Η Γαλλία απέναντι στον Ολάντ
του Άκη Κοσώνα *
Κάποτε η Γαλλία ήταν πρωτοπορία. Σε πολλά. Από την παιδεία και τα ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι την ανάπτυξη ιδεών και τα αθέατα όρια της τέχνης. Τώρα, στην πολιτική τουλάχιστον, είναι ουραγός και κομμάτι της γερμανικής νεοφιλελεύθερης συντήρησης που μαστίζει την Ευρώπη. Δεν έκανε καν στροφή στον κανονικό καπιταλισμό, ώστε να πεις εντάξει, είναι μια καθαρή επιλογή με την οποία μπορεί να διαφωνεί κανείς αλλά είναι υπαρκτή και δοκιμασμένη.
Την ώρα μάλιστα που η γερμανική συνταγή αμφισβητείται εν μέρει και στην ίδια τη Γερμανία και σίγουρα σε σειρά άλλων ευρωπαϊκών χωρών, η μεγάλη Γαλλία, «ατμομηχανή της Ευρώπης», σέρνεται πίσω από τις νεοφιλελεύθερες επιταγές ως θλιβερό παρακολούθημα του προτεσταντικού διευθυντήριου που δυναστεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Την οδηγεί μαθηματικά στη μιζέρια και την αποδιάρθρωση, υπηρετώντας με συνέπεια τον στόχο για Ευρώπη δύο ταχυτήτων (τριών, στην ουσία), κάτι το οποίο κατήγγειλαν ακόμα και ως σύνθημα και σίγουρα ως προοπτική όλα ή τα περισσότερα μέλη της τότε ΕΟΚ από τις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Και τότε ο γερμανικός στόχος ήταν να ξεχωρίσουν τα πρόβατα από τα ερίφια, αυτοί που παράγουν από τους «τεμπέληδες», οι χώρες που δουλεύουν από τις χώρες που είναι για διακοπές. Η αντίληψη αυτή αναδείχθηκε σε κυρίαρχη με την επικράτηση του γερμανικού νεοφιλελευθερισμού, την τελευταία δεκαετία. Στη Γαλλία, ως βασικό της θύμα είχε τον καλό σύμμαχο της καγκελαρίου Μέρκελ, Νικολά Σαρκοζί, που έχασε άνετα από τον σοσιαλιστή υποψήφιο Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος εξελέγη για να εφαρμόσει μία άλλη κοινωνική, οικονομική και εθνική (σε ό,τι έχει να κάνει με την εικόνα της χώρας) πολιτική.
Όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά η νομοθεσία, τα μέτρα και οι αποφάσεις για αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, των αμοιβών και των ωρών εργασίας κινούνται σαφώς δεξιότερα από εκείνες του κανονικού δεξιού Σαρκοζί. Οι υπό ψήφιση νόμοι, μάλιστα, για τα εργασιακά προσδιορίζονται από βαθύ νεοφιλελεύθερο πνεύμα, στοιχείο πολύ πιο επικίνδυνο από έναν «απλό» αντεργατικό νόμο που συμπλέει «με τα αφεντικά» και όχι με τους εργαζόμενους.
Για κάποιο λόγο, ο Πρόεδρος Ολάντ ακολουθεί τις επιλογές του φιλελεύθερου δίδυμου που έχει επιλέξει για την ηγεσία της κυβέρνησης (Μανουέλ Βαλς, πρωθυπουργός, Εμανουέλ Μακρόν, υπουργός Οικονομικών) έτσι ώστε εύλογα να συμπεραίνει κανείς ότι συμφωνεί. ΄Η, ακόμα χειρότερα, (αλλά είναι και το πιθανότερο μια και στις προεδρικές δημοκρατίες ο Πρόεδρος είναι σχεδόν απόλυτος άρχων) ότι καθοδηγεί την κυβέρνησή του σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση επειδή πιστεύει ότι αυτό είναι το σωστό για τη χώρα.
Η Γαλλία είναι πια στις ειδήσεις για τις ταραχές, τις διαδηλώσεις, τις συγκρούσεις με την αστυνομία, με τόση μάλιστα ένταση ώστε το συνδικάτο των αστυνομικών να κάνει πορεία διαμαρτυρίας «για το μίσος» που νιώθει ότι εκπέμπεται εναντίον των σωμάτων ασφαλείας ενώ αυτά κάνουν απλώς ότι τους διατάσσει η κυβέρνηση. Η εικόνα της Γαλλίας είναι αυτή μιας χώρας που υποφέρει από τα νεοφιλελεύθερα μέτρα μιας σκληρής δεξιάς κυβέρνησης. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν είναι, τυπικά, δεξιά, έχει ελάχιστη σημασία. Κι αυτό θα φανεί (ίσως και με δραματικό τρόπο) στις προεδρικές εκλογές του χρόνου τον Απρίλιο.
* Ο Άκης Κοσώνας είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα και το Παρίσι. Εργάστηκε ως πολιτικός συντάκτης στο περιοδικό «Αντί» (1983-1987) και στις εφημερίδες Μεσημβρινή, Απογευματινή, Έθνος, Βήμα, Καθημερινή. Έκανε για πολλά χρόνια ραδιόφωνο στον Αθήνα 9.84, του οποίου ήταν ιδρυτικό στέλεχος. Διετέλεσε γενικός διευθυντής της ΕΡΤ και Γ.Γ. του ΕΟΤ. Εργάστηκε στο ΑΠΕ (1996-2015), έχοντας την ευθύνη των εκδόσεων του πρακτορείου. Αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Αγορά».
