Του Κωνσταντίνου Βλαχοδήμου
Πυκνή ομίχλη αβεβαιότητας καλύπτει πλέον την κοινωνία, συνέπεια απίστευτης πολιτικής ανευθυνότητας. Μέσα ενημέρωσης, πολιτικό κατεστημένο, αναλυτές παντός είδους μέσα και έξω από την χώρα και άτομα που θεωρούνται ανήκοντα στον πνευματικό χώρο έχουν βαλθεί να επιφέρουν την απόλυτη σύγχυση με κατακλυσμό μηνυμάτων σε μια γλώσσα εν πολλοίς ακατάληπτη από τον απλό πολίτη. Έτσι, που παρόλο ότι πολλά περιέχουν σωστές προσεγγίσεις, δεν τον βοηθούν να βγάλει με εμπιστοσύνη τα δικά του συμπεράσματα και αποφάσεις για δράση. Αποτέλεσμα τα συμπτώματα απόγνωσης και ανήμπορης οργής που παρατηρούνται με επιταχυνόμενη συχνότητα και που δίνουν εικόνα κράτους υπό διάλυση.
Και όμως περά από μια στρεβλωμένη εικονική πραγματικότητα που έχει χτιστεί έτσι με σκοπό την σύγχυση δεν είναι και τόσο δύσκολο να διακρίνει κανείς τις βασικές διαστάσεις της αληθινής. Αν αυτή η αληθινή πραγματικότητα φτάσει στον πολίτη σε γλώσσα καταληπτή και απορροφηθεί το στοίχημα της διάσωσης του Έθνους θα έχει κερδηθεί.
Καταρχήν, το άτομο εφόσον αγαπά και σέβεται το δημοκρατικό πολίτευμα, θα πρέπει να αναλάβει το ίδιο τις ευθύνες για την παρούσες συνθήκες. Πρέπει να αποδεχτεί ότι είναι ο κύριος ένοχος. Μόνον εάν ξεκινήσει από αυτό το mea culpa και δεχτεί να δουλέψει σκληρά για την επανόρθωση του θα δικαιούται να στραφεί σε άλλους όπως το σύνολο του πολιτικού κατεστημένου και να τους καλέσει σε απολογία. Σε μια περίοδο μιας ολόκληρης γενεάς αυτός επέλεξε το πολιτικό σύστημα που τον έφερε κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού. Είχε τόσες πολλές ευκαιρίες να το βελτιώσει αλλά προτίμησε να εξαγοράσει την συνείδηση του, να προσκυνήσει ακόμη και να συνωμοτήσει σε τέτοιο βαθμό που σήμερα ένα μεγάλο μέρος νέων του κοινωνικού σώματος να μην μπορεί καν να αντιληφτεί ότι κάτι τέτοιο συνέβη. Δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι τα ψέματα τελείωσαν και βγαίνει στους δρόμους. Βγαίνει στους δρόμους όχι για ένα σκληρό αλλά ρεαλιστικό πρόγραμμα αναγέννησης και να απαιτήσει αντικατάσταση του πολιτικού κατεστημένου που δεν μπορεί από την φύση του να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας μια και αυτό την έφερε εδώ. Βγαίνει με πλήρη άρνηση ανυπαρξίας πόρων να απαιτήσει από ένα ανύπαρκτο κράτος την διατήρηση των προνομίων του. Αυτή είναι η βασικότερη διάσταση της αληθινής πραγματικότητας που κάθε πολίτης μπορεί να αντιληφθεί άλλο εάν μερικοί δεν θέλουν να την αποδεχτούν.
Μια ακόμη σημαντική διάσταση είναι το σύμπλεγμα χρέους και δημοσιονομικού ελλείμματος. Με απλά λόγια το πρώτο δείχνει πόσα χρωστάμε και το δεύτερο την διαφορά ανάμεσα στο πόσα παράγουμε και πόσα ξοδεύαμε, δηλαδή πόσο νοικοκύρηδες είμαστε. Επειδή το έλλειμμα το χειριστήκαμε με εγκληματική ανευθυνότητα, το χρέος χρόνο με το χρόνο για μια γενεά έσπασε κατά πολύ κάθε παγκόσμιο ρεκόρ για μια χώρα του μεγέθους της Ελλάδας. Είναι τέτοιο που υπό οποιεσδήποτε συνθήκες δεν αποπληρώνεται. Πρέπει όμως να σταματήσει να διογκώνεται και εδώ μπαίνουν δυο άλλες διαστάσεις της αληθινής πραγματικότητας.
Για την μία οφείλουμε ευγνωμοσύνη σε λιγοστούς προγόνους μας από ιδρύσεως του νέου Ελληνικού κράτους, πολιτικούς ηγέτες που είχαν το όραμα μιας υγιούς πατρίδας και ξεπερνώντας αντιξοότητες τότε, που μοιάζουν πολύ με τις σημερινές, έβαλαν την χώρα να κάνει επιτυχώς γιγαντιαία άλματα προόδου, για να βρεθούμε σήμερα παρά τα τεραστία προβλήματα μας στον όμιλο των ανεπτυγμένων χώρων του πλανήτη. Και αυτό προσμετρείται στην ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού της και τις υποδομές της τα οποία και εκπροσωπούν το πραγματικό δυναμικό που θα στηριχτεί η ανάκυψη από την παρούσα οικονομική κρίση. Μέσα σε αυτούς ο ηγέτης που μας έσπρωξε στην Ευρωπαϊκή οικογένεια των πλέον δημοκρατικών κρατών του πλανήτη πιστεύοντας στην ορθότητα της κίνησης. Είναι προφανές ότι γνώριζε πως μας πετούσε στη θάλασσα πριν μάθουμε κολύμπι γιατί πίστευε στις δυνατότητες ενός λάου που γνώριζε πολύ καλά όπως γνώριζε τα ηθικά και κοινωνικά ερείσματα αλληλεγγύης των πολιτών της Ευρώπης στην οποία έζησε επί μακρών μελετώντας την. Σήμερα εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες έχουμε την υποχρέωση να βγάλουμε την εκτίμησή του σωστή από την δική μας πλευρά μια και οι Ευρωπαϊκές κοινωνίες μας έχουν τείνει ισχυρά χείρα βοηθείας. Και μέσα σε αυτήν την ιστορική ρύμη τα σχέδια για την διαχείριση του ενός μέρους του συμπλέγματος δηλαδή της διαχείρισης του χρέους έχουν πάρει τον δρόμο τους. Ο δρόμος είναι μακρύς και το φορτίο θα παραμείνει βαρύ παρόλες τις ελαφρύνσεις αλλά ο σκοπός είναι να γίνει διαχειρίσημο. Γύρω από αυτήν τη διάσταση θα συνεχιστεί έντονος λαϊκιστικός διάλογος γύρω από ιδέες σαν τη απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Ο απλός πολίτης θα πρέπει γρήγορα να βάλει τέτοια θέματα σε σχετική προτεραιότητα και να επικεντρωθεί αυτές τις στιγμές στις βασικές διαστάσεις της πραγματικότητας μια και στον κόσμο του σήμερα και ιδιαιτέρως στον κόσμο των Δυτικών ανεπτυγμένων χωρών οι τάσεις στενότερων ομοσπονδιακών συγκροτημάτων για την αντιμετώπιση προκλήσεων από τις αναδυόμενες δυνάμεις του πλανήτη όντος ενισχύονται.
Το άλλο μέρος του συμπλέγματος, το δημοσιονομικό έλλειμμα, που πρέπει να μετατραπεί σε πλεόνασμα. Αυτό είναι το αποκλειστικό στοίχημα των πολιτών σήμερα, αν θέλουν να ελπίζουν, η πηγή όλων των κακών. Πέρα από τους τεχνικούς όρους η πρόκληση είναι απλή και αφορά τον κάθε ένα. Είμαστε ένα βήμα από την άβυσσο απύθμενης δυστυχίας για τον λαό μας για πολλά χρόνια. Ο πολίτης πρέπει να δράσει σε δύο χώρους. Πρώτον να περικόψει τις δαπάνες διαβίωσης του στο ελάχιστο απαραίτητο για μια αξιοπρεπή ζωή, να εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις του προς το κράτος και να δραστηριοποιηθεί εθελοντικά για να πλησιάσει και να βοηθήσει αυτούς που έχουν ανάγκη. Δεύτερον να συμμετάσχει ενεργά σε πολιτικές πρωτοβουλίες που αποσκοπούν στην δραστική μείωση και αναδόμηση του κρατικού μηχανισμού και την αποτελεσματική αντιμετώπιση αντικοινωνικών δραστηριοτήτων όπως η φοροδιαφυγή, η διαπλοκή και τόσες άλλες που κυριολεκτικά λυμαίνονται τον δημόσιο πλούτο.
Και τέλος, πριν ξεκινήσει για να υποστηρίξει μια πρόταση να σιγουρευτεί για τα πραγματικά κίνητρα των ατόμων που την προτείνουν. Σε τι βοηθάει συμμέτοχη σε μια διαδήλωση διαμαρτυρίας για περικοπές εξοργιστικών επιδομάτων; Αυτά όλα είναι χιλιοειπωμένα αλλά δεν αρκούν. Μια αυθόρμητη διαδήλωση ανεξάρτητη από συντεχνίες και διαπλεκόμενα συμφέροντα όμως θα ήταν πραγματικός καταλύτης. Διότι εάν ο πολίτης και ιδίως ο νέος δεν δραστηριοποιηθεί με επιδιώξεις καθαρά εθνικού συμφέροντος οι ιδέες θα παραμείνουν καλές προθέσεις χωρίς αντίκρισμα και η καταστροφή θα συντελεστεί.
Εάν δώσουμε δείγματα γραφής ότι καταλαβαίνουμε αυτές τις βασικές διαστάσεις της πραγματικότητας και σαν πολίτες συμμετέχουμε στις προσπάθειες διαχείρισης των τότε μπορούμε να καλέσουμε σε απολογία τους κύριους αυτουργούς της καταστροφής, το πολιτικό κατεστημένο με τα πλοκάμια του να επιβάλλουμε την τιμωρία που τους αρμόζει και να ζητήσουμε πίσω τα καταχρασθέντα. Θα διαχειρισθούμε έτσι σοφά την προφανή και απεχθέστερη διάσταση της αληθινής πραγματικότητας που εξοργίζει αυτούς που τα ΜΜΕ ονομάζουν υποζύγια. Και τότε οι απλοί πολίτες των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών θα βρουν τις βάσεις για να πιέσουν τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς να μας βοηθήσουν περισσότερο. Η Ευρώπη ολόκληρη βρίσκεται σε φάση ταχύτατης κοινωνικοπολιτικής εξέλιξης σε ένα κόσμο που φαντάζει απειλητικός για τον ρόλο που έπαιξε μέχρι σήμερα. Κανένας Ευρωπαίος πολίτης δεν θέλει την καταστροφή της Ελληνικής κοινωνίας και των ανθρώπων της.
