Πλησιάζει η ώρα που θα τραβηχτεί ο “φερετζές”
Γράφει ο Γιώργος Κ. Στράτος
Η αίσθηση είναι διάχυτη παντού. Η χώρα περπατάει πάνω σε διάφορα ναρκοπέδια. Για την ακρίβεια, παραπατάει. Το ζητούμενο δεν είναι πλέον το αν θα βγει ζωντανή και αρτιμελής από αυτήν τη διέλευση μελλοθανάτου, αλλά ποια νάρκη θα πατήσει και ποιο κομμάτι της θα κοπεί. Οσο μακάβρια και αν σας φαίνεται η περιγραφή, είμαι βέβαιος ότι δεν θα διαφωνήσετε.
Τι να πιάσεις και τι να αφήσεις; Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Ενας ατέλειωτος αχταρμάς. Τεράστια ζητήματα, υψίστης σημασίας και κρισιμότητας για την πορεία της πατρίδας, της δημοκρατίας και των πολιτών της, δείχνουν εγκαταλελειμμένα.
Μοιάζουν χαμένα μεταξύ άγνοιας και ανεπάρκειας, ιδεοληψίας και ιδιοτέλειας, σε χέρια κυβερνητών ανεπίδεκτων μαθήσεως, όσες επαναλήψεις και αν κάνουν. Τίποτε δεν προχωράει, πουθενά. Κανένα σχέδιο δεν υπάρχει ούτε για τα τρέχοντα, πόσο μάλλον για τα μελλούμενα. Αντιθέτως, μέρα με τη μέρα δυναμώνει σε όλους η πεποίθηση ότι πλησιάζει το μοιραίο.
Η ένοχη σιωπή και η νευρική ταραχή όλων των ελίτ της χώρας το προαναγγέλλουν. Βουβές, στέκουν σαστισμένες μπροστά σε αυτό που βλέπουν να έρχεται. Θυμίζουν προφητείες της Κασσάνδρας. Το μόνο που ελπίζουν είναι να διασωθούν μέσα στον σωρό των ερειπίων που συσσωρεύονται συνεχώς πάνω μας, πρωτίστως με δική τους ευθύνη.
Πότε και πού ανέλαβαν τον ηγετικό ρόλο τους; Στην πολιτική, στην οικονομία, στην κοινωνία, στην τέχνη, στην εκπαίδευση, την ενημέρωση. Πότε υπερέβησαν τα όρια του πολυτελούς μικρόκοσμού τους για το κοινό συμφέρον; Πότε τόλμησαν να διακινδυνεύσουν κάτι από τα κεκτημένα τους στον βωμό της ευθύνης; Πότε διανοήθηκαν να στερηθούν κάποιο από τα προσδοκώμενα οφέλη τους στο όνομα μιας αλήθειας που έπρεπε να πουν και να υποστηρίξουν;
Στις 3 Φεβρουαρίου ο Martin Wolf, βασικός σχολιαστής των «Financial Times», δημοσίευσε ένα συγκλονιστικό άρθρο με τίτλο: «Βάλτε τέλος στην ασυδοσία των ελίτ της Δύσης». Εξηγεί εκπληκτικά πώς οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις, το Προσφυγικό, η ανισότητα και ο χρηματιστηριακός πλούτος οδηγούν τις κοινωνίες στα όριά τους και τους πολίτες στον λαϊκισμό και γιατί αυτά απειλούν τη δημοκρατία. Τελειώνει έτσι: «Οι δυτικές κοινωνίες αντιμετωπίζουν αυξανόμενες πιέσεις. Μεγάλη μερίδα των πολιτών αισθάνεται περιφρονημένη και στερημένη. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να συνεχίσει να παραβλέπεται».
Αν αυτά αφορούν την ανάλυση της μεγάλης εικόνας, φανταστείτε τι περιμένει τη θλιβερή μας πραγματικότητα. Οταν τη συνθέτουν μάλιστα ανθρωποειδείς συμπεριφορές που είτε σατιρίζουν την αναπηρία είτε ολοφύρονται υποκριτικά για τον χαμό ενός νέου ανθρώπου που τον έκραζαν ανελέητα μόλις την προηγουμένη του θανάτου του!
Ισως δυστυχώς μόνο μία τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να μας αφυπνίσει και να μας κινητοποιήσει. Συμβαίνει πάντα έπειτα από μεγάλες καταστροφές σε όλη την Ιστορία. Αφού για την ώρα αποδεικνυόμαστε ανίκανοι να την αποτρέψουμε, τουλάχιστον ας ελπίσουμε, έστω και κατά σχήμα τραγικά οξύμωρο, ότι θα επωφεληθούμε.
Οποιος και ό,τι τραβήξει τον «φερετζέ» που σκεπάζει μέχρι σκασμού τις ζωές μας μέσα στην τελματώδη ακινησία που μας έχει επιβληθεί πανταχόθεν και παντοιοτρόπως, μόνον καλό θα μας κάνει. Θα φανεί επιτέλους ξανά το πραγματικό μας πρόσωπο! Μόνο με αυτό… σωσίβιο (!) θα έχουμε ελπίδες να μη φορέσουμε, ποτέ πια, τους πραγματικούς… φερετζέδες που εξυφαίνονται αυτήν τη στιγμή για μας από εχθρούς και «φίλους»!
Πηγή “Δημοκρατία”
