Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος Υφίσταται ένα δομικό λάθος στο πώς κάποιες ηγεσίες ή, πολύ περισσότερο, αυτοί οι φιλόσοφοι, οι οικονομολόγοι ή οι ισχυροί που φτιάχνουν ηγεσίες αντιμετωπίζουν τον κόσμο και την εξέλιξη. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι ο καπιταλισμός πέθανε ή ότι ο πλούτος δεν είναι για όλους. Ακόμη και αν δεχτούμε ότι η δημοκρατία πέθανε επίσης και τα δικαιώματα του ανθρώπου ήταν ένας λάθος των Ιακωβίνων της Δύσης, κανένας δρόμος δεν μπορεί να οδηγήσει την ανθρωπότητα των «ευκατάστατων» πίσω στην πείνα και τη φεουδαρχία. Βεβαίως το όριο της φτώχειας στην Ευρώπη είναι πολύ πιο υψηλό από τη φτώχεια στην Αφρική ή στα βάθη της Ασίας, αλλά η ιστορία του ανθρώπου στο σημείο αυτό είναι μονοδιάστατη. Οι άλλοι θα έρθουν σε μας και δεν θα πάμε εμείς σε αυτούς.
Η Ευρώπη του ευρώ θα συγκλίνει προς τα πάνω, όπως ξεκίνησε, ή διαφορετικά θα διαλυθεί, σαν «ανιστόρητο πείραμα». Η προσέγγιση ότι όλοι θα συγκλίνουμε με κάποιους τρίτους πολύ πιο φτωχούς από εμάς, για να γίνουμε πιο ισχυροί ή πιο ανταγωνιστικοί, δεν λειτουργεί, δεν μπορεί να λειτουργήσει. Εάν υπήρξε ποτέ Βιομηχανική Επανάσταση, εξελίχθηκε και εμπεδώθηκε ακριβώς γιατί οδήγησε την ανθρωπότητα σε μεγαλύτερη ευημερία, ισότητα στον πλούτο, καλύτερες συνθήκες ζωής. Η πορεία της τεχνολογίας και η εξέλιξη, με τον πλέον αυτονόητο ορισμό της, για να υφίστανται ως λειτουργικό πλαίσιο των κοινωνιών θα πρέπει να δίνουν μεγαλύτερη ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη, ασφάλεια. Δεν είναι θεώρημα κάτι τέτοιο, αλλά βασική παράμετρος της ύπαρξης του κράτους. Στην Ευρώπη του ευρώ, που και αυτό δημιουργήθηκε για να προσφέρει μεγαλύτερες εγγυήσεις και περιθώρια ευημερίας και όχι απόκλιση από το δυτικό επίπεδο ζωής, κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι, διαλύοντας τα έθνη και τη δημοκρατία και επιστρέφοντας σε μια νέα φτώχεια και φεουδαρχία, θα πετύχουν κάτι πολύ σημαντικό. Συσχετίζουν μάλιστα τη νέα αυτή «αταξία» με τη λειτουργία και την παντοκρατορία των τραπεζών ή μιας σειράς πολυεθνικών που δεν θα ανήκουν πουθενά, ούτε σε λαούς ούτε σε έθνη, αλλά μόνον στους μετόχους τους. Θα είναι αυτοί οι νέοι ολιγάρχες της Δύσης.
Επικοινωνιακά έδωσαν μάλιστα στον επερχόμενο αυτό κόσμο τον ορισμό της παγκοσμιοποίησης. Η νέα αυτή ολιγαρχία της Δύσης και της Εγγύς Ανατολής θα έρθει να συμπληρώσει, κατά τη γνώμη τους, και να δημιουργήσει παγκόσμια δομή με την παγιωμένη φεουδαρχία – ολιγαρχία της Κίνας.
Η ανθρωπότητα όμως κινείται προς τα εμπρός. Ακόμη και οι τράπεζες ή οι πολυεθνικές λειτουργούν στη βάση της ευημερίας και όχι της εξαθλίωσης. Η Κίνα θα πρέπει να εμπεδώσει την ευημερία. Η Ευρώπη αναγκαστικά θα ξαναβρεί την ευημερία, απαλλασσόμενη ενδεχομένως από το «βαρίδι» του ευρώ.
