Όλες οι κατηγορίες:

Φανή Πεταλίδου
Ιδρύτρια της Πρωινής
΄Έτος Ίδρυσης 1977
ΑρχικήΕλληνισμός ΔιασποράςΗν. ΠολιτείεςΗ Ελληνίδα που ξυπνάει τη Νέα Υόρκη για το προσφυγικό

Η Ελληνίδα που ξυπνάει τη Νέα Υόρκη για το προσφυγικό

- Advertisement -

<p>Η Γεωργία Λαλέ με το πορτοκαλί της σωσίβιο και φόντο τη Νέα Υόρκη. Οι φωτογραφίες είναι του Γιώργου Ξουραφά, ο οποίος συμμετέχει στο #OrangeVest.<br />  </p> Tις τελευταίες εβδομάδες οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης που περνούν από πολυσύχναστα σημεία της πόλης έρχονται αντιμέτωποι με ένα περίεργο θέαμα.

 

Συναντούν μια νέα κοπέλα, άλλοτε μόνη της κι άλλοτε συνοδευόμενη από άτομα διαφόρων εθνικοτήτων, να περπατά φορώντας ένα πορτοκαλί σωσίβιο. Η κοπέλα αυτή είναι η 26χρονη Ελληνίδα καλλιτέχνις Γεωργία Λαλέ, η οποία θέλησε με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο να ευαισθητοποιήσει την αμερικανική κοινή γνώμη για το προσφυγικό δράμα που εξελίσσεται, με μεγάλη ένταση τους τελευταίους μήνες, στην Ευρώπη και επικεντρώνεται στην πατρίδα της, την Ελλάδα.

- Advertisement -

Η Γεωργία ζει μόνιμα στη Νέα Υόρκη τον τελευταίο χρόνο, καθώς κάνει το μεταπτυχιακό της στο School of Visual Art με υποτροφία του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή. Παρακολουθώντας με έντονο ενδιαφέρον όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη και την Ελλάδα με τους Σύρους πρόσφυγες, ένιωσε την ανάγκη να συμβάλει, με τον δικό της τρόπο, στην αντιμετώπιση τoυ προσφυγικού.

«Ολα ξεκίνησαν το καλοκαίρι καθώς παρακολουθούσα τα αμερικάνικα δίκτυα ενημέρωσης να καλύπτουν τη σωρεία των προσφύγων στα ελληνικά νησιά. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Ημουν σοκαρισμένη από τις δύσκολες, απάνθρωπες συνθήκες κάτω από τις οποίες οι πρόσφυγες προσπαθούν να ξεφύγουν από τον πόλεμο και τον τρόμο και συγκινημένη από το θάρρος, την τόλμη και την αυτοθυσία των κατοίκων των νησιών που προσπαθούσαν να βοηθήσουν και να σώσουν τις ζωές τόσων ανθρώπων. Ενιωσα ντροπή που, λόγω της απόστασης και των ακαδημαϊκών μου υποχρεώσεων, δεν μπορούσα να έρθω στην Ελλάδα και να προσφέρω κι εγώ σε αυτό το δύσκολο έργο των συμπατριωτών μου», εξομολογείται η ίδια στο «Εθνος της Κυριακής». Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα της δράσης με τον χαρακτηριστικό τίτλο #OrangeVest, δηλαδή Πορτοκαλί σωσίβιο.

Στην αρχή η Γεωργία Λαλέ ξεκίνησε την υλοποίηση της εικαστικής-κοινωνικής αυτής παρέμβασης μόνη, ενώ στη συνέχεια προστέθηκαν και άλλοι άνθρωποι, πολλών διαφορετικών εθνικοτήτων οι οποίοι τη συνοδεύουν στις διαδρομές της. «Ξεκίνησα την #OrangeVest δράση ως μονάδα, φορώντας μαύρα ρούχα στη μνήμη των ανθρώπων και των παιδιών που έχασαν και συνεχίζουν να χάνουν τις ζωές τους στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο. Πάνω από τα μαύρα ρούχα φορούσα ένα πορτοκαλί σωσίβιο το οποίο αποτελεί το κατεξοχήν αντικείμενο που χαρακτηρίζει αυτό το προσφυγικό κύμα και που για μένα συμβολίζει την ελπίδα για επιβίωση και την ευκαιρία στη ζωή. Ετσι περπάτησα στο Μητροπολιτικό Μουσείο διασχίζοντας την απόσταση από την πτέρυγα με τη Συριακή Τέχνη σε αυτήν με την Ελληνική Τέχνη. Και αργότερα στην Times Square, μια πλατεία όπου επικρατεί η επιθυμία για κατανάλωση, οι διαφημίσεις και οι ψεύτικοι σούπερ ήρωες που δεν μπορούν πια να σώσουν τον κόσμο. Σε αυτούς τους χώρους ήθελα να φέρω τη σκληρή πραγματικότητα που λαμβάνει μέρος στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού», εξηγεί η καλλιτέχνις.

Απήχηση

«Μετά από τις δύο αυτές δράσεις, περισσότεροι άνθρωποι εξέφρασαν την επιθυμία τους να περπατήσουν μαζί μου και να υποστηρίξουν με τη συμμετοχή τους την άποψη ότι το προσφυγικό είναι ένα θέμα που αφορά τον καθέναν μας. Ετσι, στην #OrangeVest στο High Line, μια πλατεία φτιαγμένη γύρω από παλιές ράγες τρένου, συμμετείχαν πέντε άτομα, ενώ στην πιο πρόσφατη δράση, όπου διασχίσαμε τη γέφυρα του Μπρούκλιν, η οποία ένωσε το 1883 τις φτωχές προσφυγικές και μεταναστευτικές γειτονιές του Μπρούκλιν με το πλούσιο Μανχάταν, συμμετείχαν 16 άτομα απ’ όλο τον κόσμο: Ελλάδα, Αμερική, Αραβία, Κίνα, Κορέα, Κένυα, Μεξικό και Ταϊλάνδη», συμπληρώνει.

 

- Advertisement -

Οσο για το ποιες είναι οι αντιδράσεις του κόσμου όταν τους συναντούν; «Η #OrangeVest δράση δεν έχει τη φύση μιας πορείας διαμαρτυρίας, δεν κρατάμε πανό ούτε μοιράζουμε φυλλάδια. Είναι μια καλλιτεχνική δράση. Ο κόσμος δεν είναι εξοικειωμένος με την ιδέα ενός εικαστικού έργου που περιφέρεται και διαταράσσει την καθημερινή του ρουτίνα. Αυτό είναι και ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά του έργου, επειδή είναι κάτι που το κοινό δεν περιμένει να δει, ξαφνιάζεται και δίνει μεγαλύτερη προσοχή. Συχνά ο κόσμος μάς ρωτά με τι έχει να κάνει η δράση, γιατί φοράμε τα σωσίβια και κάπως έτσι αρχίζει η συζήτηση πάνω στην προσφυγική κρίση».

Η Γεωργία Λαλέ νιώθει υπερήφανη που οι συμπατριώτες της, οι Ελληνες, παρά τα πολλά δικά τους προβλήματα, παλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις για να σώσουν όσο το δυνατόν περισσότερες ανθρώπινες ζωές.

«Δεν νιώθω άπλα υπερήφανη, τους ζηλεύω. Θα ήθελα να μπορούσα να ήμουν κι εγώ εκεί. Οταν βλέπω τους συμπατριώτες μου να βουτούν στη θάλασσα για να σώσουν παιδιά και μανάδες, ναι, νιώθω περήφανη που είμαι Ελληνίδα. Νιώθω περήφανη που γεννήθηκα και μεγάλωσα σε αυτό τον τόπο. Αυτοί οι ανθρώποι μου δίνουν ελπίδα για το μέλλον του ανθρώπινου γένους».

Η απίστευτη οικογενειακή ιστορία
«Η γιαγιά μου έζησε τον ξεριζωμό, ταξίδεψε με τα οκτώ παιδιά της»

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Γεωργία Λαλέ καταπιάνεται με ένα θέμα ελληνικού ενδιαφέροντος. Η προηγούμενη δουλειά της διαπραγματευόταν, με ιδιαίτερα δηκτικό τρόπο, την ελληνική οικονομική κρίση και την καταπίεση του ανθρώπινου σώματος και των επιθυμιών του από την κοινωνία.

Οπως υπογραμμίζει η ίδια, «η ιστορία της Τέχνης έχει αποδείξει ότι το καλλιτεχνικό έργο μπορεί να περάσει μηνύματα στον κόσμο. Η τέχνη παράγει πολιτισμό και ο πολιτισμός παιδεία και η παιδεία μορφώνει τον άνθρωπο, τον ευαισθητοποιεί, τον ενεργοποιεί, τον κάνει να γελάσει, να κλάψει, να χαρεί, να ερωτευτεί. Η τέχνη μάς κάνει Ανθρώπους».

Τα τραύματα
Η ευαισθητοποίηση της Γεωργίας Λαλέ στο θέμα των προσφύγων έχει σχέση με την ιστορία της οικογένειάς της.

«Κατάγομαι από μια προσφυγική οικογένεια. Ο παππούς μου, Κωνσταντίας Λαλές, ήρθε σαν πρόσφυγας στην Ελλάδα, το 1922, σε ηλικία 5 χρονών. Ηταν από τη Μαγνησία της Μικράς Ασίας και η οικογένειά του ταξίδεψε κάτω από παρόμοιες συνθήκες με αυτές που οι πρόσφυγες διασχίζουν σήμερα το Αιγαίο. Η προγιαγιά μου, της οποίας και πήρα το όνομα, ταξίδεψε μόνη της μαζί με τα οχτώ παιδιά της ενώ γέννησε το ένα από αυτά πάνω στην προκυμαία, καθώς περίμεναν την επιβίβαση στις βάρκες.

Ο προπάππους μου χρειάστηκε να μεταμφιεστεί σε γυναίκα για να μπορέσει να επιβιβαστεί σε μία από τις βάρκες. Στην Ελλάδα τούς πήρε δύο χρόνια για να βρούνε ο ένας τον άλλο ενώ έπρεπε, ταυτοχρόνως, να αντιμετωπίσουν τη φτώχεια και την καχυποψία-ξενοφοβία.

Δεν έχω ζήσει την προσφυγιά αλλά είναι μέσα στην οικογένειά μου, μέσα στο αίμα μου».

Πηγή: Το Έθνος της Κυριακή – ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΥΚΑ

- Advertisement -

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιό σας!
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ