Όλες οι κατηγορίες:

Φανή Πεταλίδου
Ιδρύτρια της Πρωινής
΄Έτος Ίδρυσης 1977
ΑρχικήΟικονομίαΟι 5 ώρες που άλλαξαν τη φιλοσοφία μου...

Οι 5 ώρες που άλλαξαν τη φιλοσοφία μου…

- Advertisement -

51ο Rally Αιγαίου

Από την Αφροδίτη Α. Καλομάρη

Το να περιγράψεις την εμπειρία σου ούσα επιβάτης ενός αγωνιστικού ιστιοπλοϊκού, για πολλούς θα μπορούσε να είναι μια απλή υπόθεση. Ίσως και για μένα – αρχικά τουλάχιστον -, σαν ένα «παιδί της θάλασσας», έχοντας στο ενεργητικό μου και άλλα ταξίδια με απλά ιστιοπλοϊκά, φουσκωτά και βάρκες.

 

Μάταια, όμως. Είναι πολύ πιο πολύπλοκο, πολύ πιο ουσιαστικό.

- Advertisement -

Μια διαπίστωση που την χρωστώ κατ΄ αποκλειστικότητα στο σπουδαίο πλήρωμα του σκάφους «Optimum 3 AspidaSaxo Bank», με κυβερνήτες τους Περικλή Λιβά και Νίκο Λάζο, το οποίο συμμετείχε ως ένα από τα φαβορί στο φετινό 51ο Rally Αιγαίου.

Το Rally με τα 32 αγωνιστικά ιστιοπλοϊκά, ξεκίνησε από το Φαληρικό Δέλτα με πρώτο σταθμό την Μήλο, κατόπιν την Αστυπάλαια, την Ίο για να καταλήξει στο Σούνιο. Μέσα σε δέκα ημέρες οι συμμετέχοντες, έπρεπε να διανύσουν περίπου 400 ναυτικά μίλια. Πρόκειται για ένα από τα πιο απαιτητικά και δύσκολα, διεθνή rally με ιστορία 51 χρόνων…

Ήδη από την πρώτη ιστιοδρομία (Φαληρικό Δέλτα – Μήλος) ή αλλιώς «μπράτσο» την ιστιοπλοϊκή γλώσσα, ο καιρός μόνον φιλικός δεν υπήρξε.

Η άπνοια δυσχέραινε ακόμη και τους πιο έμπειρους κυβερνήτες, κάνοντας τους «γυμνάσια» υπομονής και επιμονής. Κάποιοι εγκατέλειψαν, κάποιοι πείσμωσαν. Χαρακτηριστικό των αντίξοων συνθηκών το γεγονός ότι χρειάστηκαν 16 ολόκληρες ώρες για να τερματίσει το πρώτο σκάφος.

Ήταν πλέον φανερό ότι στο φετινό Rally, απαιτούνταν γερά νεύρα…

Η πρώτες κουβέντες με τον κυβερνήτη του Optimum3 Aspida– Saxo Bank, Περικλή Λιβά και μέλη του πληρώματος του, έγιναν λίγες ώρες μετά τον τερματισμό τους στην πρώτη ιστιοδρομία, σ’ ένα παραλιακό καφέ στην Μήλο. Φαβορί μεν για την νίκη (αφού έχουν ήδη κερδίσει 5 φορές το Rally στο σύνολο),  όμως οι θεοί της θάλασσας τους κατέταξαν εκείνη την ημέρα στην τρίτη θέση. Η κούραση από την νυχτερινή «μικρή Οδύσσεια», αποτυπώνονταν στα πρόσωπα τους. Τους κοιτούσα και τους άκουγα με μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν τους γνώριζα, δεν με γνώριζαν. Ούτε είχα γνώση  –για να είμαι ειλικρινής – της μεγάλης αγωνιστικής τους πορείας με τόσα κύπελλα και βραβεύσεις όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό.

- Advertisement -

Παρακολουθούσα σχεδόν βουβή την συζήτηση μεταξύ τους.

 «Μα τόσο δύσκολο είναι τελικά να είσαι ιστιοπλόος; Και αν ναι, τότε γιατί ασχολούνται; Δεν είναι επάγγελμα!», σκέφτηκα. Δεν είχα ιδέα τι πραγματικά σημαίνει να είσαι κομμάτι μιας τέτοιας ομάδας…

Το Rally συνέχισε την πορεία του, αφήνοντας πίσω την Μήλο φτάνοντας στην Αστυπάλαια. Καθ΄όλη την διάρκεια της δεύτερης αυτής ιστιοδρομίας (της μεγαλύτερης του αγώνα), είχα στο μυαλό μου το πλήρωμα του Optimum3 και τα 110 ναυτικά μίλια που θα έπρεπε να διανύσει. Ενδόμυχα, ήθελα να κερδίσει. Και αγχώθηκα κρυφά από τους άλλους δημοσιογράφους και μέλη της οργανωτικής επιτροπής μέσα στην κανονιοφόρο «Πολεμιστής» που ακολουθούσε τα σκάφη, όταν ανοικτά της Φολεγάνδρου χτύπησε ένα 8άρι μποφόρ. Καθόλου αντικειμενικό για δημοσιογράφο. Πράγματι, είχα χάσει – έστω και στιγμιαία – την δεοντολογική μου ταυτότητα.

Τα νέα ήρθαν στην κανονιοφόρο σχεδόν αυτόματα: «Το Optimum 3 Aspida Saxo – Bank  μπήκε δεύτερο στο λιμάνι της Αστυπάλαιας μετά από περίπου 11 ώρες ιστιοπλοΐας, αλλά βρίσκεται στην πρώτη θέση της γενικής κατάταξης»…Χαμογέλασα…

Την επομένη, συνάντησα μερικά από τα μέλη του πληρώματος στο Κέντρο Τύπου. «Μπράβο ρε παιδιά! Συγχαρητήρια! », αναφώνησα.

Ήθελα να μάθω λεπτομέρειες για τον καιρό, για τις συνθήκες.

Ο Γιώργος Ηλιόπουλος, μέλος του πληρώματος, ήταν αφοπλιστικός: «Έλα στην επόμενη ιστιοδρομία μαζί μας! Είναι η μικρότερη μόλις 25 μίλια. Δεν πιστεύω να ζαλίζεσαι…». «Έλα, έλα», με προσκαλούσαν και οι υπόλοιποι.

Εάν μπορούσα να χοροπηδήξω πάνω στην καρέκλα θα το έκανα ευχαρίστως εκείνη την ώρα. Αρκέστηκα όμως να ρωτήσω αν υπάρχει πρόβλημα με τους κανονισμούς του Rally, αφού θα ήμουν η μοναδική δημοσιογράφος η οποία θα επέβαινε σε αγωνιστικό σκάφος.

Ώρα 09:00 το πρωί. Ανάθεμα και αν έκλεισα μάτι εκείνο το βράδυ. Είχα αυτήν την παιδική ανυπομονησία να επιβιβαστώ στο Optimum. Να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι τι συμβαίνει, πώς είναι να είσαι εκεί μέσα, έστω και για κάποιες λίγες ώρες. Φόρεσα όποιο ρούχο είχα στη βαλίτσα μου που να ταιριάζει στα χρώματα του υπόλοιπου πληρώματος, να αισθάνομαι μέρος του και πέρασα χιαστί την μηχανή μου. Τίποτα περιττό, τίποτα επιπλέον.

Στο λιμάνι και τα υπόλοιπα πληρώματα ετοιμάζονταν πυρετωδώς. Η επικείμενη ιστιοδρομία αν και μικρή και τοπικής εμβέλειας (Αστυπάλαια – Ποντικόνησος), είχε την δική της σημασία στον βαθμολογικό πίνακα.

Το Optimum3 Aspida– Saxo Bank ήταν μπροστά μου. Και μαζί του όλο το πλήρωμα. Δεκαπέντε άνδρες, εγώ και η μηχανή μου…

Ώρα 11:00. Ώρα εκκίνησης. Ώρα, που καρφώθηκε στο μυαλό, σαν αφετηρία.

Και λίγο πριν, λίγα λόγια από τους κυβερνήτες και ένα δικό μου προκαταβολικό «ευχαριστώ» που ακούστηκε σαν παραφωνία.

Τα πανιά υψώθηκαν σαν βουνά και φύγαμε… Αφήναμε με σταθερή ταχύτητα το κάστρο της Αστυπαλιάς πίσω μας. Ολοένα και ξεμακραίναμε.

Καθισμένη στην πρύμνη και εντελώς αμήχανη και χαμένη. Από την μία δεν ήθελα να ενοχλήσω, δεν ήθελα να προκαλέσω αναστάτωση, δεν ήθελα να δημιουργήσω κάποιο πρόβλημα και από την άλλη, ήθελα να συνεισφέρω όπως μπορούσα με την όποια απειρία μου.

Κάθε παράγγελμα των κυβερνητών ηχούσε στα αυτιά μου σαν συναγερμός που ουσιαστικά δεν καταλάβαινα για τι επρόκειτο και αντιδρούσα ενστικτωδώς από τα συμφραζόμενα.

«Τακ», «τσίμα», «πόνζα», «σταβέντο» και πολλές άλλες άγνωστες λέξεις…Το λεξιλόγιο μου σταματούσε στην μανέλα, το άλμπουρο, το μπαλόνι και τα ράουλα. Και με θεωρούσα και «προχωρημένη».

Το αρχικό μου μούδιασμα κράτησε ωστόσο μόλις 10 λεπτά, ίσως και λιγότερο.

Από εκεί και πέρα, τις σκέψεις περί ασχετοσύνης, της πήρε ο άνεμος και η ένταση του αγώνα. Και υπήρχε αρκετή από αυτή μέσα στο σκάφος.

Αγωνιστικό γαρ. Με αέρηδες να πνέουν γύρω στα 5 μποφόρ οι εναλλαγές στην θέση και στα πανιά, πολλές και γρήγορες, ειδικά σε θάλασσες όπως το Αιγαίο.

Και ναι υπήρξαν φωνές, παρατηρήσεις, βρισιές.

Κάπου εκεί όμως κρύβεται και η γοητεία αυτού του ομαδικού αθλήματος.

Στο ότι ξεχνάς ποιος είσαι και τι κάνεις στην ζωή σου. Αν είσαι μεγαλοστέλεχος σε πολυεθνική, δικηγόρος, επιχειρηματίας, φορτωμένος με χιλιάδες ευθύνες, μπαμπάς, σύζυγος, αδερφός.

Στο σκάφος είσαι απλά ο Χ που συμβιώνεις με τον άνεμο, τη θάλασσα και το πανί. Τίποτε άλλο. Αδειάζεις από όλους και από όλα.

Και πειθαρχείς απόλυτα, σέβεσαι τις εντολές του κυβερνήτη σου. Ακόμη και αν το λάθος δεν είναι δικό σου, δεν αντιμιλάς ούτε κατηγορείς τον διπλανό σου, αλλά προσπαθείς να το σώσεις. Μια μικροκοινωνία δηλαδή που προσφέρει απλόχερα το αυτονόητο: Ηθική, ψυχραιμία, διαχείριση.

Για μένα αυτό το πλήρωμα – υπόδειγμα ήταν ο καταλύτης. Ήταν οι 5 ώρες που άλλαξαν την φιλοσοφία μου για ένα άθλημα που πολλοί το θεωρούν «πολυτελείας».

Στην αρχική μου λοιπόν σκέψη περί δυσκολίας της ιστιοπλοΐας και γιατί ασχολούνται, όσοι ασχολούνται μαζί της, η απάντηση δόθηκε εκεί. Επάνω σε εκείνο το σκάφος. Στο Optimum 3 Aspida– Saxo Bank…

Δείτε τις φωτογραφίες

 

 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
© Αφροδίτη Καλομάρη
Studio Rassias, By Vangelis Rassias
Βοηθοί Φωτογράφοι: Δημήτρης Καφετζής, Αλίκη Ζεννίκου 

 

 

- Advertisement -

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ