Του Κωνσταντίνου Βλαχοδήμου
Καθώς πλησιάζουμε τις 17 Ιουνίου ο πολίτης ζει καθημερινά με τον εκβιαστικό εφιάλτη της επιλογής για την ψήφο του. Πιστεύει ότι έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δυο εστίες πόλωσης. Την αυτοαποκαλούμενη ριζοσπαστική αριστερά με την φιλοσοφική προσέγγιση εκβιαστικής στρατηγικής προς τους Ευρωπαίους εταίρους μας χωρίς προηγούμενη πείρα για κάτι τέτοιο και τον ανασυγκροτούμενο κεντροδεξιό συνασπισμό ο οποίος επειγόντως εξελίσσεται και ο οποίος έχει πείρα μιας τέτοιας στρατηγικής αφού την δοκίμασε και κυριολεκτικώς κατακρημνίστηκε. Και να σκεφτεί κανείς ότι, όπως παρατηρούσα στο άρθρο μου της 7/1/2012 `Στην νεολαία μην φοβάσαι` , ζούμε στην ωραιότερη πατρίδα του κόσμου πέρα από το ότι είναι μια ανεπτυγμένη χώρα με πλούσιους φυσικούς πόρους και σύγχρονες υποδομές.
Αλλά δεν είναι όλα μαύρα. Κάτι κινείται μέσα στο σώμα της Ελληνικής κοινωνίας. Το κάθε ένα από τα φαινόμενα είναι μικρής έκτασης προς το παρών αλλά είναι αναρίθμητα και όλα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Οι πολίτες γλιστρούν με επιτάχυνση από το “εγώ” και μόνον “εγώ” στο “εγώ” μέσα στο “εμείς”. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις έρχονται να υποκαταστήσουν ένα αναξιόπιστο και ανεπαρκές κράτος. Οικογένειες συσφίγγονται, οι νεώτεροι απορροφούν τις γνώσεις και εμπειρίες των γεροντότερων που πέρασαν δύσκολες συνθήκες και κανένα μέλος δεν αφήνεται να παραπέσει. Πολλοί, με τέτοιες εμπειρίες από το παρελθόν, κινούνται από τις πόλεις στην επαρχία και οργανώνονται για να επιβιώσουν σαν μικρές κοινωνίες με τις δικές τους δυνάμεις. Γειτονιές συσπειρώνονται για να αντιμετωπίσουν απειλές στην ποιότητα της κοινωνικής τους ζωής. Ομάδες συγκροτούνται για την αντιμετώπιση περιβαλλοντολογικών προβλημάτων. Νέες πραγματικά ανεξάρτητες ΜΚΥΟ ασκούν πιέσεις στους δημόσιους φορείς και τις συντεχνίες για την εστίαση των προσπαθειών του κράτους στις πραγματικές προκλήσεις και όχι σε επικοινωνιακές καρικατούρες.
Αυτή είναι η ανεκτίμητη λεπτή αχτίδα ελπίδας που ξυπνάει τα πραγματικά ένστικτα επιβίωσης της φυλής μας ύστερα από την νάρκη των τελευταίων σαράντα χρόνων. Είναι τα ένστικτα που έχουν χτιστεί μέσα στις άπειρες περιπέτειες της μακριάς μας ιστορίας και που μεταδίδονται όχι σε γραπτά κείμενα αλλά από γενιά σε γενιά από το στόμα των παππούδων και πατεράδων στους γιους και κόρες. Γιατί η φυλή μας έχει μάθει ότι μόνον αυτός ο δίαυλος είναι αξιόπιστος προς το συμφέρον της. Και τα ένστικτα αυτά με τα μικρά αλλά δυνατά και αμέτρητα πετραδάκια είναι που θα ξαναχτίσουν την πατρίδα μας.
Είναι λοιπόν στο χέρι όλων μας να βοηθήσουμε με το δικό μας πετραδάκι. Τότε με τέτοια προδιάθεση το βασανιστικό δίλημμα της 17ης Ιουνίου γίνεται διάφανο. Ολόκληρο το πολιτικό κατεστημένο με εξαίρεση κυρίως το ΚΚΕ λέει ότι θέλει την παραμονή μας στην Ευρώπη. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, έχοντας γνωρίσει την υπόλοιπη Ευρώπη πλέον δεν λέει αλλά θέλει η Ελλάδα να παραμείνει μέλος της και είναι προετοιμασμένοι να κάνουν τις προσπάθειες που απαιτούνται, μέσα σε λογικά πλαίσια κοινωνικής δικαιοσύνης. Τα κράτη της Ευρώπης είναι πρωτοπόρα σε αυτόν τον χώρο και οι λαοί τους προσπαθούν τρία χρόνια τώρα να διαπεράσουν τους φραγμούς του αμαρτωλού πολιτικού κατεστημένου για να βοηθήσουν τον απλό πολίτη που υποφέρει πολύ περισσότερο από το φτιάξιμο του.
Επομένως ο πολίτης στις 17 Ιουνίου θα πρέπει να ζυγίσει ανάμεσα σε ένα πολυσύνθετο δυναμικό αριστερόστροφο σύστημα χωρίς πείρα διοίκησης που ακολουθεί στρατηγική εκβιαστικών διαβημάτων η ένα συνονθύλευμα αναξιόπιστων παλαιοκομματικών του κεντροδεξιού χώρου με πείρα χείριστης διαχείρισης του κράτους και με πείρα εκβιαστικής συμπεριφοράς και αποτελέσματα στις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους.
Το ουσιαστικότερο όλων όμως είναι να χτίσει πάνω στο οικοδόμημα κοινωνικής συνοχής που ήδη απεργάζεται και να απαιτήσει από την οποιαδήποτε κυβέρνηση και αντιπολίτευση προκύψει να κινηθούν επειγόντως σε συνεννόηση σε ένα πρόγραμμα εκ βάθρων αναθεώρησης του Συνταγματικού Χάρτη με συνέπεια την ανανέωση του πολιτικού κατεστημένου με ανθρώπους που το μόνο μέλημα τους θα είναι πραγματικά η προστασία του συμφέροντος του έθνους. Ο αγώνας των Ελλήνων πολιτών δεν πρέπει να σταματήσει στις 17 Ιουνίου οποιοδήποτε το αποτέλεσμα. Αντίθετα είναι το ορόσημο έντασης του για μια πραγματική αλλαγή των δομών της κοινωνίας. Έτσι μόνον η λεπτή αχτίδα θα γιγαντωθεί και η πατρίδα μας θα ανακτήσει την χαμένη της αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια.
