- Advertisement -
Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΤΙΝΤΣΙΝΗ
Διαβάζεται σαν σύντομο ανέκδοτο. Η πρόεδρος της Κοινωνικής Συμφωνίας κατακεραυνώνει τον ανεξάρτητο βουλευτή και μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της Ριζοσπαστικής Κίνησης Σοσιαλδημοκρατικής Συμμαχίας. Δεν είναι όμως πλάκα.Είναι ένας έμμεσος ορισμός αυτού που κάποτε αποκαλούσαμε ΠΑΣΟΚ. Μια φωτογραφία ενός άλλοτε κραταιού χώρου που τώρα φιλοξενεί μόνο κάτι ταμπέλες με γριφώδη αρκτικόλεξα.
Η δήλωση Λοβέρδου – ότι εκείνος είχε αντιταχθεί στο ΔΝΤ αλλά ο πρωθυπουργός είχε σχέδιο να μας οδηγήσει στη σιδηρά αγκάλη του Ταμείου – είναι απλώς άλλη μία μαρτυρία της υπαρξιακής αμηχανίας που μάστιζε ήδη το ΠΑΣΟΚ από την εποχή που κυβερνούσε μόνο του. Από την εποχή δηλαδή που κλήθηκε να κυβερνήσει μια χρεοκοπημένη χώρα. Λίγα στελέχη του είχαν τότε συνειδητοποιήσει ότι η πολιτική, όπως την ήξεραν και την είχαν επί δεκαετίες ασκήσει, είχε βρει βίαια το τέλος της. Γι' αυτό και ελάχιστοι τελικά αντιστάθηκαν στη σχιζοφρένεια να υποσκάπτουν την πολιτική που ανελάμβαναν να εφαρμόσουν.
Τώρα, για να σταθούν όρθιοι στο μεταμνημονιακό σκηνικό, προσπαθούν να λύσουν τους λογαριασμούς τους με το χθες. Και αντί να επωμιστούν το βάρος των αποφάσεών τους, τις ξορκίζουν με ενοχικά μισόλογα. Με σου 'πα, μου 'πες, δεν ήξερα, δεν διάβασα, εγώ τους τα 'λεγα και τ' άκουγαν παράλογα.
«Η γραφή της ιστορίας», αποφαίνεται ο Λοβέρδος,«θα είναι μια επώδυνη διαδικασία».
Εχει δίκιο. Ακόμη όμως περισσότερο επώδυνη θα είναι η ανάγνωσή της. Ιδίως αν επιχειρήσουν να την καταστρώσουν άνθρωποι που αδυνατούν καν να διαχειριστούν τις ίδιες τις προσωπικές τους φιλοδοξίες.
- Advertisement -
