Προ ημερών ο αμερικανός μεγαλοεπενδυτής Τζόρτζ Σόρος σε συνέντευξή του υπογράμμισε ότι η ευρωπαϊκή ένωση διέρχεται μια βαθιά οικονομική κρίση, η οποία μπορεί να φτάσει στο σημείο να θέσει σε κίνδυνο ολόκληρο το οικοδόμημά της, τονίζοντας ότι μπορεί να οδηγήσει και στην παραδοχή ότι το όλο εγχείρημα (υπό το πρίσμα της ανοιχτής κοινωνίας) είναι λάθος, την στιγμή που δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία για μια κοινή πολιτική προς την κατεύθυνση της αντιμετώπισης της κρίσης. Ο Τζόρτζ Σόρος διατύπωσε την άποψη ότι η ευρωπαϊκή κρίση χρέους έχει επιφέρει τον διαχωρισμό μεταξύ των χωρών-πιστωτών και αυτών που δανείζονται, με τις πρώτες να υπαγορεύουν-επιβάλλουν και την ακολουθούμενη πολιτική (και την Γερμανία να αποτελεί την ηγέτιδα πιστώτρια δύναμη με ό,τι αυτό σημαίνει), γεγονός που σε πολιτικό επίπεδο δεν είναι (ή δεν μπορεί να είναι) αποδεκτό.
Μπορεί με οικονομικούς όρους το μοντέλο (οι πιστώτριες χώρες να επιβάλουν την πολιτική τους) να προχωράει στην εφαρμογή του, με πολιτικούς όρους ο χρόνος ζωής της συγκεκριμένης τακτικής, σύμφωνα με τον αμερικανό, δεν είναι πολύς, καταλήγοντας από την λογική της διαδικασίας προς το μοντέλο της πλήρους ένταξης-ολοκλήρωσης, στην αποσύνθεση, "σε μια σύγκρουση μεταξύ των πολιτικών και οικονομικών απαιτήσεων".
Η ευρωπαϊκή οικονομική πραγματικότητα απασχόλησε και θα εξακολουθήσει να απασχολεί την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, με την διοίκηση Ομπάμα να εκδηλώνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα την ανησυχία και τους φόβους της για τα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη, ασκώντας παράλληλα πίεση προς τους ισχυρούς της γηραιάς ηπείρου προς την λήψη μέτρων για μια αποτελεσματική συνολική αντιμετώπιση του προβλήματος. Η διοίκηση Ομπάμα, υπό το βάρος των διαπραγματεύσεων στο εσωτερικό για τον λεγόμενο "δημοσιονομικό γκρεμό", στο εξωτερικό δεν έχει στραμμένο το βλέμμα αποκλειστικά και μόνο προς την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, εστιάζοντας στις πιθανές συνέπειες μιας ανεξέλεγκτης εξάπλωσης. Η Ασία και ιδιαίτερα οι οικονομικές σχέσεις με την Κίνα βρίσκονται στις πρώτες προτεραιότητες του Λευκού Οίκου. Και αυτό το τελευταίο φαίνεται ότι θέλει να το αντιμετωπίσει και μαζί με την Ευρώπη. Προ ημερών το αμερικανικό Εθνικό Συμβούλιο Πληροφοριών σε έκθεσή του για τις παγκόσμιες τάσεις, διαπιστώνει ότι εν έτει 2030 το μέγεθος της κινεζικής οικονομίας θα έχει ξεπεράσει το αντίστοιχο σε σύνολο μέγεθος της αμερικανικής και ευρωπαϊκής οικονομίας, με την επονομαζόμενη "διατλαντική συνεργασία" να κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος υπό το πρίσμα των γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων, και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Σύμφωνα με την έκθεση, Ηνωμένες Πολιτείες και Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν τον χρόνο και την ισχύ, αν ενεργήσουν άμεσα να θέσουν τα παγκόσμια οικονομικά στάνταρντς, τους όρους και τις προϋποθέσεις ώστε να ακολουθήσουν οι υπόλοιπες -οικονομικές- δυνάμεις, μεταξύ των οποίων και η Κίνα. Για πολλούς, ευρωπαίους και αμερικανούς, η "διατλαντική" αυτή συνεργασία είναι στρατηγικής σημασίας, αφαιρώντας τον χαρακτήρα του τακτικού ελιγμού, ενώ ξεπερνά κατά πολύ τα όρια μιας διμερούς σχέσης, δίνοντάς της παγκόσμια διάσταση. Στις αρχές του 2013 και πολύ πιθανό μετά την ομιλία του αμερικανού προέδρου στο Κογκρέσο για την "Κατάσταση του Έθνους", να υπάρξει μια νέα πρωτοβουλία για τις εμπορικές σχέσεις μεταξύ Ευρώπης και Ηνωμένων Πολιτειών. Αναμφισβήτητα τα σημεία τριβής στις δυο πλευρές του Ατλαντικού για την ευρύτερη συζήτηση περί άρσης των περιορισμών να είναι αρκετά και χρειάζεται ιδιαίτερη δουλειά για να υπερκαλύψουν το έδαφος των υφιστάμενων διαφωνιών (λόγου χάρη στην προσέγγιση για τα μεταλλαγμένα), την ώρα που οι μηχανισμοί σε πολιτικό επίπεδο (διαπραγματεύσεις του Λευκού Οίκου με το Κογκρέσο- ευρωπαϊκοί μηχανισμοί) μπορεί να αποδειχτούν ιδιαίτερα χρονοβόροι, ωστόσο, όπως καταγράφεται, ο χρόνος δεν είναι πολύς για την αντιμετώπιση της κινεζικής οικονομικής "απειλής". Σε πέντε χρόνια από τώρα, ίσως να είναι πολύ αργά, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, διατυπώνοντας με σιγουριά την άποψη ότι η ατζέντα των θεμάτων που θα απασχολήσει την "νέα αυτή πρωτοβουλία" θα δημιουργήσει έναν ιδιαίτερο σκεπτικισμό, κυρίως στους ευρωπαίους, παρά την προθυμία τους να ξεκινήσουν οι συζητήσεις με τους αμερικανούς αξιωματούχους, την ώρα που στην αμερικανική πρωτεύουσα αν και δεν υπάρχει μέχρι στιγμής πολιτική συμφωνία για έναρξη αυτών των διαπραγματεύσεων, ωστόσο ο Λευκός Οίκος και προσωπικά ο πρόεδρος Ομπάμα επιθυμεί μια συμφωνία, αρκεί να είναι "ολοκληρωμένη και πλήρης" στα σημεία της. «Υπάρχουν σημαντικά οφέλη σε μια φιλόδοξη συμφωνία," ανέφερε ο Robert Hormats, υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ για την οικονομική και ενεργειακή πολιτική και τις γεωργικές υποθέσεις, ανέφερε σε ομιλία του στην Ουάσινγκτον πριν από δυο εβδομάδες, τονίζοντας ωστόσο ότι " για να φτάσουμε εκεί, πρέπει να επιλυθούν πολλά μακροχρόνια και πολύπλοκα ζητήματα. Θέλουμε να εκμεταλλευτούμε τον χρόνο, έτσι ώστε οποιαδήποτε συμφωνία θα επιδιώξει να μεγιστοποιήσει τις οικονομικές ευκαιρίες στην αγορά εργασία και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού." Ωστόσο δεν είναι καθόλου λίγοι αυτοί που χαρακτηρίζουν πολύ φιλόδοξο το όλο εγχείρημα, θεωρώντας ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει τόσο η αμερικανική οικονομία, όσο και η Ευρώπη θα αφαιρέσουν πολύ από το διαθέσιμο έδαφος για μια επιτυχημένη κατάληξη των διατλαντικών συνομιλιών.
