Μια φωνή κραυγής, λίγο πιο μακριά από εκεί που ζω σήμερα, λίγο πιο κοντά από εκεί που τελείωσα το σχολείο, στο Μαρούσι, μαζεμένος κόσμος για να αποχαιρετήσει μια φίλη του, που εγώ δεν την ξέρω, μα που γίνεται φίλη μου, από εκείνη τη φωνή, μια φωνή τόσο γνωστή μα και τόσο άγνωστη, τόσο κοντινή μα και τόσο απόμακρη, που ήθελα να την είχα αναγνωρίσει αλλιώς, να την είχα γνωρίσει αλλιώς. Μα και έτσι αλλοιωμένη από τη λύπη που φέρνει η αδικία του κόσμου μας, την ένιωσα τόσο οικεία, τόσο κοντά μου, τη φωνή της δικής μου φίλης που ήταν εκεί!
Δεν είχα σκοπό να πω τίποτα για το αποτρόπαιο των τελευταίων ημερών. Μα η φωνή αυτή με έκανε να αλλάξω γνώμη. Τη ρώτησα πως άντεξε και μου είπε: «Χρησιμοποίησα άλλη φωνή, άλλη σκέψη, άλλη δύναμη». Και ξαναρωτώ και εγώ και ενώνω τη φωνή μου μαζί της: «Ποιοι πήραν την απόφαση να παύσουν το γέλιο»; Με τη συναίνεσή της γράφονται αυτές οι γραμμές, σαν ύστατος φόρος τιμής σε 3 ανθρώπους που χάθηκαν άδικα, σαν ύστατος φόρος τιμής σε μια πατρίδα που ποτέ πια δε θα είναι η ίδια. Μου έγραψε σε ένα μήνυμα: «πήγα από εκεί, πολύς κόσμος – πολλά κεριά – πολλά λουλούδια – πολλές πιπίλες – πολλά CDs με παιδικά τραγούδια και έντεχνη μουσική – πολλά μηνύματα,,,, μα και πολλή έντονη μυρωδιά και μία απέραντη σιγή»!
Δεν τα πάω καλά με την ιδέα του Θανάτου. Δεν πήγα στην εξόδιο του καλύτερου θείου μου το 1978, που με λάτρευε σαν παιδί του και εγώ σαν δεύτερο πατέρα μου, όχι γιατί ήμουν μικρός όπως ήθελαν οι άλλοι να πιστεύουν, άλλωστε τι μικρός, ήμουν ήδη στο Γυμνάσιο. Δεν πήγα στην εξόδιο των παππούδων μου στην Κρήτη 3 χρόνια αργότερα για τον ίδιο λόγο, στην κηδεία του παππού μου στη Ναύπακτο το 1989, πάλι για την ίδια αιτία. Τόλμησα να πάω όταν έφυγε η γιαγιά μου η Γιαννούλα από τη Ναύπακτο. Δε θα ξεχάσω ποτέ, όσο ζω, τη φράση του πατέρα μου όταν την έβγαλαν από το σπίτι που έζησε τα τελευταία της χρόνια: «Στο καλό καπετάνισσα». Από τότε σε κάθε τέτοια ανθρώπινη στιγμή ακούω μέσα μου τις 3 αυτές λέξεις και κάνω την προσωπική μου αναγωγή μέσα από τη Μοίρα των άλλων.
Ποιοι πήραν την απόφαση να παύσουν το γέλιο, με ένα μπουκάλι, ένα μπιτόνι, ένα τενεκέ βενζίνη και λίγα σπίρτα; Στο όνομα ποιας διαμαρτυρίας νομιμοποιούνται να αφαιρούν ανθρώπινες ζωές;
Ποιοι πήραν την απόφαση να παύσουν το γέλιο από τα χείλη ενός λαού μόνιμα χαμογελαστού και αισιόδοξου, αυτό που λέμε έξω καρδιά; Ποιοι πήραν την απόφαση να τον πνίξουν σε νούμερα, limit-ups, limit-downs, spreads και swaps; Ποιοι πήραν την απόφαση να τον δώσουν αυτό τον περήφανο λαό, βορά στους κάθε λογής πεδιλοκαλτσοφόρους του ελληνικού καλοκαιριού; Γιατί άραγε μας προτιμούν για να επιδείξουν τη χοντροκοπιά τους; Ποιοι πήραν την απόφαση να τον δώσουν αυτό τον περήφανο λαό στη χλεύη των απανταχού σαξόνων γελοιογράφων; Ποιοι πήραν την απόφαση να αφήσουν τον κόπο του, έρμαιο στις διαθέσεις των ανά την υφήλιο σπεκουλαδόρων;
Ποιοι πήραν την απόφαση να παύσουν το γέλιο από τα χείλη του λαού που ανακάλυψε τη Δημοκρατία και σήμερα λυπάται για το κατάντημά της, στη χώρα που τη γέννησε; Ιδεολογικά δε συνέπεσα ποτέ με την ευρύτερη Αριστερά, μα ποιος θα με πείσει ότι δεν αναγνώρισε το κατάντημά μας, στα λόγια του Γρηγόρη Ψαριανού στη Βουλή στις 6 Μαΐου; Ποιος θα με πείσει ότι το νόημα της ομιλίας του δεν ήταν άλλο, από το φτάνει πια! Δεν είμαστε όλοι ίδιοι! Δεν είμαστε όλοι λαμόγια, δεν είμαστε όλοι οι Έλληνες αρπάχτρες, δεν κλέβουμε όλοι τους τουρίστες, δεν κλέβουμε όλοι στο ζύγι, δεν είμαστε όλοι παγαπόντηδες, δεν κλέβουμε όλοι την Εφορία, δεν πήραμε όλοι μίζες, δεν ρίξαμε όλοι μολότωφ, δεν σκοτώσαμε όλοι αθώους!
Ποια Μοίρα είναι αυτή που ρίχνει την Πατρίδα μας τόσο χαμηλά; Ναι, μας πονάνε τα ελαττώματά μας, μα όμως είμαστε υπερήφανοι και για τα προτερήματά μας. Είμαστε φιλόξενοι, χαρούμενοι, γελαστοί, σε αντίθεση με όλους αυτούς που παλεύουν να παύσουν το γέλιο μας. Εκείνους που τα πρόσωπά τους είναι σκοτεινά σαν τον ουρανό τους. Εκείνους που η ματιά τους είναι θολή σαν τα ποτάμια τους.
Μην τους αφήνουμε λοιπόν να μας πάρουν το γέλιο μας, το γέλιο από το πρόσωπό μας, μα κυρίως το γέλιο που ανθίζει στην ψυχή μας. Ας είναι τούτη η περιπέτεια η τελευταία για την πατρίδα μας και το μάθημα για τα παραστρατήματά μας. Ας βρούμε όλοι μαζί και ας απομονώσουμε εκείνους που πλήγωσαν το φιλότιμό μας! Ας δείξουμε την πρέπουσα σοβαρότητα, την πρέπουσα τιμή εκεί που πρέπει, την πρέπουσα περιφρόνηση εκεί που αρμόζει, σε όλους αυτούς που αποφάσισαν να παύσουν το γέλιο.
Και ακούω πάλι, τη γνώριμη πια φωνή – λίγο παραφρασμένη – να μου λέει: «Αυτή… την όμορφη Ελλάδα θέλουμε και όχι … αυτή που λαμπάδιασε τις ψυχές μας … Άραγε σε ποιο ταξίδι σε έστειλαν Ελλάδα μου; Σε ποιο ταξίδι σε έστειλαν ψυχή μου;»
