Το πιο πιθανό είναι ότι οι απεργίες, ιδίως στον ιδιωτικό τομέα, θα οδηγήσουν σε «λουκέτα»
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ-ΕΙΔΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
Από τον Λουκά Γ. Κατσώνη
Βρέθηκε αναρτημένο στο διαδίκτυο ως «ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: Δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν για τα δικαιώματα των ανέργων και των ιδιωτικών υπαλλήλων που θα χάσουν τις δουλειές τους από τις συνεχιζόμενες απεργίες».
Το πικρό μήνυμα αυτού του… ανεκδότου αποτελεί και την ουσία της τρελής εποχής που ζούμε. Στις μέρες μας τα «παραδοσιακά» εργαλεία κοινωνικής οργάνωσης και κοινωνικής «τακτοποίησης» των κάθε είδους αιτημάτων και διεκδικήσεων έχουν ανατραπεί άρδην. Γιατί οι συνθήκες μέσα στις οποίες πορεύεται η κοινωνία είναι πρωτοφανείς.
Μέχρι να ξεσπάσει η κρίση, η απεργία αποτελούσε το ισχυρότερο μέσο πίεσης προς τους εργοδότες –είτε πρόκειται για το Δημόσιο είτε για επιχειρήσεις- να αποδώσουν μέρος της ισχύος και των κερδών τους στους εργαζόμενους, με τη μορφή αυξήσεων, επιδομάτων, συνθηκών εργασίας ή οτιδήποτε άλλο.
Μέσα από αυτή την διαδικασία δημιουργήθηκαν δίχτυα ασφαλείας για τους εργαζόμενους, «κεκτημένα» και ικανοποιητικές (ή… λιγότερο ικανοποιητικές) αποδοχές. Ταυτόχρονα, το συνδικαλιστικό κίνημα επιβεβαίωνε την δύναμή του και πολλοί συνδικαλιστές έγιναν χρήσιμοι για την κοινωνία. Άλλοι, βέβαια, ανταμείφθηκαν με βουλευτικές θέσεις κι άλλοι έγιναν απλώς πλούσιοι.
Όμως, η απεργία δεν είναι «δια πάσαν νόσον»… Σήμερα που η Ελλάδα βρίσκεται στο μέσο μιας τεράστιας οικονομικής κρίσης, η όποια απεργία εκ των πραγμάτων δεν έχει νόημα να είναι διεκδικητική. Διότι, ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος!
Τι θα κερδίσουν όσοι υποκινούν απεργίες εναντίον δημόσιων οργανισμών ή ιδιωτικών επιχειρήσεων που είναι έτοιμες να γονατίσουν από το φοβερό οικονομικό περιβάλλον; Το πιο πιθανό είναι ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις, ιδίως στον ιδιωτικό τομέα, θα οδηγήσουν σε «λουκέτα». Κι έτσι, θα χαθεί η βασική πηγή εισοδήματος για τους εργαζομένους, ή ακόμα και η προσδοκία εισοδήματος, καθώς πολλές επιχειρήσεις ήδη καθυστερούν την καταβολή δεδουλευμένων.
Αντίθετα, αυτή την εποχή είναι περισσότερο αναγκαία η συνεργασία μεταξύ των δύο –υποτιθέμενων- αντίθετων δυνάμεων: Των εργοδοτών και των εργαζομένων. Για να ξεπεραστεί ο κάβος της κρίσης.
Σε άλλες ωριμότερες κοινωνίες, οι μέθοδοι πίεσης και διαδήλωσης υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων είναι πολυποίκιλες, πριν φτάσουν στην απεργία. Εδώ, την έχουμε «ψωμοτύρι».
Θα πει κανείς, βέβαια, ότι για το κράτος αλλά και για κάθε επιχείρηση που χειμάζεται φταίει ο επικεφαλής, όχι οι εργαζόμενοι. Σωστό (εν μέρει, γιατί η ευθύνη δεν είναι ποτέ αποκλειστική). Και κάποιοι θα πρέπει να πληρώσουν. Επίσης, σωστό. Αλλά όταν αυτό συμβαίνει μέσα στην κρίση τότε η «πληρωμή», η τιμωρία, έχει πολύ περισσότερες «παράπλευρες απώλειες». Καταλήγει να πληγώνει περισσότερο τους τιμωρούς από εκείνους που αποτελούν στόχο τους.
Ας μην το πάθουμε κι αυτό.
