Του Μάριου Ευρυβιάδη,
Κουτσά-στραβά και εφόσον διατηρηθεί ο άξονας Παρισιού-Βερολίνου το ευρώ θα επιβιώσει και μαζί του η ΕΕ όπως λίγο πολύ τη γνωρίζουμε. Αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο. Με το απαισιόδοξο το μεγάλο ευρωπαϊκό πείραμα της πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης θα μείνει στην ιστορία ως τέτοιο. Ως ένα πολιτικό πείραμα που κράτησε τα τόσα όσα χρόνια και το οποίο κατέρρευσε γιατί ποτέ δεν τηρούσε τις βασικές προϋποθέσεις για να μετατραπεί η ΕΕ σε Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης. Ο μέσος Ευρωπαίος αλλά και πολλοί που ασχολούνται επαγγελματικά με το ζήτημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης αγνοούν, θέλουν ν’ αγνοούν, αλλά ακόμη διαγράφουν συνειδητά το καταλυτικό λόγο των Ηνωμένων Πολιτειών στη δημιουργία της ΕΕ. Ο μύθος που οικοδομήθηκε γύρω από την ευρωπαϊκή ενοποίηση ήταν ότι κάποιοι πεφωτισμένοι Ευρωπαίοι (Max Konstamm, Robert Schuman, Jean Monnet κ.α.) και κάποια πεφωτισμένα ευρωπαϊκά κράτη (Γαλλία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Ιταλία, Δυτική Γερμανία) άρχισαν να βάζουν τα θεμέλια του μελλοντικού οικοδομημάτος για την ευημερία της Ευρώπης και τον τερματισμό των πολεμικών συγκρούσεων.
Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τον ρόλο των παραπάνω, ουσιαστικά αυτοί λειτούργησαν ως ο πέμπτος τροχός της άμαξας στα κρίσιμα πρώτα χρόνια. Σε κάποια φάση τις εξέλιξης λειτούργησαν και ως άμαξα. Όχι όμως ως αμαξηλάτης. Αμαξηλάτης υπήρξε η Ουάσιγκτον.
Η πρώτη, η γεννεσιουργός πράξη της ΕΕ εντασσόταν στους ευρύτερους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ να ηγεμονεύσουν στο Δυτικό στρατόπεδο του μεταπολεμικού κόσμου.
Ποιος υπήρξε ο καταλυτικός ρόλος της Ουάσιγκτον; Παρήγαγε ασφάλεια στους δυτικο- Ευρωπαίους. Τους έβαλε σε ένα δικής της κατασκευής θερμοκήπιο. Και με το ΝΑΤΟ, του οποίου υπήρξε δημιουργός, χρηματοδότης και ηγεμόνας ειδικά μέσω της δημιουργίας της στρατιωτικής δομής του οργανισμού, οι ΗΠΑ «αποεθνικοποίησαν» το στρατηγικά δόγματα των κρατών μελών.
Μέσα λοιπόν από τη λογική του Ψυχρού Πολέμου αφαιρέθηκε ή ευνουχήθηκε (πέστε το όπως θέλετε) η δυνατότητα των Ευρωπαίων, που την εξασκούσαν με μεγάλο ζήλο για εκατοντάδες χρόνια, ν΄αλληλοσφάζονται στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο.
Η ΕΕ, με τη σειρά της, ειδικά με τη σημαντική της διεύρυνση προς το Νότο, έκανε δυνατή την απονομιμοποίηση του χουντισμού, του αυταρχισμού και της πολιτικής αυθαιρεσίας που χαρακτήριζε την Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα. Η εξέλιξη αυτή υπήρξε μια μεγάλη κατάκτηση διότι άνοιξε τον δρόμο του ευρωπαϊκού εκδημοκρατισμού και δημιούργησε δεδομένα και προηγούμενα για μελλοντικές τέτοιες δράσεις.
Το πρόβλημα, με τις μετέπειτα εξελίξεις στην ΕΕ, που μας έχουν φέρει στη σημερινή επισφαλή κατάσταση, έχει να κάνει με τις αλαζονικές αντιλήψεις, τον απαξιοτισμό και τον συγκαταβατισμό των ταγών της Ευρώπης- της ηγεσίας και των γραφειοκρατικών προς τους ευρωπαϊκούς λαούς. Χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε ταγού (είτε πολιτικού είτε οικονομικού) είναι ότι γνωρίζει περισσότερα και καλύτερα από τους υπόλοιπους, τους πολλούς (των hoi polloi), όλους εμάς.
Γνωρίζει δηλαδή ποιο είναι το συμφέρον μας και πώς πρέπει αυτό να εξυπηρετείται, είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι. Λειτούργησαν δηλαδή και λειτουργούν σήμερα οι ταγοί της Ευρώπης και τα παρακολουθήματα τους στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, με το χαρακτηριστικό σύνδρομο του εξουσιαστή, του ξερόλα, που γνωρίζει καλύτερα και που επιβάλλει μέσω αδιάφανων διαδικασιών, τις ελιστικές τους θέσεις και απόψεις στους λαούς της Ευρώπης. Υπήρχε περισσότερη διαφάνεια και ευθυνοδοσία την περιόδο του Μακιαβέλλι στην αυλή του ηγεμόνα του Λορέντζου των Μεδίκων (μιλάμε για το Μεσαίωνα) από ότι στην αυλή των Βρυξελλών σήμερα. Μην πάτε μακριά. Δείτε την δράση του επιτρόπου Στεφαν Φούλε, ενός υπαλλήλου των κρατών μελών της ΕΕ, αναφορικά με την Κύπρο και τη θέση του για το κατευθείαν εμπόριο με τα κατεχόμενα. Μιλάμε για μια περιοχή νόμιμα ενταγμένη μέσα στην ΕΕ η οποία όμως κατά τον Φούλε αποτελεί ταυτόχρονα περιοχή της ΕΕ αλλά και ‘τρίτη χώρα’.
Σήμερα οι ιδεοληψίες των Ευρωπαϊστών και των Ευρωλιγούρηδων συγκρούονται καθημερινά με την πραγματικότητα. Το όποιο ευρωπαϊκό όραμα προδόθηκε όχι από τους λαούς της Ευρώπης αλλά από τους ταγούς τους.. Ό, τι αρχίζει ανάποδα, από πάνω προς τα κάτω, αναπόφευκτα «μπρουμυτίζεται». Ας κάνουμε όλοι μια προσευχή να μην πάμε πίσω στην προπολεμική Ευρώπη. Πάντως, το Σχέδιο Β’ για την Ευρώπη δεν υπάρχει. Όπως Σχέδιο Β’ δεν έχουν και οι σημερινοί πολιτικοί ταγοί μας στην Κύπρο. Οι τελευταίοι βάλθηκαν να κουβαλήσουν νερό στο μύλο όλων αυτών που θέλουν να διαλύσουν το κυπριακό κράτος, την τελευταία και πιο ισχυρή δικλείδα ασφαλείας, της συντριπτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού, στο όνομα ενός οράματος που έχουν βαφτίσει «επανενοποήση».
Να μην δώσει ο Θεός στον άνθρωπο όσα μπορεί ν’ αντέξει, λέει ένα γνωστό κρητικό γνωμικό. Ας μην δούμε την Ευρώπη να επιστρέφει πίσω στα προπολεμικά της χάλια και την Κύπρο στην αποικιοκρατία και τον νεο-οθωμανισμό.
