Η αντικανονική εκλογή του Αχιεπισκόπου Ιερώνυμου Κοτσώνη

Τον περασμένο μόλις Φεβρουάριο (2017) επαναδημοσιεύθηκε η μελέτη «Η αλήθεια δια το εκκλησιαστικόν ζήτημα», υπογραφομένη υπό του προ 40ετίας συντάκτου της, τότε (1974) αρχιμανδρίτου και γραμματέως της Ιεράς Συνόδου και νυν μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβροσίου (Λενή), την οποία μελέτη είχε υιοθετήσει η Ιεραρχία. Κυκλοφόρησε μάλιστα από τις εκδόσεις «Βιβλίο και Εικόνα» της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων ως «πόνημα πνευματικά ωφέλιμο και λίαν ενημερωτικό περί του εκκλησιαστικού ζητήματος της περιόδου 1967-1974». Ο μόνος που αντέδρασε για την επανέκδοση αυτής της μελέτης ήταν ο μακρυνός συγγενής του Ι. Κοτσώνη, νυν Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Ν. Πρωτοπαπάς.

Ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος απαντώντας σε επικριτικά σχόλια του μητροπολίτου Φθιώτιδος Νικολάου –του δηλώσαντος, αναφορικώς με την εν λόγω επαναδημοσιευθείσα (2017) μελέτη, ότι πρόκειται περί «κειμένου υβριστικού και υποτιμητικού της προσωπικότητος του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου του Α΄»– θα γράψει, μεταξύ άλλων:

«O μακαριστός Αρχιεπίσκοπος κυρός Ιερώνυμος ήτο μια εξέχουσα εκκλησιαστική προσωπικότης […], αναμφιβόλως ήτο ασκητικός, σεμνός και με αρίστην έξωθεν καλήν μαρτυρίαν, πλην όμως το μέγιστον λάθος του ήτο το γεγονός ότι, καθηγητής ων του Κανονικού Δικαίου απεδέχθη την εκλογήν του εις τον αρχιεπισκοπικόν θρόνο των Αθηνών υπό μιας Αριστίνδην (οκταμελούς) Συνόδου, τουθ΄ όπερ αντιστρατεύεται εις την εκκλησιαστικήν τάξιν. Ωσαύτως, όλως αντικανονικώς, κατέλαβε τον θρόνον γεγηρακότος Αρχιεπισκόπου, του από Φιλίππων κυρού Χρυσοστόμου, τον οποίον η τότε Κυβέρνησις κατ’ αρχήν επίεσεν προς παραίτησιν, έπειτα δε –τούτου αρνηθέντος την παραίτησιν– τον απεμάκρυναν βιαίως εκ του αρχιεπισκοπικού του θρόνου.

Αναμφισβητήτως ο μακαριστός Ιερώνυμος είχεν αγαθήν πρόθεσιν και ωραία σχέδια διά την Εκκλησίαν, αλλά αυτό δεν αρκεί. “Παν καλόν, μη καλώς γενόμενον, ουκ εστί καλόν”. Ας όψονται οι στενοί συνεργάται του, οίτινες τον εξέθεσαν ανεπανορθώτως! Κυριολεκτικώς τον κατέστρεψαν! Ο Θεός ας τους συγχωρήσει!», βλ. εις προσωπικόν ιστολόγιον μητροπολίτου Καλαβρύτων Αμβροσίου, «Aπάντησις εις τον σεβ. Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ. Νικόλαον», 06.03.2017 (http://mkka.blogspot.gr/2017/03/blog-post_6.html, όπου αναδημοσιεύονται και τα από 1ης.03.2017 επικριτικά σχόλια του Μητροπολίτου Φθιώτιδος).

Ο Αρκαλοχωρίου Ανδρεάς Νανάκης εναντίον του οποίου εστράφη ο κ. Τασιόπουλος δεν έγραψε τίποτε περισσότερο, αντιθέτως έγραψε πολλά λιγότερα. Γιατί, όμως, ενώ στην περίπτωση του άρθρου του Μητρ. Αρκαλοχωρίου ο κ. Τασιόπουλος ένιωσε την ανάγκη να απαντήσει συγγράφοντας ένα μακρόσυρτο άρθρο – «σεντόνι», ενώ για τα προηγηθέντα επί του ιδίου ακριβώς θέματος από τον Καλαβρύτων Αμβόσιος Λενή και παρά τον ντόρο που προκάλεσαν δεν ένιωσε την ανάγκη να γράψει ούτε μια (!) αράδα, παριστάνοντας τον «μουγκοθόδωρο»… Γιατί άρα γε, γιατί;…

(Τυχαίο; Δεν νομίζουμε… Τι ρόλο άρα γε παίζει ο κ. Τασιόπουλος)

ΔΙΟΓΕΝΗΣ

Eίναι θλιβερό εν έτει 2017 να επιχειρείται η «νομιμοποίηση» της (ψευτο-) «Αριστίνδην» Ιεράς Συνόδου της συγκροτηθείσης υπό του «υπουργού» Παιδείας της (ψευτο-) «Επαναστάσεως» Κων. Καλαμποκιά, την οποία, φυσικά, ουδείς κανονολόγος έχει δικαιολογήσει πλην του Αρχιεπ. Ιερωνύμου Κοτσώνη και του (αγνώστων ακαδημαϊκών προσόντων) εκδότου μηνιαίας εφημερίδος της Λαρίσης κ. Τριαντ. Τασιοπούλου (το «google» τον βγάζει ως έμπορο κουρτινών), του τελευταίου μάλιστα εις το υπο κρίσιν άρθρο του ψευδομένου ασυστόλως. Γράφει ο Τασιοπουλος ότι «Επιτροπή 8 καθηγητών του Κανονικού Δικαίου (7/12/1965) γνωμάτευσαν: «Ουδέν κανονικό πρόβλημα υπάρχει δια την συγκρότησιν νέας διοικούσης Ιεράς Συνόδου, καθόσον οι Ιεροί Κανόνες σιωπούν σχετικώς… Ουδέν απολύτως κανονικόν ή συνταγματικόν κώλυμα υφίσταται προς σύγκλησιν Αριστίνδην Συνόδου…». Βεβαίως οι Ιεροί Κανόνες όχι μόνον δεν σιωπούν, αλλ΄ αντιθέτως βοούν και κράζουν για το πώς πρέπει να διοικείται η θεσμική Εκκλησία (υπό τελείας Συνόδου των Επισκόπων, κ.λ.π., βλ ενδεικτικώς τους Κανόνες: 37ο των Αγίων Αποστόλων, 5ο της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, 19ο της Δ΄ Οικουμενικής, 8ο της Πενθέκτης, 6ο της Ζ΄ Οικουμενικής, 20ο της Αντιοχείας, 18ο, 73ο και 76ο της Καρχηδόνος). Παράλληλα, είναι σαφές, σαφέστατο, ότι με την εκλογή αρχιερέων υπό «Αριστίνδην» Συνόδου οι Ιεροί Κανόνες που προσβάλλονται και αθετούνται είναι εκτός των άλλων, οι Δ΄ της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου , ΙΘ΄ της Αντιοχείας και Γ΄ της Ζ΄ Οικουμενικής.

Β) ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ «ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ»

Αλλά το πρόβλημα, εν προκειμένω δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι η ξεδιάντροπη συσκότιση του επιχειρεί ο Τασιόπουλος ομιλών περί Επιτροπής «8 καθηγητών του Κανονικού Δικαίου», εκ των οποίων στην πραγματικότητα του Κανονικού Δικαίου είναι μόνο ένας (1) [guess who?..], o τότε καθηγητής Κανονικού Δικαίου στη Θεολογική του ΑΠΘ αρχιμ. Ιερώνυμος Κοτσώνης. Οι υπόλοποι επτά της «Ειδικής Επιτροπής» που είχε συσταθεί με την υπ’ αριθμ. 60277/129/1965 απόφαση του Προέδρου της Κυβερνήσεως (των λεγομένων «αποστατών») Στεφ. Στεφανοπούλου ήταν οι καθηγητές Π. Μπρατσιώτης (καθ. της Καινής Διαθήκης), Γ. Ράμμος (καθ. Πολιτικής Δικονομίας), Ι. Καρμίρης (καθ. Δογματικής & Συμβολικής), Κ. Μπόνης (καθ. Εκκλησιαστικής Γραμματολογίας και Πατρολογίας), Α. Χριστοφιλόπουλος (καθ. Εκκλησιαστικού Δικαίου), και ο δικηγόρος Αλ. Βαμβέτσος. Ουδείς, λοιπόν, καθηγητής «Κανονικού Δικαίου», πλην ενός (1) του αρχιμ. Ιερωνύμου Κοτσώνη (που μετά από δυό χρόνια έγινε Αρχιεπίσκοπος μέσω της «Αριστίνδην» του Καλαμποκιά… Τυχαίο;..)
ΔΙΟΓΕΝΗΣ

Γ) ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΥΝ ΑΜΕΡΙΚΗΣ, ΣΕΒ. ΔΗΜ. ΤΡΑΚΑΤΕΛΗ)

Γράφει ο Τασιόπουλος ότι ο (νυν Αμερικής) Δημήτριος Τρακατέλης, το 1968, ως τιτουλάριος Επίσκοπος Βρεσθένης τότε, αρνήθηκε την εκλογή και τοποθέτησή του στην Μητρόπολη Αττικής (που έμεινε πλασματικώς κενή μετά την «κατατόμηση» του τότε Αττικής Ιακώβου Βαβανάτσου στα έκτατα «ιεροδικεία» του διαβόητου Αναγκαστικού Νόμου 216/1967), διότι «εκείνο το διάστημα έκανε το το διδακτορικό του στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ…»
Τον Τασιόπουλο, όμως, διαψεύδει (επιβεβαιώνοντας τα γραφόμενα του Αρκαλοχωρίου Ανδρέα) ο ίδιος νυν Αμερικής κ. Δημήτριος (Τρακατέλης) αναφέροντας στο επίσημο βιογραφικό του ότι: “Ἐκλεγείς τό 1968 Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος δέν ἀπεδέχθη τήν ἐκλογήν διά λόγους σχετιζομένους πρός τήν κανονικήν τάξιν καί τήν τότε ἐπικρατοῦσαν ἐν Ἑλλάδι πολιτικήν κατάστασιν” (https://www.goarch.org/archbishop/biography ).

Ποιόν να πιστέψουμε άρα γε, τον Τασιόπουλο, ή τον ίδιο τον Σεβ. Αμερικής κ. Δημήτριο (Τρακατέλη);…

Δ) ΟΙ ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΕΡΡΙΞΑΝ ΤΟΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟ

Ανεφέρεται ο Τασιόπουλος παραπλανητικώς σε «προσφυγή 4 μητροπολιτών που δικαιώθηκαν», κατηγορώντας τον Μητρ. Αρκαλοχωρίου ότι τις αναφορές στο άρθρο του στη Καθημερινή για τα γεγονότα των δικαστικών προσφυγών του Απριλίου 1973 «τα λανσάρει ως μέγα κατόρθωμα». Κατ΄ αρχήν ο Μητρ. Αρκαλοχωρίου αναφέρθηκε μεν σε 4 Μητροπολίτες που υπήρξαν οι επικεφαλής της αντιπολιτεύσεως στον Ιερώνυμο («Στη συγκρότηση της επόμενης Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, τον Νοέμβριο του 1972, η Ιεραρχία αντέδρασε σθεναρά και δυναμικά στη φαρμακίδειο, πολιτειοκρατική αντίληψη του Ιερωνύμου και των περί αυτόν ιεραρχών. Επικεφαλής υπήρξαν οι αρχιερείς Κορίνθου Παντελεήμων, Πειραιώς Χρυσόστομος και οι Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος και Φλωρίνης Αυγουστίνος, οι οποίοι προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Ετσι, επέτυχαν στις 5 Απριλίου 1973 να ακυρωθεί η συγκρότηση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, με τη διαδικασία που είχε προβλέψει η δικτατορία»), αλλά και από την διατύπωση φαίνεται καθαρά ότι την μήνυση κατά Ιερωνύμου Κοτσώνη υπέβαλαν δύο (2) ο Αμβρόσιος ΝΙΚΟΛΑΟΥ Ελευθερουπόλεως και ο Αυγουστίνος ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ της Φλωρίνης, προκαλώντας με την ενέργειά τους αυτή την ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ του ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ, το γκρέμισμά του από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Οι Μητροπολίτες Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος Νικολάου και Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης υπήρξαν απέναντι στο εκκλησιαστικό καθεστώς του Ιερωνύμου Κοτσώνη αμείλικτοι.

1ον) Ησαν εκείνοι οι οποίοι, διαμαρτυρόμενοι για την καταστρατήγηση του ΠΣΤ 1850 και της ΠΣΠ του 1928, ήτοι την κατάργηση εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου (συνεργούσης σχετικώς επί τω αυτώ και της δικτατορικής κυβερνήσεως) της διατάξεως περί πρεσβείων αρχιρερωσύνης και της κατ΄ ισομοιρίαν αρχιερέων εκ μέρους των Μητροπόλεων του αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος και των Μητροπόλεων των «Νέων Χωρών» συγκροτήσεως της Δ.Ι.Σ., προσέφυγαν στο ΣτΕ, το οποίο (τον Απρίλιο του 1973) έκαμε δεκτή την προσφυγή τους τινάζοντας κυριολεκτικά στον «αέρα» το σύστημα διοικήσεως που ηθέλησε να επιβάλλει ο Ιερώνυμος (συγκρότηση της ΔΙΣ δι΄ εκλογής / διορισμού).

2ον) Στην κρίσιμη Ιεραρχία της 10ης Μαϊου 1973 ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος υπέστη δεινή ήττα. (σ.σ. για τα Πρακτικά αυτής της Ιεραρχίας, τις αντιπαραθέσεις, το εν γένει κλίμα και πως προέκυψαν τα αποτελέσματα, συνιστώ στους ενδιαφερομένους να διαβάσουν το νέο βιβλίο που κυκλοφόρησε και παρουσιάσθηκε προ μηνός περίπου «Η Εκκλησία κατά τη δικτατορία 1967 – 1974. Ιστορική και νομοκανονική προσέγγισις», εκδ. Επίκεντρο, Θεσ/νίκη, 2017, εν προκειμένω σσ. 249 – 255. Περιέχει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, αναλυτική και πολύ προσεγμένη νομοκανονική αποτύπωση της χρονικής περιόδου 1967 – 1974). Η πλειονοψηφία των αρχιερέων απεδοκίμασε το σύστημα διοικήσεως του Ιερωνύμου, μεταξύ δε αυτών (των καταψηφισάντων) και δικά του εκλογικά αναστήματα, όπως ο Φλωρίνης (Αυγουστίνος Καντιώτης), ο Δρυϊνουπόλεως Σεβαστιανός (Οικονομίδης), ο Παραθυμίας Παύλος (Καρβέλης), ο Ελασσώνος Σεβαστιανός (Ασπιώτης), κ.α. που με την ψήφο τους (αυτοί οι «ιερωνυμικοί» και όχι οι «σεραφειμικοί»…) έγειραν την πλάστιγγα υπέρ της πατριαρχικής παρατάξεως, επικρατήσαντος, εν τέλει, του πατριαρχικού συστήματος των πρεσβείων, βάσει των οποίων, τελικώς, συνεκροτήθη η νέα Δ.Ι.Σ. Είχε πεί τότε ο Μητρ. Αυγουστίνος Καντιώτης της Φλωρίνης: «Πατριαρχικόν και Ιερωνύμειον σύστημα συνεκρούσθησαν. Ενίκησεν όχι το “Αριστίνδην” του κ. Ιερωνύμου, αλλά το Πατριαρχικόν, η αδιάβλητος αρχή συνθέσεως της Συνόδου κατά πρεσβεία αρχιερωσύνης, η οποία εξασφαλίζει την ισότητα δικαιωμάτων μεταξύ όλων των ιεραρχών και προφυλάσσει την Ιεραρχίαν από φατριαστικάς ενεργείας, φιλονικείας και έριδας, αι οποίαι ήτο επόμενον να παρουσιάζωνται κατά το Ιερωνύμειον σύστημα, το επινοηθέν επί σκοπώ συγκεντρώσεως όλης της εξουσίας εις το πρόσωπον του ενός. Αυτό το φατριαστικόν και απολυταρχικόν πνεύμα διοικήσεως της Εκκλησίας κατεπολεμήθη κατά την χθεσινήν εκλογήν». Ο δε επίσης, αγωνιστής Μητρ. Αμβρόσιος Νικολάου, είχε συμπληρώσει, σχετικώς: «H 10η Μαΐου δια τε τον Μακαριώτατον κ. Ιερώνυμον και την εκκλησιαστικήν φατρίαν, υπήρξε, πράγματι, αποφράς ημέρα. Είθε να αποβή, τελικώς, το “βατερλώ” της φατριαστικής σταδιοδρoμίας των…». Αμφότεροι απεδείχθησαν «προφητικοί».

Για όλα αυτά ο Τασιόπουλος «μούγκα στη στρούγκα» (που λένε το χωριό μου), συνεχίζοντας το παραμύθι ότι τον Ιερώνυμο (Κοτσώνη) έρριξε τάχα ο Σεραφείμ (Τίκας), λησμονώντας (o Tασιόπουλος) ότι «Ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου» (Σοφοκλής στους Ιχνευτές, Acris II).

ΔΙΟΓΕΝΗΣ