Όλοι θυμόμαστε την, πριν λίγους μήνες, υπέρμετρη αυτοπεποίθηση του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Νταβούτογλου. Όλοι θυμόμαστε τα μεγαλεπήβολα οράματά του για τον αυριανό ηγετικό ρόλο της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή και στο σουνιτικό Ισλάμ. Τώρα όμως; Μήπως το κλίμα στην ανατολική Μεσόγειο αρχίζει και χαλάει για την Άγκυρα; Στην τουρκική πρωτεύουσα οι αναλυτές αρχίζουν και συμμερίζονται τους πολλούς κινδύνους που φέρνουν οι φιλοδοξίες του Ερντογάν και του ΥΠΕΞ του..
Μια όλο και πιό εντεινόμενη αστάθεια στο νότιο, μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας, δημιουργείται. Μια μεγάλη εστία έντασης, στην οποία αναμειγνύονται πολλά κράτη, όπως η Κύπρος, το Ισραήλ, το Ιράκ και η Συρία.
Τούρκοι διεθνολόγοι, διπλωμάτες και αμυντικοί αναλυτές, ασχολούνται ήδη σε βάθος για τις επιπτώσεις που θα επέλθουν με τα νέα δεδομένα στην κυπριακή ΑΟΖ και την αξιοθαύμαστη επιμονή της Λευκωσίας να προχωρήσει. Μετά το πρώτο χτύπημα κατά των σχεδίων της Άγκυρας, όταν το 2004 η Κύπρος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έτσι άλλαξε η ισορροπία ισχύος εις βάρος της Τουρκίας, αλλάζει για μια ακόμη φορά υπέρ της Λευκωσίας η παρτίδα. Διότι η Τουρκία, παρά τους λεονταρισμούς της, δεν καταφέρνει έως αυτή τη στιγμή να απαντήσει στη νέα πρωτοβουλία της Κύπρου για το φυσικό αέριο και να την ακυρώσει.
Στην Άγκυρα επικρατεί πλέον σκεπτικισμός για το εφικτόν των οραμάτων του Νταβούτογλου. Η επίλυση του κυπριακού, όπως την εννοούν στην Άγκυρα, δεν φαίνεται να έρχεται. Η μικρή, ημικατεχόμενη Κύπρος, ανθίσταται, κι ας απέχει η φοβισμένη Αθήνα. Και ο αντίκτυπος που μπορεί να επιφέρει η συριακή κρίση στην Τουρκία, συνιστά πρόσθετο προβληματισμό στην Άγκυρα. Συν βεβαίως, η αδιάλειπτη δράση του PKK και το πρόπλασμα κουρδικού κράτους στο βόρειο Ιράκ.
Πολλές λοιπόν οι ανοιχτές εστίες έντασης, επισκιάζουν τη δυναμική εξωτερική πολιτική γραμμή του Νταβούτογλου. Μηδενικά, ή τελικά πολλαπλά προβλήματα; Με όλους τους γείτονες;
Είναι αρνητικό που η Ελλάδα, με την εφεκτική στάση της, ουσιαστικά ”καθυστερεί” την εξέλιξη των πραγμάτων, την ώρα που οι άλλοι ”παίκτες” στην περιοχή, ”πατούν γκάζι”. Μια δυναμικότερη και πολυσχιδέστερη εξωτερική πολιτική της Αθήνας, όχι μόνο θα στήριζε τον άξονα με Κύπρο και Ισραήλ, αλλά μεσοπρόθεσμα θα ενίσχυε ενδεχομένως και ρεαλιστικότερες σχολές σκέψης μέσα στις τουρκικές πολιτικές ελίτ. Σχολές σκέψης που αποβλέπουν στην σταθερότητα και όχι στην σύγκρουση. Και θέλουμε να ελπίζουμε πως υπάρχουν τέτοιες σχολές και φωνές στη σύγχρονη Τουρκία…
