Γράφει ο Δημήτρης Φανός
Τις μέρες αυτές της οικονομικής και βιοτικής κατεδάφισης που βιώνει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία τρία χρόνια, υπάρχουν και κάποια καλά. Ένα απ’ αυτά είναι η ενεργοποίηση κάποιων κοινωνικών και θεσμικών αντανακλαστικών, χάρη στα οποία, δε βιώνουμε ακόμη συνθήκες Κατοχής.
Τα συσσίτια της Εκκλησίας, του Δήμου και η προσφορά ειδών πρώτης ανάγκης από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, έχουν διευρύνει το πεδίο προσφοράς τους σε βαθμό, σχετικά ικανοποιητικό.
Και λέω ‘’σχετικά’’, διότι αυτός ο βαθμός θα μπορούσε να είναι και ικανοποιητικότεροος.
Και επειδή δεν μασάμε τα λόγια μας, το ‘’υπονοούμενο’’ αφορά στον Δήμο κυρίως, αλλά και όπως θέλουν κάποιες μαρτυρίες, αφορούν και σε κάποιες ΜΚΟ.
Μαρτυρίες που έρχονται στο φως τη δημοσιότητας, από ανθρώπους οι οποίοι ‘’έπεσαν’’ στην ανάγκη των δομών αυτών του Δήμου, είναι αποκαλυπτικές όσο και εξοργιστικές.
Το φαγητό, που προσφέρεται στο ίδρυμα αστέγων, είναι ελάχιστο και κακής ποιότητας. Τουλάχιστον κάποιες μέρες, αν όχι τις περισσότερες. Οι άποροι που τρώνε εκεί, διαμαρτύρονται για εντερικές διαταραχές. Για καθημερινά προβλήματα υγείας που απέκτησαν, τρώγοντας στα συσσίτια.
Το πρόβλημα, όμως, δεν σταματά εκεί.
Υπάρχουν κάποιοι που παίρνουν σύνταξη ή επίδομα και παρ’ όλα αυτά πηγαίνουν στο συσσίτιο. Υπάρχουν κάποιοι που γυρίζουν από συσσίτιο σε συσσίτιο την ίδια μέρα και πουλούν το φαγητό. ‘’Είναι προφανές ότι το πουλούν’’ μας λένε κάποιοι άλλοι που τα βλέπουν καθημερινά.
Όμως, αυτό δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα. Πόσο να κοστίσει μια μερίδα φαγητού και πόσο μεγάλη λοβιτούρα θα μπορούσε να γίνει;
Το πρόβλημα εστιάζεται στην ποιότητα και την ποσότητα που σερβίρεται στους ταλαιπωρημένους αυτούς ανθρώπους και αποτελεί, πραγματικό όνειδος σ’ αυτούς που λένε ότι προσφέρουν κοινωνικές υπηρεσίες….
Υπάρχει, όμως και κάτι άλλο, πιο χοντρό και πιο εξοργιστικό. Το ‘’παιχνίδι’’ που γίνεται με τον ιματισμό.
Που από μέρα σε μέρα χοντραίνει και η διαπλοκή είναι μέρος της καθημερινότητας.
Είναι φανερό, σύμφωνα με καταγγελίες αυτοπτών μαρτύρων που ‘χαν την τύχη ή την ατυχία να τρέφονται από αυτά τα συσσίτια, ότι εκεί μέσα δρουν κυκλώματα. Κυκλώματα, ατόμων που εργάζονται στην κοινωνική αυτή υπηρεσία του Δήμου, και βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με κάποιους άλλους, που τρέφονται εκεί. Κυρίως αλλοδαπούς. Ή μάλλον, μόνο αλλοδαπούς.
‘’Την ίδια ώρα που ζητάμε ένα πουλόβερ, μια ζακέτα, τώρα ειδικά με το κρύο και μας λένε ότι δεν έχουν, εμείς βλέπουμε με τα μάτια μας κάποιους αλλοδαπούς και συγκεκριμένα, αφρικανούς, να βγαίνουν από την πόρτα, με τσάντες τεράστιες γεμάτες ρούχα’,’ θα πει κάποιος κύριος που μπαινοβγαίνει στο ίδρυμα εκεί στη Σοφοκλέους, για βοήθεια.
‘’Την ίδια μέρα που ξεφορτώνουν φορτηγά ολόκληρα με ρούχα, μετά από λίγες ώρες μας λένε ότι δεν έχουν ούτε ένα ένδυμα να μας δώσουν’’… , θα πει άλλος άνθρωπος, νέος στην ηλικία που η ανάγκη τον έριξε στην ‘’φιλανθρωπία’’ του Δήμου.
Αυτές οι μαρτυρίες, δίνονται κρυφά απρόσωπα και ανώνυμα από τους καταγγέλλοντες, καθώς οι άνθρωποι φοβούνται να μην τους στερήσουν και αυτό το πιάτο φαί που τρώνε, όπως το τρώνε…
Είναι, όμως, πολλές, αυτές οι καταγγελίες. Κάθε μέρα και καινούργιες. Κάθε μέρα τα παράπονα στους υπεύθυνους που έχουν οριστεί εκεί γι’ αυτή την ιερή αποστολή, όλο και αυξάνονται. Τίποτα, όμως, δεν διορθώνεται και πολλές φορές αυτοί που παραπονιούνται γίνονται δέκτες ύβρεων ή και προπηλακισμών. Και δεν είναι καθόλου υπερβολή αυτό.
Είναι φανερό από τις μαρτυρίες, ότι το ‘’εμπόριο’’ που έχει στηθεί εκεί, γίνεται πια χωρίς προσχήματα και εντελώς κυνικά. Και εντελώς κυνικά. Μόνο όταν επέμβει κάποιο ΜΜΕ ή προβληθεί κάποιο καταγγελτικό ρεπορτάζ, βελτιώνεται λίγο η κατάσταση.
Είναι φανερό όπως λένε αυτοί που καθημερινά τα βλέπουν , ότι κάποιοι υπάλληλοι δίνουν καλή ποιότητα αλλά και ποσότητα ρούχων σε κάποιους αλλοδαπούς ή οποίοι τα πωλούν ή τα στέλνουν στις χώρες τους δίνοντας ένα χαρτζιλίκι τους υπαλλήλους που έχουν οριστεί εκεί από το Δήμο.
Η μόνη ελπίδα που φαίνεται να υπάρχει για τους ανθρώπους αυτούς οι οποίοι δοκιμαζόμενοι από την ανελέητη φτώχεια, φτάνουν μέχρι το ίδρυμα και το κοινωνικό παντοπωλείο του Δήμου Αθηναίων, είναι οι επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, οπότε και ο φόβος των ρεπορτάζ θα βελτιώσει λίγο την κατάσταση… προς αποφυγήν απώλειας ψήφων…
Δυστυχώς, προσωρινά…
