Του Είναι πολλοί που διερωτώνται γιατί οι προσπάθειες για λύση του κυπριακού προβλήματος δεν απέδωσαν, στα τόσα χρόνια τουρκικής εισβολής-κατοχής-διαίρεσης και παράνομου εποικισμού. Εμείς δεν πρέπει να διερωτώμεθα, γιατί αυτό που έγινε το 1974 έγινε γιατί κάποιοι ήθελαν και θέλουν να εδραιωθεί. Και αφού εδραιωθεί, υπάρχουν πρόσθετα σε βάρος της Κύπρου, σχέδια καταστροφής και τουρκικής επικυριαρχίας. Ο κίνδυνος ήταν και είναι συγκεκριμένος, το ίδιο και η επιθετικότητα και η αδιαλλαξία των τουρκικών μεθοδεύσεων και της επεκτατικής βουλιμίας της Τουρκίας, κατά του τόπου και του λαού.
Όμως τότε η Κυπριακή Δημοκρατία, ενώ εξελίσσετο η εισβολή, διεκδίκησε στα πλαίσια του άρθρου 24(2) του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ και πέτυχε ώστε το Συμβούλιο Ασφαλείας να καταδικάσει την εισβολή, καλώντας όλα τα κράτη μέλη του (άρα και την Τουρκία) να σέβονται την κυριαρχία, ανεξαρτησία και ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας (ψηφίσματα 253/20.7.1974 και 360/16.8.1974). Μάλιστα λίγους μήνες αργότερα, τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας 356-13/12/1974 και της Γενικής Συνέλευσης 3112-10/1/1974 έθεσαν επιτακτικά θέμα επιστροφής όλων των προσφύγων.
Οι συμφωνίες του 1977 και 1979 έναντι των οποίων η πολιτική ηγεσία του τόπου παρέμεινε προσκολλημένη στη δέσμευση περί τον λεγόμενο «ιστορικό συμβιβασμό», που δεν της τήρησε ποτέ η Τουρκία. Μάλιστα κατά τρόπο σαφή και ξεκάθαρο η Τουρκία και οι εδώ εγκάθετη παράνομη τουρκοκυπριακή ηγεσία, μας ξεκαθάρισαν σαν πριν 30 χρόνια στις 15/11/1983, ότι οι συμφωνίες είναι για τους αδύναμους.
Η Κυπριακή Δημοκρατία όμως τότε, αντίθετα με τώρα, διεκδίκησε έναντι της ψευδοανακήρυξης αυτής, αποκατάσταση της νομιμότητας και πέτυχε τρεις μέρες μετά (18/11/1983), να καταδικάσει το Συμβούλιο Ασφαλείας την ενέργεια αυτή, ως νομικώς άκυρη. Με το ίδιο ψήφισμα 541/83, το Συμβούλιο Ασφαλείας κάλεσε όλα τα Κράτη μέλη να μην αναγνωρίσουν αυτήν την πράξη, αφού το μόνο νόμιμο και αναγνωρισμένο Κράτος είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Όταν δε η Τουρκία αντάλλαξε «πρέσβεις» και το ψευδοκράτος προχώρησε σε «συνταγματικό δημοψήφισμα» και σε «εκλογές», υπήρξε ένα ακόμη καταδικαστικό ψήφισμα το γνωστό 550 του 1984.
Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους ήταν η πιο έκδηλη καταπάτηση των συμφωνηθέντων του 1977 και 1979 και αποτελεί, παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, μια διαρκή καταπάτηση του Διεθνούς Δικαίου. Έπρεπε έκτοτε να αποτελούσε το τέλος της εθελότυφλης ψευδοελπίδας ότι, η Τουρκία θα κατέδειχνε καλή πίστη και πολιτική βούληση για λύση δίκαιη. Αντί τούτου η Τουρκία παραμένει στο απυρόβλητο γιατί η πλευρά μας ακολούθησε μια πορεία αδιέξοδη, του καλού παιδιού, με υποχωρήσεις προς εξημέρωση του θηρίου.
Είναι αυτή, η άνευ όρων και ενστάσεων συνέχιση της αυτοδέσμευσης μας σ'αυτόν τον τότε «ιστορικό συμβιβασμό», που συνετέλεσε και συντελεί ώστε η Τουρκία να εκμεταλλεύεται τη διαχρονική μας καλή θέληση. Κατάσταση που προσεγγίζει με τη βεβαιότητα (που στηρίζει αλίμονο και στη στάση κάποιων αξιωματούχων της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης) ότι, θα προκύψει το σοβαρό ενδεχόμενο, να υπάρξει τελικά ένα κρατικό μόρφωμα κατά τις επιθυμίες της και μια «ανενόχλητη» δική της πορεία προς ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατάφερε από θύτης να εμφανίζεται ως να είναι μια χώρα που σέβεται το Διεθνές δίκαιο. ΟΜΩΣ εάν δημιουργηθεί ένα τέτοιο Κρατικό μόρφωμα, υπό την ασάφεια του όρου της επιδίωξης «επανένωσης» του νησιού, ως διζωνική ομοσπονδία, κάθε άλλο παρά θα σήμαινε συμμόρφωση προς ότι ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ προβλέπει ή η αξιοπρέπεια μας απαιτεί ως απελευθέρωση και πλήρη εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου. Θα είναι ένα κρατικό μόρφωμα με αβέβαιο μέλλον και με μόνη βεβαιότητα την εξαφάνιση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Είναι καταθλιπτικό να διαπραγματεύεται μια χώρα, μέλος του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Κυπριακή Δημοκρατία, λύση με προδιαγραφές ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές, γιατί αυτό επιδιώκει να επιβάλει η Τουρκία με τη διατήρηση του Ψευδοκράτους. Συμμετέχουμε δηλαδή για σαράντα σχεδόν χρόνια στην αυτοκατάργηση του πιο πολύτιμου κεκτημένου μας, που είναι η αναγνώριση διεθνώς της Κυπριακής Δημοκρατίας παρά την αμετακίνητη διακήρυξη της Τουρκίας για λύση συνεταιρισμού δύο κρατών.
*Ο Ανδρέας Σ. Αγγελίδης είναι δικηγόρος
