Τρία ονόματα πάρα πάνω, ήταν αρκετά για να προκαλέσουν, μια ωραία μικρή θύελλα στο πολιτικό σκηνικό. Η άφιξη της αυθεντικής Λίστας Λαγκάρντ περιελάμβανε 2062 ονόματα, τρία μόλις πάρα πάνω από τα 2059 που είχαμε δει να περιλαμβάνονται στη λίστα που είχε δημοσιεύσει το περιοδικό Hot Dog του Κώστα Βαξεβάνη. Τι σύμπτωση όμως και τα τρία αυτά ονόματα-και ένα τέταρτο που προέκυψε εξ επαγωγής-είχαν σχέση με τον πρώην Υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου, που ήταν και ο μοναδικός πρώτος παραλήπτης αυτής της λίστας και έτσι όλα τα φώτα και οι υποψίες στράφηκαν στον πρώην Υπουργό.
Τα τρία κόμματα που κυβερνούν αποφάσισαν αμέσως τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής, για να διερευνηθούν οι τυχόν πολιτικές και ποινικές ευθύνες του πρώην Υπουργού.
Ο χειρισμός της Λίστας Λαγκάρντ, από τη στιγμή που παραδόθηκε από τις γαλλικές αρχές στον Έλληνα Πρέσβη στο Παρίσι, δεν ήταν μόνο άθλιος, ήταν κάτι χειρότερο. Ήταν χαρακτηριστικός του τρόπου που λειτουργούσε και λειτουργεί το πολιτικό μας σύστημα. Όπως και ο παιδαριώδης τρόπος που αυτά τα τρία ονόματα χάθηκαν από την λίστα και οι παιδαριώδεις δικαιολογίες του πρώην Υπουργού για το πώς «χάθηκε» από το γραφείο του η Λίστα, λες και μιλάμε για καμιά τυρόπιττα, ή το πώς βρέθηκε ξαφνικά στο γραφείο του Ευάγγελου Βενιζέλου το στικάκι στο οποίο είχαν μεταφερθεί τα στοιχεία από το χαμένο cd.
Γιατί όμως δεν μου προξενούν καμιά έκπληξη όλα αυτά; Είναι κανείς από εμάς που έχει αμφιβολίες για το πώς λειτουργούσε το ελληνικό κράτος τα τελευταία τριάντα χρόνια; Σε πόσες άλλες λίστες, ίσως και πολύ πιο σημαντικές από αυτήν της Λαγκάρντ, τα ονόματα σβήνονταν και γράφονταν, ανάλογα με τις διαθέσεις και τα συμφέροντα του κάθε πολιτικού προσώπου, που τύχαινε να βρεθεί σε κάποια θέση εξουσίας; Πόσες υποθέσεις για τερατώδους μεγέθους σκάνδαλα, που έφταναν στα χέρια κάποιου ανακριτή, δεν εξαφανίζονταν ή πήγαιναν στο αρχείο, μετά από κάποιο τηλεφώνημα; Πόσες φορολογικές υποθέσεις, αποδόσεις ΦΠΑ, ή τεράστια δάνεια χωρίς αντίκρισμα και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, δεν περνούσαν χωρίς κανείς να ελεγχθεί, χωρίς να ανοίξει μύτη; Μήπως δεν ξέρουμε ποιος κυβερνούσε αυτόν τον τόπο, τόσα χρόνια τώρα; Αλλού ήμασταν και δεν ξέραμε τι γίνεται;
Εδώ και τριάντα χρόνια λοιπόν η Ελλάδα κυβερνιέται από μια τεράστια συμμορία, με έναν πολύ συμπαγή εσωτερικό κύκλο. Μια συμμορία από επιφανείς επιχειρηματίες, από εκδότες, από τραπεζίτες, από επιχειρηματικούς ομίλους και από ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού που όχι απλώς δέχτηκε, αλλά έτρεξε για να συνεργαστεί με αυτόν τον τεράστιο εσμό. Το παράδειγμα διακυβέρνησης αυτής της κλειστής συμμορίας, που με μια λέξη την ονομάσαμε διαπλοκή, διαχύθηκε σιγά σιγά σε όλο το Δημόσιο και στη συνέχεια σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Η Δικαιοσύνη ή παρασύρθηκε ή απειλήθηκε από αυτήν την τεράστια συμμορία-αυτός ο τομέας ανατέθηκε στη 17 Νοέμβρη- ώστε κανείς να μην αγγίζει τα μέλη αυτής της συμμορίας. Η Δικαιοσύνη και οι ποινές ίσχυαν για τον απλό λαό. Για τα μέλη αυτής της συμμορίας ίσχυε το ακαταδίωκτο, εκτός κι αν κάποιος έκανε καμιά τερατώδη βλακεία, όπως συνέβη στην υπόθεση Κουτσόγιωργα, οπότε αυτομάτως απομονωνόταν, ώστε να μην διαρραγεί το τείχος της προστασίας. Έχοντας ένα συντριπτικό μέρος της πληροφόρησης στα χέρια της, η μεγάλη αυτή η συμμορία έβγαζε μεθοδικά από τη μέση και όποιον δεν δεχόταν να συμμετάσχει στο μεγάλο σχέδιό της. Ποιο ήταν αυτό το μεγάλο σχέδιο; Ο δημόσιος πλούτος! Μετά τη είσοδό μας στην τότε ΕΟΚ και μετά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα οικονομικά μεγέθη που είχε στη διάθεσή της η Ελλάδα, με τα πακέτα Ντελόρ κλπ έγιναν τεράστια. Αυτός ο πρωτόγνωρος πλούτος που διοχετεύτηκε στη Ελλάδα, ήταν η λεία, που οδήγησε στην ίδρυση της μεγάλης συμμορίας. Αυτός ο πλούτος όμως περνούσε κατ’ αρχάς από την διαχείριση του κράτος, οπότε το απαραίτητο συστατικό στοιχείο ήταν να είναι και η πολιτική στο παιχνίδι. Οι μεγάλες δραστηριότητες του κράτους, κατασκευές, εξοπλισμοί, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, υγεία, πολιτισμός, κρατικές διαφημίσεις και κάθε είδους προμήθειες, μοιράστηκαν στα μέλη αυτής της συμμορίας, ώστε να μην υπάρχουν προστριβές μεταξύ τους. Καθ’ ένας είτε από τον πολιτικό χώρο, είτε από τον εκδοτικό ή οποιονδήποτε άλλον, που θα τολμούσε να εκφέρει διαφορετική γνώμη, ή να αποκαλύψει κάτι γι αυτή τη συμμορία, γινόταν αμέσως είδος προς εξαφάνιση. Και είναι πολλοί εκείνοι που σβήστηκαν από τον χάρτη, είτε στην πολιτική είτε σε οποιονδήποτε άλλο χώρο, γιατί απλώς δεν έπαιξαν σ’ αυτό το παιχνίδι. Ήταν ίσως μια από τις πιο καλά οργανωμένες Μαφίες, που έχουν δράσει σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Το έκαναν απλώς για το προσωπικό τους κέρδος, ή γιατί το τελικό πλάνο ήταν να φέρουν την Ελλάδα εδώ που την έφεραν; Γύρω από αυτόν τον εσωτερικό κύκλο που θύμιζε μαφιόζικη οργάνωση στα καλύτερά της δημιουργήθηκε και ένας δεύτερος κύκλος, πολύ ευρύτερος, με μέλη ανάλογης επαγγελματικής ιδιότητας, όπως ο εσωτερικός, αλλά μικρότερης εμβέλειας, εμπλουτισμένος και με δημάρχους, κοινοτάρχες και άλλα συμφέροντα τοπικού ενδιαφέροντος, εταιρείες συμβούλων κλπ που θα αναλάμβαναν δουλειές μικρότερης οικονομικής επιφάνειας, που δεν ενδιέφεραν κατ’ αρχάς τους «παίκτες» του εσωτερικού κύκλου, που ήταν προσανατολισμένοι έτσι κι αλλιώς στις πολύ μεγάλες δουλειές. Και γύρω από αυτόν τον δεύτερο κύκλο , δημιουργήθηκε κι ένας ακόμη, πιο εκτεταμένος για ακόμη μικρότερες δουλειές, που ωστόσο είχαν εξαιρετικό ενδιαφέρον γι αυτούς που συμμετείχαν. Είναι αυτά τα χιλιάδες άγνωστα ονόματα που βρέθηκαν ξαφνικά με μεγάλες περιουσίες στην κατοχή τους, με βίλες και κότερα που κανείς εν ξέρει πως αποκτήθηκαν. Έτσι η Ελλάδα λειτούργησε οικονομικά, μέσα σ’ ένα πλαίσιο αλλεπάλληλων ομόκεντρων κύκλων διαπλοκής. Βασικό όλων αυτών των οικονομικών κύκλων ήταν οι τεράστιες ποσότητες μαύρου χρήματος που δημιούργησαν τις περιουσίες τους, αλλά και η ευχέρεια να αποφεύγουν τις συνέπειες του νόμου για τις δραστηριότητές τους. Τα προβλήματα που καμιά φορά μπορούσαν να δημιουργηθούν, θάβονταν, κουκουλώνονταν ή εξαφανίζονταν. Η κορύφωση της δράσης αυτής της μεγάλης συμμορίας ήταν η ψήφιση του «Νόμου περί ευθύνης Υπουργών». Γνωρίζοντας πολύ καλά αυτά που οι ίδιοι είχαν πράξει, ήξεραν ότι το τεράστιο αυτό ποσό της κλοπής και το κύκλωμα που προστάτευε τα άνομα συμφέρονται, θα μπορούσε εδώ κι εκεί να παρουσιάσει ρωγμές, φρόντισαν πολύ μεθοδικά να απαλλάξουν το ενδεχομένως εμπλεκόμενο πολιτικό προσωπικό από οποιαδήποτε ευθύνη, ώστε να μείνει αδιατάρακτος ο κύκλος της σιωπής. Δεν νομίζω να έχει ψηφιστεί πουθενά στον κόσμο τέτοιος νόμος, που να δίνει στον πολιτικό κόσμο το δικαίωμα να κλέβει, χωρίς να τιμωρείται. Είναι ένας νόμος μνημείο, που θα μείνει στην ιστορία σαν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της Μαύρης Δημοκρατίας που ζήσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Το ότι θα έφτανε η Ελλάδα στην σημερινή τραγική πραγματικότητα ήταν νομοτελειακό. Κανένα κράτος δεν θα μπορούσε να αντέξει μια τέτοιου μεγέθους ληστεία για πολύ. Κανονικά και λόγω της ατέλειωτης απληστίας των μελών αυτής της συμμορίας η Ελλάδα θα είχε καταρρεύσει πολύ νωρίτερα. ΟΙ πολιτικοί και οι Τραπεζίτες που ήταν μέλη αυτού του εσωτερικού κύκλου, είχαν έτοιμη τη λύση ώστε το πάρτι να διαρκέσει πολύ περισσότερο. Ο κρατικός δανεισμός, που παρέτεινε για πολλά χρόνια τη ζωή και τη δράση αυτής της συμμορίας και που βύθισε την Ελλάδα στα χρέη. Κι έτσι το πάρτι συνεχίστηκε…
Αλλά κάποτε όλα τελειώνουν. Αυτή η ιστορία με τον Παπακωνσταντίνου και την Λίστα Λαγκάρντ, όχι μόνο δεν είναι η μύτη του παγόβουνου, αλλά ένα ελάχιστο κομματάκι πάγου, μπροστά στα δισεκατομμύρια που έχουν κάνει φτερά. Και αυτά τα λεφτά δεν θα τα βρείτε σε καταθέσεις στην Ελβετία. Θα τα βρείτε-αν βρεθούν ποτέ- στα νησιά Κέϋμαν ή σε άλλους φορολογικούς παραδείσους, μέσα από δαιδαλώδεις διαδρομές, ώστε να χαθούν τα ίχνη τους. Αλλά όπως είπαμε το πάρτι τώρα τέλειωσε. Και τώρα κατ’ αρχάς την πληρώνουν αυτοί που δεν είχαν καμιά σχέση με το θέμα. Αυτοί που είναι πάντα τα πρώτα θύματα, είτε πρόκειται για πραγματικό πόλεμο ή για οικονομικό. Έτσι εξοντώθηκε κατ’ αρχάς η τάξη των χαμηλών εισοδημάτων, ενώ τώρα ισοπεδώνεται και ότι έχει απομείνει από τη μεσαία τάξη.
Οπότε; Οπότε τώρα έρχεται και η ώρα των διαπλεκόμενων. Των μελών της μεγάλης συμμορίας. Μέσα στο τελευταίο μήνα έχουν κάνει την εμφάνιση τους, σε έντυπα, όπως οι Νιού Γιόρκ Τάιμς, στο πρακτορείο Ρώϋτερ και σε πολλά γερμανικά, αγγλικά και γαλλικά περιοδικά και εφημερίδες, ένα σωρό άρθρα που κάνουν λόγω για τις ευθύνες της ελληνικής οικονομικής ελίτ στην κατάρρευση της Ελλάδας. Τόσο οι Γερμανοί, όσο και οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί, οι Ιταλοί, οι Άγγλοι και πολλοί άλλοι, ξέρουν πολύ καλά ποιοι έπαιζαν σ’ αυτό το ωραίο παιχνίδι. Ξέρουν πολύ καλά τα μέλη της συμμορίας και ξέρουν πάνω κάτω και τι έχει βγάλει ο καθ’ ένας όλα αυτά τα χρόνια και με ποιο τρόπο. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις επίσης ξέρουν και που ακριβώς κρύβονται τα λεφτά. Εδώ υπάρχει και κάτι άλλο που όλοι γνωρίζουμε. Η διακυβέρνηση της Ελλάδας δεν ανήκει πια στους Έλληνες. Η ελληνική βουλή ψηφίζει απλώς ότι υπαγορεύουν οι Γερμανοί, που αυτή την εποχή έχουν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, ελέγχοντας πια από το 2013 και το παραμικρό. Η Άνγκελα Μέρκελ, που ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά τους δικαιούχους της λίστας με τις μίζες που έδωσε ο Χριστοφοράκος για παράδειγμα, έχει μια πλήρη εικόνα της κατάστασης που επικρατούσε και επικρατεί στην Ελλάδα, στο επίπεδο της διαπλοκής. Και είναι της άποψης, ότι με όλους αυτούς στη μέση, να βάζουν εμπόδια σε ότι θα προσπαθήσει να κάνει δεν μπορεί να γίνει δουλειά. Ξέρει επίσης ότι η διαφθορά δεν έχει γίνει απλώς η δεύτερη φύση τους, αλλά αποτελεί την μία και μόνη φύση τους. Έτσι η δική της απόφαση και όλων των σχετικών με το θέμα Γερμανών, ότι όλα τα μέλη της μεγάλης αυτής συμμορίας πρέπει με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, να βγουν από το παιχνίδι. Να καταλήξουν στην φυλακή ή οπουδήποτε αλλού τους αρμόζει. Έτσι λοιπόν έχει φτιάξει τη δική της Λίστα. Την λεγόμενη και «Λίστα Μέρκελ». Σ’ αυτή τη λίστα βρίσκονται γραμμένα μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα της χώρας. Επιχειρηματίες, Τραπεζίτες, πολιτικοί, επιχειρηματικοί όμιλοι, φαρμακοβιομήχανοι, εκδότες, δημοσιογράφοι, προμηθευτές κάθε είδους, από εξοπλισμούς μέχρις οτιδήποτε άλλο, και πάει λέγοντας. Είναι αυτοί που πρέπει να φύγουν από τη μέση για να καθαρίσει το τοπίο. Έτσι τους επόμενους μήνες, κάθε τόσο, θα ακούμε και από ένα μεγάλο όνομα, να καταλήγει για τον ένα ή τον άλλο λόγο, στην έκτη πτέρυγα του Κορυδαλλού. Η μεγάλη συμμορία θα ξανανταμώσει σύντομα, αλλά αυτή τη φορά σ’ ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον, από αυτό με τα κότερα που κάποτε συναντιόντουσαν. Τα πρώτα ονόματα που ακούγονται, αναφέρονται σε κάποιο γνωστό πρώην Υπουργό που ήδη έχει αρχίσει να βγαίνει στη σέντρα, σε δυο γνωστούς εκδότες, σ’ έναν γνωστό επιχειρηματία και σ’ έναν γνωστό δημοσιογράφο, που σύντομα θα κληθούν να δώσουν κάποιες εξηγήσεις. Οι περισσότεροι από μας στις συζητήσεις καφενείου που κάναμε εδώ κι εκεί, ξέρουμε πάνω κάτω και το πλήθος όλων αυτών, που ανήκαν στη μεγάλη συμμορία. Έτσι θα ξέρουμε πάνω κάτω και τι τελικά θα καταφέρει η «Λίστα Μέρκελ». Οι Γερμανοί υποτίθεται ότι έχουν πάρει την απόφαση να ξεκαθαρίσουν όλο αυτό το κύκλωμα. Θα το δούμε στην πράξη…
