Του Γιώργου Βαγιονή
Παρά τις διαβεβαιώσεις ότι μετά το PSI στην χώρα μας θα μπει “ένας πάτος” στο τρύπιο βαρέλι της εθνικής οικονομίας τα πράγματα, για άλλη μια φορά, δεν είναι έτσι. Γιατί είναι ηλίου φαεινότερο ότι, όταν η αγοραστική δύναμη ενός λαού καταρρακωθεί η αγορά απλά πεθαίνει. Και το παραπάνω σε συνδυασμό με την παραμονή μας στο ευρώ δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά την δημιουργία ενός κενού (από τις ελληνικές εταιρίες που θα κλείσουν) που θα καλυφθεί από ξένες εταιρίες. Όμως πιθανά, ούτε και σοβαροί ξένοι επενδυτές δεν θα έρθουν να μας αγοράσουν κοψοχρονιάς, γιατί αν κάθε μήνα αλλάζει η φορολογία, οι τράπεζες δεν δίνουν δάνεια και τέλος πελάτες δεν υπάρχουν, κάθε επένδυση -εκτός από τον στυγνό οικονομικό κανιβαλισμό- είναι ασύμφορη.
Ο οικονομικός κανιβαλισμός και η ετεροδικία.
Η λέξη “ετεροδικία” κατά την νομική επιστήμη είναι η μη υπαγωγή ξένων κρατών στη δικαιοδοσία των εγχώριων δικαστηρίων. Το Ηνωμένο Βασίλειο όμως αλλά και οι ΗΠΑ (τυχαίο!) έχουν υιοθετήσει μια «περιοριστική» μορφή της ετεροδικίας. Στο πλαίσιο αυτής της περιοριστικής αρχής, ένα ξένο κυρίαρχο κράτος δεν απολαμβάνει ετεροδικία, από τη δικαιοδοσία των Βρετανικών Δικαστηρίων επί απαιτήσεων που προκύπτουν από εμπορικές δραστηριότητες[1].Και αν κάποιος αντρέξει στην απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης για το Δίστομο μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει…
Αλλά ας δούμε λίγο καλύτερα τι σημαίνει “Αγγλικό δίκαιο”. Η σημαντικότερη πτυχή (που δυστυχώς δεν έχει ακουστεί αρκετά) είναι ότι το ελληνικό χρέος, ως υπαγόμενο και θεωρούμενο υπό το πρίσμα του Αγγλικού «State immunity act» (1978) δεν θα συνιστούσε πράξη άσκησης πολιτικής εξουσίας αλλά εμπορική πράξη, όπως ρητά προβλέπεται στον Αγγλικό νόμο. Με την υπαγωγή του Ελληνικού χρέος στο Αγγλικό Δίκαιο άρα, (α)το χρέος μας θα είχε δυνητικά καταστεί αντικείμενο δικαστικών μαχών μεταξύ των ιδιωτών πιστωτών μας [σημ.: Παρακαλώ προσέξτε την λέξη ιδιώτες] και του Ελληνικού Δημοσίου, στα Δικαστήρια του Λουξεμβούργου[2,3], τα οποία (β) θα υποχρεούνταν να εφαρμόσουν το Αγγλικό Δίκαιο, έχοντας τη δυνατότητα εκτελέσεως των δικαστικών αυτών αποφάσεων ακόμα και στο έδαφος της Ελληνικής επικράτειας.
Δηλαδή αυτές οι αποφάσεις -για να πάρουν τα χρήματα τους πίσω οι δανειστές- θα μπορούσαν να αφορούν κινητή περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου, ακίνητα του Ελληνικού Δημοσίου καθώς και χρηματικές απαιτήσεις του Ελληνικού Δημοσίου. Όμως οι απαιτήσεις που έχει το Ελληνικό Δημόσιο, αφορούν κυρίαρχα τους φόρους, που καλούμαστε να καταβάλλουμε όλοι μας, φυσικά και νομικά πρόσωπα, που υπαγόμαστε στο Ελληνικό Φορολογικό Σύστημα. Συνεπώς οι πιστωτές μας, θα αποκτούσαν ουσιαστικά την δυνατότητα να επιδιώξουν την απευθείας εξόφληση του χρέους, επιβάλλοντας την δική τους χρηματική απαιτήσησε κάθε Έλληνα πολίτη. Με λίγα λόγια, αν χρωστά σε μια Ινδική εταιρία η Ελλάδα αφού δεν μπορεί να τα εισπράξει από το κράτος μπορεί να έρθει και να ζητήσει τα χρήματα απευθείας από το “κύριο Γιάννη” στην Πάτρα. Και αν αυτός δεν έχει να δώσει απλά θα του πάρει το σπίτι λόγο χρεών. Τα παραπάνω θα γίνουν νόμιμα, με την συμβολή όλων των μηχανισμών του Ελληνικού κράτους όπως λόγου χάρη Αστυνομία και δικαστήρια.
Όχι στο όνομα μου.
Το πιθανότερο είναι, την Κυριακή 12/02 στην βουλή να βρεθούν αρκετοί βουλευτές που (για άλλη μια φορά) “να μην διαβάσουν” τι υπογράφουν. Το πιθανότερο είναι, άλλη μια εθνική προδοσία να συντελεστεί στο όνομα του ευρώ και της ΕΕ. Το πιθανότερο είναι, να ασχοληθούμε για τα 300 εκ. Ευρώ για να ξεχάσει ο κόσμος τι πραγματικά γίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες του Μαξίμου. Αλλά όπως και να έχει, εγώ (και ελπίζω και ο αναγνώστης) θα φωνάξω την Κυριακή... όχι στο όνομα μου… όχι στο όνομα μου.
