Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη, Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶνστὴν Ἐπιχ. Ἒρευνα & Στατιστικὴ τοὒ ΤΕΙ Πατρῶν
Περίεργο! Μὰ τὀσον ἐλλιπεῖς, πολιτικᾶ, οἱ πρόγονοὶ μας; Τόσον ἀδαεῖς; Ἀκοῦς ἐκεῖ, νὰ μὴν ἔχουν ἐφεύρει τὰ (πολιτικά) κόμματα! Τζάμπα πῆγαν τόσοι Κλεισθένηδες, Περικλῆδες, Αριστοτέληδες, Πλάτωνες καὶ λοιποὶ φιλόσοφοι, πολιτικοὶ καί, σοφιστὲς, ἀκόμη – ἀκόμη; Ποῦ εἶναι, ἐπιτέλους, αὐτὴ ἡ περίφημη δημοκρατία τους; Δῆθεν; Ποιὸς ἀντιπροσώπευε τὸν Λαὸννν;
Αὐτὰ καὶ ἄλλα πολλὰ κρώζουν (μὲ παραπλήσια λόγια) οἱ σύγχρονες ὕαινες τῆς κομματοκρατίας, ἀπὸ τά μπουγαδοκάναλα τῆς διαπλοκῆς. Ταυτίζουν μιὰ ἀνύπαρκτη δημοκρατία μὲ ἕνα ἀνύπαρκτο ἀντιπροσωπευτικὸ σύστημα. Ἀναγορεύουν ὡς πυλῶνα της, τὸν χῶρο μέτρησης ποσοστῶν κομματικοῦ ὠφέλους, ποὺ ἀποκαλοῦν ἀναισχύντως Βουλὴ, ὅπου δικαίωμα Βούλησης ἔχουν μόνον οἱ ἴδιοι οἱ ‘ἐκλεγόμενοι ἀνὰ τετραετίαν’, ὑπὸ τμήματος λαοῦ. Αὐτοχριζόμενοι ἀμέσως μετὰ, ὡς ἐκπρόσωποι -ὄχι αὐτῶν τὼν ὀλίγων, ἀλλὰ ὅλου τοῦ Ἔθνους (!!!) τὸ ὁποῖον φυσικὰ, ἀποκλείουν ὁμοφώνως καὶ διαχρονικὰ ἀπὸ τὶς ἐκλογὲς.
Δικαίωμα βούλησης ποὺ, ἀναισχύντως, ἐκτείνουν ἀπεριορίστως, γράφοντες στὰ παλιὰ τους τὰ παπούτσια, τὰ ὅσα προεκλογικῶς ἐδήλωναν, γιὰ νὰ ὑφαρπάσουν τὴν ψῆφο τῶν ἐκλογέων. Μὲ ἀπαίτηση μάλιστα, νὰ τὸ βουλώνῃ ὁ κόσμος καὶ νὰ περιμένῃ ἄπραγος ἤ ἐπιστρατευμένος, τὴν ἑπομένη ….τετραετία. Προβάλλοντες ἑαυτοὺς ὡς Μαγδαληνὲς, ποὺ ὅ,τι κάνουν τὸ κάνουν γιὰ τὸ ‘γενικόν’ συμφέρον. Ἐνῷ ὅμως ἡ Μαγδαληνὴ, μετανοήσασα, δὲν συνέχισε τὸν πρότερο βίο, οἱ σύγχρονες Μαγδαληνὲς συνεχῶς ἐπιστρέφουν, ἀποδεχόμενες μόνον ‘πολιτικήν’ εὐθύνη. Δηλαδὴ τρίχες.
Φυσικὰ τὸ γενικὸ συμφέρον εἶναι ακριβῶς γενικὸ, ὥστε νὰ μὴν σημαίνει καὶ δημόσιο, δηλαδὴ Κοινὸ συμφέρον. Μὸνο κομματικὸ ἤ ἀτομικό. Ἔτσι καθἀρισαν ἀπὸ τὴν ὑποχρέωση λογοδοσίας. Ὁ Ἀντρέας λ.χ. τίναξε στὸν ἀέρα τὴν οἰκονομία καὶ ὑπέταξε τὶς ἔνοπλες δυνάμεις, τὸν κρατικὸ μηχανισμὸ, τὴν Παιδεία καὶ κάθε παραγωγικὴ δύναμη, διὰ τῆς κομματικῆς λογικῆς καὶ τῶν σκοτεινῶν μηχανισμῶν της. Σημίτηδες ἐπιτρέπουν τὸ τζογάρισμα καὶ ἐξανέμιση τῶν ἀποθεματικῶν Ταμείων καὶ Φορέων, Τσουκᾶτοι ἔφερναν στὰ κομματικὰ ταμεῖα χρῆμα ἀπὸ ἀκριβοπληρωμένες δημόσιες ἀγορὲς καὶ ἔργα, Τσοχατζόπουλοι καὶ τρωκτικὰ λυμαίνονται τὸ ὑστέρημα ποὺ οἱ πολῖτες προόριζαν γιὰ τὴν ἄμυνα, κ.ο.κ.
Η μόνη ‘ἐλευθερία’ ποὺ ἐπιτρέπουν στοὺς πολῖτες, εἶναι νὰ μὴν ἀντιτίθεται στὰ κελεύσματα τῶν κομμάτων. Ἀκόμη καὶ ἡ ἑλληνικὴ ἀριστερά, κατευθύνεται ἀπὸ ἀφασικὰ ἰδεολογήματα περὶ ‘σοσιαλισμοῦ’, διεθνισμοῦ, τῆς μητροπολιτικῆς σοβιετικῆς προπαγάνδας, ποὺ ἔχουν πλήρη ἀναντιστοιχία μὲ τὰ Κοινὰ καὶ τὴν Κοινωνία τοῦ διαχρονικοῦ Ἑλληνικοῦ Λόγου. Καὶ ὅλα τὰ κόμματα κρατοῦν ἐπακριβῶς τὴν δομὴ της. Μὲ ‘Κεντρικὲς Ἐπιτροπὲς’ καὶ συστήματα ἀποτροπῆς τῆς συμμετοχῆς τῶν ἴδιων τῶν μελῶν τους, στὴν λήψη ἀποφάσεων. Δείκτης τοῦ πόσο ἴδια τὸ καθένα θὰ κυβερνήσῃ.
Οὔτε ἡ ἰδιότητα τοῦ ἐντολέα- πολίτη οὔτε ὁ σκοπός τῆς πολιτικῆς ἀφήνονται στὸ κοινωνικὸ σῶμα, ὅπως γράφει ἀκούραστα ο καθηγητὴς Γ. Κοντογιώργης. Ὥστε σὲ αὐτὴ τὴ βάση να οἰκοδομηθῇ ἡ συνάντηση, ἐπιτέλους, μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής, ὅπως ἀνέκαθεν ἡ Ἑλλάδα εἶχε, σὲ ὅλη τὴν ἀργόσυρτη διάρκειὰ της (Ὁμηρικοὶ χρόνοι, Ἀρχαία Ἑλλάδα, Ἑλληνιστικὴ Περίοδος, Βυζαντινὴ Περίοδος, ἀκόμη καὶ στὴν Τουρκοκρατία διὰ τῶν κοινοτήτων). Ὄχι. Ἐμμένουν σὲ φεουδαλικὰ καὶ νεωτερικὰ πρότυπα.
Μὲ τὸ ἀζημίωτο, φυσικὰ. Εἰς βάρος τῆς ἀτομικῆς, κοινωνικῆς καὶ πολιτικῆς ἐλευθερίας. Δηλαδή Δημοκρατίας.
