Στις αρχές Δεκεμβρίου «έφυγε» από την ζωή ο Άρης Αλεξανδρόπουλος. Ένας άνθρωπος ξεχωριστό κεφάλαιο για την ομογένεια των ΗΠΑ και ειδικά για την παροικία του Ελληνισμού στην ΝΥ. Αυτοί που τον γνώριζαν πολύ καλά και ήταν φίλοι και δεμένοι μαζί του για δεκαετίες τώρα από την πρώτη στιγμή που ήρθε στις ΗΠΑ λένε και όχι αδίκως ότι υπήρξε αληθινός: Αγωνιστής. Πατριώτης. Εργάτης. Εθελοντής. Κύριο και βασικό χαρακτηριστικό του το πηγαίο αληθινό χιούμορ. Οι φίλοι του έχουν να διηγούνται αληθινές ιστορίες για τα μικρά «ανδραγαθήματα» τα «πειράγματα» τα «τσιγκλίσματα» που έκανε ανεξαιρέτως αν «στόχος» ήταν ένας απλός πολίτης, φίλος αντίπαλος του ιδεολογικά, υψηλόβαθμος αξιωματούχος, πολιτικός ακόμα και κληρικός. Πείραζε τους πάντες. Έσβηνε φωτιές και αντιπαλότητες με το χιούμορ. Αντιμετώπιζε τα πάντα με καλοσύνη χαρακτηριστική. Ήταν από τους ανθρώπους που εργάζονταν και έτρεχε όπου του ζητηθεί χωρίς να περιμένει ηθική ανταμοιβή. Άκουγε τιμητικές πλακέτες και ξύνιζε το πρόσωπο του. Ήταν από αυτούς που τα χρόνια που ήταν σε έξαρση ο γνήσιος πατριωτισμός με αφορμή το Κυπριακό ή αργότερα το ζήτημα των Σκοπίων από όλες τις θέσεις που υπηρέτησε, έτρεχε. Αγωνίζονταν ρίχνονταν στην μάχη και τον αγώνα. Σήκωνε τα μανίκια και δούλευε κανονικά. Ο λόγος του πολλές φορές για όσους ασχολούνταν με τα κοινά της ομογένειας ήταν καυστικός και ελεγκτικός. Δεν άφηνε τίποτα ασχολίαστο. Θετικά ή αρνητικά όταν και όπου χρειάζοταν. Δεν χαριζόταν. Σε τίποτα και σε κανέναν όσο ψηλα και αν έφτανε η κριτική του. Καλόπιστη και ειλικρινής πάντα.
Υπήρξε επίσης βασικό κομματικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας αληθινός ιδεολόγος που όμως δεν χαριζόταν στην εξουσία έστω και αν είχε να κάνει με τους «δικούς μας» όπως έλεγε. Σε αυτούς τα «έριχνε χοντρά». Μάλιστα η Νομαρχιακή οργάνωση της Νέας Δημοκρατίας Ανατολικών πολιτειών ΗΠΑ, με πρωτοβουλία του Πέτρου Γαλάτουλα αλλά και των αληθινών του φίλων επέδωσε τιμητική πλακέτα στην σύζυγο και πιστή σύντροφο της ζωής του Καίτη. Η κ. Καίτη απλή σεμνή μέσα στον πόνο και την βαθιά θλίψη της με δάκρυα στα μάτια και συγκίνηση την παρέλαβε την Παρασκευή 9 Ιανουαρίου(09) σε μια αληθινά σεμνή και λιτή εκδήλωση-όπως θα ήθελε και ο Αρης έλεγε και η ίδια η κ. Καίτη- την τιμητική διάκριση εις ένδειξη ευγνωμοσύνης για τους αγώνες και την συνεχή 20ετή προσφορά του στην Ν.Δ. Την πλακέτα προσέφεραν δυο πιστοί και καλοί του φίλοι ο Δημήτρης Δημητρίου, φίλος και συναγωνιστής από τα φοιτητικά χρόνια και ο Γιάννης Ζαπάντης. Δείτε εδώ κάποια μικρά αποσπάσματα από την σεμνή τελετή επίδοσης της τιμητικής παλκέτας. Μέρος πρώτο. Μέρος δεύτερο.
Δυο μέρες αργότερα την Κυριακή 11 Ιανουαρίου έγινε το μνημόσυνο με λίγους φίλους. Ένα μνημόσυνο χωρίς δάκρυα. Με γέλιο. Χιούμορ και ανέκδοτα όπως θα ήθελε ο ίδιος. Ένιωθες πως σε λίγο από κάπου θα έμπαινε και ο Άρης με την γνωστή διάθεση. Θα άρχιζε τα χωρατά και τα ανέκδοτα… μίλησαν οι φίλοι. Ο κ. Λυμπεράτος, ο Δημήτρης Δημητρίου με τον οποίο τους συνέδεε μακρά και στενή φιλιά. Όλοι είπαν κάτι για τον Άρη…
Ο Άρης Αλεξανδρόπουλος υπηρέτησε πρώτα και πάνω από όλα τον Ελληνισμό. Δεν δίσταζε να παραμερίσει την κομματική ταυτότητα χάριν της ενότητας -βασικό αιτούμενο στους κόλπους της ομογένειας. Βέρος Αθηναίος υπήρξε πρόεδρος του ιστορικού συλλόγου Αθηναίως ΝΥ. Ξεχωριστό κεφάλαιο στην πολυετή προσφορά του υπήρξε η ενασχόληση του με τα κοινά μέσα από την πάλαι ποτέ ισχυρή και κραταιά Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος ΝΥ την περίοδο που την στελέχωναν άνθρωποι σοβαροί. Ο ίδιος υπηρέτησε τον θεσμό με αυταπάρνηση ως το τέλος της ζωής του και παρά την πικρία του για όσα τραγικά έχουν καταγραφεί τα τελευταία χρόνια. Υπηρέτησε τον θεσμό όπως έλεγε. Με ήθος. Αξιοπιστία. Κύρος. Συνέπεια. Σοβαρότητα. Υπευθυνότητα. Διετέλεσε για αρκετά μεγάλο διάστημα μέλος του Δ.Σ. του ιστορικού οργανισμού και ήταν από αυτούς που άφησαν την σφραγίδα τους στους αληθινά μεγάλους αγώνες της Ομοσπονδίας Μείζονος Νέας Υόρκης. Μέχρι τις τελευταίες ημέρες πήγαινε στα γραφεία και προσέφερε υπηρεσία επί της ουσίας. Όπως μας λέει η συνάδελφος Δέσποινα Συριοπούλου η οποία τον γνώρισε αρκετά καλά κατά την διάρκεια της συνεργασίας της με την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων (συνεργάστηκε περί τα 2 ½ χρόνια) «ερχόταν κάθε πρωί στο γραφείο χωρίς να τον γνωρίζω και έφερνε καφέ και πάνω από όλα γέλιο. Το χιούμορ του ήταν αστήρευτο. Κάποιες φορές όταν τύχαινε και δεν υπήρχε διάθεση λόγω κόπωσης ή άλλων αιτιών το καταλάβαινε και έπιανε τα ανέκδοτα. Δεν σταμάταγε αν δεν σε έβλεπε να χαμογελάς. Δεν τον ήξερα καθόλου ώσπου ένα πρωί στα τέλη του 2006 χωρίς να πει κουβέντα ή να συστηθεί έφερε καφέ κι άλλα κεράσματα γεμάτος κοπλιμέντα με προσέγγισε με τον γνωστό απλό τρόπο του. Χωρίς να ρωτήσει κάθισε εκεί απένταντι στο γραφείο και άρχισε να μου μιλά. Για όλους και για όλα. Να με συμβουλεύει σαν πατέρα. «έχω κι εγώ δυο κόρες Δέσποινα και σε καταλαβαίνω παιδί μου. Τα πράγματα είναι δύσκολα αλλά όλα με την καλή θέληση φτιάχνουν. Εδώ που ήρθες θα δεις πολλά. είναι το καλύτερο πανεπιστήμιο. Βλέπε. Άκου. Σώπα. Και προ πάντων μη πιστεύεις κανέναν! Θα ακούσεις πολλά αλλά λίγοι είναι οι άνθρωποι» και πράγματι έτσι είναι. Από τότε πάντα κάθε ημέρα την ίδια πάντα ώρα θα πέρναγε είτε μόνος είτε με την κ. Καίτη να φέρουν το κάτι τις. Μου έλεγε κανένα αστείο και άμα έβλεπε το κλίμα «βαρύ» Εμψύχωνε. Μίλαγε με καθαρότητα. Ξεχώριζε σαν άνθρωπος. Ο λόγος του ήταν γνήσιος. Πάντα με το χαμόγελο στο πρόσωπο ακόμα και όταν τον χτύπησε η επάρατη νόσος. Είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που γνώρισα στα χρόνια που βρίσκομαι στην ΝΥ που είχα ουσιαστική και αληθινή επικοινωνία μαζί του. Ένα μόνο θα πω: άνθρωποι σαν τον κ. Άρη στην πραγματικότητα ποτέ δεν πεθαίνουν γιατί έχουν αφήσει πίσω τους ένα ανεξάντηλτο κεφάλαιο από την ζωή την δράση και το έργο τους. Ζουν στην μνήμη των φίλων. Και ο κ. Αρης είχε πολλούς φίλους σε Ελλάδα και Αμερική» . Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε δεκάδες μαρτυριών και δηλώσεων για το πρόσωπο του για το έργο και την δράση του. Η ζωή του ολόκληρη είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο προσφοράς προς τον Ελληνισμό και την Ομογένεια της ΝΥ. Από την θέση του ως διοικητικός υπάλληλος στο γενικό προξενείο της ΝΥ βοήθησε σε απλά καθημερινά πράγματα εκατοντάδες ανθρώπους. Απλά και καθημερινά μικρά ή μεγάλα «ρουσφέτια» που όμως στην δεδομένη στιγμή ήταν ουσιαστικά για αυτόν που δέχονταν την όποια εξυπηρέτηση. Βοήθαγε χωρίς κομπασμούς. Χωρίς αυτοπροβολή. Βοήθαγε επί της ουσίας. Με πράξεις και όχι λόγια. Όσα και αν γράψουμε θα είναι λίγα… Πολύ λίγα για ένα έργο συνεχούς προσφοράς στον άνθρωπο και τον Ελληνισμός επί 40 χρόνια και μια ολόκληρη ζωή όπως η ζωή που έζησε ο ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ.
Από ιδία αντίληψη και γνώση που αποκτήσαμε από το λίγο που τον γνωρίσαμε( λίγο μετά το 2003) θα προσθέσουμε με την ίδια απλότητα που διέκρινε τον ίδιο, την σύζυγο και πιστή σύντροφο του ΚΑΙΤΗ, τις κόρες και την οικογένεια του ότι υπήρξε πάνω από όλα ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Τίμιος. Γνήσιος. Σεμνός. Ταπεινός. Ειλικρινής. Αληθινός. Δεν μάσαγε τα λόγια του. Έτρεχε παντού. Προσέφερε χωρίς να το δείχνει. Συνεπής. Λόγω και έργω. Με συνείδηση. Εθνική και κοινωνική. Κάποιες φορές έλεγε όταν τον συνατούσαμε σε διάφορες εκδηλώσεις και ρεπορτάζ μας έλεγε με νόημα «γράψτους τα! Γράψτα όπως σου τα λέω. Δεν κολώνω εγώ, και μη κολώνεις ούτε εσύ. Και μη χαρίζεσαι. Έχουμε σοβαρό έλλειμα αληθινής και χωρίς σκοπιμότητα ενημέρωσης. Δεν υπάρχει τίποτα πια εδώ. Είχαμε την Πρωινή και υπήρχε ένα balance τώρα χάθηκε και αυτό. Για αυτό γράφε. Γράφε. Αυτοί εδώ δεν καταλαβαίνουν αλλιώς αλλά μη περιμένεις και να έχουν τσίπα. Γράφε όμως για να μαθαίνουν στην Ελλάδα που έχουν φτιάξει τα μύδια και τα παραμύθια τους για τον ελληνισμό και το Lobby. Τρίχες κατσαρές. Μπούρδες. Πέντα δέκα είναι οι πατριώτες που βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη χωρίς να περιμένουν τίποτα. Και πού 'σαι, μη τους ψάχνεις εδώ μέσα (σ.σ. στην Ομοσπονδία συγκεκριμένα ήταν όταν τα έλεγε αυτά το 2007) αλλού θα τους βρείς. Πήγαινε στην Κούβα να δεις. Πήγαινε όπου θές αλλά μακριά από εδώ. Πήγαινε σε άλλες πολιτείες. Μακρινές. Εχει που ζει ο πραγματικός και γνήσιος ελληνισμός. Εδώ έχουμε χάσει ταυγά και πασχάλια. Γράφε την αλήθεια. Μη σταματάς. Κοπάνα τα. Και μη φοβάσαι κανέναν. Θρασύμια είναι. Ρίξτους τα και μην υπολογίζεις τίποτα! Αυτοί εδώ είναι χοντρόπετσοι τους ξέρω 20 χρόνια όπου δουν φακό τρέχουν και όταν είναι να δώσουν στρίβουν στη γωνία. Ρίξτους τα Αλέξανδρε παιδί μου». Αυτά έλεγε και ξανά έλεγε μπροστά στην κ. Καίτη συνέχεια όποτε μας συναντούσε. Έφυγε με ένα μικρό παράπονο-σε ότι μας αφορά- που μας το έλεγε και μας το ξανά έλεγε «ρε εσεις παλιόπαιδα σας έχω καλέσει σπίτι μου τόσες φορές και εδώ και στην Ελλάδα γιατί δεν μου δίνετε αυτή την χαρά; Ελάτε μωρέ να πιούμε κανένα κρασάκι. Τι φοβάστε; Ελάτε να περάσουμε καλά. Η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά και γραψίματα. Ελάτε να ψήσουμε. Να φάμε. Να σας φιλέψουμε. Κάπως μωρέ παιδιά να σας δείξουμε τα αισθήματα μας για εσάς… δεν είμαστε που να πάρει όπως οι άλλοι που σας έχουν πικράνει… εμείς σας έχουμε σα παιδιά μας. Ξέρουμε…καταλαβαίνουμε…λίγα έχουμε περάσει… Τι; μας έχετε βάλει και εμάς όπως όλους τους άλλους;». Όχι! φίλε Αρη σε είχαμε στην καρδιά μας και τώρα είσαι στην ψυχή μας όχι μόνο για τα καλά σου λόγια και έργα αλλά και την αληθινή προσφορά σου στην Ομογένεια και τον Ελληνισμό της Αμερικής. Τέτοιοι άνθρωποι όπως Εσύ φίλε Αρη δεν έχουν ανάγκη από κανέναν να σου αναγνωρίσουν τίποτα. Το έργο και η αληθινή προσφορά σου είναι αυτή που σε καθιστά κεφάλαιο ζωτικής σημασίας στις σελίδες της νεότερης ιστορίας του Ελληνισμού. Άνθρωποι σαν Εσένα Άρη περνούν το κατώφλι της ιστορίας του έθνους και δεν ρωτάνε. Με το δικό τους θάρρος. Τον δικό τους ελληνικό γνήσιο τσαμπουκά(λεβεντιά). Δεν ρωτάνε κανέναν ιστορικό που φτιάχνει επιδευμένα -και εν πολλοίς πληρωμένα κείμενα ωραιοποίησης και αγιοποιήσης κάποιων κούφιων- κείμενα. Άνθρωποι σαν Εσένα Άρη περνάνε στην συνείδηση του λαού και έτσι μένουν στην ιστορία. Μένουν βαθιά στην συνείδηση της ιστορίας των Ελλήνων στις κοινότητες του κόσμου. Γιατί εσύ (και λόγω της δουλειάς σου) υπήρξες Έλληνας του κόσμου. Ας είσαι σίγουρος ότι για πολλά ακόμα χρόνια θα σε μνημονεύουν όχι μόνο οι φίλοι και οι στενοί (κολλητοί) σου την παρουσία σου εδώ στη Γη των Ανθρώπων αλλά και άνθρωποι που σε γνώρισαν λίγο πολύ λίγο όπως εμείς….Τόσο, όσο, χρειάστηκε όμως για να σχηματίσουμε εικόνα και αντίληψη για το Είναι Σου. Γιατί ΕΣΥ Άρη ανήκες στην κατηγορία των Ανθρώπων που αρέσκονται στο (να) Είναι και όχι στο Έχειν. Δούλεψες τίμια. Πάντοτε. Και πάντα προσέφερες είτε είχες είτε όχι. Οι αληθινοί ήρωες σήμερα δεν κρατάνε όπλα και γιαταγάνια για να υπερασπιστούν τα ιδεώδη τις αξίες και τα ιδανικά του έθνους και της πατρίδας. Οι αληθινοί άνθρωποι Άρη μας είναι όπως ΕΣΥ. Απλοί. Τίμιοι. Αγνοί. Συνεπείς. Σεμνοί. Καθαροί. Λιτοί. Ταπεινοί. Αγωνιστές. Ιδεολόγοι. Κανονικοί. Απιτήδευτοι. Αφτιασίδωτοι. Πατριώτες. ΕΛΛΗΝΕς.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ : Ένα είναι βέβαιο. Ο Άρης Αλεξανδρόπουλος τώρα βρίσκεται εκεί που του αξίζει και σίγουρα θα έχει πιάσει ψιλοκουβεντούλα με Αγγέλους και Αγίους λέγοντας τους ανέκδοτα από την ζωή και την δράση του εδώ στην γη… Ας είναι αιωνία η Μνήμη του και ας πρεσβεύει υπερ ημών.
