Της Θ. Παριανού
Μια ακόμα μαύρη επέτειος, από τις πολλές που φρόντισαν να ‘αποκτήσουμε’ οι κομμουνιστοσυμμορίτες της εποχής 1944 – 1949, είναι και η επίθεση στον Μελιγαλά [13 – 16 Σεπτεμβρίου 1944] των αιμοδιψών ορδών του Θανάση Κλάρα, όπως ήταν, ως γνωστόν, το πραγματικό όνομα του Αρη Βελουχιώτη. Το ιστορικό της μάχης είναι γνωστό και θα αναφερθούμε σε αυτό περιληπτικά: Δεν είχαν φύγει καλά-καλά οι Γερμανοί από την Ελλάδα όταν οι ξενοκίνητοι Κ.Σ/τες άρχισαν μια αιφνιδιαστική και απρόκλητη επίθεση κατά των εθνικών δυνάμεων, ξεκινώντας από την Καλαμάτα, τα ξημερώματα της 9ης Σεπτεμβρίου. Οι πατριώτες μαχητές, έχοντας μαζί τους και άμαχο πληθυσμό, που τους ακολουθεί για να γλυτώσει, καταφεύγουν στον Μελιγαλά [30 χλμ ΒΔ της Καλαμάτας]. Αλλά και εκεί τους ακολουθούν οι ορδές του Αρη Βελουχιώτη, και μεταξύ αυτών και ο ‘χαμογελαστός άνθρωπος με το γαρύφαλλο’ Νίκος Μπελογιάννης, ο οποίος ήταν τότε καπετάνιος του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο [όντας γεννημένος στην Αμαλιάδα] και μέλος του Γραφείου Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ.[ ο ίδιος έκανε κουμάντο στα πολυβόλα του Προφήτη Ηλία, λόφου του Μελιγαλά, με το ομώνυμο εκκλησάκι] .
Ακολουθεί πολιορκία και γενναία μάχη των υπερασπιστών της πόλης, αλλά, δυστυχώς οι Κ.Σ./τες υπερισχύουν, κατόπιν προδοσίας, και μπαίνουν στον Μελιγαλά στις 15 Σεπτεμβρίου. Η πρώτη τους δουλειά ήταν να κατεβάσουν την Ελληνική σημαία και να βάλουν στην θέση της ένα κόκκινο πανί. Αμέσως μετά ακολούθησαν σφαγές, βιασμοί, συλλήψεις, φυλακίσεις και βασανιστήρια. Την επόμενη, όσους είχαν απομείνει ζωντανοί, τους πήγαν 2 χλμ έξω από τον Μελιγαλά, στην περιοχή Μπεζεστένι [=υπαίθρια αγορά], όπου βρισκόταν και η περίφημη δεξαμενή, γνωστή ως Πηγάδα, οι διαστάσεις της οποίας ήταν τότε 10 μέτρα πλάτος και 45 με 50 μέτρα βάθος. Εκεί βασανίζονται και πετιώνται ημιθανείς μέσα στην Πηγάδα 2.500 άτομα.
Μετά τρεις μήνες ο Ερυθρός Σταυρός έβγαλε 708 πτώματα, μη αναγνωρίσιμα. Μην μπορώντας να βγάλουν άλλα, έριξαν χημικά μέσα και μετά έκλεισαν την Πηγάδα, την έχτισαν και της έδωσαν την σημερινή της μορφή.
Εφέτος, η επέτειος εορτάσθηκε την Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της Πηγάδας, όπως κάθε χρόνο. Τελέσθηκε Θεία Λειτουργία και Επιμνημόσυνη Δέηση στην μνήμη των αθώων θυμάτων της κομμουνιστικής θηριωδίας, και ακολούθησαν επετειακοί λόγοι και κατάθεση στεφάνων στην Πηγάδα.
Κεντρικός παρουσιαστής και συντονιστής ήταν ο κ.Χρήστος Μπένος, (ο οποίος έχει χάσει 4 θείους : 2 αδέλφια του πατέρα του και 2 αδελφές, που τους σκότωσαν επί τόπου. Ο πατέρας του γλύτωσε κατά τύχη, γιατί πρόλαβε να τον κρύψει μία γιαγιά).
Πρώτη έλαβε τον λόγο η Δήμαρχος του Μελιγαλά, κ.Ελένη Αλιφέρη – Καραθανάση (μάθαμε ότι κάποιοι συντοπίτες της, επίγονοι του σφαγέα Θανάση Κλάρα, σκοπεύουν να την σαμποτάρουν στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές γιατί είναι, λέει, ‘εθνικίστρια’, και ας είναι νόμιμα εκλεγμένη από τον λαό του Μελιγαλά).
Η κ.Δήμαρχος αναφέρθηκε περιληπτικά στα τότε γεγονότα, αναρωτήθηκε γιατί υπήρξε τόσο μίσος και φανατισμός από τους επιτιθέμενους, οι σημερινοί απόγονοι των οποίων προσπαθούν να περάσουν την επέτειο της σφαγής, ως ‘γιορτή μίσους’, να παραχαράξουν και τελικά να σβήσουν την Ιστορία. Αλλά η Ιστορία δεν διαγράφεται ποτέ. Και έκλεισε τον λόγο της, ως εξής:
« Για εμάς, πέρα από ανθρώπινη, είναι και εθνική ανάγκη να θυμόμαστε να τιμούμε τους νεκρούς μας και, κρατώντας άσβεστη μέσα μας την φλόγα της θυσίας τους, να πορευόμαστε στον χώρο του καθήκοντος, έχοντας χρέος μας να προστατεύουμε την κοινωνία μας από τέτοιες τραγικές στιγμές. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΟΛΟΙ ΕΔΩ.»
Μετά την κ.Δήμαρχο, τον λόγο πήρε ο κ. Ευάγγελος Γιαννικόπουλος, δημοσιογράφος και εκδότης εφημερίδας, ο οποίος αναφέρθηκε στο ιστορικό της ημέρας και γενικότερα της εποχής εκείνης, τονίζοντας ιδιαιτέρως ότι, χάρη στην θυσία εκείνων, εμείς απολαμβάνουμε σήμερα τα αγαθά της ελευθερίας. Επίσης τονίσθηκε πως το μικρόβιο του κομμουνισμού μετέβαλε σε θηρία απλούς ανθρώπους που ως τότε ζούσαν ειρηνικά με τους συντοπίτες τους, ανεξάρτητα από τις πολιτικές πεποιθήσεις τους καθενός. Τόσο θηρία έγιναν, ώστε να προβούν σε γενοκτονία κατά των συμπατριωτών τους Ελλήνων, με σφαγές ανηλίκων, αμάχων και γενικά αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων σε όλη την Ελλάδα.
Όμως, οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, όχι μόνο έδωσαν συγχωροχάρτι στα κομμουνιστικά εγκλήματα, αλλά μας ζητούν και να τα ξεχάσουμε. Συνιστούν λήθη στο παρελθόν, λήθη όμως μονόπλευρη, όχι και από πλευράς των κομμουνιστών, οι οποίοι έχοντας αλώσει τα πάντα, με την συνδρομή των δήθεν ‘εθνικοφρόνων συνοδοιπόρων’, συνεχίζουν το φθοροποιό έργο τους και τιμούν τους ομο’ι’δεάτες τους (μνημείο στον Γράμμο, άγαλμα στην Λαμία του Αρη Βελουχιώτη, μετατροπή του σπιτιού του Ν.Μπελογιάννη σε μουσείο, προτομές καταδικασθέντων σφαγέων επί εσχάτη προδοσία κλπ), αδιαφορώντας για το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Αιωνία ας είναι η μνήμη των αδίκως σφαγιασθέντων.πατριωτών.
Ακολούθησε προσκλητήριο νεκρών, τήρηση ενός λεπτού σιγής και κατάθεση στεφάνων. Πρώτη κατάθεσε στέφανο η Δήμαρχος, εκ μέρους του Δήμου Μελιγαλά και ακολούθησαν, ο τέως Δήμαρχος Φενεού Κων/νος Καπέλλος εκ μέρους των θυμάτων Φενεού Κορινθίας , ο δημοσιογράφος και εκδότης Διονύσιος Βουλγαρόπουλος εκ μέρους της Πανελλήνιας Αντιστασιακής Οργάνωσης (Π.Α.Ο.), ο Αντιδήμαρχος Μελιγαλά Κων/νος Δέδες εκ μέρους του Συνδέσμου Εφέδρων Αξιωματικών Νομού Μεσσηνίας, ο στρατηγός Νικόλαος Κουτρουμπής, εκ μέρους της Πανελληνίου Ομοσπονδίας Αποστράτων Αξιωματικών Σωμάτων Ασφαλείας, ο Δημ.Γεωργουδάκης εκ μέρους της Νεολαίας της Εθνικής Αντιστασιακής Οργανώσεως «Χ», ο Δημ.Κουκάς εκ μέρους του Πολιτιστικού Συλλόγου ‘ΑΘΗΝΑ’, ο Αστέριος Χάμος εκ μέρους του Πατριωτικού Συνδέσμου Λαρίσης, Οργανώσεις Συγγενών Θυμάτων, Ομογενιακές, Στρατιωτικών, του ΛΑ.Ο.Σ., της Χρυσής Αυγής (μαζί με αυτούς ήταν και ο υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος της ‘ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΥΓΗΣ’ Ηλίας Παναγιώταρος) κ.α. Η εκδήλωση έληξε με την ανάκρουση του Εθνικού Υμνου.
Μετά το πέρας της εκδήλωσης, πήγαμε σε ένα καφενείο της περιοχής, όπως συνηθίζεται μετά τα μνημόσυνα, και εκεί ο κ. Επαμεινώνδας Μανιάτης, εκ μέρους των συγγενών των θυμάτων, είχε την καλοσύνη να μας πει τα εξής :
«Όταν σκοτώθηκε ο πατέρας μου Κωνσταντίνος και έμεινα ορφανός, ήμουν 14 μηνών χωρίς άλλον αδελφό, χωρίς κανέναν. Η μητέρα μου άρχισε να με φωνάζει ‘ο Κωστάκης’, το οποίο υπερίσχυσε του βαπτιστικού μου (Επαμεινώνδας), και έτσι είμαι γνωστός ως ΚΩΣΤΑΣ. Εγώ επιμελούμαι του μνημοσύνου του Μελιγαλά, διότι το οφείλουμε στους γονείς μας. Εχω κάνει 12 χρόνια Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, ένα χρόνο αντιδήμαρχος, τώρα είμαι συνταξιούχος του ΟΤΕ. Ο κ.Χρ.Μπένος ανέλαβε εφεξής τα του μνημοσύνου, όντας νεότερος. Ο πατέρας του διετέλεσε δήμαρχος τελευταία, αλλά πέθανε από την ‘παλιοαρρώστεια’».
Ευχαριστούμε τον κ.Μανιάτη για όσα μας είπε και ευχόμαστε η θυσία του Μελιγαλά να στέκεται μία άσβεστη δάδα του Ελληνισμού, για να θυμούνται οι παλαιότεροι, να μαθαίνουν οι νεώτεροι και αυτοσυγκρατούναι οι επίγονοι των σφαγέων ‘αριστερο – προοδευτικάριοι’ ώστε να μην θρηνήσουμε και άλλα αθώα θύματα συνΕλληνές μας στο μέλλον.
