Όλες οι κατηγορίες:

Φανή Πεταλίδου
Ιδρύτρια της Πρωινής
΄Έτος Ίδρυσης 1977
ΑρχικήΑπόψειςΜακάρι το μοναδικό δεινό να ήταν οι πολιτικοί...

Μακάρι το μοναδικό δεινό να ήταν οι πολιτικοί…

- Advertisement -

Φέτος, πέρσι και πρόπερσι, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα έζησαν και ζουν ένα πραγματικό δράμα, κυρίως ‘’χάρη’’ στις εργασιακές πολιτικές των εργοδοτών. 

γράφει ο Δημήτρης Φανός

 
Tην τελευταία τριετία, οι Έλληνες πολίτες, αυτοί που πέρασαν και περνούν τα πάνδεινα, αλλά και αυτοί που την ‘’έβγαλαν’’ σχετικά ‘’καθαρή, έχουν στην πλειοψηφία τους έναν μόνον άσπονδο εχθρό. Τους πολιτικούς.
 
Οι πολιτικοί είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι για κάθε είδους κακό και συμφορά που βρήκε τη χώρα την καυτή αυτή περίοδο.
 
Και φαινομενικά, είναι έτσι…
 
Μόνο, όμως, φαινομενικά, καθώς στα δημοκρατικά καθεστώτα, οι πολιτικοί δεν είναι αυθαίρετες οντότητες, ούτε αυτόφωτες δυνάμεις εξουσίας.. Χρειάζονται την βούληση του λαού για να μπορούν να φταίξουν ή να μη φταίξουν για όλα…
 
Η στήλη αυτή, δεν θα ασχοληθεί επί του παρόντος με στην κατανομή ευθύνης σε όλους τους θεσμικούς πόλους της κοινωνίας, πέραν των πολιτικών. Αυτές έτσι κι αλλιώς υπάρχουν. Θα ασχοληθεί στην ‘’απονομή’ ευθύνης σε μία συγκεκριμένη και συγχρόνως νευραλγική τάξη της ελληνικής κοινωνίας.
 
Στους επιχειρηματίες και στους εργοδότες.
 
Φέτος, πέρσι και πρόπερσι, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα έζησαν και ζουν ένα πραγματικό δράμα, κυρίως ‘’χάρη’’ στις εργασιακές πολιτικές των εργοδοτών.
 
Σίγουρα, ο καθένας από μας θα ‘χει στο περιβάλλον του κάποιον που εργάζεται σε μία εταιρία η οποία ουδεμία ή ελάχιστη απώλεια είχε στα κέρδη της κατά την περίοδο της κρίσης, αλλά παρ’ όλα αυτά, χρησιμοποίησε την κρίση ως όχημα προκειμένου συμπιέζοντας τους εργαζόμενους και διαρρηγνύοντας τις εργασιακές σχέσεις,  να επωφεληθεί. Με άλλα λόγια μετήλθε ευλαβικά, την τακτική, ‘’στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος…’’!
 
Ξέρω έναν Έλληνα μετανάστη που αποφάσισε να φύγει για την Αυστρία. Πριν απελπιστεί και φύγει, δούλευε ως μάγειρος σε έναν ιδιωτικό φορέα, ο οποίος σίτιζε καθημερινώς εδώ και χρόνια, 100 άτομα.  Ένα κέτερινγκ.
 
Οι μερίδες δεν μειώθηκαν. Ο εν λόγω εργαζόμενος, όμως, ξαφνικά άρχισε να δέχεται ‘’ευγενικές προειδοποιήσεις’’ ότι ίσως στο τέλος του μηνός γίνουν μειώσεις, ίσως και απολύσεις. Κάποιες φορές δεν γίνονταν. Κάποιες άλλες, όμως γίνονταν. Γίνονταν απολύσεις και επαναπροσλήψεις για ευνόητους λόγους… Με τα μισά χρήματα.
 
Ο συγκεκριμένος μάγειρος, απολύθηκε και προσλήφθηκε ξανά με λιγότερα λεφτά.
 
Κάποια φορά του μειώθηκε απροειδοποίητα ο μισθός.
 
Έφτασε στο σημείο να μην ξέρει πόσα παίρνει… Πόσα θα πάρει στο τέλος του μήνα. Το ίδιο και οι συνάδελφοί του εκεί.
 
Σε μια εταιρία διανομής διαφημιστικών εντύπων, όπου οι ιδιοκτήτες κυκλοφορούν με πανάκριβα τζιπ, και η δουλειά τους όπως λένε οι εργαζόμενοι, όχι μόνο δεν έχει μειωθεί, αλλά αυξηθεί κατά τι, σε σχέση με την προ κρίσης εποχή, ξαφνικά άρχισαν να μην πληρώνουν στην ώρα τους. Να καθυστερούν στην αρχή 15 μέρες, μετά έναν μήνα. Τώρα έχουν ‘’μέσα'’ τους ανθρώπους 4 μήνες.
 
Πρόσφατα, σ’ αυτή την εταιρία, μία καθαρίστρια που οι τράπεζες της κατάσχουν περιουσιακά στοιχεία για 2.500 ευρώ, πήγε προ μηνών στο λογιστήριο να ‘’ζητιανέψει’’ κάποια από τις 4.000 ευρώ που τις χρωστούσαν οι άθλιοι εργοδότες.
 
Δεν πήρε ούτε ένα ευρώ.
 
Ακόμα και σε Μέσα Ενημέρωσης, που τόσο κόπτονται κάποιοι κάθε βράδυ και πρωί για τα δίκια των συνταξιούχων και των ανέργων ή των καταπιεσμένων του ιδιωτικού τομέα, την ίδια ώρα οι ιδιοκτήτες των καναλιών ή των εφημερίδων, αποφασίζουν έτσι αυθαίρετα και με το έτσι θέλω, να πληρώσουν τους μισθούς των εργαζομένων, με καθυστέρηση που φτάνουν τον έναν μήνα.
 
Και όχι εξαιτίας αδυναμίας να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, αλλά από ‘’αδυναμία’’ λόγω κρίσης…
 
Και τίθεται αυτομάτως το ερώτημα.
 
Αν χιλιάδες επιχειρήσεις, μέσα σε μια τραυματισμένη εργασιακά και οικονομικά αγορά, υιοθετούν αυτές τις πρακτικές καψωνιού απέναντι σε έναν πολύ μεγάλο αριθμό υπαλλήλων, δηλαδή καταναλωτών, πώς είναι δυνατόν αυτοί οι τρομοκρατημένοι, αν όχι απολυμένοι ή απλήρωτοι καταναλωτές, να δαπανήσουν χρήματα;
 
Να αγοράσουν;  Να ξοδέψουν;
 
Μα είναι φανερό ότι δεν θα ξοδέψουν.
 
Πώς, λοιπόν, θα δουλέψουν τα μαγαζιά;
 
Μα είναι φανερό ότι δεν θα δουλέψουν…
 
Πώς θα πληρωθούν οι εργαζόμενοι σ’ αυτά;
 
Μα είναι φανερό ότι δεν θα πληρωθούν.
 
Και πολύ σύντομα θα απολυθούν. Όπως απολύθηκαν…
- Advertisement -

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ