Μια μεγάλη προσωπικότητα που αφήνει ανεκπλήρωτο κενό
Αχ ρε Μαρία… Πόσο θα μας λείψει εκείνο το χαμόγελό σου; Ένας από καρδιάς αποχαιρετισμός…
Του Μιχάλη Ιγνατίου
Μερικοί άνθρωποι σημαδεύουν τις ζωές μας με την αξιοπρέπεια τους, την καθαρότητα του χαρακτήρα τους, την αγάπη τους για τον συνάνθρωπο, την εντιμότητά τους. Αυτά ήταν τα χαρακτηριστικά της Μαρίας Ζουπανιώτη. Για όσους δεν είχατε την τύχη να την γνωρίσετε αυτή ήταν η Μαρία μας… Ένας γνήσιος και αγνός Άνθρωπος, μία πολύ μεγάλη προσωπικότητα.
Βάδισε σε όλη της τη ζωή με αυτές τις αρχές. Αποτελούσε παράδειγμα Μητέρας και συζύγου, και είχε μία πολύ άδολη και πολύ έντονη αγάπη για την Κύπρο. Έδωσε μάχες η Μαρία για το νησί μας στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Και ήταν πάντα πειστική στα επιχειρήματα της προς τους ξένους συναδέλφους, γι’ αυτό ήταν και τόσο αγαπητή. Ήδη η απώλειά της για την Κύπρο είναι μεγάλη.
Αυτό που θα τονίσω ξανά ήταν αυτή η αξιοπρέπειά της. Για μένα τούτη η λέξη είναι μαγική. Διότι την ίδια στιγμή ο αξιοπρεπής είναι και έντιμος, και καλός Άνθρωπος.
Από τα πρώτα πολύ πέτρινα χρόνια στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, η Μαρία έδειξε τη λάμψη της και τις ικανότητές της. Σε ένα σκληρό περιβάλλον, όπως είναι ο δημοσιογραφικός κόσμος και χώρος, έκανε ταχύτατα φίλους, τους οποίους έπεισε για το Δίκαιο της Κύπρου. Δεν σήκωνε κουβέντα. Ακόμα και οι Τούρκοι δημοσιογράφοι την σέβονταν. Πρωτόγνωρα πράγματα. Όλοι την ήξεραν με το μικρό της όνομα. Έλεγες “Μαρία” και όλοι γνώριζαν πως μιλούσες για την διευθύντρια του Γραφείου Τύπου της Μόνιμης Αντιπροσωπείας της Κύπρου στον ΟΗΕ.
Θυμάμαι, όταν ήμουν μέλος του διοικητικού συμβουλίου της UNCA (United Nations Correspondents Association), που μου έλεγε “πρέπει να τους φέρεις όλους (τους ξένους δημοσιογράφους) στη συνέντευξη Τύπου του Προέδρου”. Και γελούσα διότι ήξερα ότι όλοι θα ήταν εκεί. Για τη Μαρία. Και έμπαινα στην αίθουσα της ενημέρωσης και ήταν φυσικά γεμάτη. Μου έλεγε πάντα ευχαριστώ αλλά το ευχαριστώ ήταν όλο δικό της. Είχε αυτή τη μαγκιά να πείθει. Και πάντα με επιχειρήματα. Με την καλωσύνη και το γλυκό της χαμόγελο. Όταν μου έλεγε “Μιχάλη έλα και σε θέλω”, έτρεχα. Διότι ήταν για την Κύπρο μας. Όλη της η ζωή ήταν η οικογένειά της και η Πατρίδα.
Η Μαρία ήταν η απόλυτη επαγγελματίας. Είχε βαθιά αισθήματα για την Κύπρο, την οικογένειά της, τους φίλους της. Ήταν πάντα γελαστή -αχ ρε Μαρία εκείνο το χαμόγελο σου γαμώτο, θα μας λείψει τόσο, μα τόσο πολύ. Και είχε μία μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλους. Στον δύσκολο κόσμο των ΜΜΕ, είχε μόνο φίλους. Ούτε ένα εχθρό. Ο σεβασμός όλων μας ήταν απεριόριστος. Τυχαίο; Όχι βέβαια…
Οι σκέψεις όλων μας είναι στον αγαπημένο μας φίλο και συνάδελφο Αποστόλη Ζουπανιώτη, στην Ειρήνη και τον Βαγγέλη. Την θυμάμαι να λάμπει στο γάμο της Ειρήνης. Πετούσε στα σύννεφα. Και με πόση αγάπη μας έλεγε εκείνο το λαμπερό βράδυ του γάμου της Ειρήνης: “Και στις χαρές των δικών σας παιδιών”.
Αιωνία να είναι η μνήμη της αγαπημένης μας Μαρίας… Έφυγε, όπως μας είπε ο Αποστόλης, με τον ίδιο τρόπο που έζησε: Με αξιοπρέπεια…
