της Ελίνας Γαληνού
Ο Μέγας Αλέξανδρος έλεγε….”στον πατέρα μου οφείλω το ζήν και στον δάσκαλό μου το ευ ζήν…” εννοώντας τον μεγάλο του δάσκαλο τον Αριστοτέλη. Η μεγαλύτερη τύχη στη ζωή του ανθρώπου είναι βέβαια η καλή υγεία, αλλά εξ΄ ίσου σημαντικό είναι να πέσει στα χέρια ενός καλού δασκάλου.
Παρ΄όλο που μας χωρίζουν χιλιετίες από τα χρόνια του Μ. Αλεξάνδρου και του Αριστοτέλη, οι παρακαταθήκες που αφήνουν μερικοί άνθρωποι και στην σύγχρονη εποχή, κάπου μένουν. Σε μια τέτοια παρακαταθήκη αναφέρομαι και εγώ σήμερα, θέλοντας να τιμήσω τη μνήμη μιας δασκάλας, τόσο σπουδαίας όσο και αθόρυβης, που γνώρισα στη ζωή μου. Ισως αναρωτηθείτε “γιατί ειδικά σήμερα”..; Διότι η 30η Ιανουαρίου, η μέρα που γιορτάζουμε τους Τρείς Ιεράρχες, συνέπεσε με την ημερομηνία που η δασκάλα αυτή, πριν ακριβώς τέσσερα χρόνια, έφυγε από κοντά μας. Η κυρία Καλλιόπη Πούμπουρα, καθηγήτρια ψυχολογίας και φιλοσοφικών στο Αμερικανικό Κολλέγιο, τη Σχολή Χίλλ και την Γερμανική Σχολή, είχε μετατρέψει την επιστήμη του Φρόυντ σε ένα μαγικό κλειδί ! Ενα κλειδί που άνοιγε διάπλατα τις πύλες επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους. Γενναιόδωρα και χωρίς υστεροβουλία, δίδασκε τον χειρισμό αυτού του κλειδιού στα νέα παιδιά, απελευθερώνοντάς τα από τις αναστολές και τους αυτοεγκλωβισμούς. Στοργικά τους έδειχνε τον δρόμο της αυτογνωσίας και της διαχείρισης ευθυνών.
Δεν πίστευε στα μεγάλα λόγια, μόνο στα έργα τα οποία θεωρούσε ότι έχουν σημασία ακόμα και αν παραμείνουν αθέατα. Γιατί το έργο που άφησε εκείνη μέσα από τη μακρά ζωή της, θα το κουβαλούν στην ψυχή τους τέσσερις ή και πέντε γενιές ανθρώπων. Γενιές και γενιές μαθητριών της από διάφορα περιβάλλοντα και εποχές, επεδίωκαν να κρατούν μαζί της επαφή στα μετέπειτα από τις σπουδές τους χρόνια. Γνώριζαν ότι κάθε συνομιλία μαζί της, ήταν ένα ακόμα παράθυρο στο φώς, μια σκέψη που δεν είχε αξιοποιηθεί παλιότερα…Η δασκάλα μας είχε διδάξει ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι μια ανεξάντλητη πηγή θησαυρών και ο άνθρωπος είναι πλούσιος αν γνωρίζει πώς να την αξιοποιήσει.
Από τη γνωριμία μου μαζί της, έμαθα πως και τον πιό σκοτεινό δρόμο της ζωής, μπορούμε να τον φωτίσουμε φτάνει να το θέλουμε. “Πόσο αρκετή είναι όμως η δική μας θέληση αν δεν συναντήσουμε κάποιον που θα μας δείξει τον δρόμο;” είχα προλάβει να της πώ σε μια από τις τελευταίες μας συνευρέσεις. Και ασφαλώς δεν θα το άκουσε μόνο από μένα αυτό. Θα της το είχαν πεί οι τόσες μαθήτριες και συνεργάτες τη μέρα που αποχαιρετούσε τα εγκόσμια. “Διάλεξε να φύγει ανήμερα των Τριών Ιεραρχών, σωστή δασκάλα ως το τέλος…” είχε σχολιάσει μια παλιά της μαθήτρια την ώρα της κηδείας.
Πόσοι αλήθεια σήμερα, θυμούνται ότι η γιορτή των Τριών Ιεραρχών είναι αφιερωμένη στους δασκάλους;
Ινφογνώμων Πολιτικά
