Ταράζει τα λιμνάζοντα νερά με χρεός τηνιστορική αλήθεια και την εθνική ευθύνη ο Ιστορικός Ερυνητής Κωνσταντίνος Δημητριάδης-Διαβάστε απόσπασμα από το βιβλίο του Αμύνω δε και Μόνος
ΑΜΥΝΩ ΔΕ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ…”
|
Η «ΓΑΓΓΡΑΙΝΑ» ΤΗΣ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗΣ ΤΟΥ 1974 ΓΡΑΦΕΙ Ο Κωνσταντίνος Α. Δημητριάδης H διαστρέβλωση της Ιστορίας από τους «αυτόπτες μάρτυρες» του 1974Όταν το 1984 ξεκίνησα με έναν πρωτόγνωρο ενθουσιασμό την έρευνά μου για το 1974, μετά την ανάγνωση όλων των βιβλίων που είχαν γραφεί μέχρι τότε για την ιταμή Τουρκική εισβολή στο νησί της Αφροδίτης, αποφάσισα να διασταυρώσω όλες τις πληροφορίες που βρήκα τότε στα βιβλία και με την μαρτυρία αυτών που τα έζησαν ως γεγονότα.
- Advertisement -
Με μια απονήρευτη ορμή – δικαιολογημένη από το νεαρό της ηλικίας των 21 ετών – ξεκίνησα να βρίσκω βετεράνους του 1974 και να καταγράφω τις μαρτυρίες τους… Σήμερα μετά από 33 πλέον χρόνια έρευνας, συνεχούς και επίμονης, μπορώ χωρίς καμιά επιφύλαξη να πω, ότι κατάλαβα την αιτία που δημιούργησε τη «γάγγραινα» της διαστρεβλωμένης ιστορίας του 1974. Ποια είναι αυτή; Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΩΝ ΑΥΤΟΠΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ’74… Εδώ πρέπει να κάνω έναν δικής μου ορολογίας, διαχωρισμό. Τον διαχωρισμό μεταξύ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗΣ και ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗΣ. Σαν έννοιες φαίνονται ταυτόσημες, αλλά ουσιαστικά έχουν μια μικρή διαφορά. ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ της Ιστορίας κάνουν π.χ. στα Περβόλια, στις κατασκηνώσεις της ΕΔΟΝ… ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ της Ιστορίας κάνει ο κ. «τάδε» που επειδή δείλιασε το 1974 μπροστά στον εχθρό, επινοεί μια δική του εκδοχή αυτού του γεγονότος για να αποκρύψει αυτήν την δειλία του. Μικρή η διαφορά των εννοιών αλλά συνάμα σημαντική! Η «παραχάραξη» είναι πολύ πιο μεγάλη σαν ενότητα, διότι περιλαμβάνεται σε πολιτικούς σχεδιασμούς και επιδιώξεις και εμφανίζεται με πιο καταστροφικά αποτελέσματα, οπότε θα ασχοληθώ μια άλλη φορά. Η «διαστρέβλωση» μπορεί να είναι από μια αθώα ενέργεια κάποιου μυθομανούς, μέχρι την συλλογική και βέβαια προσυνεννοημένη περιγραφή γεγονότων που είτε δεν έλαβαν χώρα ποτέ, είτε έγιναν αλλά υπό διαφορετικές συνθήκες ή με διαφορετικά αποτελέσματα. Ας πάρουμε κάποια παραδείγματα από την εμπειρία μου. Μιλώντας με φερόμενο ως «βετεράνο» μιας Μοίρας Καταδρομών του 1974 διαπίστωσα όχι μόνο «κενά» στις αφηγήσεις του, αλλά και «χοντράδες» (χονδροειδή ψέματα). Μιλούσε για προδότες διοικητές Μοίρας, προδότες διοικητές Λόχων Κρούσεως, προδότες διμοιρίτες, που τους έστειλαν ως πρόβατα στη σφαγή, στην Κερύνεια στις 22/7/74. - Advertisement -
Επειδή στα θέματα «προδοσίας» έχω ιδιαιτέρα ευαισθησία – άλλωστε και το πρώτο βιβλίο μου έχει τίτλο «Κύπρος 1974 – Η μεγάλη Προδοσία» – άρχισα να παρακολουθώ τα άρθρα και τις αναρτήσεις του στα μπλογκς και στα διάφορα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Γρήγορα διαπίστωσα μια εμπάθεια απέναντι στους εκ μητρογονίας Ελλάδος Αξιωματικούς. Ακόμα έβλεπα να καταγράφει περιστατικά και αναφορές σε στιχομυθίες μεταξύ στρατιωτικών που δεν αναφέρονται πουθενά αλλού και από κανέναν άλλο. Θα πει κάποιος «μα καλά, αν ήταν μόνο αυτός παρών πως θα το ανέφερε και κάποιος άλλος;» Σωστό, αλλά ούτε ο βαθμός του, ούτε το γεγονός ότι το 1974 ήταν επίστρατος (έφεδρος), δικαιολογούσε μια τέτοια αιτιολόγηση. Και έρχεται η αποκάλυψη! Αυτοπροσδιοριζόμενος ως Ιστορικός Ερευνητής, έδειξε να μην γνωρίζει τις δύο βασικές παραμέτρους της Ιστορικής Έρευνας: την αναλυτική καταγραφή και την διασταύρωση στοιχείων, που μέχρι να πραγματοποιηθεί θα πρέπει να έχει τον ερευνητή σε μια διαρκή «αμφιβολία»! Ανάφερε κάπου λοιπόν : «…και μας έστειλε τότε ο Δαμασκηνός (Διοικητής 32ης Μοίρας Καταδρομών το ’74) και ο Μαντζουράτος (Υποδιοικητής της 33ης Μοίρας Καταδρομών) να αντιμετωπίσουμε «ΚΑΤΑΜΕΤΡΗΜΕΝΑ» …400 περίπου Τουρκικά άρματα»! Πρώτον, αυτός που τα καταμέτρησε δεν πρέπει να είχε καλό βαθμό στην Αριθμητική στο Δημοτικό, διότι καθ’ όλο τον Πόλεμο με βάση τα αρχεία μου, που έχουν κατατεθεί και μέσω του βιβλίου μου αλλά και μέσω φορέων, οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν περίπου 180-190 άρματα Μ-47 και Μ-48 (και στον Αττίλα Ι αλλά και στον Αττίλα ΙΙ) και 220 περίπου τεθωρακισμένα «ΤΟΜΠ Μ-113»… Δεύτερον η χρονική στιγμή στην οποία αναφέρεται είναι η 22α Ιουλίου 1974, ημέρα κατά την οποία οι Τούρκοι είχαν καταφέρει να αποβιβάσουν ΜΟΝΟ μια επιλαρχία μέσων αρμάτων Μ-47 ήτοι 50 περίπου άρματα (με τη σύνθεση μονάδων ΤΘ του ΝΑΤΟ εκείνης της εποχής)! Πώς φτάσαμε στον αριθμό 400; Απλά κάποιος άλλος – παρόμοιου τύπου αυτόπτης μάρτυς… εκ του μακρόθεν κι αυτός – άκουσε να μιλάνε για 50-60 άρματα που διέσχισαν την 3η μέρα της εισβολής την διαδρομή Αγ. Γεώργιος-Κερύνεια, σου λέει «λίγα είναι»… Τα έκανε στην δική του αφήγηση 100… Η αφήγηση του έγινε – νόμιζε – άμεσα πιο «ηρωϊκή»! Κάποιος άλλος πιο γενναιόδωρος είπε «τι 100 άρματα μωρέ; Εδώ είχε γεμίσει όλη η περιοχή από το Πεντεμίλι μέχρι την Γλυκιώτισσα και από την παραλία μέχρι τον Πενταδάχτυλο με άρματα»… Οπότε στη διήγησή του τα έκανε 200! Κάποια στιγμή βρέθηκε κάποιος και τα έκανε 300 – για να δείξει την ανδρεία των αμυνόμενων λοκατζήδων – και φτάσαμε στον περί ού ο λόγος που πλειοδότησε με 400 άρματα! Άλλη περίπτωση πάλι με άρματα… από το στόμα βετεράνου ΕΛΔΥΚάριου του ’74 αυτήν τη φορά. Ο εν λόγω ήταν οδηγός στο Λόχο Διοικήσεως Συντάγματος της ΕΛΔΥΚ και δη στη Διμοιρία Μηχανικού. Με την έναρξη του «Αττίλα ΙΙ», «εγκλωβίστηκε» (!) όπως ο ίδιος αναφέρει στα Υψώματα Καϊσή – εκτός Στρατοπέδου – και όλο το 3ημερο της Μάχης της ΕΛΔΥΚ έμεινε εκεί (απορίας άξιον γιατί, αναλογιζόμενοι ότι το Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, αλλά και το ‘Υψωμα Β’ που ήταν εγκατεστημένοι και ο Λόχος, αλλά και η Διμοιρία στην οποία ανήκε, δεν ήταν περικυκλωμένα από τους Τούρκους, έχοντας ελεύθερη πρόσβαση και από πίσω και από αριστερά της παράταξης) καταμετρώντας (κατ’εντολή ποιου άραγε) τα Τουρκικά άρματα που έκαναν επιθέσεις κατά των Ελλήνων. Διατυμπάνιζε λοιπόν αυτός ο τύπος ότι μέτρησε 240 άρματα (!) να επιτίθενται στην ΕΛΔΥΚ… ενώ αποδεδειγμένα ήταν μόνο 3-4 ίλες αρμάτων (ήτοι περί τα 60 άρματα) και 40-50 ΤΟΜΠ Μ-113! Αυτή η «μαρτυρία» του όμως, αυτόματα τον εμφάνισε σε κάποιους ως … «πολεμιστή», πράγμα που αποδείχθηκε πολύ χρήσιμο για την συνδικαλιστική του καριέρα μέσα στους Συνδέσμους και Συλλόγους των Βετεράνων… Όμως ως Ιστορική Μαρτυρία του (!) πέραν από ψευδής ήταν και για κάποιους σοβαρά σκεπτόμενους, θλιβερή. Διότι με την ξεκάθαρα ψευδή αναφορά του, κατέστησε υπό αμφιβολία αυτόματα, όλες τις αναφορές που έγιναν και από άλλους για αυτήν την Μάχη. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ένας «βετεράνος» της ΕΦ ο οποίος αποδεδειγμένα με μαρτυρίες ανδρών του τάγματός του, μετέφερε ως οδηγός στο Land Rover τον Διοικητή του Λόχου του στην Λεμεσό να επαναπατριστεί, λόγω μεταθέσεως, την 19η Ιουλίου 1974 και έκτοτε κηρύχθηκε σε …άγνοια! Κάτι σαν λιποταξία δηλαδή… Έκτοτε σχεδόν κανείς από τους συναδέλφους του στο Τάγμα του δεν του ξαναμίλησε… Βέβαια αν τον διαβάσει κανείς στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, θα νομίζει ότι διαβάζει τα απομνημονεύματα του «Έλληνα Ράμπο». Τι ότι έβαψε κόκκινα με το αίμα Τούρκων τα νερά της Κερύνειας, τι ότι έσφαξε Τούρκους βατραχανθρώπους το βράδυ προ της Εισβολής στο Πεντεμίλι, τι ότι αυτός με τον γαμπρό του, σταμάτησαν με κουβέρτες στην ερπύστρια, τα δύο Μ-47 και τα δύο Μ-113 των Τούρκων στην κορυφογραμμή του Κυπαρισσόβουνου… Άσε που οι μισοί αγνοούμενοι του Τάγματός του …ξεψύχησαν στα χέρια του… Και οι αδαείς τον παρακολουθούν τι γράφει με το στόμα ανοιχτό. Εκείνη την στιγμή, αυτός ο τύπος «χλευάζει» στην ουσία τον Ανθυπολοχαγό ΜΧ Κ. Λαμπασκή του 70 ΤΜΧ που παγίδευσε με νάρκες αυτό το πέρασμα και έπεσαν μέσα τα άρματα των Τούρκων και τα Α/Τ ή του 281 (πιθανότατα) ή του 231 ΤΠ που τα εγκλώβισαν με βολή. «Φτύνει» δε τον τάφο του νεαρού 18χρονου Στρ/τη του ΜΧ Παν. Αβραάμ που σκοτώθηκε τόσο άδικα, από λάθος των συμπολεμιστών του, αμέσως μετά από αυτήν την εμπλοκή! Και φθάνουμε τέλος σε Ταξχους ε.α., Υπτγους ε.α., που ενώ το 1974 δεν είχαν να επιδείξουν τίποτα το σημαντικό ως πολεμική δράση – όπως αυτοί και οι «υφ’ υμών» στρατιώτες, έλεγαν τότε στις μονάδες τους, που υπηρέτησαν μετά τον πόλεμο του ’74 – στα «γεροντοκορήματα» τους «ανακάλυψαν» ανδραγαθήματα τους, που και ίδιοι μέχρι εκείνη την στιγμή …αγνοούσαν (sic)! Κλείνοντας αυτό το άρθρο, θέλω να επιστήσω την προσοχή όλων όσοι θέλουν να μάθουν την Ιστορική Αλήθεια, ότι πρέπει να αναζητούν την τεκμηρίωση όσων ακούν από αυτούς που ομιλούν για το 1974 και ιδίως με προσωπικό τόνο. Είναι αδιανόητο η Ιστορία να «δημιουργείται» με τέτοιες αφηγήσεις θλιβερών «ντουφεκαλεύρηδων» και απογόνων του «Βαρώνου Μυνχάουζεν»! ΕΙΝΑΙ ΟΝΕΙΔΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΕΙΧΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ: THN ΖΩΗ ΤΟΥΣ ! |
