Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.
Ακόμη και τις εποχές που πίστεψα πως μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, κάπου στο βάθος του νου, θέλετε από διαίσθηση, θέλετε από παραξενιά, ποτέ δεν πίστεψα πως ο Μαρξισμός, είναι το κατάλληλο εκείνο εργαλείο.
Βλέπετε, πάντα με ενοχλούσε η όποια εξουσιαστική έκφραση, ακόμη κι' αν αυτή καλά κρύβονταν πίσω από "το Κόμμα που θα έλυνε όλα τα προβλήματα, για λογαριασμό του Λαού". Ή ακόμη, πως "το προλεταριάτο, επιβάλλοντας τη δική του δικτατορία, θα απέδιδε κοινωνική δικαιοσύνη, και στις υπόλοιπες τάξεις της κοινωνίας".
Από το 1987 κιόλας, μετά την εμπειρία της επανάστασης των Σαντινίστας στη Νικαράγουα, οριστικοποίησα την βάση της δικής μου κοσμοθεωρίας: Πως όσο ο άνθρωπος και η συλλογική του έκφραση ως κοινωνία, δεν αποφασίζει να γυρίσει συστηματικά την πλάτη του στο πρωτεύον θηλαστικό που κουβαλά μέσα του, δεν υπάρχει καμία ελπίδα να ξεφύγει από τη βαρβαρότητα. Να περιορίσει δηλαδή τα ένστικτα του πρωτεύοντος θηλαστικού για περισσότερη τροφή, για περισσότερη εξουσία στην "αγέλη", και να στραφεί οριστικά στο πνευματικό του κομμάτι. Αυτό δηλαδή που παράγει πολιτισμό, ευγένεια, ισονομία, αξιοπρέπεια, τέχνες και γράμματα.
Τα πράγματα όμως στη ζωή, δεν είναι συνήθως έτσι, επειδή έτσι νομίζουμε.
– Παρ' όλο που πεισματικά και με το όπλο στο χέρι, βρέθηκα δίπλα σε Λαούς που μοιράστηκα μαζί τους το κοινό όραμα για ελευθερία και αξιοπρέπεια, "τρώγοντας τη βία με το κουτάλι".
– Παρ' όλο που δεν εγκατέλειψα τη γραμμή της μάχης, παρ' όλο που δεν πρόδωσα καμία αρχή μου, παρ' όλο που συνήθως ήμουν από τους τελευταίους που εγκατέλειπαν τη γραμμή του καθήκοντος. Και πάντοτε συνήθως, με την αίσθηση, πως ελάχιστο καλό έφεραν τα κόπια, το αίμα, οι χαμένες ζωές των συναγωνιστών, αλλά και η δική μου μικρή ή μεγάλη προσφορά.
Σήμερα λοιπόν, δηλώνω με πλήρη επίγνωση αυτού που διατυπώνω, πως αισθάνομαι για πρώτη φορά στην περίεργη και ιδιόμορφη κατά πολλούς διαδρομή της ζωής μου, σχεδόν απόλυτα ικανοποιημένος, για τον αγώνα που έδωσα εδώ και τέσσερα χρόνια, για το ψωμί του Λαού μου.
Μια ιδέα που γεννήθηκε πριν έξι χρόνια περίπου, να επιχειρήσω να παρέμβω στην πρωτογενή παραγωγή, αναζητώντας την αρχαία Ζειά του Ομήρου και του Ιπποκράτη, και προτείνοντάς την στην ελληνική κοινωνία, σχεδόν αναπάντεχα, μου έδωσε το ωραιότερο ίσως δώρο στον σκληρό δρόμο του αγώνα που επέλεξα από τα μικράτα μου.
Είχα βλέπετε συνηθίσει στην εικόνα, του να βλέπω τους αγώνες μου να γίνονται κομμάτια και θρύψαλα, από την θλιβερή πραγματικότητα του πρωτεύοντος θηλαστικού και των ενστίκτων του, που είτε επέβαλλαν οι διεθνείς οικονομικές συμμορίες, είτε η απέραντη βλακεία των Λαών. Που κατά κανόνα, δεν προασπίζουν ούτε τιμούν τελικά, τον πολιτισμό που τους χάρισαν με το αίμα και τη ζωή τους, οι υπερβατικοί εκείνοι επαναστάτες, με τους οποίους ένωσα τη δική μου ταπεινή παρουσία.
Σήμερα λοιπόν, 500.000 κιλά περίπου σπόροι της αρχαίας Ζειάς, του Σπόρου του Λιναίου όπως τον περιγράφει ο Άνθιμος Γαζής το 1809 στο Λεξικό του, υπάρχουν, κυκλοφορούν ως αλεύρι ή ως ψωμί, σπέρνονται ή είναι έτοιμοι να σπαρούν, στη μάνα ελληνική γη.
Στην τετράχρονη διαδρομή για να καταφέρω αυτόν τον στόχο, χρησιμοποίησα όλες τις δυνατότητες της φύσης μου:
– Του Καταδρομέα/Ανιχνευτή, για να εντοπίσω τον σπόρο (από την Ελληνόπολη της Μεσοποταμίας (Χαράν), μέχρι τη Βόρεια Θάλασσα (Αμβούργο), τη Μόσχα, τα βουνά του Πόντου (Τραπεζούντα), το Μαυροβούνιο.
– Του ανδρός του πολύτροπου, για να καταφέρω να πείσω Άραβες, Γερμανούς, Ελβετούς, Μαυροβούνιους, Τούρκους, να μου δώσουν τους αρχαίους σπόρους, "για να τους δοκιμάσω στο ελληνικό χώμα".
Και πάντα από κοντά μου, μια φούχτα Έλληνες, από αυτούς που τη ζωή τους όρισαν να φυλάνε Θερμοπύλες. Από αυτούς που ακολουθούν τον μπροστάρη, ακόμη και γνωρίζοντας πως ο "Εφιάλτης θα φανεί και οι Μήδοι θα διαβούν". Από αυτούς που πιστεύουν πως αξίζει τον κόπο να βάλουν πλάτη, το χέρι στην τζέπη, την περισσή ταλαιπωρία στη ζωή τους για το όραμα.
Σε αυτή μου τη διαδρομή, εχθροί μου δεν ήταν οι ξένοι. Αλλά όπως πάντοτε γίνονταν σε αυτόν τον τόπο, οι "Έλληνες".
Πέρα από το κράτος που δεν υπήρξε πουθενά σε αυτήν την προσπάθεια, απέναντι μου είχα λογιών-λογιών νενέκους και πηλιογούσηδες, οι οποίοι συνήθως ανώνυμα αλλά και επώνυμα ορισμένες φορές, με λοιδόρησαν, με κατήγγειλαν, με συκοφάντησαν.
Δεν με απασχόλησαν σοβαρά ωστόσο οι μικροχαφιεδίσκοι, τα κομπλεξικά ανθρωπάκια. Η αλήθεια είναι από μόνη της μια επανάσταση όπως έλεγε ο αείμνηστος Γκράμσι, και μέσα μου ήμουν σίγουρος ότι θα επικρατήσει. Όπως και επικράτησε.
Εδώ λοιπόν ολοκληρώνεται μια επιτυχημένη – επιτέλους – επανάσταση και τελειώνει και ο ρόλος μου. Μισό εκατομμύριο κιλά σπόροι του Λιναίου, της αυθεντικής αρχαίας Ζειάς, βρίσκονται στον τόπο που με γέννησε: Στην Ελλάδα μου.
Όχι φυσικά στην ελλάδα του Σαμαρά και των πολιτικών νάνων που τη διαχειρίζονται. Όχι φυσικά στην ελλάδα των λαμόγιων και των νεόπλουτων χατζηαβάτηδων. Όχι φυσικά στην ελλάδα των τηλεορασάνθρωπων. Αλλά στην Ελλάδα του Ελύτη, του Καβάφη, του Γκάτσου. Στην Ελλάδα του Θεόφιλου, του Λύτρα, του Χαλεπά. Στην Ελλάδα του Σκαλκώτα, του Μητρόπουλου, του Χατζηδάκη.
Δεν γνωρίζω πια θα είναι η τύχη του σπόρου. Γνώρισα στη διαδρομή αυτή αρκετά λαμόγια που τον είδαν σαν κερδοσκοπία και αισχροκέρδεια. Γνώρισα όμως και πολύ περισσότερους Έλληνες, που κατάλαβαν, πάσχισαν, διέδωσαν το μήνυμα το καλό.
Σε αυτούς λοιπόν του Έλληνες, εύχομαι σε αυτήν την φάση της ολοκλήρωσης του αγώνα μου, του οράματός μου για μια Ελλάδα μακριά και πέρα από το διατροφικό έγκλημα που της επιβάλλουν οι συμμορίες των πολυεθνικών, καλή σπορά και καλή σοδειά.
Για μένα, μου φτάνει η ικανοποίηση πως μίλησα με το χέρι στην καρδιά, σε αυτούς που χρωστώ τα πάντα:
Στους νεκρούς και στα αγέννητα.
Πατριωτικό Μέτωπο
Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης
