Η μοναδική φορά στη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου, που ο Ελληνισμός ανέτρεψε υπέρ του τα δεδομένα, ήταν η περίοδος 1964-1967. Όταν δηλαδή ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου έστελνε μυστικά, μια πάνοπλη Ελλαδική Μεραρχία στην Κύπρο. Η Τουρκία τότε διερρήγνυε τα ιμάτια της και απαιτούσε σε κάθε βήμα την αποχώρηση της Ελλαδικής Μεραρχίας. Δεν τόλμησε όμως ποτέ την περίοδο αυτή να πειράξει την Κύπρο. Ακόμη και ο ίδιος ο Ντενκτάς, δήλωνε στον Τουρκικό τύπο εκείνης της περιόδου, ότι από τη στιγμή που Ελλάς είχε τη Μεραρχία την Κύπρο, η Κύπρος χάθηκε για την Τουρκία και πως η Ένωση ήταν θέμα χρόνου.Δυστυχώς η αμερικανοκίνητη Χούντα, απέσυρε την Μεραρχία και ανακάτεψε ξανά την τράπουλα. Η Τουρκία όμως και ο Ντενκτάς έμαθαν κάτι πολύ καλά: «Η δύναμις στη τράπεζα των διαπραγματεύσεων, έλκεται από την στρατιωτική σου ισχύ».
Ας διδαχθούμε λοιπόν κι εμείς από την ιστορία κι ας εκμεταλλευθούμε επιτέλους την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση:
Στρατηγική κίνηση 1η: Απαίτηση για άμεση αποχώρηση του Τουρκικού Στρατού από την Κύπρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε κάθε βήμα, σε κάθε κίνηση, σε κάθε ευκαιρία.
Όταν η Τουρκία απαιτεί το απ’ ευθείας εμπόριο για τη διάνοιξη των λιμανιών και των αεροδρομίων της, εμείς παρακολουθούμε απαθείς ή προσπαθώντας να «παίξουμε άμυνα». Εκτός από την άμυνα, χρειάζεσαι και καλή επίθεση, που να λέει: «Δεν απορρίπτουμε το απ’ ευθείας εμπόριο, αρκεί να αποχωρήσουν πρώτα τα Τουρκικά Κατοχικά Στρατεύματα».
Με αυτό τον τρόπο θα στρέψουμε τις πιέσεις στην Τουρκία, και μάλιστα στο θέμα «κλειδί» για την δίκαιη επίλυση του Κυπριακού, καθώς επίσης θα αποκρούσουμε τον χαρακτηρισμό του απορριπτικού.
Εξάλλου, η ύπαρξη Τουρκικού Κατοχικού Στρατού σε μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι κάτι που θα ευαισθητοποιήσει πολλούς και είναι βέβαιο ότι θα τύχει υποστήριξης. Διότι, μπορεί να έχουμε δίκαιο σε χίλια δύο άλλα θέματα, όμως αυτά πολύ λίγο αγγίζουν τους Ευρωπαίους. Όταν τους λέμε για παράδειγμα για τις 200.000 πρόσφυγες, οι Γερμανοί σου λένε «κι εμείς είχαμε εκατομμύρια πρόσφυγες μετά τον 2ο παγκόσμιο». Όταν μιλάμε για αγνοούμενους, σου λένε «ποιος δεν έχει αγνοούμενους μετά από έναν πόλεμο;». Όταν μιλάμε για χαμένες περιουσίες, θα σου πούνε ότι περίπου τα ίδια πέρασαν σχεδόν όλοι τους, με τον άλφα ή βήτα τρόπο. ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΞΕΝΟ ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ.
Στρατηγική κίνηση 2η: Απαίτηση επαναφοράς της προ Στάτους Κβό τάξης πραγμάτων, δηλαδή του Συντάγματος του 1960 (Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου) σε περίπτωση αποτυχίας των συνομιλιών.
Οι Τούρκοι και οι ξένοι φίλοι τους πασκίζουν να βάλουν στις συνομιλίες χρονοδιαγράμματα. Και αυτό που ουσιαστικά αφήνουν να εννοηθεί είναι πως σε περίπτωση που υπερβούμε αυτά τα χρονοδιαγράμματα, η λύσης του Κυπριακού θα είναι η διχοτόμησης. Κι εμείς για ακόμη μια φορά, «παίζουμε άμυνα».
Από τη στιγμή που εμείς επειγόμεθα για λύση, εμείς έπρεπε να θέτουμε χρονοδιαγράμματα. Και πρέπει να διακηρύξουμε, πως δεν είμαστε απορριπτικοί, αλλά τουναντίον αποδεχόμαστε τα χρονοδιαγράμματα αλλά υπό έναν όρο: «Σε περίπτωση αποτυχίας των συνομιλιών, επιστρέφουμε στην προγενεστέρα κατάσταση (Σύνταγμα 1960), που είναι και η μοναδική συμπεφωνημένη, φέροντας μάλιστα και την υπογραφή και της Τουρκίας».
