Μνήμες και παραδειγματισμός
Θα ήθελα να συγχαρώ τον Λάζαρο Μαύρο γιατί επιμένει να θυμίζει σε όλους μας πως, κάποτε, υπήρχαν αγνοί και ταπεινοί πατριδολάτρες που, χωρίς φωνασκίες και κομματικές φανφάρες, μόλις στα 17 τους χρόνια, στήνανε περήφανα και γενναία τα νεανικά τους στήθη μπροστά στα αγγλικά τεθωρακισμένα, άφοβα και παλικαρήσια, για ένα και μόνο σκοπό: την προστασία και διατήρηση της εθνικής αλλά και προσωπικής τους αξιοπρέπειας από αυτούς που ανέκαθεν προσπαθούσαν να την παραβιάσουν.
Είχα την τιμή να είμαι ένας από τους φίλους και συμμαθητές του ήρωα Πανίκου Δημητρίου από το Α΄ Γυμνάσιο Αμμόχωστου προ της εισβολής αλλά και μετέπειτα, όταν προσφυγοποιηθήκαμε, στο Λανίτειο Γυμνάσιο Λεμεσού.
Ο Πανίκος ήταν ένα σεμνό λεβεντόπαιδο με ένα χαρακτηριστικά γλυκό χαμόγελο, παιδί χαμηλών τόνων, άριστος μαθητής και αγαπητός στους πάντες, γαλουχημένος με τα ιδανικά του έθνους από τους γονείς του, με βαθύ σεβασμό στον Θεό και άσβεστη αγάπη για την πατρίδα.
Δεν ξαναμίλησα για τον χαμό του Πανίκου. Είμαι σίγουρος ότι άλλοι συμμαθητές/φίλοι θα το έχουν ήδη κάνει. Εκείνη την Παρασκευή, όλοι μαζί οι συμμαθητές, φύγαμε από το σχολείο και βρεθήκαμε με τους μαθητές άλλων σχολείων έξω από την πύλη των Αγγλικών Βάσεων στο Ακρωτήρι. Δεν υπήρχαν σ’ αυτή τη διαδήλωση Δεξιοί ή Αριστεροί, Εθνικόφρονες ή μη. Πήγαμε όλοι εκεί να διαμαρτυρηθούμε για τον –και πάλι- καταστρεπτικό για τη πατρίδα μας ρόλο της Αγγλίας και τη συμπαιγνία της με την Αμερική και την Τουρκία. Αφορμή: η μεταφορά των Τ/Κ από τις ελεύθερες περιοχές στα κατεχόμενα για να ολοκληρωθεί το εθνικό ξεκαθάρισμα στον τόπο μας, μετά από τις ολέθριες συνέπειες της εισβολής λίγους μήνες πριν.
Καθ’ οδόν πετροβολούσαμε και καταστρέφαμε ό,τι αγγλικό συναντούσαμε, κτήρια και εγκαταστάσεις, αναποδογυρίζαμε και καίγαμε αγγλικά αυτοκίνητα κ.λπ. Είχαν γίνει αρκετές ζημιές. Και φθάνουμε πρό των πυλών των βάσεων όπου οι Άγγλοι παρατάχθηκαν κατά μήκος των συρματοπλεγμάτων από την εσωτερική πλευρά. Εμείς τους πετροβολούσαμε και φωνάζαμε συνθήματα, αυτοί έριχναν δακρυγόνα για να μας αναγκάσουν να απομακρυνθούμε και να διαλυθούμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά και κάποια κορίτσια που μας έφερναν συνεχώς πέτρες για να τις πετούμε στους Άγγλους. Ο Πανίκος ήταν κάπου 5 μέτρα μακριά μου, εκεί που ήμαστε όλοι από το γυμνάσιό μας, οι περισσότεροι φίλοι Βαρωσιώτες σε εκείνο το σημείο.
Βλέπουμε να βγαίνουν τα τεθωρακισμένα από την πύλη. Το πρώτο καταφέρνει και διαφεύγει. Αμέσως όλοι μας ζώνουμε το άλλο, πετροβολώντας το ή και κτυπώντας το με τα χέρια μας. Το κυκλώσαμε όλοι και προσπαθούσαμε να πετροβολήσουμε τη θυρίδα του οδηγού, να το ακινητοποιήσουμε, να το καταστρέψουμε αν ήταν δυνατό. Ορισμένοι προσπαθούσαν να ανεβούν απάνω. Το τεθωρακισμένο άρχισε να σαλτάρει ρυθμικά, 1-2 μέτρα μπροστά κάθε φορά. Κάποια στιγμή βλέπω τον Πανίκο να προσπαθεί να ’ρθει προς την άλλη μπροστινή πλευρά του τεθωρακισμένου. Σε ένα από αυτά τα σαλταρίσματα, η μπροστινή πλευρά έριξε κάτω τον Πανίκο και στο επόμενο σαλτάρισμα τον είχε καταπλακώσει ο μπροστινός τροχός. Αρχίσαμε να φωνάζουμε στον οδηγό. Ένας από μας κατάφερε να πεταχτεί πάνω στο τεθωρακισμένο και από τη θυρίδα προσπαθούσε να μιλήσει στον οδηγό. Αυτός συνέχισε τα σαλταρίσματα και τότε ο πίσω τροχός πέρασε ξανά πάνω από το κορμί του. Πήραμε τον Πανίκο και τον πήγαμε στην πύλη, εξηγώντας τους τι έγινε. Μετά από λίγο τον πήραν μέσα στις Βάσεις, στο νοσοκομείο. Ο Πανίκος ήταν ήδη νεκρός. Όλοι μας ελπίζαμε στο αντίθετο απ’ ό,τι τα μάτια μας είδαν. Δυστυχώς, σε λίγο επαληθεύτηκαν οι χειρότεροι φόβοι μας. Ποιος μπορούσε να πιστέψει πως ο Πανίκος μας έφυγε;
Δυστυχώς ήμαστε συνθισμένοι από διαδηλώσεις, πολλές φορές βίαιες, από το Βαρώσι. Κανένας μας όμως δεν ήρθε αντιμέτωπος με τέτοια τραγωδία.
Όταν ειδοποιηθήκαμε ότι έφεραν τον Πανίκο στο νεκροτομείο του (παλιού) Νοσοκομείου της Λεμεσού πήγαμε, ένας άλλος καλός φίλος και συμμαθητής από το Βαρώσι, ο Παναγής ο Διάκος και εγώ, στο σπίτι του Πανίκου, όπου η μάνα του ήρωα μάς έδωσε ρούχα για να τον ντύσουμε. Πήγαμε στο νεκροτομείο. Μόλις στα 17 μας και οι δυο, αντικρίζουμε τον Πανίκο νεκρό. Καθαρίσαμε το σώμα του και του φορέσαμε τα ρούχα του. Αν και οι μώλωπες ήταν εμφανείς, το πρόσωπο του αγγελικό όπως πάντα. Ούτε εκείνη τη στιγμή ούτε και μέχρι σήμερα μπόρεσα να πιστέψω πως ο Πανίκος μας πέθανε.
Με το αυτοκίνητο του Διάκου μεταφέραμε τον Πανίκο στο σπίτι του μέχρι την κηδεία, την επομένη. Όλοι οι συμμαθητές και φίλοι γύρω στους χαροκαμένους γονείς, αδέλφια και συγγενείς του ήρωα. Συνεχώς στο μυαλό μου έρχονταν παραλληλισμοί, αφηγήσεις και μνήμες κάποιου άλλου ήρωα Παναγιώτη από το Βαρώσι. Χρόνια πίσω, το 1958.
Το πρωί της κηδείας, όλοι οι μαθητές παρατάχθηκαν ως τιμητική φρουρά στους δρόμους καθώς το φέρετρο του νεαρού Βαρωσιώτη ήρωα μεταφέρεται από εμάς τους συμμαθητές του μέχρι την εκκλησία. Ο κόσμος έξω στους δρόμους χιλιάδες, να τιμήσει τον λεβέντη. Ο πόνος όλων, και ιδιαίτερα των δικών του, ανείπωτος. Ανάμικτα αισθήματα βαθύτατης λύπης και συνάμα πατριωτικής περηφάνιας για τη γενναιότητα του νεαρού συμμαθητή μας μπροστά στον πάνοπλο εχθρό. Η εκκλησία, μετά ο ενταφιασμός στο κοιμητήριο, όλα θολά. Στη σκέψη μας ο Πανίκος. Στην καρδιά μας το βάρος της πίκρας για τον χαμό μιας αγνής νεανικής ζωής, ενός προσφυγόπουλου από το Βαρώσι που δεν πρόλαβε να απολαύσει τη ζωή.
Μπορεί κάποιοι να θεώρησαν/θεωρούν τη θυσία του ήρωα Πανίκου Δημητρίου μάταιη. Όσοι όμως γνωρίζαμε το ήθος, την αγνότητα, την αγάπη του Πανίκου για την πατρίδα και τα ιδανικά του έθνους μας, θεωρούμε τη θυσία του ηρωική. Τιμή και δόξα του αρμόζει και κατατάσσεται επάξια ανάμεσα στους άλλους ήρωές μας. Ανάμεσα σε αυτούς που με αλτρουισμό έδωσαν ό,τι πιο πολύτιμο, την ίδια τη ζωή τους, προκειμένου να υπερασπιστούν τους άλλους συμπατριώτες τους και την αξιοπρέπεια της πατρίδας. Μόνο τότε μπορεί να θεωρηθεί μάταιη η θυσία, όταν ο άνθρωπος/λαός χάσει κάθε ίχνος εθνικής περηφάνιας και θεωρεί τρέλα και ντεμοντέ εθνικισμό το να αμύνεται κάποιος για την εθνική και προσωπική του αξιοπρέπεια.
Ξέρω πως για ορισμένους σήμερα μπορεί αυτά να ακούγονται τρελά, ξεπερασμένα και εξωπραγματικά.
Είναι οι ίδιοι που δεν τους στενοχωρεί αν πουλήσουν την ιερή γη μας στην Τουρκία μέσω της επιτροπής (ΕΑΠ), επικαλούμενοι οικονομικές ανάγκες, ότι δεν μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους κ.λπ. 
(Φανταστείτε τους γονείς των ηρώων μας, π.χ. του Κυριάκου Μάτση ή άλλων, να ζητούν λεφτά από του Άγγλους κατακτητές για τις σπουδές των παιδιών τους!)
Είναι οι ίδιοι που πηγαινοέρχονται στα κατεχόμενα αγοράζοντας τα «πιο φθηνά προϊόντα» της κατοχής, ή πηγαίνουν στην Τουρκία για διακοπές μέσω του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου.
Είναι εκείνοι που συμβιβάστηκαν συνειδησιακά με τις τουρκικές θέσεις για διχοτόμηση του τόπου μας σε μια ρατσιστική λύση τύπου ΔΖΔΚ «ομοσπονδίας».
Είναι αυτοί που κατάπιαν μονορούφι το σύνθημα των «πραγματικοτήτων επί του εδάφους» του Ντενκτάς.
Είναι εκείνοι που, στρουθοκαμηλίζοντας και συμφεροντολογικά, λένε «ε σιόρ, εμείς να πάμεν στα σπίθκια μας τζαι οι άλλοι ας φακκούν».
Είναι εκείνοι που σαν αρνιά «παρασύρθηκαν» από τους (αποδεδειγμένα) ανίκανους κομματάρχες/πολιτικάντηδές μας. Ναι, αυτούς που και τώρα πρόσφατα βύθισαν (εκουσίως ή ακουσίως) τον τόπο και τον λαό μας στο γνωστό οικονομικό χάος και την ντροπή και, χωρίς τσίπα, ακόμα παρουσιάζονται και μιλούν στα Μέσα σαν να μην έχει συμβεί απολύτως τίποτε (και, το πιο τραγικό, εμείς ακόμα τους ακολουθούμε και τους ψηφίζουμε!..).
Το μέλλον του πολύπαθου τόπου μας εξαρτάται από το εάν είμαστε διατεθειμένοι/άξιοι να επανακτήσουμε τις αρχές και την ευγενή αγάπη για την πατρίδα μας έτσι όπως μας δίδαξε ένα μαθητούδι της 6ης Γυμνασίου με τη γενναιότητα και αυτοθυσία του. Ευτυχώς σήμερα δεν μας ζητά κανένας να πάμε να σκοτωθούμε. Απλώς να αγαπήσουμε τον τόπο και τον συμπατριώτη μας και να ξαναβρούμε την αξιοπρέπειά μας ως άνθρωποι και ως λαός.
Αυτό θα ήταν και το καλύτερο μνημόσυνο για τον ήρωα Πανίκο Δημητρίου και όλους τους άλλους ήρωές μας.
Αιωνία ας είναι η μνήμη σου, φίλε και συμμαθητή Πανίκο.
