Τα “πυρά” εκτοξεύονται εκ των έσω από την κα Μαρία Μπαλάφα
Όταν δύο χρόνια μετά ξαναπαίζει στο άσχετο, και μάλιστα σε άλλο μέσο, ένα παλιό ηχητικό ντοκουμέντο, τι στ΄ αλήθεια προσφέρει στην ενημέρωση, πέρα από την ικανοποίηση της αυτοαναφορικότητας του δημοσιογράφου;
Της Μαρίας Μπαλάφα
Από την καθημερινή πρωϊνή ζώνη του αγαπημένου μου ραδιοφωνικού σταθμού ακούω με ευλαβική προσήλωση μόνο το 10 με 11. Κάποιες άλλες ώρες παραγωγών δεν με βολεύουν πια, και κάποιοι παραγωγοί δεν με βολεύουν καθόλου έτσι κι αλλιώς. Έτσι, απλά παίζει το «Κόκκινο» χαμηλόφωνα, γιατί η στρατευμένη αντίληψη επιβάλλει να φτιάχνουμε και τα ποσοστά ακροαματικότητας μέσω του διαδικτύου.
Την Παρασκευή, ο Βαξεβάνης, στην ώρα του, διαφήμιζε για μια ακόμη φορά το περιοδικό του και περιαυτολογούσε ακατάπαυστα (συστηματικά, εκτός από το Βαξεβάνη το ίδιο κάνει και ο Αρβανίτης: έχουμε κουραστεί ν΄ ακούμε για την εκπομπή του στη ΝΕΤ). Ακούω τον Βαξεβάνη να λέει «ζητήστε συγγνώμη στο Μάκη», κι επειδή έχω καλή και γρήγορη μνήμη, είμαι σίγουρη ότι θα την κάνει τη χοντράδα (σήμερα δεν θα ήθελα να είμαι με τίποτα στη θέση του Πιαντέ και όσα άκουσε απ΄ το τηλέφωνο του σταθμού).
Ακούμε λοιπόν από τα ραδιόφωνά μας έναν άνθρωπο να σφαδάζει και να εκλιπαρεί. Έναν πρώην συνεργάτη του Μάκη Ψωμιάδη να βιάζεται. Όποιος δεν το ήξερε και δεν το είχε δει πριν από δυο χρόνια, σίγουρα θα έπαθε σοκ.
Χωρίς κανένα ταμπού απέναντι στην ακραία αποκαλυπτική δημοσιογραφία, κάποιες παρατηρήσεις είναι αναγκαίες, γιατί κοντεύουμε να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε.
Το συγκεκριμένο απόσπασμα ήταν τμήμα μιας ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗΣ εκπομπής που προβλήθηκε δύο χρόνια πριν και η οποία (μπράβο στον παραγωγό της) συνέβαλε στη δικαστική διερεύνηση του σκανδάλου Ψωμιάδη. Ήταν μια τηλεοπτική εκπομπή η οποία είχε μια συγκεκριμένη ροή, προβλήθηκε σε συγκεκριμένη ώρα και με συγκεκριμένη σήμανση. Δηλαδή, οι τηλεθεατές γνώριζαν εκ των προτέρων κι επέλεξαν να τη δουν ή να μην τη δουν. Πρόκειται για μια τεράστια διαφορά. Μια πρωϊνή ραδιοφωνική εκπομπή μπορεί να ακούγεται σε ταξί, σε μαγαζιά, σε γραφεία, σε σπίτια, ακόμα και ως ηχητικό μπακγκράουντ (για παρέα, που λέμε). Οπότε, δεν είναι τιμητικό ούτε για τον παραγωγό, ούτε για το μέσο κυρίως, να πέφτουν σήμερα πράγματα από τα χέρια των ακροατών.
Το «Κόκκινο» πρωτοστάτησε, πριν λίγες εβδομάδες, στην σταυροφορία κατά του «Πρώτου Θέματος». Μάλιστα, ανακοίνωσε ότι το αποσύρει για πάντα από το σώμα των εφημερίδων που προμηθεύεται (προκαλώντας εντούτοις το εύλογο ερώτημα: «μα καλά, ένα μέσο της Αριστεράς αυτό περίμενε για να μην την έχει;»). Όταν λοιπόν επιλέγεις να είσαι Φρουρός της Δεοντολογίας σημαίνει ότι είσαι αμετακίνητος και δεν την αντιμετωπίζεις ως λάστιχο. Γιατί, τότε, δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να ηθικολογείς υποκριτικά, κατά το δοκούν, και εξυπηρετώντας σκοπούς. Είναι γελοίο να πρέπει οι παραγωγοί στο «Κόκκινο» να σκέφτονται μην τους ξεφύγει η λέξη «μαλάκας» στον αέρα, αλλά αέρα-πατέρα να παίζουν ηχητικά με βιασμούς. Ακριβοί στο πίτουρο και φτηνοί στ΄ αλεύρι δηλαδή.
Η αποκαλυπτική (ενίοτε ακραία) δημοσιογραφία χωράει, έχει θέση στα μέσα της Αριστεράς; Φυσικά και έχει. Γίνεται όμως με άλλους όρους, άλλους κανόνες και άλλη αισθητική (που, ναι, είναι η νοημοσύνη του μέλλοντος). Ένα εναλλακτικό μέσο ενημέρωσης μπορεί να είναι και εμπορικό, με μεγάλη απήχηση στο κοινό και με έσοδα, μόνο όμως ως εναλλακτικό και διαφορετικό, και όχι ως στιβαζόμενο στα εύκολα κολπάκια.
Μετά τις εκλογές του Ιούνη γίνεται μια προσπάθεια αναβάθμισης των μέσων ενημέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ (ναι, όσο και να χτυπιέστε, μέσα του ΣΥΡΙΖΑ είναι). Ήρθε η ώρα και του πρώτου απολογισμού και της επισήμανσης των λαθών. Δεν υπάρχει κανένας ενιαίος σχεδιασμός συνεννόησης μεταξύ των μέσων, που θα βοηθούσε στη μη διασπορά δυνάμεων και θα παρήγαγε και καλύτερο αποτέλεσμα. Αντίθετα, αυτός ο κατακερματισμός, μόνο βιλαέτια με διευθυντάδες φτιάχνει – και μπόλικη καμαρίλα.
Ένα ραδιόφωνο της πληθυντικής Αριστεράς έχει ανάγκη πάνω απ΄ όλα το διαφορετικό ήθος και ύφος: αυτό είναι το πλεονέκτημα της Αριστεράς. Αλλιώς, καλύτερα ν΄ακούμε τον αυθεντικό Τράγκα, και όχι τον ιμιτασιόν. Είμαστε προετοιμασμένοι – και τουλάχιστον δεν κινδυνεύουμε να κάνουμε άχρηστο το πουκάμισο με τον καφέ.
