«Σε περιόδους μεγάλης κρίσης, όπως αυτή που περνάμε σήμερα, η συνοχή και η αλληλεγγύη της κοινωνίας παίζουν καθοριστικό ρόλο. Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία έχει χωριστεί τα τελευταία χρόνια σε θύλακες. Ο κάθε θύλακας υποστηρίζει τα στενά συμφέροντά του σε βάρος των υπόλοιπων θυλάκων. Αυτή είναι μια πολύ αρνητική εξέλιξη, η οποία, και αν ακόμα δεν επιδεινώνει την κρίση, μειώνει, ωστόσο, τις αντοχές και τις συλλογικές αντιδράσεις της κοινωνίας απέναντι της. Η κοινωνία βιώνει, χωρίς συνοχή του κοινωνικού ιστού, και χωρίς αλληλλεγγύη, πολύ πιο επώδυνα τις επιπτώσεις της κρίσης».
«Ας μη γελιόμαστε. Το μόνο πεδίο ανάπτυξης για τη χώρα είναι σήμερα ο τουρισμός, ο οποίος ενισχύεται και από την ασταθή κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Ασφαλώς υπάρχουν και άλλοι τομείς, όπως οι βιολογικές καλλιέργειες και η ιχθυοκαλλιέργεια, που θα μπορούσαν να συμβάλλουν πιο ουσιαστικά στην ανάπτυξη, αν είχαν βοηθηθεί περισσότερο. Πολύ φοβάμαι όμως, πως όταν μιλάμε για ανάπτυξη, ο νους μας εξακολουθεί να πηγαίνει στην ανάπτυξη μέσω της κατανάλωσης, αλλά αυτή η δήθεν “αναπτυξιακή” κατανάλωση μας έχει τελειώσει. Εμείς εκθρέψαμε ένα κρατικό τερατούργημα και αφήσαμε τις όποιες παραγωγικές δυνάμεις της χώρας στην τύχη τους».
«Το βρίσκω πολύ φυσικό. Έστω και αργά, η ελληνική κοινωνία τείνει να κατανοήσει ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πάνω από όλα πρόβλημα του πολιτικού συστήματος. Η αποστασιοποίηση από αυτό το πολιτικό σύστημα είναι η πιο υγιής αντίδραση, που θα μπορούσε να περιμένει κανείς υπό τις παρούσες συνθήκες. Αυτή η αντίδραση είναι το πρώτο βήμα για τη δημιουργία ενός πιο υγιούς πολιτικού συστήματος. Το πότε θα φτάσουμε εκεί είναι, όμως, ένα ανοιχτό ερώτημα».
«Η Αριστερά στην Ελλάδα βρίσκεται στην ίδια κρίση, όπως παντού στην Ευρώπη. Της λείπει ένα συγκροτημένο σύστημα σκέψης και πολιτικής και αδυνατεί να πείσει τους πολίτες ότι έχει προτάσεις, που θα βοηθούσαν την κοινωνία να παρέμβει σε καίρια θέματα. Γι αυτό και περιορίζεται σε κινητοποιήσεις μικροαστικού αναρχισμού. Ο αγώνας που διεξάγει για να μην αλλάξει τίποτα και να μείνουν όλα όπως έχουν, είναι ένας αγώνας συντηρητικός από τη φύση του».
«Μπροστά μας έχουμε ένα βουνό το οποίο υπερβαίνει το δικό μας οξύτατο πρόβλημα. Η μια κορυφή του βουνού είναι η ΕΕ και, αν μπορεί να σωθεί με τους πολιτικούς που διαθέτει σήμερα. Οι προοπτικές είναι εξαιρετικά δυσοίωνες. Η δεύτερη κορυφή είναι, αν μπορεί να σωθεί ο Νότος της Ευρώπης. Και εκεί τα πράγματα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Αν μια από τις δυο αυτές κορυφές καταρρεύσει, εμείς δε σωζόμαστε. Αν αυτές κατορθώσουν να κρατηθούν, τότε βρίσκεται μπροστά μας το τεράστιο χρέος των 350 δις που έχουμε συσσωρεύσει και το οποίο δεν ξέρουμε πώς θα αποπληρώσουμε. Κάποτε είμαστε οι μόνοι που παίρναμε τις αποφάσεις μας με μοναδικό κριτήριο την εσωτερική πολιτική. Σήμερα όλες οι ευρωπαϊκές χώρες κάνουν δυστυχώς το ίδιο και αυτό δυσχεραίνει εξαιρετικά και την όποια δική μας προσπάθεια».