν την δυτική και ειδικότερα την ΝΑΤΟϊκή επέκταση στην συγκεκριμένη περιοχή, και λιγότερο να επεκτείνουν την δική τους επιρροή προς την Δύση.
Τέλος αναφορικά με το θέμα της εισόδου της Γεωργίας και της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, δεδομένης της ρωσικής αντίδρασης ιδίως στην σύνοδο κορυφής της βορειοατλαντικής συμμαχίας στο Βουκουρέστι, ο F. Stephen Larrabee επισημαίνει ότι οι Ρώσοι ανησυχούν περισσότερο για την Ουκρανία και όχι τόσο για την Γεωργία που την θεωρούν περισσότερο ως κομπάρσο, υποστηρίζοντας ότι η είσοδος της χώρας (Ουκρανία) θα έχει μεγαλύτερες συνέπειες στρατηγικής σημασίας για την Ρωσία, δεδομένου ότι θα καταστρέψει ουσιαστικά κάθε δυνατότητα ανάπτυξης ενός σλαβικού έθνους, το οποίο απαρτίζεται από την Ρωσία, Λευκορωσία, και Ουκρανία. Παράλληλα όπως εκτιμά ο αμερικανός ειδικός θα υπάρχουν συνέπειες και στην αμυντική βιομηχανία, δεδομένου ότι η Ρωσία θέλει να διατηρήσει τις σχέσεις σε αυτό το επίπεδο με την Ουκρανία. Στην παρούσα στιγμή, λοιπόν, οι Ηνωμένες Πολιτείες οφείλουν να είναι επιφυλακτικές και προσεκτικές, προφανώς θεωρώντας ο αμερικανός ειδικός ότι οι συνθήκες δεν ενδείκνυνται να επιταχυνθούν οι διαδικασίες από τις για την είσοδο της Ουκρανίας στη Βορεοατλαντική συμμαχία.
Μέχρι στιγμής αυτό που βλέπουμε, εκ μέρους της Δύσης είναι οι «θυμωμένες δηλώσεις», όπως χαρακτηριστικά έγραφε στις αρχές του χρόνου ο Ντιμίτρι Σάιμς και τους Ρώσους αξιωματούχους μάλλον να το διασκεδάζουν θέτωντας επίσης ένα ακόμα ζήτημα στο τραπέζι του διαλόγου. Ποιο είναι αυτό; Ο ρόλος του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας, -που κάπως πρώιμα και αργοπορημένα φαίνεται να ανακάλυψε η Ουάσιγκτον αδυνατώντας να αντιδράσει διαφορετικά λόγω και μεταβατικής περιόδου λόγω εκλογών- και φυσικά ο ειδικός και γενικός ρόλος άλλων διεθνών οργανισμών τα ψηφίσματα και οι διακυρήξεις των οποίων εν μια νυκτί η Ουάσιγκτον κατέστησε κενά περιεχομένου και αξίας(κοινώς άχρηστα κιτρινισμένα κείμενα μέσα σε αραχνιασμένα συρτάρια) με τις μονομερείς ενέργειες της όχι μόνο στην περίπτωση του Ιράκ άλλα εν μέρει και του Ιράν. Οι Ρώσοι ευθέως δηλώνουν σε διεθνή ΜΜΕ πως «αν μη τι άλλο η Ουάσιγκτον τώρα θυμήθηκε την αξία των διεθνών συνθηκών και οργανισμών οπότε τώρα σίγουρα μπαίνουμε σε μια νέα φάση» όπως χαρακτηριστηκά μετέδωσε προ δυο ημερών η Ρωσική κρατική τηλεόραση ερμηνεύοντας δηλώσεις ανώτατων αξιωματούχων του Κρεμλίνου. Αν και ο ίδιος ο Μετβέντεφ δήλωσε ευθαρσώς στο CNN τις ξακάθαρες απόψεις του περί προάσπισης των Ρωσικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή και για τις χώρες επιρροής της μη διστάζοντας να πει ότι στην περίπτωση της επέκτασης της αντιπυραλικής ομπρέλας θα απαντήσουν άμεσα και στρατιωτικά. Και όταν οι Ρώσοι το λένε φαίνεται πως το εννούν όπως έδειξαν οι μέχρι σήμερα κινήσεις τους όχι μόνο στα στενά της μαύρης θάλασσας και της ευρύτερης περιοχής αλλά και η αποφασιστικότητα με την οποία αντέδρεσαν στις καθυπαγόρευση κινήσεις Σαακασβίλι μετά την εισβολή στην Ν. Οσετία. Σε κάθε περίπτωση η ρωσία του Πούτιν και του Μενβέβντεφ δεν πρόκειται να κάνει πίσω και είναι αποφασιμένη να δοκιμάσει τα αντανακλαστικά της Δύσης -κυρίως του ΝΑΤΟ σε στρατιωτικό επίπεδο- όπως το ίδιο έπραξε η Ουάσιγκτον η οποία έκανε την πρώτη κίνηση ελέγχου των αντανακλαστικών της Ρωσίας με την στήριρξη και ενθάρυνηση που παρείχε στο Γεωργιανό πρόεδρο Σαακασβίλι για την εισβολή και τις εχθροπραξίες εναντίον των αμάχων της Ν. Οσετίας.
Από την πλευρά του το ΝΑΤΟ προς το παρόν από τη μια, φαίνεται να παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα, το χέρι στην σκανδάλη και τους κόκκινους διακόπτες έτοιμους να χτυπήσουν alert αν χρειαστεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης… Και από την άλλη μάλλον δείχνει να ανασυντάσει τις δυνάμεις του, εν όψει της νέας κατάστασης και των απαιτήσεων που εξ ανάγκης δημιουργούνται σε χρήση στρατιωτικού δυναμικού, διότι ως γνωστόν έχει πολλά ανοιχτά μέτωπα (Αφγανιστάν, Ιράκ, Ιράν, Βαλκάνια, κτλ) όπου δυνάμεις του βρίσκονται επί τόπου και άρα αυτή την περίοδο αναγκαστικά σε κάποια μέτωπα θα πρέπει να μειωθεί η στρατιωτική του παρουσία αφού ενδεχομένως να απαιτηθεί μετακίνηση δυνάμεων…
Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΗΓΕΤΩΝ Της 1ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2008 ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΔΙΛΕΙΜΜΑΤΑ Της Ε.Ε.
Η 1η του Σεπτέμβρη(08) πάντως ίσως αποδειχθεί ιστορική ημερομηνία για τις σχέσεις της Ε.Ε. με την Ρωσία-αλλά και τις ΗΠΑ- η οποία δια στόματος πολλών ανώτερων και ανώτατων αξιωματούχων της σε Ρώμη, Λονδίνο, Παρίσι και βερολίνο έχουν διακυρήξει σε όλους τους τόνους ότι σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να απομονώσουν(διπλωματικά και πολιτικά την Ρωσία όπως πρότεινε η Ουάσιγκτον). Ωστόσο έχουν να αντιμετωπίσουν και το μεγάλο δίλλειμα για το πως είναι συναιτότερο να αντιδράσουν στο «ξύπνημα της Ρωσικής αρκούδας»; Η σύνοδος των Ευρωπαίων ηγετών που συγκαλεί ο Γάλλος πρόεδρος Ν. Σαρκοζύ ίσως μπορέσει να καταδείξει και την πορεία της Ε.Ε. η οποία μετά το 2003(τότε με την αμερικανική και συμμαχική εισβολή στο Ιράκ με το πρόσχημα της καταστροφής -των ανύπαρκτων όπως αποδείχεθηκε- χημικών και μαζικών όπλων που υποτίθεται κατασκέυαζε το καθεστώς της Βαγδάτης ανέχτηκαν την καταστρατήγηση κάθε ένοιας διεθνούς δικαίου όχι μόνον στον ΟΗΕ αλλά και αλλού) αναζητεί όχι μόνο την πολιτικοστρατιωτική της πορεία, προσανατολισμό και ταυτότητα αλλά και το συνολικό ευρωπαϊκό γίγνεσθαι της, μετά και την εκ νέου απόριψη του Ευρωπαϊκού συντάγματος εκ μέρους μιας μερίδας των πολιτών της που εξακολουθούν να αντιδρούν. Αναφέρεται δε, και αυτό ως βασικό στοιχείο της εσωτερικής κρίσης και αναζήτησης της Ευρωπαικής πορείας διότι οι λαοί της Ε.Ε. έχουν δείξει ξεκάθαρα ότι εναντίονονται στην επιβολή της άνευ όρων Pax Americana. Το κυρίαρχο ερώτημα που καλείται μέσα από αυτή την κρίσημη σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών να απαντήσουν είναι αν η Ε.Ε. θα συνεχίσει να είναι ουραγός της Αμερικανικής πολιτικής, υποστηρίζοντας ουσιαστικά ή καλύτερα ακολουθώντας το δίκιο της μιας και μόνης υπέρΙσχυρής ΥπέρΔύναμης και τις μονομερείς ενέργγειες της, όπως έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα από τις χαλαρές ή ανύπαρκτες συλλογικές αντιδράσεις της στον ΟΗΕ και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς στον οδοστρωτήρα του G. Boush και των αόρατων κέντρων εξουσίας που κρύβονται πίσω από τα επίσης πανίσχυρα think tank ή αν θα χαράξει επιτέλους μια νέα πολιτική υπεράσπισης των συμφερόντων των λαών και των πολιτών της όπως ακριβώς κάνουν οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Η Ε.Ε. ουσιαστικά αυτό το ακανθώδες υπαρξιακό πολιτικό ερώτημα καλείται να απαντήσει με την σύνοδο της 1ης Σεπτεμβρίου. Αν επιλέξει την σύγκρουση με την Μόσχα -κάτι που κανέναν δεν συμφέρει- τότε οι εξελίξεις θα είναι μοιραίες και επόμενες. Θα δούμε τις συγκρούσεις των Βαλκανίων να μεταφέρονται στις Βαλτικές (πρώην σοβιετικές) Δημοκρατίες, οι οποίες σχεδόν όλες στο εσωτερικό τους έχουν παρόμοια ζητήματα με πιθανές αποσχίσεις και ανεξαρτητοποιήσεις που ελοχεύουν στα σπλάχνα τους, να αλληλοσπαράσονται και το «πείραμα» της Ν. Οσετίας, της Απχαζίας να επαναλαμβάνεται κατά τα «πρότυπα» του Κοσόβου όπως πολύ σωστά επαναλαμβάνουν στην Ρητορική του οι Ρώσοι αξιωματούχοι οι οποίοι πολύ πριν την πανηγυρική αναγνωρίση είχαν επισημάνει τους κινδύνους που παραμονεύαν και τελικά οι φόβοι επιβεβαιώθηκαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την 8η Αυγούστου(08) με την εισβολή αφενός των Γεωργιανών και αφετέρου την επέλαση και εισβολή των Ρωσικών δυνάμεων στο έδαφος της Γεωργίας. Η διαδικασία δυστυχώς σε αυτές τις καταστάσεις όταν αλλάζουν τα εθνικά σύνορα ακολουθεί την ταχύτητα του ντόμινο… Δεν μπορεί όμως και να έρθει έστω και πλαγιομετωπικά σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ άρα μιλάμε για εσωτερική κρίση και στην βορειοατλανιτκή συμφωνία(ΝΑΤΟ). Η λύση προφανώς είναι η χρυσή τομή που αφενός διασφαλίζει τα ζωτικά περιφερειακά συμφέροντα της Ε.Ε. λόγω και της ισχυροποιήσης της Μόσχας στον ενεργειακό χάρτη όπου διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων με μια πολιτική ξεκάθαρων απαντήσεων και αναγνώριση του προβλήματος και αφετέρου γιατί όχι με τις κατάλληλες πολιτικές και διπλωματικές δράσεις και αντιδράσεις την ανάδειξη της σε μια πραγματική περιφερειακή δύναμη ελέχγου της Ευρωπαϊκής ηπείρου ως μιας τρίτης υπολογίσημης δύναμης έναντι όχι μόνο των ΗΠΑ αλλά κυρίως της επαλήθευσης των φόβων πολλών αμερικανών και ευρωπαίων αναλυτών όταν εδώ και χρόνια με την άνοδο και επιράτηςση Πούτιν, μιλούσαν για το ξύπνημα της λευκής-κατά άλλους κόκκινης για σημειολογικούς λόγους- Ρωσικής αρκούδας. Μια απιλεή που έχει να κάνει κυρίως με την επανασύσταση ενός στρατιωτικού blog ως αντίπλαον δέος στο ΝΑΤΟ. Ενός «νέου συμφώνου της Βαρσοβίας» που συστηματικά φαίνεται να στήνει αθόρυβα ο Ρώσος πρωθυπουργός με τις προεδρικές υπεραρμοδιότητες Β. Πούτιν… Ένας νέος άξονας όπου θα μπορεί γιατί όχι-παρά τις εσωτερικές αντιδράσεις του Πατριαρχείου Μόσχας- να περιλαμβάνει και μη Χριστιανικές χώρες όπως η Συρία, το Ιράν(και με τις δυο χώρες το Κρεμλίνο διατηρεί όχι απλά καλές διπλωματικές και πολιτικές σχέσεις με διακρατικές συμφωνίες για πωλήσεις συμβατικών και άλλων υπέρ όπλων) αλλά και την Κίνα…
Ο Λευκός Οίκος πάντως εκτιμώντας τις συγκυρίες και την κατάσταση ως υπερεπείγουσα την επόμενη εβδομάδα στέλνει τον αντιπρόεδρο Ντικ Τσέϊνι στην Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν, Ουκρανία, και Ιταλία, δείχνοντας την πλήρη στήριξή του στις χώρες αυτές.
Το ερώτημα ωστόσο που παραμένει μέσα σε αυτή την νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται και αλλάζει άρδην σταδιακά με ραγδαίους ρυθμούς, στην διεθνή πολιτική και διπλωματική σκακιέρα και μας αφορά άμμεσα είναι τι μέλλει γενέσθαι ειδικότερα και γενικότερα με τον ρόλο της Ελλάδας; η οποία μέχρι στιγμής κρατά μια πολιτική αποστάσεων και ισσοροπιών με ένα ελαφρό προβάδισμα της ενίσχυσης της Ελληνορωσικής συνεργασίας από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, που είναι και ο βασικός εκρφαστής αυτής της πολιτικής και από την άλλη της διατήρησης των στενών παραδοσιακά καλών σχέσεων με την Ουάσιγκτον που τώρα εκπροσωπούνται και ενισύονται με τον καλύτερο δυνατρό τρόπο δια της Ελληνίδας υπουργού κ. Ν. Μπακογιάννη παρά τις αντιδράσεις και την συνεχή γκρίνια των αμερικανών για αυτή την στροφή που έχει παρατηρηθεί στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, η οποία για πρώτη φορά μετά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο σήκωσε πρόσωπο μετά το Βέτο έναντι των Σκοπίων και κόντρα στις με εμμονή υποσχέσεις της Ουάσιγκτον για πάση θυσία ένταξη τους στο ΝΑΤΟ(κάτι που ουδείς από τους αμερικανούς τεχνοκράτες και διπλωμάτες ξεχνούν…)
Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ο ΟΑΣΕ
Ωστόσο τα πράγματα δεν θα είναι ίδια για τη χώρα μας αφού από 01/01/09 η Ελλάδα αναλαμβάνει την προεδρεία του ΟΑΣΕ, άρα και συγκεκριμένα καθήκοντα και πολιτική… Το θέμα είναι αν η πολιτική που θα ακολουθήσουμε σε αυτόν τον οργανισμό θα είναι το ίδιο επιτυχείς όσο και κατά τις θητείας της χώρας μας ως προεδρεύουσας χώρας στον ΟΗΕ και εν συνεχία ως μη μόνιμο μέλος του συμβουλίου ασφαλείας; Άλλες όμως εκείνες οι συγκυρίες και άλλες τώρα. Τώρα αναγκαστικά κάποιες στιγμές τα γεγονότα και οι εξελίξεις θα απαιτήσουν αποφασιστικότητα και υποχρεωτικά την επιλογή υπεύθυνης και ξεκάθαρης πολιτικής στάσης. Ας ελπίσουμε και ας ευχηθούμε ότι η πολιτική της χώρας σε αυτό τον οργανισμό(τον ΟΑΣΕ) στην παρούσα κρίσμη ιστορική συγκυρία θα εξακολουθήσει να προασπίζεται πρωτίστως και κυρίως τα ζωτικά περιφεριακά συμφέροντα μας και (φεύ) θα δεν θα χρειαστεί να υπαγορευτεί ή ακόμα χειρότερα δεν θα προσχεδιασθεί πάντα υπό το κράτος πιέσεων σε κάποιο σκοτεινό πολιτικό γραφείο της Ουάσιγκτον… όπως συνέβη παραμονές του 2007 με την Σλοβακία η οποία τον Ιανούαριο του 2008 ανάλαμβανε προεδρεύουσα χώρα της Ε.Ε. κάτω από τις οδηγίες και τις εντολές των ΗΠΑ και ουσιαστικά εκτελούσε σχέδιο της Ουάσιγκτον εν όψει αναγνώρισης του Κοσόβου όπως είχε αποκαλύψει η «Α». Ας ευχηθούμε ο νέος ψυχρός πόλεμος να βρίσκει την χώρα μας έτοιμη πολιτικά και διπλωματικά να μπορεί να αντιμετωπίσει όλες τις πολιτικές και διπλωματικές προκλήσεις όπως έχει καταδιχθεί μέχρι σήμερα τα τελευταία χρόνια με την νέα ανεξάρτητη και αδέσμευτη -κατά τα φαινόμενα-πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που στα κρίσημα και μείζονα ζητήματα αναλαμβάνει να εκφράζει μόνον ο ίδιος ο Πωρθυπουργός Κώστας Καραμανλής. Μακάρι οι μέχρι σήμερα Αμερικανική δυσαρέσκεια να μένει μόνον στις φραστικές πιέσεις… Πιέσεις που συνήθως μαθαίνουμε μετά από δεκαετίες και αφού ανοίξουν τα επτασφράγιστα αρχεία μυστικών υπηρεσιών… Μακάρι. Ίδωμεν.
