Του Μάριου Ευρυβιάδη
Η φιλοτουρκική προπαγάνδα για το κυπριακό είναι συνεχής. Είναι αδιάλειπτη. Δεν σταματά να πάρει ανάσα. Εξάρσεις της παρατηρούνται κατά διαστήματα ανάλογα με την σκοπιμότητα ή τις σκοπιμότητες που πρέπει να εξυπηρετηθούν κάποια συγκεκριμένη περίοδο. Στους άμεσους επόμενους μήνες αυτό που προέχει είναι να καταγραφεί για πολλοστή φορά η «καλή πίστη» της Άγκυρας. Και επειδή επί του εδάφους τίποτα δεν φαίνεται να προχωρά ώστε η «καλή πίστη» των ισλαμοπασάδων να δικαιολογείται, επιλέχτηκε μια παλιά αλλά πολύ γνώριμη και αποτελεσματική, για σκοπούς προπαγάνδας, μεθόδευση που αφορά στον αριθμό των αμερικανο-τροφοδοτούμενων και νατοϊκά-εκπαιδευμένων, τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων στην Κύπρο.
Παλιά το παιχνίδι αυτό των αριθμών παιζόταν στην Ουάσινγκτον μέσα στο αμερικανικό Κογκρέσο ώστε να πειστεί το τελευταίο ότι η Άγκυρα ήταν «συνεργάτης της ειρήνης» στο κυπριακό. Σήμερα, και μετά την επιτυχή τουρκική άλωση της αμερικανικής πρωτεύουσας, το παιχνίδι έχει μεταφερθεί στην από δω πλευρά του Ατλαντικού με στόχο τις Βρυξέλλες και την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας.
Δεν είναι, μας πληροφορούν οι επαγγελματίες του είδους και απολογητές του τουρκικού Αττίλα στις διάφορες πρωτεύουσες με αφετηρία το Λονδίνο, ο αριθμός των κατοχικών στρατευμάτων Χ. O αριθμός τους είναι Υ, όπου το Υ είναι τουλάχιστον το ήμισυ του Χ.
Εδώ θα σταματήσω και θα αφήσω τον επί Προεδρίας Κάρτερ Αμερικάνο συντονιστή για το κυπριακό, τον γνωστότατο Μάθιου Νίμιτζ (Mathew Nimetz) να μας πει με δικά του λόγια τις απόψεις του αναφορικά με τη σημασία του αριθμού των Αττίλων στην Κύπρο και με τι αυτό συνεπάγεται.
Σας μεταφέρω στο αμερικανικό Κογκρέσο, στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας επί Προεδρίας του Γερουσιαστή Πελλ (Pell), όπου λαμβάνει χώρα στις 17 Απριλίου 1991, Ακρόαση (Hearing) για την Κύπρο (Cyprus: International Law and the Prospects for Settlement). Αφού κατέθεσε τις απόψεις του εγγράφως, ο κ. Νίμιτζ αναφέρθηκε στην προφορική του κατάθεση και στο ζήτημα των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων. Στο μείζον αυτό ζήτημα ο κ. Νίμιτζ υποστήριξε ότι η αριθμητική μείωσή τους και μόνο ήταν άνευ σημασίας και ότι δεν είχε καμία απολύτως σημασία.
Ανάμεσα στον Γερουσιαστή Σαρπάνη και στον κ. Νίμιτζ ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:
-Γερουσιαστής Σαρπάνης: Γιατί θεωρείς ότι η μείωση του αριθμού των στρατευμάτων δεν είναι μία θετική συνεισφορά; (Why do you think reducing the number of troops would not make a positive contribution?)
–Kος Νίμιτζ: Δεν λέω ότι δεν θα είναι θετική. Θεωρώ ότι όταν έχεις τέτοιας μορφής στρατιωτική υπεροπλία, μειώνοντας τα στρατεύματα κατά ένα μικρό αριθμό δεν συνιστά καμία πραγματική αλλαγή στο στρατιωτικό ισοζύγιο και ότι κάνεις μία μεγάλη προσπάθεια για κάτι που είναι απλά συμβολικό.
Καταφέραμε, στη δεκαετία του 1970, να πείσουμε τους Τούρκους να μειώσουν τα στρατεύματα. Αλλά αυτό το θεώρησα απλά ως μια κίνηση. Ένοιωσα απογοητευμένος. Οι Τούρκοι ανακοίνωναν ότι έβγαζαν 2000 άνδρες. Ποτέ ωστόσο δεν γνώριζα εάν τους ξανάφερναν πίσω μερικές φορές, ή κατά πόσον η μείωση δεν ήταν παρά εναλλαγή (rotation) για τον χειμώνα ή το καλοκαίρι. Και μία τέτοια κίνηση δεν έκανε καμία διαφορά, διότι είναι σαν το ισοζύγιο δυνάμεων ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Μεξικό. Δεν έχει κανένα νόημα. (It is not a meaningful thing). Εάν τώρα έβγαζαν έξω όλα τα στρατεύματά τους, αυτό θα σήμαινε κάτι…. (If they took all the troops off, that would be some thing….)
