Η αποκοδικωποίηση της παραδοχής και το παρασκήνιο της αλλά και μια πρώτη αποτίμηση του ταξιδιού στις ΗΠΑ του Έλληνα Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. ΑΝΑΛΥΣΗ + ΡΕΠΟΡΤΑΖ
«Ο πραγματικός ηγέτης είναι εκείνος που δεν θα διστάσει να πάρει όχι μόνο δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις για την ίδια την χώρα και τον λαό του, αλλά ακόμα και για το ίδιο το περιβάλλον που τον γαλούχησε. Τον ανέδειξε. Τον προώθησε. Να θυσιάσει πρόσωπα. Ανθρώπους που του στάθηκαν και τον ανέδειξαν σε αυτό που είναι σήμερα. Η μέχρι σήμερα στρατηγική και πρακτική του δείχνει τέτοια «ψήγματα» αυτών των χαρακτηριστικών…
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν θα παίξει ως το τέλος αυτό τον ρόλο. Αν θα αντέξει στις πιέσεις –και θα είναι πάρα πολλές, κυρίως όταν έρθουν οι κρίσιμες και μείζονες αποφάσεις που θα κρίνουν το γεωπολιτικό status στην εύθραυστη περιοχή μας και το μέλλον της Ελλάδος όχι μόνο στην μπαρουταποθήκη των Βαλκανίων αλλά στην διεθνή σκακιέρα. Ρόλο που για χρόνια φαίνεται πως κάποιοι του ετοίμαζαν και κάποιοι άλλοι (προ) ετοίμαζαν το έδαφος για αυτό ακριβώς τον λόγο ποντάροντας σε αυτά τα χαρίσματα του». {ΕΠΙΚΑΙΡΑ τεύχος 307 σελ 34-37}.
Από τον Αλέξανδρο Στεφανόπουλο
Αυτά σημειώναμε μεταξύ άλλων στο προηγούμενο τεύχος και πριν αλέκτωρ λαλήσει (τρις) μοιάζει να επιβεβαιώθηκε η προσέγγιση και το ρεπορτάζ των ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ
Ωστόσο η όποια θεώρηση θα πρέπει να γίνει υπό την σκιά της επισημοποίησης πλέον του νέου ψυχροπολεμικού κλίματος μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας. Τι αυτό σημαίνει δεν θα αργήσουμε να το δούμε. Μακάρι όχι τα χειρότερα για την περιοχή και την ανθρωπότητα. Και με τους Ρώσους κομάντος του Πούτιν να επιχειρούν εναντίον των φανατικών Σουνιτών Ισλαμιστών- οι οποίοι υπό την ανοχή των μεγάλων δυνάμεων της Δύσης επευλαύνουν εναντίον της δύσης και του Χριστιανισμού –ειδικά εναντίον της Ορθοδοξίας με φρικαλεότητες- στα εδάφη της Συρίας και πέραν αυτών.
Μέσα σε αυτά τα ιστορικά δεδομένα, ολοκληρώθηκε ο Ελληνικός διπλωματικός μαραθώνιος-του Έλληνα Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του Υπουργού Εξ. Νίκου Κοντζιά- στην Νέα Υόρκη στο πλαίσιο της 70ης Συνόδου του ΟΗΕ με περισσότερες των 80 διμερών διακρατικών συναντήσεων μεταξύ Αθήνας και άλλων χωρών.
Ενδεχομένως δε τη ώρα που διαβάζετε αυτό το κείμενο, μακάρι να διαψευστούμε, η ανθρωπότητα να βρίσκεται ενώπιον μιας νέας – πολύ – επικίνδυνης και ζοφερής περιόδου για τις σχέσεις μεταξύ των πυρηνικών υπερδυνάμεων του κόσμου, Αμερικής και Ρωσίας αλλά Κίνας, Ισραήλ και Ιράν αναζωπυρώνοντας τις πιο εφιαλτικές εικόνες για την ανθρωπότητα. Εικόνες που μοιάζουν, αν –φευ- επαληθευθούν να ξεπηδούν μέσα από την Αποκάλυψη του Ιωάννη…
Εικόνες και εφιαλτικά σενάρια, που φαίνεται να απειλούν ολάκερη την ανθρωπότητα σε μια νέα ισορροπία τρόμου με επίκεντρο και πάλι –για μια εισέτι φορά στην ιστορία -την φλεγόμενη Μέση Ανατολή.
Για την ακρίβεια την Νέα Μέση Ανατολή, ο χάρτης της οποίας επανασχεδιάζεται ήδη πολύ νωρίτερα, από τα τέλη του 20ου αιώνος, όπως είχε προαναγγείλει ο Σάμιουελ Χάντικτον στο βιβλίο του η «Σύγκρουση των πολιτισμών και των θρησκειών». Χάρτης που είδε το φως της δημοσιότητας για πρώτη φορά το 2006*
Κάτω από αυτές τις διεθνείς εξελίξεις και υπό την γκρίζα και σκοτεινή σκιά που απλώνει βαριά την σκιά της στην περιοχή της μεσογείου με τυχόν απρόοπτα και δυσμενών καταστάσεων που θα απαιτούσαν –αν δεν επέβαλαν ιστορικά λόγω θέσεως – ενεργότερο και ουσιαστικότερο ρόλο της Ελλάδος και χωρίς βεβαίως όσο αυτό είναι εφικτό και δυνατόν, καμία απολύτως πολεμική εμπλοκή της χώρας να δούμε τα τυχόν οφέλη από αυτό το ταξίδι και αυτή την Ελληνική παρουσία στην άλλη πλευρά του ατλαντικού.
Και φυσικά μια τέτοια προσέγγιση μπορεί να γίνει μόνο υπό το γενικότερο πρίσμα ότι η Ελλάδα βρίσκεται ιστορικά, λόγω γεωγραφικής θέσεως , εντός εκτός αλλά και επί τα αυτά, με αναγκαστικά αναβαθμισμένο ρόλο σε κάθε επίπεδο( κυρίως διπλωματικό και πολιτικό), που την καθιστά αξιόπιστο συνομιλητή αλλά και ενδεχομένως ουσιώδη διαμεσολαβητή, λόγω της πάγιας θέσης ουδετερότητας της στην περιοχή με αναγκαστική αναβάθμιση του γεωστρατηγικού ρόλου της θα πρέπει να επιχειρήσουμε μια πρώτη μικρή αποτίμηση της συνολικής παρουσίας της χώρας στα διεθνή και παγκόσμια κέντρα λήψης αποφάσεων, στην Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον το διάστημα από τις 27 Σεπτεμβρίου μέχρι και τις 2 Οκτωβρίου (’15). Διάστημα που βρέθηκε η Ελληνική πολιτική ηγεσία και διπλωματική αντιπροσωπεία στις ΗΠΑ με επικεφαλής τον ίδιο τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, να επιχειρεί να βάλει ξανά στην διεθνή σκακιέρα την Ελλάδα μη λησμονώντας και το δυσβάσταχτο βάρος του χρέους το οποίο, δεν ήταν κάτι άγνωστο στο παγκόσμιο ακροατήριο του κ. Τσίπρα κατά την επίσημη πρώτη ομιλία στο βήμα των Η.Ε την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου.
Παρουσία και ομιλία που αντικειμενικά κρίθηκε, συν τοις άλλοις και συνολικά ως χώρα, πολύ θετικά όχι μόνον ο κ. Τσίπρας ενώπιον ενός διεθνούς ακροατηρίου αλλά συνολικά η Ελλάδα. Μια συνολική παρουσία που ενδεχομένως και να μας δείχνει ότι κάτι αρχίζει να αχνοφαίνεται στο βάθος του τούνελ αν μετατρέψουμε ως χώρα την κρίση σε ευκαιρία.
Ευκαιρία, στρατηγικής σημασίας, που δείχνει να προβάλει για την Ελλάδα με αφορμή της τελευταίες δυστυχώς δυσάρεστες και δυσμενείς εξελίξεις. Εξελίξεις που μοιάζουν να διαδραματίζονται με φόντο ένα ορίζοντα, που αρχικώς μοιάζει, μάλλον μακράν του ηλίου που ανατέλλει δυνατός έτοιμος να κατανικήσει το ζοφερό σκότος που έχει απλωθεί πάνω από την χώρα και τον λαό της του οποίου κατατρώει τις σάρκες και τα σωθικά της κοινωνίας του, εδώ και μια εξαετία.
Ένας ήλιος, που αν και οι ακτίνες του μοιάζουν να προβάλλουν δυστυχώς μέσα από σκοτεινά σύννεφα –πολέμου – εν τούτοις δεν παύουν να αρχίζουν να αχνοφαίνονται στο βάθος του ορίζοντα.
Αφήνοντας περιθώρια και ελπίδα για σκέψεις και ευκαιρία κοινό εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό της χώρας. Χωρίς αποκλεισμούς που επιφέρουν διχασμούς. Σε τέτοιες ώρες επιβάλλεται εθνική ενότητα και ψυχική ομόνοια. Ελπίδα και σκέψεις πως θα μπορούσε η χώρα να αδράξει την ιστορική ευκαιρία που τις παρέχουν οι διεθνείς συγκυρίες, και να διαδραματίσει μείζονα ρόλο στρατηγικής σημασίας αναδιατάσσοντας και ανακτώντας δυνάμεις. Δυνάμεις για δραστηριοποιούμενη σε νέες αλλά και παλαιές παραδοσιακές συμμαχίες με χώρες και διακρατικούς παγκόσμιους θεσμούς. Συμμαχίες που πρέπει να στηθούν, και ως φαίνεται αν δει κανείς το περίγραμμα όλων των συναντήσεων και του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, που ενώ φαινομενικά έδειχνε να εστιάζει στο ελληνικό δημόσιο χρέος αναζητώντας υποστήριξη στις μάχες που έρχονται για την δραστική και ουσιαστική απομείωση του, εν τούτοις αν προσέξει κάποιος όλο το πρόγραμμα των διεθνών επαφών της χώρας, κυρίως δε εκείνες τις συναντήσεις του Έλληνα Υπ. Εξ. Νίκου Κοντζιά( υπάρχουν όλες, οι δημόσιες γιατί υπήρξε και μυστική μη ανακοινώσιμη διπλωματία, αναρτημένες στο siteτου ΥΠΕΞ) θα διαπιστώσει πως η Ελλάδα φαίνεται να επανασυστείνει αλλά και χτίζει και νέες διακρατικές σχέσεις. Σχέσεις και πέραν των γνωστών και παραδοσιακών με χώρες που εκ των πραγμάτων θα κληθούν να διαδραματίσουν ρόλο στην νέα πραγματικότητα.
«…Η αλήθεια είναι ότι οι σχέσεις Αθήνας – Ουάσιγκτον όχι μόνο είχαν ενισχυθεί αρκετά πολύ πριν έρθει στην εξουσία η ομάδα διακυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα αλλά κατά πολύ νωρίτερα και σίγουρα πολύ πιο πριν γίνει το πρώτο ταξίδι στις ΗΠΑ τον Οκτώβριο του 2012 του Αλέξη Τσιπρα το οποίο οφείλεται κατά μεγάλο βαθμό στις επαφές και τις διασυνδέσεις του Γιάννη Βαρουφάκη ο οποίος και το επιμελήθηκε από την αρχή ως το τέλος ήδη με ανάλογες επαφές στην Αθήνα της ομάδος Τσίπρα και με άλλα κέντρα με σημείο αναφοράς τις ΗΠΑ και τα διεθνή και γεωπολιτικά της συμφέροντα.
Δηλαδή οι σχέσεις αυτές Αλέξη Τσίπρα – ΗΠΑ, χτίζονταν συστηματικά από τότε που προετοιμάζονταν ακόμα για το ρόλο αυτό, με ταχύρυθμα μαθήματα αγγλικής, ο μετέπειτα νεότερος Έλληνας πρωθυπουργός της Ελλάδος.
Στην Ουάσιγκτον, είναι η αλήθεια ότι υπήρξαν κάποιες σκέψεις και προβληματισμοί –αλλά όχι ανησυχίες περισσότερο δηλαδή ενόχλησε ο Π. Καμμένος με τις αμετροεπείς δηλώσεις του και τα όσα περί απελευθέρωσης του Χ. Ξηρού ακούγονταν ανεύθυνα τροφοδοτώντας ένα παρασκήνιο – που εστιάζονταν περισσότερο στο σενάριο πως πράγματι θα μπορούσαν να προκαλέσουν ανησυχία και ενδεχομένως κάποιες αντιδράσεις αν η Αθήνα στα αλήθεια έκοβε τους δεσμούς και την επικοινωνία της με την Ουάσιγκτον. Αυτό όμως δεν συνέβη ποτέ.
Αντιθέτως η Αθήνα μετά και το ταξίδι του Νίκου Κοτζιά, πρώην υπουργού των εξωτερικών της Ελλάδος και πολύ καλού γνώστη των ισορροπιών στην διεθνή σκακιέρα, ενίσχυσε έτι περαιτέρω τις σχέσεις της με την Ουάσιγκτον, παρά τα περί του αντιθέτου που εγράφησαν σε συγκεκριμένα αντιπολιτευόμενα συστημικά Ελληνικά ΜΜΕ ως σπέκουλα μετά το επίσημο ταξίδι του τότε έλληνα ΥΠΕΞ.
Η γραμμή συνεχούς επικοινωνίας μεταξύ Αθήνας και Ουάσιγκτον στο Μ. Μαξίμου ήταν πάντα ανοιχτή και παραμένει ανοιχτή.
Μια σχέση που αναμένεται να αναθερμανθεί και επανατοποθετηθεί, σε αρτιότερες βάσεις με γνώμονα πάντα το εθνικό συμφέρον» {ΕΠΙΚΑΙΡΑ σελ 34 -37 τεύχος 307}
Δυο μόλις 24ωρα μετά την δημοσίευση από τα Επίκαιρα -την Παρασκευή 25 09- του θέματος με τίτλο “τι λένε οι Αμερικανοί για τον Τσίπρα” {σελ 34-37} αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές του παρασκηνίου που αφορούν στις σχέσεις του Αλέξη Τσίπρα και του περιβάλλοντος του με κέντρα λήψης αποφάσεων στις ΗΠΑ , την Κυριακή 27 09 15 η αποκάλυψη της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ με την δημοσιοποίηση του απόρρητου τηλεγραφήματος του Έλληνα πρέσβη στην Ουάσινγκτον, Χρήστου Παναγόπουλου, στο οποίο καταγράφονται και προτείνονται προς την Ελληνική Κυβέρνηση οι κινήσεις που έπρεπε να κάνει η Αθήνα έναντι του Βερολίνου εν όψει της κρίσιμης διαπραγμάτευσης τον Ιούλιο 2015 στις Βρυξέλλες , έρχεται να επιβεβαιώσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την αποκάλυψη περί «μόνιμης ανοιχτής γραμμής Αθήνας Ουάσιγκτον» με τις σχετικές αποκαλύψεις των Επικαίρων (τ. 307 σελ 34-37)!
Αλέξης Τσίπρας 29 Σεπτεμβρίου 2015 Νέα Υόρκη, Γενικό Προξενείο
«Πρέπει να ομολογήσω ότι είχαμε μια ανοιχτή επικοινωνία και συνεργασία με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Όπου βρήκαμε πολύ πιο ευήκοα ώτα από ό,τι βρήκαμε στις Βρυξέλλες στην ανάγκη να υπάρξει μια δίκαιη διευθέτηση της κρίσης με την αναγκαία απομείωση του δυσβάσταχτου και μη βιώσιμου δημόσιου χρέους που συσσωρεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια. Αυτή η μάχη δεν έχει τελειώσει η συμφωνία προβλέπει τη δυνατότητα μιας δίκαιης διευθέτησης αλλά αυτή τη μάχη πρέπει να τη δώσουμε και να τη δώσουμε ενωμένοι, όλες οι δυνάμεις του ελληνισμού μέσα και έξω από τη χώρα»Σχέσεις και επαφές πρώτα χρήσιμες για την Ελλάδα και το λαό της και ύστερα με τυχόν πολιτικά οφέλη που θα μπορούσαν να ανακεφαλαιοποιηθούν σε βάθος χρόνου.
Κατά τα άλλα αν εξαιρέσουμε το μικρό και «άτυπο» μίνι διπλωματικής φύσεως «επεισόδιο» μεταξύ Αθήνας και Ουάσιγκτον με την απουσία της Ελλάδος από την διάσκεψη που συγκάλεσε ο Αμερικανός Πρόεδρος BarackObama για την «αντιμετώπιση του ισλαμικού εξτρεμισμού και τις δυνατότητες αντιμετώπισης του ISIS» όπου η Ελλάδα δεν παρέστη καθώς τα Σκόπια μετείχαν σε αυτή την διάσκεψη –μετά από πρόσκληση των ΗΠΑ- υπό την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας», η Ελλάδα έδειξε, παρά την στείρα και άγονη, φθηνή και χωρίς ουσία αλλά προ πάντων μικροπρεπή κριτική στο εσωτερικό από τις γνωστές δυνάμεις του συστήματος, μια ουσιαστική παρουσία ως εν δυνάμει «υπολογίσιμος παίκτης» με πολλές και ποικίλες δυνατότητες στην εύφλεκτη περιοχή της μείζονος περιοχής της (Νέας) Μέσης Ανατολής που βρίσκεται στο επίκεντρο λόγω, όχι μόνο των εχθροπραξιών στη Συρία και του ρόλου της Ρωσίας, αλλά και των υπολοίπων παικτών της περιοχής όπως το Ισραήλ. Η Αίγυπτος. Η Ιορδανία. Το Ιράν. Αλλά και χώρες των Βαλκανίων όπως η νέα Σερβία με την οποία η Ελλάδα ξανά ενδυναμώνει τις διμερείς αλλά και διπλωματικές της σχέσεις.
«Επεισόδιο» που υπό άλλες συνθήκες όντως θα μπορούσε ενδεχομένως να είχε επισκιάσει σοβαρά τις παραδοσιακά καλές σχέσεις των δυο χωρών μελών του ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και Ελλάδος, εν τούτοις μάλλον δεν φαίνεται να άφησε κάποια σκιά στο πρώτο επίσημο ταξίδι στις ΗΠΑ ως πρωθυπουργού του Αλέξη Τσίπρα.
Ταξίδι που αν και δεν δείχνει να μην είχε αρνητικό πρόσημο εν τούτοις πολύ δύσκολα μπορεί κάποιος να το χαρακτηρίσει και θετικό στο σύνολο του ειδικά αν εστιάσει στην –επιεικώς χαρακτηριζόμενη από διπλωμάτες αλλά και ανεξάρτητους παρατηρητές και αναλυτές τουλάχιστον ως απροετοίμαστη- παρουσία του στο ίδρυμα Clinton. Παρουσία πολύ κακή ενώπιον ενός άκρως απαιτητικού ακροατηρίου και μάλιστα χωρίς ουσιαστικές απαντήσεις, στο φλέγον θέμα των επιζητούμενων επενδύσεων που αναζητά η Ελλάδα. Απαντήσεις που εξ ορισμού υπάρχουν και τις έχει αναφέρει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας όταν απευθύνεται στο ελληνικό ακροατήριο και παρά την εξόφθαλμη «αβάντα» του πρώην Αμερικανού Προέδρου Bill Clinton προς τον Αλέξη Τσίπρα.
Το κρίσιμο ερώτημα όμως είναι αν, αυτή η εβδομάδα όντως πολύ πλούσιας και έντονης διπλωματικής δραστηριότητας της Ελλάδος στις ΗΠΑ, στο περιθώριο της 70ης Συνόδου του ΟΗΕ, είχε τουλάχιστον ουσιαστικό αποτέλεσμα για την χώρα και τα εθνικά της συμφέροντα; Αυτό θα φανεί όχι άμεσα αλλά μεσοπρόθεσμα και κυρίως μακροπρόθεσμα με όσα φαίνεται πως θα διαδραματιστούν στην διεθνή σκακιέρα στην περιοχή της Μεσογείου και της Μ. Ανατολής. Ίσως πολύ σύντομα να δούμε, και αν πράγματι, μπορεί αυτό το πρώτο ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα να θεωρηθεί ως επανεκκίνηση με αναθέρμανση των ΕλληνοΑμερικανικών σχέσεων, και τι στην πολιτική πράξη σημαίνει αυτό;
Ιδίως μετά και την δημόσια παραδοχή του Αλέξη Τσίπρα πως πράγματι η Αθήνα είχε «…μια ανοιχτή επικοινωνία και συνεργασία με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Όπου βρήκαμε πολύ πιο ευήκοα ώτα από ό,τι βρήκαμε στις Βρυξέλλες…» όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο ίδιος και είχαμε ορθώς επισημάνει στο προηγούμενο τεύχος (307) εν όψει αυτού του ταξιδιού στις ΗΠΑ, όταν μιλούσαμε για «ευκαιρία αναθέρμανσης και επανατοποθέτησης των σχέσεων των δυο χωρών σε αρτιότερη βάση».
Η απάντηση σε αυτό το-όχι και τόσο ρητορικό αλλά πραγματικό – όντως μείζονος πολιτικής σημασίας ερώτημα δεν θα αργήσει να δοθεί εκ των πραγμάτων, μέσα από κρίσιμες επιλογές και αποφάσεις, για το γεωστρατηγικό μέλλον και την πολιτική σταθερότητα της χώρας, που θα κληθεί να λάβει-ελπίζουμε όχι μόνος αλλά συνολικά με την πολιτική ηγεσία της χώρας – και μάλιστα πολύ σύντομα. Αποφάσεις που θα κρίνουν την γεωστρατηγική και γεωπολιτική θέση της Ελλάδος στην νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην περιοχή μας.
Επιλογές και αποφάσεις που μάλλον θα καταδείξουν πρόδηλα και με κατηγορηματικό τρόπο, και ίσως αποκαλύψουν πτυχές αλλά και στιγμιότυπα, από το είδος της μυστικής διπλωματίας που φαίνεται να έχει αναπτυχθεί-εδώ και καιρό – μεταξύ της Ελλάδος και άλλων μεγάλων ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων, αν ο Αλέξης Τσίπρας, μπορεί να σταθεί και να ανταποκριθεί επάξια στο ρόλο που του επιφυλάσσει η ιστορία και η μοίρα του…
Αν, μπροστά στις κρίσιμα εθνικές επιλογές της χώρας, είναι όντως αυτόφωτος ηγέτης, παρά τα λάθη του λόγω και πολιτικής απειρίας, που δεν θα διστάσει να λάβει όμως και δύσκολες αποφάσεις. Αποφάσεις γεωστρατηγικής σημασίας με ρήξεις και ρίσκα εννοείται επ’ ωφελεία του Ελληνικού Έθνους ή απλά θα αποδειχθεί –στο βάθος της ιστορίας – μια «πολιτική προσομοίωση» ηγέτη… Μια μικρή ιστορική παρένθεση (αριστερή ή όχι) λίγη σημασία θα έχει αν τα οφέλη ή ζημιά, που θα υπάρξουν για την χώρα, είναι δυσανάλογα.
Ενός ηγέτη που «κινείται», βάση ρόλου, με συντεταγμένες, όρους και προϋποθέσεις αλλά και κατευθυντήριες που, μοιάζει να, δίδονται από διεθνή κέντρα. Κέντρα που δεν είναι απαραίτητο να έχουν στο ευρύτερο σχεδιασμό, στα πλάνα και τους νέους χάρτες τους την Ελλάδα, τουλάχιστον όπως την γνωρίζουμε εδώ και τρείς γενιές…
Ή μια «ευκαιριακή πολιτική φιγούρα», που οι εξελίξεις και πάλι θα μας δείξουν, αν θα περάσει στην ιστορία ως θλιβερή καρικατούρα. Μακάρι να αποδειχθεί εκείνος ο ηγέτης που είχε ανάγκη η χώρα εδώ και 40 χρόνια. Στο χέρι του είναι να το αποδείξει και να διαψεύσει κακόβουλους, μικρόψυχους πολιτικά και Κασσάνδρες. Οι ηγέτες πάντως διαμορφώνονται εν πολλοίς από το άμεσο και στενό περιβάλλον τους. Αυτά, με τις συμβουλές και τις εισηγήσεις τους, τους κρατάνε ισχυρούς και δυνατούς, ανθεκτικούς και διαχρονικούς στην ιστορία ή τους γκρεμίζουν στα τάρταρα της πολιτικής και ιστορικής ανυπαρξίας. Αυτά, τα περιβάλλοντα και ι σύμβουλοι –μυστικοί και δημόσιοι, είναι τους καθιστούν μια σειρά ή μια απλή παράγραφο στις σελίδες της ιστορίας των εθνών. Πόσο μάλλον στις αχανείς σελίδες της τρισένδοξης ιστορίας αιώνων της Ελλάδος. Πάντως μέχρι στιγμής στο άμεσο και στενό περιβάλλον του Αλέξη Τσίπρα δεν μπορεί κανείς να καταλογίσει τόσο βαριές ευθύνες. Για την μια ή κυρίως για κάθε αρνητική επίπτωση. Απειρία και άγνοια ναι όχι όμως αρνητικές προθέσεις.
Σίγουρα πάντως υπάρχει έδαφος για ποιοτική αναβάθμιση. Ίδωμεν. Η πορεία. Τα γεγονότα και οι εξελίξεις, που έρχονται ραγδαία, και στο εσωτερικό αλλά κυρίως περιμετρικά της χώρας, μένει να μας δείξουν τους πολιτικούς «καρπούς» και την «σπορά» αυτού του πρώτου ταξιδιού στις ΗΠΑ αν μετά την «κατάποση» η γεύση που θα (μας) αφήσουν ως χώρα θα είναι πικρή, εύγεστοι, ή απλά άγευστοι… Α.Σ.
Οι συναντήσεις και οι επαφές, όπως απεικονίζονται στο επίσημο πρόγραμμα, του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα στην Νέα Υόρκη
Μίλησε την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου στην σύνοδο κορυφής των ηγετών με θέμα «αναπτυξιακή ατζέντα για μετά το 2015» όπου έθεσε το θέμα του Ελληνικού χρέους.
Μίλησε επίσης ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ την Πέμπτη 1η Οκτωβρίου που αναφέρθηκε στις διεθνείς εξελίξεις με επίκεντρο στο προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα
Κάθισε στο επίσημο γεύμα του ΓΓ των ΗΕ στους Αρχηγούς Κρατών /Κυβερνήσεων
Βρέθηκε σε ολιγόλεπτο τετ α τετ ατύπως με τον Αμερικανό πρόεδρο BarackObamaστο καθιερωμένο δείπνο και την δεξίωση που παρατέθηκε προς τιμήν των ξένων ηγετών εκ μέρους των ΗΠΑ
Συμμετείχε σε ειδικό τραπέζι ενώπιον αμερικανών επιχειρηματιών και ισχυρών οικονομικών fundsπου οργάνωσε το Clinton Global Initiative, ενώ είχε και κατ ιδίαν συνάντηση με τον πρώην Πρόεδρο των ΗΠΑ, κ. Bill Clinton.
Συναντήθηκε επίσης :
-Με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν.
-Με τον αρχηγό του stateDepartment υπουργό εξ. Των ΗΠΑ κ. JohnJerry
-Με την Πρόεδρο Βραζιλίας DilmaRousseff
-Με τον Πρόεδρο Iσημερινού Rafael Correa
-Με τον Πρόεδρο της Κίνας Xi Jinping
-Με με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου
-Με τον πρόεδρο της Βενεζουέλας, Νικολάς Μαδούρο,
-Με τον πρόεδρο του Sinn Fein, Τζέρι ‘Ανταμς.
-Με τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκο Αναστασιάδη
-Με τον πρόεδρο της Αιγύπτου, Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι, αντιστοίχως
-Με εκπροσώπους και φορείς της ομογένειας
-Με επιχειρηματίες ΕλληνοΑμερικανούς
-Με εκπροσώπους της WallStreetJournalκαι των NewYorkTimes
Με τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Δημήτριο
Με τον δήμαρχο της Νέας Υόρκης κ. B. De Blasio,
Και αρκετές ακόμα εκτός επισήμου προγράμματος συναντήσεις με Αμερικανούς και ΕλληνοΑμερικανούς.
Οι διεθνείς επαφές και συναντήσεις της Ελλάδος υπό τον Υπουργό Εξ. Νίκο Κοντζιά
Ενδεικτικά, μεταξύ άλλων, ο Έλληνας Υπουργός των εξωτερικών κ. Νίκος Κοτζιάς είχε συναντήσεις με τους ομολόγους του των Η.Π.Α (μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα) , της Ρωσίας, της Κυπριακής Δημοκρατίας, της Τουρκίας, της Αιγύπτου, του Κοσόβου, του Λιβάνου, της Ιορδανίας, του Ιράκ, της Γεωργίας, του Αζερμπαϊτζάν, της Αργεντινής, της Αυστραλίας και της Νορβηγίας. Πραγματοποίησε συναντήσεις επίσης με τον Ειδικό Σύμβουλο του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών για το Κυπριακό, κ. Espen Barth Eide και με το Γενικό Γραμματέα του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας, κ. Iyad Ameen Madani.
Σε πολυμερές επίπεδο, ο κ. Κοτζιάς συμμετείχε σε συντονιστικές συναντήσεις των Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ, της Διαδικασίας Συνεργασίας των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας Ευξείνου Πόντου.
Περαιτέρω, ο κ. Κοτζιάς έλαβε επίσης μέρος
-στη Συνάντηση Παγκόσμιων Ηγετών για την Ισότητα των Φύλων,
-στην εκδήλωση για την Προστασία της Πολιτιστικής Κληρονομιάς από Τρομοκρατικές ομάδες,
-στη συνάντηση Υπουργικού Επιπέδου για την Κρίση στη Συρία,
-στην εκδήλωση Υψηλού Επιπέδου ενόψει της Παγκόσμιας Ανθρωπιστικής Συνόδου Κορυφής.
-στην Ανοικτή Συζήτηση Υπουργικού Επιπέδου του Συμβουλίου Ασφαλείας με θέμα «Maintenance of International Peace and Security: Settlement of Conflicts in the Middle East and North Africa and Countering the Terrorist threat in the Region» που διεξήχθη υπό την προεδρία του Υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας κ. Sergey Lavrov
-και στην εκδήλωση Υψηλού Επιπέδου με θέμα τις ειρηνευτικές επιχειρήσεις του ΟΑΣΕ, υπό την προεδρία του Υπουργού Εξωτερικών της Σερβίας κ. Ivica Dacic.
Στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης πραγματοποιήθηκε τριμερής υπουργική συνάντηση Ελλάδος, Κύπρου και Αιγύπτου, κατά την διάρκεια της οποίας εξετάστηκαν οι πρόσφατες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και οι τρόποι ενίσχυσης της τριμερούς συνεργασίας σε κάθε επίπεδο.
