- Advertisement -
Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Τούτη η γενιά θαρρείς βάλαμε σκοπό ν’ ακυρώσουμε το ανδρικό φύλο. Όχι ότι τους κάναμε κακό. Μια ευκαιρία δώσαμε να φανερώσουν μια αθέατη πλευρά τους. Του ευαίσθητου, του αδύναμου, του διαλλακτικού, του φοβισμένου. Όχι ότι κάναμε κακό και στον εαυτό μας. Μια ευκαιρία πήραμε να φανερώσουμε κι εμείς μια αθέατη πλευρά. Της δυναμικής, της πολυπραγμοσύνης, της ικανότητας στην οικονομική διαχείριση.
Μα είναι κάτι μέρες, μάλλον κάτι βράδια, που σέρνει η νοσταλγία μνήμες. Τότε που ο άνδρας ήταν άνδρας και η γυναίκα γυναίκα. Χωρίς περαιτέρω αναλύσεις κι εξηγήσεις.
Και τότε η γυναικεία φύση ξεθαρρεύει και ξεφουρνίζει αδυναμίες. Και ζητάει ένα στέρνο ν’ ακουμπήσει το κεφάλι και ν’ ανεβοκατεβαίνει με την ανάσα του. Ένα χέρι να πιαστεί κι ας την πονέσει στο σφίξιμο. Ένα σπρώξιμο να παρακινηθεί. Ζητάει το φλύαρο μυαλό. (Μα πόσο φλύαρα έγιναν τα γυναικεία μυαλά!) Μια ανδρική φωνή να προστάξει «άστο σε μένα». Να δηλώσει κοφτά «χρέωσέ το σε μένα». Έναν άνδρα με αρχέγονα χαρακτηριστικά. Όχι άτριχο. Όχι λαλίστατο. Βράχο. Χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις κι αναλύσεις.
Δεν γνώρισα ποτέ τον Δημήτρη Μητροπάνο. Από την ώρα που ανακατεύτηκα με την δημοσιογραφία σημείωσα στα όνειρά μου μια λίστα ανθρώπων που ήθελα να πάρω συνέντευξη. Δεν τα κατάφερα κι άσχημα. Μίλησα και μ΄αυτούς που θέλησα και κυρίως μ΄αυτούς που δεν ήθελαν να μιλήσουν. Τους τίμησα και τους δύο. Με τίμησαν κι αυτοί. Πολλοί με την φιλία τους. Τον Δημήτρη Μητροπάνο ποτέ δεν τον προσέγγισα. Εκτός λίστας κι ας τον θαύμαζα. Το φοβήθηκα.
Μου αρκούσε ν΄ακούω την φωνή του να υψώνεται στο «Όσοι με τον χάρο γίναν φίλοι», να βαθαίνει στο αγαπημένο μου «Τα δίδυμα φεγγάρια». Με ησύχαζε να παρακολουθώ την πορεία του. Έντιμη, αγέρωχη, καθάρια. Αντρίκια. Ναι! Αυτή τη λέξη διαλέγω για κείνον. Αντρίκια.
Λίγες οι κουβέντες του, κοφτές. Πλούσια συναισθήματα όχι απλωμένα. Γλυκά μάτια. Βάσανα κρατημένα για τον εαυτό του και μόνο. Αυτός τα ήξερε. Αυτός και η ψυχή του τα πάλεψε. Σ΄ άλλα τα κατάφερε, σ’ άλλα σήκωσε τα χέρια ψηλά. Αυτός κι η ψυχή του. Όπως οι άνδρες. Κάποτε.
Αν δεν θέλησα λοιπόν να τον προσεγγίσω (με την αναγγελία του θανάτου του το κατάλαβα) ήταν γιατί φοβήθηκα μη μου χαλάσει το «δείγμα». Στο μυαλό μου τον είχα καταχωρίσει ως «δείγμα» τού «οι άντρες κάποτε». Νάχω να λέω στην επόμενη γενιά. Δημήτρης Μητροπάνος. Τραγουδιστής τεράστιος. Μέγας. Λιγόλογος. Ό,τι είχε να πει το είπε τραγουδώντας. Για τ΄άλλα. Αυτός και μόνο ήξερε.
Δημήτρης Μητροπάνος όπως λέμε άντρας. Έστω…Όπως λέγαμε κάποτε. Ή όπως τους φανταζόμασταν. Ήταν δεν ήταν. Υπήρξαν δεν υπήρξαν. Ο Δημήτρης Μητροπάνος θα μου λείψει. Χωρίς περαιτέρω αναλύσεις κι εξηγήσεις.
- Advertisement -
