Η Δυναμική του 8ου τακτικού -ιστορικού- συνεδρίου της Ν.Δ., ο Αντώνης Σαμαράς και η Ελλ. Διασπορά

- Advertisement -

Το 8ο  τακτικό-ιστορικό συνέδριο(επανίδρυσης) της ΝΔ, ΟΦΕΙΛΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΕΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ  ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ.

Από τον Αλέξανδρο Στεφανόπουλο(**)

Στο παρόν κείμενο θα αποφύγω παραπομπές και επιστημονική τεκμηρίωση για ευνόητους λόγους.  Τα νέα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα που διαμορφώνονται στο κατώφλι του 21^ου αιώνα αναγκάζουν εξ ορισμού και τα  Ελληνικά κόμματα να αλλάξουν και να προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που δεν είναι διάφορη και ασύνδετη με την παγκόσμια πολιτική πραγματικότητα της πλήρους και συνειδητοποιημένης πολιτικής  αποστασιοποίησης  των σκεπτόμενων πολιτών του κόσμου. Για αυτό και μπροστά σε αυτή την νέα κατάσταση  επιβάλλεται μια μεγάλη, βαθιά,   ριζική, δομική  και θεμελιακή με δεξιοτεχνία αρχιτέκτονα αλλά και  ακρίβεια χειρουργικού νυστεριού,   αλλαγή αυτής της θλιβερής  πραγματικότητας. Πραγματικότητα –ειδικά αυτής που διαμορφώθηκε μετά την μεταπολίτευση στην Ελλάδα- ζοφερής και δυσώδους γεμάτη πολιτικά, οικονομικά και άλλα σκάνδαλα κάθε είδους και κάθε αποχρώσεως. Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα επώαζαν το αυγό του φιδιού για τρεις 10ετιες. Είχαν εν γνώσει τους μετατραπεί σε κοιτίδες  πολιτικού κανιβαλισμού  και φυτώρια πολιτικών σκανδάλων με μίζες και μιζαδόρους απαξιώνοντας γενικά το πολιτικό σύστημα της χώρας το οποίο-ορθώς σήμερα- κλυδωνίζεται συθέμελα.  Φτάνοντας και στην προσωπική απαξίωση των ελλήνων πολιτικών μας. Τα πολιτικά κόμματα μεταβλήθηκαν στο σύνολο τους –σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα με ελάχιστες προσωπικές εξαιρέσεις πολιτικών ανεξαρτήτως κόμματος ιδεών και απόχρωσης– σε βιομηχανικές μονάδες   παραγωγής, όχι πολιτικής παραγωγικής και αποτελεσματικής  σκέψης, αλλά σε «κέντρα σπουδών» μεταβίβασης τίτλων κινητών και  ακινήτων περιουσίων,  από τον μπαμπά στο υιό και  την θυγατέρα και τα λοιπά γνωστά κατάλοιπα με πρωτοπόρο δυστυχώς  το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.  

- Advertisement -

ΠΙΚΡΕΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ…

Όσο και αν μας πικραίνει όλους όσους δώσαμε αγώνες από τα χρόνια της ΜΑΚΙ και της ΟΝΝΕΔ μέχρι τις ημέρες μας αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα.  Προσωπικά ουδέποτε διεκδίκησα τίτλους και αξιώματα αν και μου δόθηκαν οι ευκαιρίες ακριβώς γιατί έβλεπα από πολύ νωρίς αυτή την  μεγάλη απόσταση των πολιτικών με την βάση του κόμματος. Έβλεπα την ηθική κατάπτωση και απόπτωση από αρχές και αξίες που υποτίθεται με αυτές μεγαλώσαμε και ανατραφήκαμε.   Αυτή η κατάσταση συνεχίζονταν για σχεδόν μιάμιση γενιά-την γενιά της μεταπολίτευσης- και  για  35 ολόκληρα  χρόνια διαμορφώνοντας μια θολή ακατανόητη και γεμάτη τείχη, στεγανά και μηχανισμούς εσωτερικά μέσα στο κόμμα της μεγάλης φιλελεύθερης κεντροδεξιάς παράταξης. Παράταξη  που με άλλα οράματα, άλλες αξίες, άλλες αρχές και προτεραιότητες  και άλλα ιδανικά ίδρυσε ο τελευταίος  Εθνάρχης της Ελλάδος  Κωνσταντίνος Καραμανλής. Παράταξη που δυστυχώς  αλλιώς κατέληξε ως πολιτικός φορέας.

Εξέλειψαν το ήθος! Η πολιτική τιμιότητα και εντιμότητα. Κάποιος έμπαινε πλούσιος στην πολιτική για να προσφέρει έβγαινε πάμπτωχος και  πένης κινδυνεύοντας σε αρκετές των περιπτώσεων  να πάρει  και αυτή ακόμα την βουλευτική σύνταξη. Έχω γνωρίσει τέτοιους εν ζωή πολιτικούς για αυτό και το αναφέρω. Αυτή ήταν η πραγματικότητα όχι μόνον για την ΝΔ αλλά σχεδόν για το σύνολο του πολιτικού συστήματος που σήμερα ψυχορραγεί.

Μια πραγματικότητα  που πρώτοι –σε αυτό εδώ τον πολιτικό  φορέα –διείδαν και διέγνωσαν  ο Αντώνης Σαμαράς και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος! Αυτή την πραγματικότητα θέλησαν να την αλλάξουν και αυτό γίνεται αυτή την περίοδο με το αποκορύφωμα του προσυνεδριακού  διαλόγου  και την κατάληξη του στο 8^ο ιστορικό τακτικό συνέδριο επανίδρυσης του, το οποίο ξεκινά  αύριο Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010.  Οι δυο πρωτεργάτες της πολιτικής επανίδρυσης της ΝΔ  Α. Σαμαράς και  Δ. Αβραμόπουλος,    διείδαν τις ανάγκες  αυτές και προχώρησαν προς  την  θεμελίωση σε βάθος μιας διαφορετικής δομής και αρχιτεκτονικής του νέου πολιτικού φορέα που γεννιέται αυτή την περίοδο γεννιέται και αναγεννιέται. Για την ακρίβεια αναγεννιέται σαν το γνωστό αρχαιοελληνικό φοίνικα που αναγεννιέται μέσα  από τις στάχτες του,  και επί το ακριβέστερο αναγεννιέται και ανασυντίθεται  μέσα από μια μεγάλη, που όμοια της ιστορικά  δεν είδαμε ποτέ στο παρελθόν,  ήττας(!)  όπως αυτής της 4^ης Οκτωβρίου του 2009.

Κατά την  άποψη μου απαιτείται και ταυτόχρονα επιβάλλεται μια νέα  ριζική αναμόρφωση  γενναία με νέα δομή και αρχιτεκτονική υποδομή του υπό ανασχηματισμόν  πολιτικού φορέα που φιλοξενεί όλους εμάς. Ενός πολιτικού φορέα που  σήμερα μετά τις τελευταίες πολιτικές  εξελίξεις φιλοδοξεί να αγκαλιάσει όλο τον κεντρώο διευρυνόμενο προς κάθε κοινωνική κατεύθυνση  χώρο. Ένα πολιτικό ιδεολογικό  χώρο που πλέον καλείται να ακούσει τα κελεύσματα της εποχής μας. Να αφουγκραστεί τις ανάγκες όλων μας και να συζητήσει επαναπροσαρμόζοντας τις πολιτικές του. Τίποτα δεν είναι δόγμα. Όλα μπορούν να αλλάξουν. Εκείνο που δεν μπορεί να αλλάξει και είναι αδιαπραγμάτευτο είναι, η τιμιότητα, η εντιμότητα, η συνέπεια και η συνέχεια και κυρίως   το πολιτικό  ήθος το οποίο εξέλειπε δυστυχώς και από τον φορέα που στεγάζει όλους μας σήμερα.   Όλα μπορούν να αλλάξουν εκτός από τις εθνικές μας καταβολές και ανησυχίες στον ολοένα μεταβαλλόμενο εθνικό  γεωστρατηγικό  χώρο. Οφείλουμε πλέον να διεκδικούμε και όχι να υποχωρούμε. Πατριωτισμός –για μένα σημαίνει- συνεχής υπενθύμιση των εθνικών μας  απαιτήσεων  έναντι των διεκδικήσεων των γειτόνων μας. Πατριωτισμός σημαίνει συνεχής διεκδίκηση και υπενθύμιση της ιστορίας των 9.5000 ετών πολιτισμού και ιστορίας του έθνους μας. Πατριωτισμός –για μένα το σημειώνω ώστε να μην παρανοηθεί και παρεμηνευθεί- σημαίνει  συνεχής υπενθύμιση και αν χρειαστεί  διεκδίκηση αυτών που είχαμε!  Η τακτική των υποχωρήσεων οδήγησε στον ενδοτισμό και την θρασύτητα των γειτόνων μας που συσπειρώνονται και συνεργάζονται εις βάρος μας. Δείτε τις  συμφωνίες της Τουρκίας με την Αλβανία, τα Σκόπια αλλά και την Βουλγαρία. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι τα σταγονίδια του πανσλαβισμού που ερίζουν και μεγαλώνουν κάθε μέρα στους κόλπους χωρών με τις οποίες   υποτίθεται  μας ενώνει η ορθοδοξία. Όλη αυτή σκέψη και η αναπτυχθείσα διπλωματία θέλει αναθεώρηση.  Αρκεί μόνο μια εμπεριστατωμένη ματιά στο διαδίκτυο για να γίνει κατανοητό αυτό που σήμερα λέω και καταθέτω ενώπιον σας. Υπάρχουν και  εξαιρέσεις αλλά ο κανόνας επιβάλλει αναθεώρηση της στρατηγικής της Ελλάδας. Αυτά εν τάχει για τα εθνικά μας ζητήματα τα οποία στους έλληνες του εξωτερικού είναι βαθιά  ριζωμένα και αυτά είναι  που εν τέλει τους ενώνουν. Η υπενθύμιση και η διεκδίκηση τους.

Σήμερα όλα πρέπει να τεθούν σε νέα βάση. Στην βάση του αξιώματος της  Συμμετοχικής Δημοκρατίας των πολιτών.  Της Δημοκρατίας των Πολιτών  που μετέχουν, ενεργούν,  δρουν και συμμετέχουν   εις τρόπον ώστε  ο Πολίτης που συμμετέχει να μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να έχει λόγο να συναποφασίζει και να συνδιαμορφώνει την πολιτική του φορέα που συμμετέχει ενεργά μέσα από τα όργανα του που  λειτουργούν δομικά και αρχιτεκτονικά μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες φύση και θέση σε βάθος. Δημοκρατικά κατ ουσία και όχι ανούσια.

- Advertisement -

Με την παλαιά ορολογία –του περασμένου αιώνα -αυτός ο ξεπερασμένος  φορέας  είναι  το γνωστό σε όλους μας κόμμα.  Όλα τα κόμματα μηδενός εξαιρουμένου στην Ελλάδα  –αν και μιλάνε για δημοκρατία –  έχουν νοοτροπία σκληρού  ολοκληρωτισμού, συγκεντρωτισμού  και δεν διαφέρουν σχεδόν σε τίποτα στην δομή και την οργάνωση τους – με εκείνα των κουμουνιστικών καθεστώτων. Τουλάχιστον ως προ της δομή και την οργάνωση τους.

Όλα λειτουργούν κατ επίφαση. Μηδέν δημοκρατία. Μηδέν συμμετοχή. Ότι ήθελε μόνον ο αρχηγός, η παρεούλα και οι  προσκείμενοι στην αυλή του αρχηγού  μηχανισμοί. Το είδαμε. Το ζήσαμε μέσα σε αυτόν τον πολιτικό φορέα που σήμερα αλλάζει!

Βασική μεγάλη  διαφορά μεταξύ τους: Τα μεν κουμουνιστικά κόμματα παράγουν μαζικά  απρόσωπες και άβουλες ανθρώπινες μονάδες αφοσιωμένες στο κόμμα, έτοιμες να κάνουν τα πάντα από μια απεργία μέχρι λαϊκή εξέγερση και επανάσταση  εις το όνομα του Λαού, ενώ τα λεγόμενα φιλελεύθερα δημοκρατικά καπιταλιστικά  κόμματα,  στην πραγματικότητα ενώ είναι ολιγαρχικά –των λίγων, της παρέας και των οικογενειών- παρουσιάζονται ως δημοκρατικά.  Έτοιμα να υπηρετήσουν τις προσταγές του αρχηγού. Της ομάδας του και των μηχανισμών.

Το μόνο που παράγουν και αναπαράγουν  είναι εκτός από τις ιδεολογικές διαφορές, με τα κουμουνιστικά και δήθεν σοσιαλιστικά κόμματα στον αιώνα που διανύσαμε-όπως έδειξε η εμπειρία και η ιστορία – ήταν  αντιθέσεις και φυσικά αν και όλα στο σύνολο τους έφεραν σε κάποιο σημείο του ονόματος τους τον προσδιορισμό δημοκρατικό ,εν τούτοις αυτό ήταν αν όχι μόνο μια  ουτοπία αλλά  στην πραγματικότητα ήταν  μια συνειδητή εξαπάτηση ακόμα και των αρχών που πρεσβεύουν κατά περίπτωση.

Ειδικά τα κόμματα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης  ήσαν όλα αρχηγικά –αν και πάντα ο αρχηγός όταν αναδεικνύεται μέσα από αληθινά  πραγματικές δημοκρατικές  διαδικασίες οφείλει να έχει τα χαρακτηριστικά του στιβαρού νηφάλιου και συνετού πολιτικού  ηγέτη – εν τούτοις όλα στο σύνολο τους εκτός από δομικά αρχηγικά ήταν και είναι οικογενειοκρατικά!

Αυτή η θλιβερή και ζοφερή πολιτική πραγματικότητα –τουλάχιστον για την Νέα Δημοκρατία θέλουμε να πιστεύουμε –πως  άλλαξε ριζικά με τις εκλογές της 29^ης Νοεμβρίου 2009 που επέβαλαν τα δεδομένα στο ηφαίστειο που λεγόταν  ΝΔ., εκλέγοντας για πολιτικό ηγέτης της τον Αντώνη Σαμαρά.   Μια εκλογή που προήλθε μέσα από αλληλοπεριχωρίσεις και παραχωρήσεις όπως αυτή του Δημήτρη Αβραμόπουλου προς τον Άξιο συναγωνιστή του Αντώνη Σαμαρά. Κυριάρχησε η λογική του Εμείς και όχι του ψυχοφθόρου Εγώ. Το ΕΓΩ που κατατρώγει τις σάρκες του πολιτικού συστήματος αλλά και γενικότερα τις σάρκες του Ελληνισμού στην ιστορική του πορεία από τα χρόνια του Σωκράτη μέχρι τον Κολοκοτρώνη που φυλάκισαν αλλά και άλλους μεταγενέστερους Έλληνες αληθινούς πατριώτες!

Αυτή η κοινωνική  λάβα, που άρχισε να ρέει στην  ελληνική κοινωνία μετά τις εκλογές της 4^ης Οκτωβρίου 2009,  εκτονώθηκε  πολιτικά και δομικά με τους σχεδόν 780.000 πολίτες που συμμετείχαν ενεργά στις πρωτόγνωρες  δημοκρατικές διαδικασίες για την Ελλάδα και τελικά οδήγησαν   στην ανάδειξη του νέου ηγέτη της Αντώνη Σαμαρά.

Στο χτες, αλλά και στο σήμερα,   τα κόμματα ήταν-και δυστυχώς είναι – περίπου πάνω κάτω αυτό που μόλις περιέγραψα σε αδρές γραμμές παράγοντας που και που και αποτελεσματική  παραγωγική  πολιτική με πράξεις και αποφάσεις μέσα από τον μηχανισμό της κεντρικής διοίκησης του κράτους.  Αν και βρισκόμαστε δυστυχώς ακόμα στο κράτος των μηχανισμών και όχι του υπεύθυνου κράτους των πολιτών από το οποίο απέχουμε ακόμα πολλά έτη, εν τούτοις υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι η ελληνική κοινωνία μετασχηματίζεται. Έχει πολλά ερεθίσματα προς αυτή την κατεύθυνση.  Η κοινωνία του διαδικτύου σήμερα είναι ο προάγγελος αυτής της νέας επερχόμενης πολιτικής παγκόσμιας πραγματικότητας.

Τα κόμματα του χτες παρήγαγαν και αναπαρήγαν  όχι ιδέες και προτάσεις,  αλλά κενά χωρίς ουσία και περιεχόμενο ατέρμονα και συχνά αντικρουόμενα  μεταξύ τους προστάγματα,   θέσεις και απόψεις και ακόμα χειρότερα πλήρως αντιφατικές καταστάσεις μεταξύ τους,   από αυτό που πρεσβεύουν  -και εν προκειμένω  την δημοκρατία- αφού αυτά τα ίδια τα κόμματα ήταν βαθιά συντηρητικά και εξιδανικευμένα και πλήρως εξειδικευμένα  στο πως ακριβώς να παράγουν με ακρίβεια  την οικογενειοκρατία και την ευνοιοκρατία στους λίγους. Τους κολλητούς. Την ομάδα την φράξια. Την παρεούλα. Δημιουργώντας μηχανισμούς.

Αρκεί να δει κανείς πως σχηματίζονταν τα διάφορα επί μέρους  όργανα του κάθε κόμματος. Όλα κατέληγαν στον αρχηγό  που ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού. Οι πολίτες μεταφερόμενοι, περιφερόμενοι καιροσκόποι  και μη, ήταν αυτό που προείπα ασχέτως χρώματος και ιδεολογικού προκαλύματος.   Άβουλα όντα. Μονάδες χειροκροτητών. Λοβοτομημένα πολιτικά άτομα χωρίς πολιτική βούληση!

Αυτά όλα ήταν μια κακή και δυσάρεστη εμπειρία που όλοι οι της γενιάς της μεταπολιτευτικής Ελλάδας  ζήσαμε και   σήμερα πληρώνουμε τα αποτελέσματα της,  και θα το πληρώνουμε  για πολύ ακόμα καιρό.  Θα γευόμεθα τους πικρούς καρπούς αυτής της ολιγαρχικής   οικογενειοκρατίας για κάποια χρόνια ακόμα….

Όλα αυτά όμως σήμερα πρέπει να μείνουν πίσω. Να αλλάξουμε σελίδα και τα κόμματα από βιομηχανικές μονάδες παραγωγής άβουλων όντων και λοβοτομημένων  προβάτων οφείλουν και επειδή το επιβάλουν πλέον οι διεθνείς συνθήκες και συγκυρίες να μετατραπούν σε  δεξαμενές σκέψης και παραγωγής προτάσεων και θέσεων μέσα και εντός των πλαισίων του πολιτικού φορέα που μετέχει ενεργά ο κάθε πολίτης ώστε να καταλήγουν μέσα από τις αντιθέσεις στην σύνθεση  παραγωγικών και αποτελεσματικών προτάσεων  εφαρμοσμένης πολιτικής.

Πως θα γίνει αυτό; Με την επιστροφή στις αξιακές και δομικές αρχές  της -ολοκληρωμένης και συμπληρωμένης  με άλλα έργα και μελέτες διανοητών – δημοκρατίας των Πολιτών . Δημοκρατία που θα σέβεται την μειοψηφία και τα δικαιώματα της και δεν θα καταλήγει  να είναι η δημοκρατία των πολλών που τελικά  γίνεται στυγνή δικτατορία για τους λίγους της μειοψηφίας. Δύσκολο αλλά εφαρμόσιμο.

Και για να εξειδικεύσω για να περάσω στην πράξη από την θεωρία.  Με δυο λέξεις  ως Συμμετοχική Δημοκρατία  ορίζεται η πολιτική πράξη η οποία εδραιώνεται και έχει τις ρίζες της στην Εκκλησία του Δήμου για τα πολιτικά δεδομένα,  και στο Συνοδικό Σύστημα της Ελληνορθόδου Εκκλησίας  που είναι η διάδοχος κατάσταση εφαρμογής της Εκκλησίας του Δήμου στην Δομή της  ορθόδοξης Εκκλησίας , για να μην ξεχνάμε και την ταυτότητα μας.

Βασική διαφορά μεταξύ Συνοδικού συστήματος και της  Εκκλησίας του Δήμου  το μεν ένα ξεκινά και ολοκληρώνεται με την θεία επίκληση του Αγίου Πνεύματος, η δε Εκκλησία του Δήμου βασίζεται στην θεμελιακή αρχή της υπόσχεσης του Λόγου. Όπου ο Λόγος και η –πολιτική- υπόσχεση  αντιστοιχεί στο Έλλογο  Πρόσωπο του κάθε Πολίτη.

Όλα ξεκινούν από την βάση που είναι ο σκεπτόμενος Λαός ως  ζωντανό ουσιαστικό  κύτταρο του που δεν είναι άλλος από τον ενεργό Πολίτη. Ο Πολίτης που σκέπτεται ενημερώνεται, δρα, αποφασίζει, προτείνει, και εν τέλει συμμετέχει στην εφαρμογή της αποτελεσματικής παραγωγικής πολιτικής.

Πολιτική που καλείται πλέον να εφαρμόσει ο ίδιος μέσα από τον νόμο που ήδη όμως θα έχει ξεκινήσει και θα έχει συνδιαμορθφωθεί από Εκείνον  που πια   Μετέχει ενεργά  και Συμμετέχει  ως Έλογον  Ων. Ων  που  βολεύεται και διαβουλεύεται  ως ισότιμο και ισόκυρο –μέλος του Κοινού της πολιτικής διαδικασίας – Πρόσωπο και όχι ως μάζα και περιφερόμενος χειροκροτητής οπαδός.

Δηλαδή η παραγωγή πολιτικής σκέψης των ιδεών και της εφαρμοσμένης πολιτικής πράξης  θα ξεκινά από κάτω και θα κατευθύνεται προς άνω προς τον ηγέτη που καλείται πλέον με την πρακτική του να επικυρώσει, να διατρανώσει και ως ηγέτης –κυβερνήτης  και να εφαρμόσει ως  αποτελεσματική παραγωγική πολιτική.

Αυτά όλα που περιέγραψα σε αδρές γραμμές συνοπτικά καλείται να αλλάξει αυτό το συνέδριο με την εφαρμογή νέων όρων νέας δομής και νέας προϋπόθεσης συμμετοχής του ενεργού πολίτη όχι πια σε ένα κόμμα παλαιάς αντίληψης και νοοτροπίας αλλά σε ένα εργαστήρι  παραγωγής σκέψης, πολιτικής διανόησης και εφαρμοσμένης  και αποτελεσματικής, θα προσέθετα, και ρεαλιστικής πολιτικής.

Όλο αυτό που με δυο λόγια αποκάλεσα Συμμετοχική Δημοκρατία το είδαμε σε πλήρη εφαρμογή –στην εμβρυακή του μορφή όλο αυτό το διάστημα με τις εσωκομματικές  εκλογές που έγιναν στις τοπικές και τις ΝΟΔΕ της Νέας Δημοκρατίας οπότε θα δεν χρειάζεται να επαναλάβω ότι αυτό ήταν ένα αναγκαίο και ουσιαστικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση της βαθιάς, ριζικής και θεμελιακής  Συμμετοχικής Δημοκρατίας. Δημοκρατία που ξεκινά από το Κοινό στην συνοικία, τον Δήμο την περιφέρεια και εν τέλει μέσα στα όργανα παραγωγής σκέψης και πολιτικής και για να γίνω σαφέστερος και αντιληπτός μιλώ για τα κομματικά όργανα με βάση την παλαιά πολιτική ορολογία.  Και για να περάσω στα του Ελληνισμού της Διασποράς μετά από αυτή την επιτρέψτε μου αναγκαία εισαγωγή ως να γίνουν κατανοητά και όσα παρακάτω θα καταθέσω-  όλα αυτά που είδαμε να δρομολογούνται  στο εσωτερικό της ΝΔ όλο τον Μάιο και τον Ιούνιο αφορούσαν μόνο την Ελλάδα και όχι δυστυχώς όχι  τις κομματικές οργανώσεις του απόδημου Ελληνισμού που αποκλείστηκαν σκόπιμα ίσως γιατί το αποτέλεσμα θα ήταν δυσανάλογο και δυσδιάκριτο με εκείνο που είχαν προετοιμάσει οι γνωστοί μηχανισμοί.

Αυτή η ζύμωση που όλοι είδαμε να συμβαίνει  επί τόσους μήνες δεν συνέβη ούτε στην Αφρική ούτε στις χώρες της πρώην ανατολικής Ευρώπης  ούτε  στην Αυστραλία ούτε στις ΗΠΑ που αποτελούν τις δυο μεγάλες κοιτίδες  υποδοχής και ανάπτυξης του Ελληνισμού της διασποράς.

 Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ  ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ…ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΑΛΛΑΓΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ

Άκουσα και παρακολούθησα το συνέδριο και σημείωσα όλα τα θετικά όπως τα ζητήματα για την παιδεία προτάσεις που προσυπογράφω  αλλά και όλα εκείνα που αφορούν τις εσωκομματικές διαδικασίες στις κατά τόπους κομματικές οργανώσεις με τα πολλά από τα οποία διαφωνώ ριζικά και κάθετα.

Και για να περάσω στα του Ελληνισμού της διασποράς θα ήθελα να τονίσω ότι:

Οι νέες οικονομικές συγκυρίες στο πλαίσιο της διεθνούς οικονομικής κρίσης και ύφεσης που πλήττει το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη και κυρίως τις χώρες της δύσης και του εφαρμοσμένου σκληρού,  χωρίς αρχές και φραγμούς,  καπιταλισμού, μας υποχρεώνουν να δούμε την νέα κατάσταση που διαμορφώνεται γύρω μας.

Η νέα κατάσταση που ήδη ζούμε και βιώνουμε όλοι, φρονώ με βάση και τις πρώτες μελέτες που ήδη γίνονται από οργανισμούς ιδιωτικούς και κρατικούς σε χώρες της Ευρώπης, σε πολύ λίγο διάστημα  θα οδηγήσουν σε μια νέα έκρηξη μεταναστευτικού κύματος  προς κάθε κατεύθυνση. Μετανάστευση προς κάθε σημείο του πλανήτη.  Μοιραία και για λόγους που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν όλες αυτές οι μάζες νέων κατά βάση ανθρώπων θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια σε χώρες όπου ακμάζει το ελληνικό στοιχείο και ειδικότερα προς Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία και Αφρική και ίσως – και Νότια Αμερική όπου επίσης μεγαλουργεί και ευημερεί  το Ελληνικό στοιχείο. Ένα νέο όνειρο θα αναζητηθεί από χιλιάδες νέους που αυτή την φορά δεν θα αναζητούν την τύχη τους και ένα κομμάτι ψωμί αλλά  καλύτερες συνθήκες ζωής.

Ο Ελληνισμός της διασποράς,  όλα αυτά τα 200 χρόνια ιστορίας του στα πέντε σημεία του πλανήτη έχει ήδη ρίζες αλλού μεγάλες και βαθιές και  αλλού τώρα γνωρίζει στιγμές ακμής όπως στην Νότια Βραζιλία,  την Κούβα, κτλ,  έχει διαπρέψει. Έχει μεγαλουργήσει κατά μόνας ο κάθε ένας προσωπικά αλλά όχι συνολικά ως εθνική κοινότητα! Όχι ως συντεταγμένη Ελληνική κοινότητα των πέντε ηπείρων.  Λείπει ο κεντρικός συντονισμός. Λείπει παντελώς η γέφυρα με την πατρίδα. Λείπει η συνεργασία. Λείπει η επικοινωνία. Λείπει ο ισοχρονισμός παρόλο που όλες οι ελληνικές κοινότητες ζουν σε ανεπτυγμένες χώρες και ηπείρους όπως οι ΗΠΑ και η Αυστραλία. Δυστυχώς πολλές από τις ελληνικές κοινότητες είναι κλειστές και για να ακριβολογώ είναι δομικά γκετοποιημένες. Το ΣΑΕ απέτυχε στην αποστολή του και κατάντησε ένας κρατικοδίαιτος οργανισμός σπατάλης χρημάτων του έλληνα φορολογούμενου Πολίτη.  Υπάρχει ίσως η ανάγκη αναδημιουργίας ενός νέου φορέα που θα συνενώνει χωρίς να καταργεί την αυτονομία και το αυτοδιοίκητο των ήδη κατακερματισμένων  και πολύ διασπασμένων ομογενειακών οργανώσεων στις χώρες υποδοχής και φιλοξενίας του Ελληνισμού εκτός συνόρων.

Προσωπικά ζω και μελετώ  το παράδειγμα της Ελληνικής Κοινότητας των ΗΠΑ, και ακόμα πιο εξειδικευμένα ζω και μελετώ   εκ του σύνεγγυς  το πρόβλημα της αδόμητης και ατάκτως  «οργανωμένης», εις τύπον και εικόνα, θεάτρου του παραλόγου,  της  Ελληνικής κοινότητας της Νέας Υόρκης. Όλα στο πόδι. Όλα για το θεαθήναι. Όλα για την βιτρίνα.  Όλα για την φωτογραφία και την  προσωπική αυτοπροβολή. Όλα καθρέπτισμα και φτηνός αντικατοπτρισμός της ελληνικής μητροπολιτικής Ελλάδας του αρρωστημένου πολιτικού αξιακού συστήματος που ήδη περιέγραψα.  Η εικόνα της «οργανωμένης ομογένειας» είναι παρόμοια με εκείνη της στην Ελλάδα!  Εικόνα και απομίμηση και από τους Έλληνες της διασποράς του κακού εαυτού της πατρίδας.

Ξέρω ότι ακούγονται σκληρά όλα αυτά,   αλλά αυτή είναι η αλήθεια, και όποιος την αγνοεί «δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει» για να θυμηθώ και τον Διονύση Σαββόπουλο όταν μιλά για των Ελλήνων της Κοινότητες που ξεφαντώνουν με ορθοδοξία !  Αλήθεια που πικραίνει αλλά αν δεν ειπωθεί δεν θα αλλάξει κάτι. Τουλάχιστον ας κατατεθεί να υπάρχει για την ιστορία και τους ιστορικούς του μέλλοντος.

Δυστυχώς όπου υπάρχει πολυπληθείς Ελληνισμός,  υπάρχει διχόνοια χαρακτηριστικό γνώρισμα της φυλής και του πολιτισμού μας τελικά,  όπως καταδεικνύεται μέσα από την ιστορία μας από τα χρόνια του Περικλή και του Σωκράτη μέχρι τις ημέρες μας.  Λες και ο θεός μας το έβαλε αυτό το μικρόβιο στο DNA μας για να ξεχωρίζουμε από τις άλλες εθνότητες για να μη πω φυλές.

Ο οργανωμένος  Ελληνισμός έδωσε και προσέφερε πολλά όταν δεν ήταν διαμελισμένος και όπου  και όποτε δεν είχε εισέρθει –στα εσωτερικά έστω και ανοργάνωτα του Ελληνισμού της Διασποράς –  το αδόμητο και αντιπαραγωγικό πολιτικά ελληνικό κράτος. Όπου αυτό εισήλθε βλέπε ΣΑΕ διαχώρισε. Διέλυσε. Αποδόμησε.  Διαχώρισε και εν τέλει δίχασε. Στην θέση του, ΣΑΕ,  η ΝΔ,  θα μπορούσε και θα έπρεπε να αντιτάξει και να υποστηρίξει την ίδρυση της   Παγκόσμιας Κοινοπολιτείας  των Ελλήνων, ως συμπληρωματικό συντονιστικό τριτοβάθμιο  όργανο   με μια σοβαρή  συμπληρωματική βελτίωση  κατά το προσχέδιο του καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου  Κοντογιώργη. Επ’ αυτού επιφυλάσσομαι να καταθέσω ολοκληρωμένη πρόταση.  Και συνεχίζω στα της διαίρεσης και διχασμού των Ελλήνων της Διασποράς.

Πολύ περισσότερο αυτό –της διαίρεσης και του διχασμού των Ελλήνων – ίσχυσε στην  χειρότερη του πολιτική  διάσταση όταν,   όπου και όπως  με τον βίαιο και απότομο τρόπο που εισήλθε το κομματικό στοιχείο στην Ελληνική Κοινότητα του εξωτερικού.  Ανεξαρτήτως χρώματος,  πολιτικής και κομματικής ιδεολογίας.

Παραδείγματα δεν χρειάζονται, ειδικά ο Παναγιώτης  Σκανδαλάκης αλλά και όλοι όσοι είστε σε αυτό εδώ στο συνέδριο του Οικουμενικού Ελληνισμού  το γνωρίζετε πολύ καλά αυτό.  Γνωρίζετε τις μεταξύ σας διαιρέσεις. Τις προσωπικές άστοχες πολλές φορές  διαφορές μεταξύ σας.   Και δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε επί μέρους  παραδείγματα.  Τα  ξέρετε όλοι και τα γνωρίζετε.

Δυστυχώς  όπου εισήλθαν τα κόμματα και ειδικά  μιλώ τώρα για   την Νέα Δημοκρατία  υπήρξε όχι απλώς διαχωρισμός και διχασμός μεταξύ των Ελλήνων της Διασποράς αλλά κάτι χειρότερο. Διχασμός. Προσωπικοί διαχωρισμοί. Αντεγκλήσεις και εξάρσεις πολλές φορές πολιτικής βίας.  Οι δεκαετίες του 1980 και του 1990 είναι γεμάτες με πλείστα όσα παραδείγματα όπου οι διασυλλογικοί  ομογενειακοί οργανισμοί  έγιναν πεδίο μάχης σκληρών κομματικών και ιδεολογικών αντιπαραθέσεων με αποτέλεσμα να διασπάται κάθε μέρα όλο και πιο πολύ η κοινωνική συνοχή του Ελληνισμού.  Αυτή η κατάσταση γίνονταν  ακόμα  χειρότερη όπου και όταν διαπιστώνονταν κομματικός φανατισμός  ένθεν κακείθεν με σφήνες από τα αριστερά…

Η κατάσταση επιδεινώθηκε –και τώρα μιλώ με την εμπειρία και την βιωματική γνώση των όσων έχουμε δει να διαδραματίζονται στην Νομαρχιακή της ΝΔ στις ΗΠΑ αλλά και στην Γερμανία και παρακαλώ ας με κατανοήσουν οι φίλοι από τις αντίστοιχες περιοχές.

Το κόμμα υπό την μορφή λειτουργίας που είχε μέχρι σήμερα με το θολό νομικό καθεστώς διπλής όψεως –όπου συνέφερε κάποιους ίσχυε το καταστατικό του κόμματος και όπου δεν συνέφερε έμπαινε ως εμπόδιο το νομικό status της χώρας διαμονής και εν προκειμένω των ΗΠΑ- όπου το καταστατικό ήταν απλά άγραφος και πολλές φορές ανύπαρκτο πολιτικά  νόμος με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα τεχνητό μπάχαλο! Μπάχαλο τέτοιο που βόλευε να επιβιώνουν  πολιτικά και να αυτοπροβάλλονται πολιτικά  μόνον κάποιους  να  επιπλέουν ως φελλοί ή ακόμα χειρότερα όπως  οι ακαθαρσίες των βοθρολοιμάτων επιπλέουν στην επιφάνεια του νερού…  Κατάσταση που πολύ σύντομα οδήγησε στην πολιτική απαξίωση προσώπων και πολιτικών θεσμών σε κάθε χώρα. Οι σοβαροί με κύρος και υπόσταση πολίτες απείχαν και απέχουν από αυτές τις αρρωστημένες διαδικασίες. Ζητούν εσωτερική αυτοκάθαρση. Σοβαρότητα. Υπευθυνότητα. Έχουν πλέον βαρεθεί να βλέπουν τα ίδια τραγικά άτομα να περιφέρονται ως δήθεν ηγέτες τους στην κομματική ανύπαρκτη και πλήρως διαλελυμένη κομματική  ιεραρχία.  Όλα αυτά τα φαινόμενα είστε στην Γερμανία είτε στην Αμερική  υπέθαλπαν και συντηρούσαν οι ανύπαρκτες και ανεύθυνες  κομματικές ηγεσίες,  και εν προκειμένω οι ηγεσίες για τους απόδημους. Πλήρης αδιαφορία. Μόνο επισκέψεις. Τραπέζια. Ψώνια εκδρομές και μια από τα ίδια σε κάθε επίσκεψη. Υποσχέσεις χωρίς πολιτικό αντίκρισμα. Υποσχέσεις που ποτέ δεν έφταναν καν στην αυλή έστω του εκάστοτε αρχηγού.  Αντιθέτως αυτή η πολυδιάσπαση-για μια συγκεκριμένη περίοδο-  συνέφερε στους κομματικούς και προσωπικούς μηχανισμούς που αναπτύσσονταν στην Ελλάδα εντός της κοίτης του τέρατος που ονομάζαμε κομματικό μηχανισμό. Ελέγχονταν καλύτερα η  ανθρωπόμαζα των κομματικών.

Το κόμμα δυστυχώς πολλές φορές  έφερε και εσωτερική πολυδιάσπαση σε ομάδες, φράξιες και παρεούλες. Αβερωφικούς και Ραλλικούς. Μητσοτακικούς και Καραμανλικούς. Καραμανλικούς και Σαμαρικούς.   Αυτό φάνηκε πολύ  έντονα στις ΗΠΑ με όσα έχουν προηγηθεί  τις δυο 10ετιες που πέρασαν.

Αυτή  η πολυδιάσπαση όμως,  εξ αντανακλάσεως,  αλλά και ουσιαστικά  έφερε την μεγάλη διάσπαση και τον διχασμό της Ομογένειας μέσω των διασυλλογικών ομογενειακών οργάνων της Ομογένειας στους οποίους συμμετείχαν ενεργά  κομματικά μέλη της ΝΔ.   Αυτή η πολυδιάσπαση έφερε πολλές φορές τον κατακερματισμό και τον πολυτεμαχισμό του κοινωνικού ιστού της οργανωμένης και μη Ελληνικής διασποράς.

Υπό το πρίσμα των νέων γεωπολιτικών εξελίξεων, της διεθνούς ύφεσης στην  οικονομία και κυρίως  το νέο μεταναστευτικό κύμα από Ελλάδα  που αναμένεται να ξεκινήσει,  η ΝΔ οφείλει και υποχρεούται να αλλάξει πλήρως την δομή και την οργάνωση της στο εξωτερικό ώστε να ανταποκριθεί στις νέες επιτακτικές ανάγκες που δημιουργούν τα νέα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα.

Με αυτές τις σκέψεις  και τις διαπιστώσεις   προχωρώ και καταλήγω στην συνοπτική σύντομη περιγραφική  κατάθεση 20  προτάσεων μου(*):

(**) ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ Α’ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ 24 ΙΟΥΝΙΟΥ 2010, ΑΘΗΝΑ.

ΕΜΠΑΡΓΚΟ 27.06.2010

Κύριες και Κύριοι Σύνεδροι

Αξιότιμε κ. Γραμματέα

Φίλε Παναγιώτη Σκανδαλάκη

Φίλοι Συμπατριώτες Έλληνες.

Θα ήθελα στην αρχή της τοποθέτησης  μου, επειδή με κάποιους γνωριζόμαστε από τα φοιτητικά και μαθητικά χρόνια και με τους περισσότερους από εσάς  δεν έχει τύχει να γνωριστούμε επιτρέψτε μου  να καταθέσω  δυο λόγια μόνο -για την ιστορία και τα πρακτικά –  ως προς την ιδιότητα που προσκλήθηκα να συμμετέχω  από τον φίλο  Παναγιώτη Σκανδαλάκη, γραμματέα του κόμματος επί των αποδήμων,  τον οποίο και ευχαριστώ για την τιμή αυτή να βρεθώ ενώπιον σας στον Α’  Συνέδριο του Οικουμενικού Ελληνισμού της ΝΔ.  Ζω μόνιμα στην Νέα  Υόρκη από το 2000 ως δημοσιογράφος ανταποκριτής και μια ομάδα φίλων και δημοσιογράφων  διατηρούμε μια ιστοσελίδα που λειτουργεί ως πρακτορείο με κέντρο βάρους τα εθνικά θέματα και την  σχετική ειδησεογραφία  με τα διαδραματιζόμενα στα της οργανωμένης και μη ομογένειας στις ΗΠΑ. Στην ΝΥ βρέθηκα για τις ανάγκες μια  πολυδιάστατης έρευνας για τον Ελληνισμό της Αμερικής που διεξάγουμε  μαζί με μια ομάδα φίλων και συνεργατών σε πανεπιστήμια της Ελλάδος που ξεκίνησε το 1999 και σχεδόν έχει ολοκληρωθεί στο σύνολο της. Αυτά ως εισαγωγή για τον υπογράφοντα το κείμενο  θέσεων και προτάσεων στο συνέδριο αυτό. Δυστυχώς προσωπικοί λόγοι δεν μου επέτρεψαν να βρίσκομαι ανάμεσα σας αλλά παρακολούθησα  μέσω διαδικτύου  τις εργασίες αυτού του πολύ σημαντικού  Α’ συνεδρίου  για τον Οικουμενικό Ελληνισμό στο οποίο ακούστηκαν και πολλά θετικά με πολλά από τα οποία συμφωνώ και προσυπογράφω ειδικά στα θέματα της παιδείας των Ελληνοπαίδων του απόδημου Ελληνισμού.

Κυρίες και Κύριοι,

Εισαγωγικά,  αν και το  αντικείμενο του παρόντος συνεδρίου είναι κατά βάση  τα  ζητήματα και  οι  προτάσεις από και για του Απόδημους, θα μου επιτρέψετε –επειδή το κείμενο θα δοθεί και για τα πρακτικά – να μπω στην ουσία του θέματος αλλά ξεκινώντας από την ρίζα του προβλήματος των ελληνικών κομμάτων για να καταλήξω στις προτάσεις μου,   και ξεκινώ άμεσα με τα εξής βασικά εισαγωγικά  συμπεράσματα βασικής εμπειρίας και πολιτικής  γνώσης μέσα από διαφορετικούς ρόλους κάθε φορά.

*Με λεπτομέρεια και αναλυτικά όλες οι προτάσεις μου και τα επί μέρους συμπληρωματικά επεξηγηματικά όπου χρειασθούν θα δοθούν αρμοδίως στο κόμμα της ΝΔ εάν και εφόσον απαιτηθούν.

{Κατατέθηκε  την 28^η Ιουνίου 2010 δια του αρμόδιου Γραμματέα επί των αποδήμων της ΝΔ  Π. Σκανδαλάκη}.

C: ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ,   By ALEXANDROS STEFANOPOULOS   Jun  2010.

- Advertisement -