Από τον Αλέξανδρο Στεφανόπουλο
New York. Σηκώθηκα πρωί σήμερα. Όπως πάντα… Έκλεισα κινητά και email… ήθελα να είμαι μόνος… μαζί σας… έβαλα ένα cd με απαλή μουσική και άρχισα να κοιτώ από το παράθυρο μου πέρα στο Manhattan . Το βλέμμα μου χάθηκε στους μακρινούς ουρανοξύστες… στην Γέφυρα… Στα ψηλά κτήρια… που η άκρη και η κορφή τους λες θέλει ακουμπήσει τον Ουρανό… Σα να θέλουν να φτάσουν τον Θεό.. ή τέλος πάντων το άπαν… Εκείνον ή Αυτό το Κάτι που δημιούργησε με Πνοή Ζωής Ζώσα το Σύμπαν και μέσα σε αυτό και εμάς! Τους μικρούς και ανΎπαρκτους. Μικρός «Θεός» ο κάθε Ένας από Εμάς στον μικρόκοσμο του… Με τα λάθη..τις αδυναμίες. Τα πάθη. Και τα μίση. Τα καλά και κακά μας… Τα θετικά και αρνητικά μας… Μια μικρή κουκίδα-ο κάθε ένας από εμάς- στο ατέλειωτο, με απόλυτη ιεραρχία δομημένο και Θεία Επίνευση, ορατό και αόρατο κόσμο… μας… Κοιτώ γύρω μου αυτό το χλωμό και γκρίζο πρωινό της Μεγάλης Εβδομάδος…Οι αμυγδαλιές και πασχαλιές έχουν ανθίσει.. Το βλέμμα μου χάνεται πάλι στο βάθος. Στο πολύβουο κοσμοπολίτικο Manhattan… Κτήρια και κατασκευές που δείχνουν τον Άνθρωπο( γράφω την λέξη και κάθε φορά μέσα μου σκέφτομαι το Άνω Θρώσκω… Τον Τελικό και βασικό προορισμό του κάθε Ανθρώπου. Να γίνει κατά «Χάριν Θεός» αν και εφόσον μπορεί να περάσει στο Καθ Ομοίωση από το Κατ Εικόνα… Αυτή η μεγάλη αέναη, συνεχής, άοκνη και μυστική , από καταβολής κόσμου, προσπάθεια του Ανθρώπου να φτάσει τον Δημιουργό Του… Να του μοιάσει… «Κατ Εκόνα και Καθ Ομοίωση…» αναφέρει σημειολογικά και ανθρωπομορφικά στην Γένεση στο Κεφάλαιο της Δημιουργίας του Ανθρώπου… Θέλει ο Άνθρωπος να γίνει Θεός! Έγινε Θεός. Εγωιστής! Ένας μικρός Θεός αυτοκαταστροφικός! Πρώτα για τον ίδιο του τον Εαυτό και μετά για την φύση και την πλάση γύρω του. Φύση που κακοποιεί κάθε ημέρα και με κάθε τρόπο. Αν σκεφτείς για λίγο εσύ, ναι ΕΣΥ που διαβάζεις, πόσα πολλά πράγματα μπορείς να κάνεις με απλές καθημερινές πράξεις και με συλλογική ευθύνη και ευαισθησία για τους γύρω σου, για την φύση, για τον Άνθρωπο. Τον ΣυνΆνθωρπο. Σκέφτομαι… και το βλέμμα μου και πάλι χάνεται… μέσα σε όλα αυτά που ζω αυτά τα δέκα χρόνια που βρίσκομαι στην Αμερική…
Οι σκέψεις μου γυρίζουν στα τελευταία γεγονότα… αναρωτιέμαι αν πρέπει τούτες τις ημέρες, ημέρες και ώρες περισυλλογής, να αναφερθώ σε αυτά τα κωμικοτραγικά γεγονότα που κηλιδώνουν την ιστορία της ελληνικής κοινότητας των ΗΠΑ. Γεγονότα και πράξεις για τα οποία κάποτε, αν όχι οι ίδιοι ( τι λέω τώρα ;θέλει και συναίσθηση! Αυτογνωσία. Γνώθι σε Εαυτόν. Και προ πάντων ήθος για να κατανοήσεις το λάθος σου και να συντριβείς)… Οι επόμενοι ή οι γενιές μετά, τα εγγόνια και τα παιδιά τους θα ντρέπονται για όλα αυτά που κάνουν σήμερα τούτοι δω… ας είναι… Μετά το Πάσχα έχουμε να πούμε και να αποκαλύψουμε πολλά… Πάρα πολλά. Μέρες που είναι δεν θα πω τίποτα. Δε χρειάζεται. Πολύ πάει! Προσβάλουμε και υποτιμάμαι τον κόσμο-που μας παρακολουθεί και μας διαβάζει- με το να ασχολούμαστε, μέρες και ώρες τέτοιες, με μικρότητες… Μικρότητες που αν τις ψάξεις μέσα τους ενέχουν στο στοιχείο του ΕΓΩ! Γιατί άλλωστε να κάμουν τέτοιες πράξεις; γιατί (λένε) θίγεται το εγώ τους. Γιατί τα κάμουν όλα αυτά. Τις φωτογραφίες. Τα σκέρτσα και να τα νάζια στον φακό. Για το εγώ! Να δείξουν πως κάποιοι είναι! Έγιναν πρόεδροι! Και κάτι έκαμαν! Τρομάρα τους… Τρομάρα μας. Τι είμαστε ; Ένα τίποτα που το αντιλαμβάνονται οι άλλοι όταν βρίσκονται γύρω από το φέρετρο μας…
Τώρα είναι ώρες ευθύνης, σκέψης και περισυλλογής προσωπικά για τον κάθε ένα. Να κάμει, αν μπορεί, την αυτοκριτική του. Για τον εαυτό του. Να σκύψει να δει μέσα στην ψυχή του. Τι έπραξε. Ποιον; αν και γιατί; τον έβλαψε… Αυτά όμως ισχύουν για όσους έχουν τσίπα. Για όσους έχουν μέσα τους κάτι τις ένα πράμα που λέγεται ήθος. Συνέπεια. Αυτοί μόνον μπορούν να κάνουν αυτοκριτική. Οι άλλοι… ζουν στον μικρόκοσμο τους… σκέφτομαι… Ϊσως το ίδιο να ισχύει και για μένα… Ίσως. Δεν ξέρω θα με κρίνουν οι άλλοι. Με κρίνετε και μας κρίνετε εσείς κάθε ημέρα και κάθε λεπτό.
Κοιτώ τα δένδρα. Τα πουλιά να πετούν και να τιτιβίζουν. Την Ρίτα μας(ένα γλυκύτατο Coker Spaniel) να τρέχει να πηδά και να κυνηγά τα άνθη από τις αμυγδαλιές που ο αέρας παράδερνε… Άνθη ροζ και λευκά. Μετακινούταν κατά χιλιάδες έχοντας μετατρέψει, το στρώμα των ανθών που κατέπεσαν κάτω στην γη, σε ένα παχύ στρώμα… σαν σε ένα ροζ χαλί… με λευκές ανταύγειες… Παντού χιλιάδες άνθη ροζ… λευκά… φύλλα… παντού άνθη… Μύρισε Πασχαλιά.
Το βλέμμα μου στάθηκε σε ένα από αυτά τα χιλιάδες άνθη που ο αέρας το έπαιρνε μαζί του… Το πήγαινε δώθε κείθε… Πάνω κάτω… μετά πιο πέρα… Μετά ο δυνατός αέρας το πήρε μαζί του… και άρχισε να πετά… πήγαινε πότε εδώ και πότε εκεί… μια σηκώνονταν… μια ξανά έπεφτε στην γη..απαλά… το παρατηρούσα διαρκώς ώσπου το έχασα… μέσα τα εκατομμύρια ροζ και λευκών ανθών που πότε όλα μαζί, κατά χιλιάδες πήγαιναν προς μια κατεύθυνση, κατά κει που φύσαγε ο αγέρας, και πότε αλλού… κάποια ξεχώριζαν… και άλλα ακολουθούσαν την πνοή του ανέμου… Σήκωσα τα μάτια μου να δω πέρα στο βάθος την Πόλη των Πόλεων… Την Νέα Υόρκη. Το φημισμένο Manhattan… κοιτώντας τα ψηλά κτήρια, τι ματαιοδοξία σκέφτηκα να θέλει ο άνθρωπος να ανέβει όλο και πιο ψηλά… φτιάχνει πύργους… όπως εκείνος της Βαβέλ… κάστρα… απόρθητα… που όλο και κάποια κερκόπορτα θα υπάρχει… κάποιος εφιάλτης για να τα προδώσει και έτσι να πέσουν… χιλιάδες τέτοια στην πανανθρώπινη τραγική ιστορία του Ανθρώπου… Φτιάχνει, ο άνθρωπος βίλες, παλάτια, ουρανοξύστες… χλιδάτους… τους στολίζει… με προκλητική χλιδή, πλούτο και χρυσό… και τι ειρωνεία έξω από τις πόρτες τους ή ακόμα χειρότερα στα γκαράζ τους ζουν άνθρωποι… στοιβαγμένοι πάνω και κάτω από αυτή την πόλη… τα ανθρώπινα αποφάγια τους τα ψάχνουν για να τα φάνε άνθρωποι χαμένοι… πονεμένοι… Άνθρωποι…
Σταματώ να πληκτρολογώ… κοιτώ έξω από το παράθυρο… ο ουρανός μαυρίζει… σκοτεινιάζει… σα να πενθεί για ακόμα μια φορά… εδώ και 2000 χρόνια περίπου από εκείνη την ημέρα… Την 14η του Νισσάν… Στο Πάσχα των Εβραίων… Εκείνο το Πάσχα που έμεινε και έμελλε να χαράξει την πανανθρώπινη ιστορία… Να χωρίσει και να διαχωρίσει… «το αίμα Αυτού εφ υμάς και επί τας κεφαλάς ημών… και επί των τέκνων…» έλεγαν και ξανά έλεγαν οι Ιουδαίοι παροτρύνοντας, με πάθος και μίσος τον Πιλάτο να σταυρώσει τον Ιησού. Και όντως το αίμα Αυτού τρέχει ποτάμια εκεί κάτω στην Μέσα Ανατολή. Ακόμα. Και έτσι θα συνεχίσει… Χιλιάδες ζωές. Χιλιάδες ψυχές έχουν χαθεί και χάνονται. Και θα χάνονται… Το ίδιο σε όλο τον κόσμο. Όπου και αν κοιτάξεις οι ώρες και οι ημέρες μοιάζουν να ξεπηδούν μέσα από τις σελίδες της Αποκάλυψης του Ιωάννη. Αίμα. Πόλεμος παντού. Πλημύρες. Πείνα. Δίψα που έρχεται σε λίγο και θα είναι οι επόμενοι πόλεμοι… παιδιά που πεθαίνουν κάθε ημέρα κάθε λεπτό. Ζωές και ψυχές αθώων που χάνονται κάθε δευτερόλεπτο… Οι ειδήσεις που καταφθάνουν κάθε ώρα μοιάζουν να ζωντανεύουν τις επτά σφραγίδες της Αποκάλυψης. Νέφη ακρίδες. Ψάρια νεκρά που ξεβράζει η θάλασσα. Πουλιά που πέφτουν νεκρά από τον ουρανό. Τυφώνες και καταιγίδες. Σεισμοί και καταποντισμοί. Η έκρηξη στην Ιαπωνία λένε είναι 10πλάσιας επικινδυνότητας από το Τσέρνομπιλ. Άψινθος. Διαβάζω στην αποκάλυψη του Ιωάννη και είναι να ανατριχιάζεις με την εκπληκτική ακρίβεια που περιγράφονται τα σημεία των καιρών… τα σημεία πριν το τέλος της ιστορίας του κόσμου. Ζούμε το τέλος της ιστορίας απλά δεν το έχουμε αντιληφθεί γιατί το ζούμε. Είμαστε οι πρωταγωνιστές του τέλους. Ανακατεμένες σκέψεις. Που έρχονται και ξανά έρχονται…
Σήμερα και πάλι η Φύση υποδέχεται Εκείνον…. Καθώς του πρέπει… Βάζει τα πένθιμα ο ουρανός. Η μάνα Γη επίσης φορά τα δικά της και ντύνεται με τα άνθη της παντου. Κόκκινα. Ροζ. Λευκά. Κίτρινα. Τι περίεργο… κάθε που πέφτει Πάσχα όποτε και αν είναι Απρίλιο, αρχές ή τέλος, ακόμα και Μάιο εκείνη συμμετέχει… με το δικό της τρόπο στο πανανθρώπινο Μυστήριο… Οι πασχαλιές τότε ανθίζουν.. οι παπαρούνες τότε εκείνες τις ημέρες κοκκινίζουν… Οι αμυγδαλιές το ίδιο τότε πετούν άνθη και μοσχοβολά ο τόπος… η Φύση συμμετέχει με το δικό της τρόπο στο Πάθος και την Ανάσταση… Αυτό το Πάθος που καθημερινά εδώ και 2000 χρόνια κάθε ημέρα επαναλαμβάνεται στην ζωή κάθε Ανθρώπου. Όπου και αν ζει. Ότι και αν βιώνει. Χαρές ή λύπες. Θλίψη ή πόνο. Το Πάθος και η Ανάσταση είναι ταυτισμένα με την ζωή του Ανθρώπου. Από καταβολής κόσμου. Κάθε ημέρα ο άνθρωπος πεθαίνει… και κάθε ημέρα ανασταίνεται… Κάθε ημέρα… που ξυπνάς είναι και μια Ανάσταση! Μια νέα ημέρα. Πλήρεις συναισθημάτων και βιωμάτων. Γεμάτη. Κάθε ημέρα είναι και μια ευκαιρία. Μεγάλη ή μικρή στην ζωή μας. Κάθε ημέρα είναι και μια ξεχωριστή Ευλογία. Που στο χέρι μας είναι αν θα είναι καλή σε βιώματα ή γεμάτη θλίψη πόνο και οργή. Είναι θέμα προσωπικής επιλογής. Αν επιλέξεις να σε βλέπουν μόνο θετικά, θα σε βλέπουν μόνο θετικά ασχέτως πως θα σκέφτεσαι εσύ μέσα σου… Αν επιλέξεις να κάνεις αυτό που θες όπως το θες θα αναλάβεις και το κόστος της απόφασης… Αν επιλέξεις να είσαι ανεξάρτητος και αδέσμευτος από εξαρτήσεις κάθε είδους αναλαμβάνεις την ευθύνη της απόφασης και απολαμβάνεις τα επίχειρα των πράξεων και αποφάσεων σου… Σκέφτομαι…
Κάθε νύχτα είναι μνήμη Θανάτου. Πρόγευση Θανάτου. Υπενθύμιση Θανάτου. Θανάτου πνευματικού που σε ξεμακραίνει. Σου θυμίζει και σου υπενθυμίζει τον τελικό σου προορισμό. Όμως ακόμα και αυτό το δώρο του Θεού δεν το έχουμε αποτιμήσει. Δεν το έχουμε εκτιμήσει. Δεν το έχουμε κατανοήσει.
Διανύουμε ημέρες και ώρες Πάθους. Του προσωπικού πάθους του κάθε ενός μας. Η πατρίδα δε πάει καλά. Από το κακό στο χειρότερο. Έρχεται αιματοχυσία αλλά δεν το βλέπουν ακόμα. Αυτοί που το βλέπουν ετοιμάζουν βαλίτσες… οι άλλοι, εμείς οι άλλοι, οι απλοί πολίτες αναμένουμε και υπομένουμε… Το πάθος και τα πάθη μας.
Καλή Ανάσταση εύχομαι σε όλους σας. Καλό Πάσχα να έχετε. Υγεία. Χαρά στα σπίτια σας.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Τούτες τις ώρες που η παγκόσμια ορθοδοξία ετοιμάζεται να ζήσει το Πάθος και την Ανάσταση του Χριστού, το πέρασμα(Αυτό σημαίνει Πάσχα -από την εβραϊκή λέξη πεσάχ- από την αμαρτία στην λύτρωση με την Νέα Συμφωνία που συνέταξε ο Σταυρωθείς Χριστός δε θα ήθελα-δεν αξίζει δηλαδή κιόλας – να μπω στα τετριμμένα των ημερών, με τις ειδήσεις που τρέχουν σα μανιασμένες κάθε δευτερόλεπτο, ούτε φυσικά να αναφερθώ με λεπτομέρεια σε αυτά που έγιναν την νύχτα της Πέμπτης 14 Απριλίου στην Αστόρια της Νέας Υόρκης στο Σταθάκειο… Αυτά μετά το Πάσχα θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε και να τα αναλύσουμε σημείο προς σημείο διεξοδικά… Άλλωστε και να θέλουμε δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε ή να τα αφήσουμε. Καζάνι που βράζει είναι η αληθινή και πραγματική ομογένεια. Η ομογένεια που αντιστέκεται. Η ομογένεια και ο Ελληνισμός που δεν έχει καμία σχέση με τα υποκείμενα που κυκλοφορούν και αυτοτιτλοφορούνται ως ηγέτες(της μειοψηφίας των ολίγων μετρημένων στα δάκτυλα των χεριών) αντιδρά. Και θα αντιδράσει σε όλα τούτα. Ετοιμάζονται και προετοιμάζονται πολλά αλλά δεν είναι τοις παρούσης. Τώρα είναι ώρα περισυλλογής και ευθύνης. Τώρα είναι ώρες Πἀθους. Να ζήσουμε την Μεγάλη εβδομάδα με ότι έχει μέσα του ο κάθε ένας. Μέχρι τότε εύχομαι σε όλους σας –και ιδιαιτέρως σε όλα τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου μα πάνω από όλα στους έντεκα Έλληνες (;) Ομογενείς καλοκάγαθους ανθρώπους που σήκωσαν το χέρι, παρασυρμένοι και παραπληροφορημένοι και συνυπέγραψαν μια τέτοια «πρόταση» που δυστυχώς δεν τους τιμά… Να είναι καλά όλοι και οι οικογένειες τους.
