Ο ξένος τύπος γράφει… Από τις ΗΠΑ στη Γαλλία και από εκεί στην Άπω Ανατολή
-
Pj Media
Βρέθηκε η γυναίκα που υπερασπίζεται τον Τραμπ
- Advertisement -
Το να «ψαρέψεις» ένα άρθρο στον αμερικανικό Τύπο (δεν το συζητάμε για τον παγκόσμιο) που να υπερασπίζεται τον Ντόναλντ Τραμπ, δεν είναι και το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Το Pj Media είναι ένα ηλεκτρονικό περιοδικό συντηρητικής κατεύθυνσης και αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα. Γιατί εκεί η Ντι Σι ΜακΑλιστερ, σχολιάστρια του Federalist και επιτομή της δεξιάς γυναίκας, που θα ψήφιζε οποιονδήποτε απέναντι στη Χίλαρι Κλίντον, ανέλαβε να υπερασπιστεί τον Ντόναλντ Τραμπ στην πιο δύσκολη στιγμή της προεκλογικής του εκστρατείας.
Με τι επιχειρήματα; Προσέξτε: Η ΜακΑλιστερ επιτίθεται σε αυτούς που η ίδια ορίζει ως «πουριτανούς λύκους της Αριστεράς»: «Μοιάζει ειρωνικό μια τέτοια αντίδραση να προέρχεται από μια κοσμική κουλτούρα που έχει κηρύξει τον θάνατο της αντικειμενικής ηθικής εδώ και πολύ καιρό» γράφει. «Και είναι ειρωνικό να προέρχεται από ένα πολιτικο-μιντιακό κύκλωμα, που άλλοτε είχε υπερασπιστεί την αηδιαστική συμπεριφορά του Μπιλ Κλίντον – κι όχι όταν ήταν ένας απλός πολίτης αλλά ένας εν ενεργεία πρόεδρος».
Η αμερικανίδα αρθρογράφος επιτίθεται και στις ελίτ του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος για τη στάση τους απέναντι στον Τραμπ – «αυτές τις ελίτ που επαναλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία στη θρησκευόμενη εκλογική τους βάση ότι η ηθική δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική: “Είναι η οικονομία, ηλίθιε, την ηθική αφήστε την στην εκκλησία”». Με άλλα λόγια, η ΜακΑλιστερ κατηγορεί τις ελίτ της Δεξιάς και της Αριστεράς ότι επέβαλαν τον ηθικό σχετικισμό αποδομώντας την πεποίθηση ότι υπάρχουν η αντικειμενική αλήθεια και η απόλυτη ηθική.
«Είναι ανεκτικοί στα πάντα εκτός από το σωστό και το λάθος στα ζητήματα ηθικής και ειδικά στο σεξ. Οι χριστιανοί υποχρεώθηκαν στη σιωπή: δεν τολμούσαν να πουν το παραμικρό για τη σεξουαλική ανηθικότητα και αμέσως γίνονταν στόχος των εραστών της ελευθεριότητας». Αρα, λέει η ΜακΑλιστερ, εάν η ηθική είναι κάτι σχετικό, μια εμπειρία καθαρά υποκειμενική, με βάση ποιο πράγμα κρίνεται ο Ντόναλντ Τραμπ;
Το συμπέρασμα της ΜακΑλιστερ είναι ότι όποιος έχει υπερασπιστεί τον Μπιλ Κλίντον, ο οποίος είχε εκμεταλλευτεί μια κοπέλα που μόλις είχε ενηλικιωθεί, δεν μπορεί να επιτίθεται στον Τραμπ. Μα, πραγματικά, μπορεί να πείσει αυτό το επιχείρημα;
-
BBC
- Advertisement -
Εξι χρόνια φυλακή για ένα βιβλίο που δεν εκδόθηκε ποτέ
Το βιβλίο της δεν πρόλαβε να εμφανιστεί στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Αλλά αυτό είχε ελάχιστη σημασία για τις αρχές του Ιράν: η συγγραφέας Γκολρόκ Εμπραχιμί Ιραέ καταδικάστηκε σε έξι χρόνια κάθειρξη για «προσβολή της ιερότητας του Ισλάμ και προπαγάνδα εναντίον του συστήματος». Μα τι θέμα είχε αυτό το ιερόσυλο βιβλίο; Τον λιθοβολισμό, μας πληροφορεί το BBC. Αυτή τη βάναυση τιμωρία που προβλέπεται από τη Σαρία και εφαρμοζόταν στο όνομα της ηθικής κυρίως σε γυναίκες που είχαν κατηγορηθεί για μοιχεία και η οποία καταργήθηκε μόλις το 2012. Η μοιχεία, ωστόσο, εξακολουθεί να τιμωρείται με μαστίγωση.
Κεντρική ηρωίδα του βιβλίου είναι μια νέα γυναίκα που παρακολουθεί τον «Λιθοβολισμό της Σοράγια Μ», ταινία που έχει βασιστεί στο βιβλίο του γαλλοϊρανού δημοσιογράφου Σαμπχεζάμ Φρεϊντούν (στα ελληνικά είχε εκδοθεί το 1992 από την «Εστία»). Η Σοράγια Μανουτσεχρί ήταν υπαρκτό πρόσωπο, όχι όμως και η ηρωίδα του μυθιστορήματος της Ιραέ, που όταν βλέπει την ταινία οργίζεται τόσο πολύ ώστε αρπάζει ένα αντίγραφο του Κορανίου και το καίει. Επιστροφή στην πραγματική ζωή: το ανέκδοτο βιβλίο της Ιραέ πέφτει στα χέρια των Φρουρών της Επανάστασης και η συγγραφέας συλλαμβάνεται. Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, κρατήθηκε επί είκοσι ημέρες στις φυλακές Εβίν της Τεχεράνης χωρίς να της επιτραπεί να μιλήσει ούτε με έναν δικηγόρο, ενώ ανακρίθηκε με δεμένα τα μάτια και το πρόσωπο στραμμένο προς τον τοίχο.
Πόσες ακόμη τέτοιες αληθινές ιστορίες θα γίνουν βιβλία και ταινίες;
*Σκηνή από την ταινία «Ο λιθοβολισμός της Σοράγια Μ» (youtube.com)
-
The Atlantic
Γιατί τα γιαπωνεζάκια παίρνουν μόνα τους το μετρό
Οι γονείς τους δεν είναι ούτε τρελοί ούτε ανεύθυνοι. Γιατί μπορεί τα παιδιά στην Ιαπωνία πηγαίνουν στο σχολείο μόνα τους από την ηλικία των έξι χρόνων, αλλά είναι ασφαλή και προστατευμένα. Πώς; Τον τρόπο αναλύει το Atlantic περιγράφοντας το «ασυνήθιστο επίπεδο ανεξαρτησίας» στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Μάλλον δεν πρόκειται ακριβώς για ανεξαρτησία αλλά για «εξάρτηση από την κοινότητα»: τα μικρά παιδιά κυκλοφορούν μόνα τους γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι μόνα τους – υπάρχει πάντα η κοινότητα που τα προστατεύει.
Μια κοινότητα η οποία τους έχει μάθει από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους να συμπεριφέρονται υπεύθυνα και με ένα ομαδικό πνεύμα, που περιλαμβάνει ακόμη και την καθαριότητα του σχολείου τους. Να γιατί η εμπιστοσύνη των γονιών στην Ιαπωνία ισχύει μόνο στην Ιαπωνία. Οπως εξήγησε στο αμερικανικό περιοδικό μια γιαπωνέζα μαμά, αφήνει το 9χρονο παιδί της να χρησιμοποιήσει το μετρό στο Τόκιο αλλά δεν θα το άφηνε ποτέ να κάνει το ίδιο στη Νέα Υόρκη – ή στην Αθήνα.
Ισχύει βέβαια και το αντίστροφο: ποιος έλληνας γονιός θα άφηνε τον μικρό Γιαννάκη μόνο του στο Τόκιο;
*Μια καθημερινή εικόνα στο Τόκιο (hakkanotogame.wordpress.com)
-
Rue 89
Απόλυτη ελευθερία σε μισό τετραγωνικό
Λιγότερο από ένα λεπτό την ημέρα: αυτός είναι κατά μέσο όρο ο ημερήσιος χρόνος που χρησιμοποιούνται οι τηλεφωνικοί θάλαμοι στο Παρίσι. Πρόκειται για μια τόσο μικρή χρήση, ώστε ο δήμος σκέπτεται να αφήσει το πολύ δυο θαλάμους σε κάθε διαμέρισμα – σύνολο 40 σε όλη την πόλη. Με αφορμή αυτήν την πρόθεση των αρχών της Πόλης του Φωτός, το Nouvel Obs αποφάσισε να αναδημοσιεύσει ένα πολύ ιδιαίτερο ρεπορτάζ του ηλεκτρονικού περιοδικού Rue 89. Οπου η δημοσιογράφος Εμιλί Μπρουζ είχε στηθεί επί μια ολόκληρη μέρα έξω από τον τηλεφωνικό θάλαμο που, σύμφωνα με τα στοιχεία των γαλλικών τηλεπικοινωνιών, ήταν ο πιο πολυσύχναστος του Παρισιού.
Κάπως παραδόξως, αυτός βρισκόταν στην κομψή Αριστερή Οχθη της πόλης και όχι σε κάποια λαϊκή συνοικία. Για τους γαλλλοτραφείς, είναι ο θάλαμος που βρίσκεται στη διασταύρωση των βουλεβάρτων Σαν Ζερμέν και Ρασπάιγ. Η δημοσιογράφος ανακάλυψε ότι υπεύθυνη γι’ αυτό το ρεκόρ ήταν η Αϊσά, μια 54χρονη γυναίκα από το Μαρόκο που κατοικούσε στη γειτονική Ρι ντε Σολφερινό. Η Αϊσά πήγαινε κάθε δυο τρεις ημέρες στον θάλαμο και δεν έβγαινε αν δεν είχε περάσει τουλάχιστον μισή ώρα. Πού τηλεφωνούσε; Σε φίλους και συγγενείς στην πατρίδα της. Και γιατί από εκεί; Οχι ότι δεν είχε σταθερό τηλέφωνο στο σπίτι, αλλά να, καμιά φορά υπάρχουν μικρά μυστικά που θέλεις να πεις στην ξαδέλφη σου και δεν θέλεις να τα ακούσει ο άνδρας σου.
Ούτε μισό τετραγωνικό χώρος. Αλλά απέραντη ελευθερία και ιδιωτικότητα.
*Οι τηλεφωνικοί θάλαμοι στο Παρίσι έχουν κι άλλες χρήσεις. Ας πούμε, ως καμβάδες ζωγραφικής (rue89.nouvelobs.com)
