Γρἀφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Τέσσερις φορές περισσότεροι μετανάστες εισήλθαν στην Ευρώπη το 2015 σε σχέση με πέρυσι. Αυτό ανακοίνωσε στις 22 Δεκεμβρίου η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. Συγκεκριμένα, η ετήσια ροή αυξήθηκε από 250 χιλιάδες το 2014, εκ των οποίων οι 75 χιλιάδες (30%) μέσω Ελλάδος, στις 990 χιλιάδες το 2015, εκ των οποίων οι 836 χιλιάδες (84%) μέσω Ελλάδος.
Αν ο τετραπλασιασμός της ροής δεν μπορεί να αποδοθεί εξ ολοκοκλήρου στη χώρα μας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντικρούσει κανείς ότι η αλλαγή κυβερνητικής πολιτικής σχετίζεται άμεσα με την αύξηση από 30% στο 84% στο ποσοστό των ανθρώπων που προτιμούν να διασχίσουν ελληνικό έδαφος.
Η νέα πολιτική εγκαινιάστηκε στις αρχές Φεβρουαρίου και άπτεται δύο αξόνων: το κλείσιμο των κέντρων υποδοχής και την εξαγγελία εξάμηνης άδειας παραμονής σε όλους. Ο συνδυασμός των δύο αυτών μέτρων φάνταζε ως δέλεαρ για τη διέλευση επίδοξων μεταναστών, όπως για παράδειγμα του άμοιρου Μαροκινού, ο οποίος έπαθε ηλεκτροπληξία στην Ειδομένη. Επέλεξε να διασχίσει όλη τη Βόρεια Αφρική, τη μισή Μέση Ανατολή και όλη την Τουρκία, από το να βρεθεί ακριβώς απέναντι στην Ισπανία.
Όπως ολόκληρη η Ευκλίδεια Γεωμετρία ξετυλίγεται από ένα μόνο αναπόδεικτο αξίωμα (το ότι από ένα δεδομένο σημείο περνάει μία μόνο ευθεία, παράλληλη σε μία δεδομένη ευθεία), έτσι και στην πολιτική αξίζει να ανιχνεύονται οι θεμελιώδεις άξονες προσέγγισης ενός προβλήματος από τους οποίους προκύπτουν οι επιμέρους θέσεις. Η άποψή μου είναι η εξής:
- η δεξιά καταφάσκει το εθνικό κράτος και τα συμφέροντά του και αναζητά τις ειδικές συνθήκες που τα προασπίζουν, ώστε να διαμορφώσει τη σχετική πολιτική. Στο τέλος, απαντά στο ερώτημα «πόσους χρειαζόμαστε;».
- Η αριστερά ιεραρχεί την ιδεολογία ψηλότερα και θεωρεί τον κατατρεγμένο μετανάστη ως εν δυνάμει ιδεολογικό σύμμαχο, άρα υϊοθετεί μία πολύ χαλαρότερη στάση. Στο τέλος απαντά στο ερώτημα «πόσους αντέχουμε;».
Οι ειδικές συνθήκες που λαμβάνονται υπόψιν είναι η κατάσταση της οικονομίας, η γεωγραφική θέση, η κοινωνική, οικονομική και εθνική σύνθεση των πολιτών της, η ιστορία της χώρας, οι δεσμοί με άλλες χώρες, η μακροπρόθεσμη στρατηγική και οι συμμαχίες που θέλει να ενδυναμώσει, η εξισορρόπηση πιέσεων που δέχεται από τρίτους παράγοντες, και το τρέχον πολιτικό περιβάλλον. Όλα αυτά, και περισσότερα ακόμη, συνυπολογίζονται για τη διαμόρφωση μίας πολιτικής.
Οι εσωτερικές διακυμάνσεις στις δύο βασικές προσεγγίσεις είναι μεγάλες. Η πλεονασματική οικονομία της βιομηχανοποιημένης Γερμανίας, με την χαμηλή ανεργία, το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα και το αυστηρότερο πλαίσιο απόδοσης υπηκοότητας στην Ευρώπη, επιτρέπει στην δεξιά Μέρκελ να ανακοινώνει ότι δύναται να υποδεχτεί έως και 1 εκατομμύριο μετανάστες. Ταυτόχρονα, το χτυπημένο από την οικονομική κρίση Ηνωμένο Βασίλειο, με ήδη τεράστιο αριθμό μεταναστών πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς από όλα τα μέρη του κόσμου, με την αυξημένη ανεργία ειδικά στον βορρά, και τις εξαιρετικά αντίξοες πολιτικές συνθήκες ασφυκτικής πίεσης από τους ευρωσκεπτικιστές όλων των αποχρώσεων, δεν επιτρέπει στον επίσης δεξιό Κάμερον, παρά να δηλώσει ότι αποδέχεται μόνο 20 χιλιάδες μετανάστες τα επόμενα πέντε χρόνια! Τα δύο αυτά φαινομενικά ακραία παραδείγματα είναι διακυμάνσεις του ίδιου άξονα: της προάσπισης των εθνικών συμφερόντων, τα οποία προηγούνται της ιδεολογίας.
Μεταναστευτική ροή ανά μήνα. http://data.unhcr.org/mediterranean/country.php?id=83
Στην Ελλάδα η αριστερή κυβερνητική στροφή του Ιανουαρίου 2015 έφερε στο προσκήνιο την αντίθετη προσέγγιση, συνοδευόμενη μάλιστα από απειρία εξουσίας, ελλιπή αντίληψη της πολυπλοκότητας του ζητήματος και των επιδράσεων που θα έχει στον γύρω κόσμο η εφαρμοζόμενη πολιτική, και -με συνέπεια ως προς τις ιδεολογικές της αναφορές- η αδιαφορία για τις επιπτώσεις της πολιτικής στη συνοχή του εθνικού κράτους (διότι η ιδεολογία ιεραρχείται ψηλότερα), έφερε τα αποτελέσματα που είδαμε.
(220) αναγνώσεις
