Το “άτυπο” όργανο που εξελίχθηκε σε εκτελεστικό βραχίονα όλων των παράνομων και αντιδημοκρατικών αποφάσεων της Ε.Ε. παρεμβαίνει με θράσος για να επιβάλει την θέλησή του στην Ελληνική Δικαοσύνη
Μια υφέρπουσα μορφή ολοκληρωτισμού
Οι εκβιαστικές παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ελληνική Δικαιοσύνη
Άρθρο του Σωκράτη Σίσκου
ΜΕΡΟΣ Α’
Ως παράξενο και αστείο ζώο (drôle d’animal ) χαρακτηρίζει την Ευρωομάδα (Eurogroup-Γιούρογκρουπ) η Σεσίλ Ντικουρτιέ, η ανταποκρίτρια της γαλλικής εφημερίδας «Le Monde» στις Βρυξέλλες, σε άρθρο της που δημοσιεύτηκε στις 12-9-2015 με τίτλο: «ΓΙΟΥΡΟΓΚΡΟΥΠ, γιατί τόσο μίσος;». Αν προσπαθούσα ο ίδιος να αξιολογήσω τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του «ζώου», θα το χαρακτήριζα μάλλον ως αιμοβόρο παρά ως αστείο και παράξενο. Είναι το ανεπίσημο και άτυπο γερμανοκυριαρχούμενο όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο δεν είχε καμιά ονομασία ως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Νίκαιας της 7-9 Δεκεμβρίου του 2000 και ξεφύτρωσε σαν υβρίδιο ανάμεσα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, που απαρτίζεται σε ανώτατο επίπεδο από τα κράτη/μέλη, και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν). Στη Συνθήκη της Λισαβόνας οι ηγέτες της ΕΕ αποφάσισαν πως, για τη διερεύνηση κάποιων εξειδικευμένων θεμάτων τα οποία έχουν σχέση με το κοινό νόμισμα των κρατών της Ευρωζώνης, « les ministres des Etats membres dont la monnaie est l’euro, se réunissent entre eux de façon informelle….» (οι υπουργοί των κρατών/μελών που έχουν ως νόμισμα το Ευρώ, συναντιούνται ανεπίσημα….).
Από το ανεπίσημο (άτυπο) αυτό όργανο δημιουργήθηκε ένας Δούρειος Ίππος με τον οποίο η πανίσχυρη οικονομικά και πολιτικά Γερμανία επιδίωξε, σταδιακά, να υφαρπάξει δικαιοδοσίες των προαναφερομένων επίσημων οργάνων της Ένωσης και κυρίως από την Επιτροπή (Κομισιόν) σε θέματα νομισματικής και κοινωνικοοικονομικής πολιτικής. Στόχος των νοσταλγών του παγγερμανισμού ήταν η δημιουργία μιας «Γερμανικής Ευρωπαϊκής Ένωσης», χωρίς όμως απόλυτη επιτυχία μέχρι σήμερα, λόγω της αφύπνισης των λαών (και μιας μεγάλης μερίδας του γερμανικού λαού) και τις τελευταίες εξελίξεις στην Αμερική με την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Από απλό άτυπο συμβουλευτικό όργανο, όπως προέβλεπαν η Συνθήκη της Λισαβόνας του 1997 και οι αποφάσεις των Ευρωπαϊκών Συμβουλίων στο Άμστερνταμ και στο Λουξεμβούργο, το Γιούρογκρουπ μετατράπηκε σε βασικό εκτελεστικό όργανο της Ε.Ε. που οι αποφάσεις του καθορίζουν (παράνομα και αντιδημοκρατικά) όχι μόνον τα εξειδικευμένα θέματα της οικονομικής πολιτικής. Επεμβαίνει και «οριοθετεί» τις βασικές γραμμές της κοινωνικής πολιτικής των κρατών της Ένωσης με το πρόσχημα «της σταθερότητας του Ευρώ», ενώ όπως έδειξε η ελληνική οικονομική κρίση αποτελεί το κυρίαρχο όργανο που (ερήμην των ευρωπαϊκών λαών) έχει τη δύναμη «να πετάξει έξω από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση», όποιο κράτος δεν πειθαρχεί στις αποφάσεις του και συγκεκριμένα στις αποφάσεις του γερμανού υπουργού οικονομικών. Στην ουσία, με την ανεξέλεγκτη από υπέρτερα όργανα της Ε.Ε. διαχείριση της οικονομικής (και συνεπώς και της κοινωνικής) πολιτικής της Ένωσης, έχει στην πράξη μεταβληθεί αυτό το drôle d’animal στον πραγματικό ηγέτη των ευρωπαϊκών λαών. Έχει καταστεί, με την έναρξη της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης (στην ουσία κρίσης ενός πρόχειρα δημιουργημένου ευρώ), το ανεπίσημο και παντοδύναμο άτυπο και αντιδημοκρατικό όργανο που μετέτρεψε την Κομισιόν σε άψυχη μαριονέτα.
Αυτό λοιπόν το άτυπο όργανο παρενέβη, εφαρμόζοντας ηγεμονική πολιτική και άσκησε πιέσεις προς την ελληνική Δικαιοσύνη «για να επιλυθεί κατά τις υποδείξεις του» η υπόθεση των διογκωμένων ελλειμμάτων του 2009, τα οποία οδήγησαν την Ελλάδα στα «μνημόνια». Και μάλιστα, έθεσε εκβιαστικά (με το πανίσχυρο όπλο της οικονομικής ασφυξίας) ως όρο της 3ης Αξιολόγησης του Γ’ Μνημονίου, την υπεράσπιση και προστασία από την ελληνική κυβέρνηση, ενώπιον των Δικαστηρίων, του πρώην διευθυντή της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας Ανδρέα Γεωργίου, όπως θα έκανε πριν από μισό αιώνα η «Γιουνάιτεντ Φρουτ στις χώρες/μπανανίες» της Νότιας Αμερικής. Με λίγα λόγια, η ελληνική κυβέρνηση «οφείλει» να παρεμβαίνει, στη διάρκεια της δικαστικής διαδικασίας, ως συνήγορος του κατηγορούμενου, καταβάλλοντας και τα δικαστικά έξοδα, ώστε να ακυρωθεί από το ανώτατο δικαστήριο η ποινή των δυο ετών με τριετή αναστολή για παράβαση καθήκοντος, η οποία επιβλήθηκε στον τέως διευθυντή της ΕΛΣΤΑΤ. Σε περίπτωση που ο Άρειος Πάγος επικυρώσει την επιβληθείσα από το Τριμελές Εφετείο των Αθηνών ποινή θα αποδειχθεί, σύμφωνα με τo Eurogroup και κάποιους τεχνοκράτες της Κομισιόν, πως «η Ελλάδα δεν είναι κράτος δικαίου και η Ελληνική Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη». Για τους σταλινογκεμπελικούς τεχνοκράτες του Γιούρογκρουπ, η ελληνική δικαιοσύνη θα αποδείξει ότι είναι ανεξάρτητη «μόνο αν αθωώσει τον κατηγορούμενο». Όπως διαπιστώνουμε, το ανεπίσημο (άτυπο) αυτό όργανο άρχισε με θράσος να παρεμβαίνει και σε εθνικά και συνταγματικά θέματα των κρατών/μελών, ως ρωμαίος ανθύπατος σε προτεκτοράτο.
Για μια άλλη απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης που αφορούσε στην έκδοση τούρκων αξιωματικών που ζήτησαν άσυλο, ο Ερντογάν είχε εκφράσει με πιο κομψό και διπλωματικό τρόπο την άποψη πως, η ελληνική κυβέρνηση (παρακάμπτοντας την ελληνική Δικαιοσύνη) «θα έπρεπε να παραδώσει στην Τουρκία τους δραπέτες αξιωματικούς». Δυο διαφορετικές περιπτώσεις που όμως τις χαρακτηρίζει η ίδια νοοτροπία της επίδειξης δύναμης, άκρατου ηγεμονισμού αλλά και μιας υφέρπουσας φασιστικής ιδεολογίας με δημοκρατικοφανή μανδύα, σύμφωνα με την οποία η Δικαιοσύνη ενός ευρωπαϊκού κράτους θα πρέπει να αποφασίζει με βάση τα πολιτικά συμφέροντα και τους γεωπολιτικούς στόχους μιας κυβέρνησης ή μιας συμμαχίας κρατών, όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δικαιολογημένα όμως θα έχει απορίες κάποιος ανενημέρωτος αναγνώστης γι’ αυτή την ανεξήγητη παρέμβαση του Eurogroup, σε μια υπόθεση που έφθασε στα ελληνικά δικαστήρια μετά από μηνυτήριες αναφορές ιδιωτών (και όχι ελληνικού κρατικού οργάνου) για σοβαρές ποινικές παραβάσεις του πρώην διευθυντή της ΕΛΣΤΑΤ. Άλλωστε η σχεδόν ελαφρότατη ποινή με αναστολή η οποία επιβλήθηκε από το Τριμελές Εφετείο Αθηνών, αφορούσε στη σοβαρή παράλειψη του καταδικασθέντος να επικυρώσει αυθαίρετα μόνος του το νέο αυξημένο ποσοστό του δημόσιου ελληνικού χρέους χωρίς να υπογράψουν την απόφαση, όπως προβλέπει ο νόμος, και τα άλλα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, μετατρέποντας την ΕΛΣΤΑΤ «σε μονοπρόσωπο όργανο». Το Δικαστήριο δεν υπεισήλθε στην ουσία των καταγγελιών για την παράνομη ή νόμιμη αύξηση του δημόσιου χρέους του 2009, αλλά στην αποδεδειγμένη παράβαση καθήκοντος σε βαθμό πλημμελήματος για την «μη υπογραφή της απόφασης από όλα τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου». Επίσης, με βάση τα έγγραφα στοιχεία, απάλλαξε τον κατηγορούμενο από τις κατηγορίες της παράλληλης απασχόλησής του στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για το χρονικό διάστημα που ασκούσε τα καθήκοντα του προέδρου και της μη κανονικής σύγκλησης του Δ.Σ. της ΕΛΣΤΑΤ κατά το χρονικό διάστημα από το Νοέμβρη του 2010 και ως το Σεπτέμβρη του 2011. Αν ο κατηγορούμενος παρουσίαζε στο δικαστήριο μια απόφαση με τις υπογραφές των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, είναι βέβαιο πως δεν θα του επιβαλλόταν η προαναφερόμενη ποινή/«χάδι» για ένα τόσο σοβαρό αδίκημα, το οποίο είχε τραγικές συνέπειες για τον ελληνικό λαό. Αλλά τότε γιατί το Eurogroup, μπροστά σε τέτοια γραπτά στοιχεία, αφηνίασε και χρησιμοποιεί ολοκληρωτικές μεθοδεύσεις που δεν έχουν καμιά σχέση με τον ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό και τα ευρωπαϊκά ιδανικά; Γιατί χρησιμοποιεί και πάλι το γνωστό αποτελεσματικό «εργαλείο βασανιστηρίων» της οικονομικής ασφυξίας, ενώ καμιά ελληνική κυβέρνηση και φυσικά η σημερινή δεν «τόλμησε να αυτοκτονήσει» αμφισβητώντας το «μαγειρεμένο» και διογκωμένο έλλειμμα του 2009; Η εξήγηση είναι απλή σαν το αυγό του Κολόμβου. Αν καταδικασθεί ο Ανδρέας Γεωργίου έστω και μόνο σε μια μέρα φυλάκιση, αναδεικνύεται η νομική βάση για τη διερεύνηση των παράνομων μεθόδων που χρησιμοποιήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για τη δημιουργία των μηχανισμών που δημιουργήθηκαν για να μεταβιβάσουν τα τοξικά χρεόγραφα των Τραπεζών στα κράτη/μέλη της ΕΕ. Με τη δημιουργία δυο ανωνύμων εταιρειών με έδρα το Λουξεμβούργο, την «Special Purpose Vehicle (SPV)» και την «Fonds Européen de Stabilité Financière (FESF)», η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα άρχισε να αγοράζει τα τοξικά ομόλογα των τραπεζών από την πρωτογενή και δευτερογενή Αγορά, τα οποία δημιουργήθηκαν από την κερδοσκοπική απληστία και τις αφερέγγυες δανειοδοτήσεις. Αυτά τα χρέη των τραπεζών η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τα μεταβίβαζε στα υπερχρεωμένα κράτη/μέλη της Ευρωζώνης και συνεπώς στους ευρωπαίους πολίτες, με δάνεια που χορηγούσε ο FESF (ο «πρόγονος» του σημερινού Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης-ESM). Στην Ελλάδα αυτά τα τοκογλυφικά δάνεια (που τα ονόμασαν για τους ανενημέρωτους και για τους κρετίνους «βοήθεια σωτηρίας») τα χορήγησαν στην Ελλάδα με ειδικούς «τιμωρητικούς μνημονιακούς όρους» (σε σύγκριση π.χ. με την Ιρλανδία που είχε μεγαλύτερο δημοσιονομικό έλλειμμα) διατυπώνοντας, με τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς των ΜΜΕ, ταπεινωτικούς χαρακτηρισμούς για τον ελληνικό λαό. Επίσης, με μια τυχόν τελεσίδικη απόφαση του Ανδρέα Γεωργίου, δίνεται η δυνατότητα για νόμιμη διερεύνηση των παράνομων και αντιδημοκρατικών, σύμφωνα με την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, ενεργειών και μεθοδεύσεων της «Τρόικα», με τις οποίες οδηγήθηκε σε μια μακρόχρονη καταστροφική πορεία η ελληνική οικονομία.
Θα προσπαθήσουμε στα κείμενα που θα ακολουθήσουν να εξηγήσουμε, στο μέτρο του δυνατού, αυτή τη φαινομενικά παράλογη συμπεριφορά των τεχνοκρατών της ΕΕ με τις παρεμβάσεις τους στην Ελληνική Δικαιοσύνη, η οποία όμως κρύβει αντιδημοκρατικές και κερδοσκοπικές σκοπιμότητες στην αποκληθείσα ελληνική οικονομική κρίση. Ο ελληνικός λαός συνθλίφτηκε ανάμεσα στα εγκληματικά λάθη των πολιτικών ηγετών του, στα μαφιόζικα κερδοσκοπικά παιχνίδια των χρηματιστών και στις ατέλειες και προχειρότητες μιας Ευρωζώνης αλλά και μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που μεταλλάχτηκε, μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ και την επανένωση της Γερμανίας, σε μια άπληστη και χωρίς ηθικές αναστολές λυκοφωλιά τραπεζιτών και τεχνοκρατών. Αυτό το χαρακτηριζόμενο, με ωραιοποιημένη γλώσσα, από πολλούς ιστορικούς και ευρωπαίους διανοούμενους ως «έλλειμμα Δημοκρατίας» στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ενώ πρόκειται για συγκαλυμμένη φασιστική πρακτική) εξηγεί και την ηγεμονική συμπεριφορά του Eurogroup στη δικαστική δίωξη του πρώην διευθυντή και δυο μελών της ΕΛΣΤΑΤ.
Τί συνέβη όμως με τη διόγκωση του χρέους του 2009;
Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή είχε αρχικά ανακοινώσει πως το δημοσιονομικό έλλειμμα αυτού του έτους ανερχόταν στο 6%, ενώ σε μεταγενέστερη εκτίμηση έφτασε στο 9,4%, το οποίο και αποδέχθηκε ως αξιόπιστο η Eurostat. Tο ποσοστό του δημόσιου χρέους (αναλογία χρέους προς το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν-ΑΕΠ) είχε υπολογισθεί στο 126,8 %. Τα ποσοστά υπερέβαιναν σημαντικά τα προβλεπόμενα από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά με την ανοχή της Γαλλίας και Γερμανίας (για να τακτοποιήσουν δικά τους οικονομικά προβλήματα και κυρίως το μεγάλο χρέος της Γαλλίας) είχε δοθεί «σιωπηρά» η συναίνεση στα υπόλοιπα κράτη/μέλη για υπέρβαση των νόμιμων ορίων που προβλέπονταν στο σύμφωνο σταθερότητας. Η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε πως με τα αυστηρά δημοσιονομικά μέτρα που είχε εξαγγείλει στις αρχές του 2009, υπολόγιζε πως το δημοσιονομικό έλλειμμα θα περιοριζόταν κάτω από το 9 και λίγο πάνω από το 8%, δηλαδή σε έναν φυσιολογικό μέσο όρο όλων των υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης. Θα πρέπει όμως να επισημανθεί πως λόγω των πρωτόγνωρων διαστάσεων της διεθνούς οικονομικής κρίσης, οι αποκλίσεις ανάμεσα στις εκτιμήσεις και στις τελικές διαπιστώσεις ήταν κάποιες φορές τελείως εξωπραγματικές. Για παράδειγμα, η Ιρλανδία εκτίμησε πως το έλλειμμα για το 2010 θα ήταν 32%, δηλαδή σχεδόν τριπλάσιο από αυτό που τελικά αποδέχτηκε ως ορθό η Eurostat. Αυτό δείχνει και μια άλλη πλευρά του «τεχνοκρατικού παιχνιδιού» που άρχισε να παίζεται στην Ευρωζώνη, για να επιλεγεί «το θύμα» στο οποίο θα φορτώνονταν όλα τα δεινά ώσπου, όπως ήδη έχουμε προαναφέρει, να περάσουν τα τοξικά ομόλογα των μεγάλων τραπεζών στις πλάτες ενός ή περισσότερων λαών. Οι τεχνοκράτες δεν χρειάστηκε να προβληματισθούν για να βρουν το θύμα. Η ελληνική κυβέρνηση τους πρόσφερε εθελοντικά, με τις απανωτές λανθασμένες ενέργειές της, το κεφάλι της Ελλάδας στην πιατέλα, με την ίδια ευκολία που η Ηρωδιάδα απόκτησε το κεφάλι του Ιωάννη του Πρόδρομου.
Την ίδια περίοδο, τα αντίστοιχα ποσοστά του δημοσιονομικού χρέους κάποιων άλλων κρατών της ΕΕ κυμαίνονταν στα ίδια επίπεδα με τα ελληνικά, ενώ η καλπάζουσα οικονομική κρίση που έπληττε την Ευρώπη, μετά την πτώχευση της αμερικανικής τράπεζας Λίμαν Μπράδερς, τρομοκράτησε το τεχνοκρατικό ιερατείο της Ένωσης. Το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ιρλανδίας του 2009 σταθεροποιήθηκε στο 14,4%, ενώ το δημόσιο χρέος της ήταν μικρότερο του ελληνικού και ανερχόταν στο 65,5 %. Αντίστοιχα η Ιταλία είχε ποσοστά χρεών 8% και 116%, η Βρετανία 11,4% και 68,2%, η Ισπανία 11,1% και 52,7%, η Γαλλία 7,5% και 78,1%, η Πορτογαλία 9,3% και 76,1% και άλλες χώρες, κυρίως του πρώην Ανατολοκού Μπλοκ, με μικρότερα χρέη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αστάθειας των Αγορών και της ανεπάρκειας των μέτρων σταθερότητας των οικονομιών των χωρών της Ευρωζώνης από την ΕΕ, είναι ο σχεδόν διπλασιασμός (100,3%), σταδιακά, του δημόσιου χρέους της Ισπανίας ως το 2016, παρά την προνομιακή μεταχείρισή της σε ότι αφορά στο πρόγραμμα βοήθειας (μνημόνιο), με τη λήψη δανείων απευθείας από τις τράπεζες/μέλη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Με την αναγγελία του ελληνικού ελλείμματος στο 9,4% και την υπόσχεση μείωσής του λίγο πάνω από το 8%, φαινόταν πως η Ελλάδα θα μπορούσε να ξεπεράσει την οικονομική κρίση, διότι σε σύγκριση με άλλες χώρες της Ευρωζώνης είχε έναν εξισορροπητικό βαθμό μικρής οικονομικής ανάπτυξης και πιστοληπτική ικανότητα στη χρηματιστηριακή αγορά. Και τότε συνέβη το εξής εκπληκτικό αλλά και εγκληματικό για τη χώρα. Η νέα κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε πως το έλλειμμα του 9,4% της προηγούμενης κυβέρνησης ήταν πλασματικό και πως το πραγματικό δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό που γνωστοποιήθηκε στη Eurostat. Η ανακοίνωση πραγματοποιήθηκε χωρίς να υπολογιστούν οι δικαιολογημένες αντιδράσεις των «Αγορών». Αν προηγουμένως η νέα κυβέρνηση εξασφαλιζόταν, ως τη μοιραία ημέρα του διαγγέλματος του πρωθυπουργού από το Καστελόριζο (Απρίλης 2010) με εφεδρικά δάνεια του λογικού ως τότε επιτοκίου, θα μπορούσε με μακροχρόνιες ρυθμίσεις να επαναφέρει, ενδεχομένως, τη χώρα στην προηγούμενη πιστοληπτική της τροχιά χωρίς να προσφύγει σε νέο δανεισμό. Ας μην ξεχνούμε πως η προηγούμενη κυβέρνηση Καραμανλή είχε δανεισθεί, στις αρχές του 2009, με χαμηλό επιτόκιο 53 δισεκατομμύρια Ευρώ. Μετά το διάγγελμα από το Καστελόριζο και την έμμεση παραδοχή μιας χρεοκοπίας, ακολούθησε η απόφαση της Eurostat στις 22 Απριλίου του 2010, «με την έκφραση επιφυλάξεων» ως προς την έγκριση του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009, με την αιτιολογία πως «μερικά από τα στοιχεία που αναφέρονται στο πλεόνασμα των ασφαλιστικών οργανισμών και σε στοιχεία χρηματοοικονομικών πράξεων ενδεχομένως να μην είναι οριστικά ή σωστά, d’ après certaines sources grecques fiables» (σύμφωνα με κάποιες αξιόπιστες ελληνικές πηγές). Με λίγα λόγια οι «αξιόπιστες αυτές ελληνικές πηγές» ενημέρωσαν τους τεχνοκράτες της Eurostat ότι η προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση τους εξαπάτησε. Θα ήταν αφέλεια να πιστέψει κάποιος πως η Ευρωπαϊκή Ένωση αγνοούσε την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και των άλλων κρατών της Ευρωζώνης. Όμως, αποτελεί επαγγελματικό πλήγμα για έναν τεχνοκράτη να του υποβιβάζουν τη νοημοσύνη αποκαλύπτοντας δημόσια κάτι που γνωρίζει πολύ καλά αλλά το «διαχειρίζεται με μυστικό τρόπο στα παρασκήνια». Μέσα στις λυσσώδεις κομματικές αντιθέσεις και διχόνοιες, οι υπεύθυνοι έλληνες πολιτικοί πέρασαν την κόκκινη γραμμή «της ανήθικης τεχνοκρατικής ηθικής» και γι’ αυτό θα έπρεπε να γνωρίζουν πως στο εξής οι τεχνοκράτες θα μεταλλάσσονταν από «αστεία ζώα σε αιμοβόρα θηρία».
Το δυσμενές κλίμα ενισχύθηκε και από δηλώσεις κυβερνητικών αξιωματούχων προς τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ για τον «τιτανικό της ελληνικής οικονομίας», για τον «κίνδυνο πτώχευσης» ή για «έναν διεφθαρμένο λαό φοροφυγάδων». Ακολούθησαν συνεχείς προβλέψεις και εκτιμήσεις για αυξήσεις του δημοσιονομικού ελλείμματος, ώσπου ένα (πρώην) στέλεχος Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ο Ανδρέας Γεωργίου, τοποθετήθηκε στη νέα ανεξάρτητη αρχή της ΕΛΣΤΑΤ για να αναγγείλει επίσημα και πανηγυρικά το Νοέμβρη του 2010 στη ΓΙΟΥΡΟΣΤΑΤ ότι, το ελληνικό έλλειμμα του 2009 ήταν 15,4%. Είχε πλέον τεθεί η σφραγίδα της απόλυτης καταστροφής της ελληνικής οικονομίας, με τη λιτότητα, τη μείωση της ζήτησης,την καλπάζουσα ύφεση, την αύξηση του δημόσιου χρέους, τη μείωση κατά 25% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, την τεράστια ανεργία και με έναν εσμό, έναν συρφετό τοκογλύφων να προσπαθούν να την οδηγήσουν στην πτώχευση κερδοσκοπώντας σ’ ένα ετοιμόρροπο Ευρώ.
Η διχόνοια με τη μορφή του κομματικού παραλογισμού, αυτή η διαχρονική ασθένεια του ελληνισμού όπως προσπάθησα να την αναδείξω σε άρθρα μου που αναφέρονταν στις περιόδους της Ρωμαιοκρατίας και της Επανάστασης του 1821 και δημοσιεύτηκαν τον παρελθόντα Ιούλιο και τον Αύγουστο στη «ΝΕΑ ΠΡΩΙΝΗ», αποτελεί και πάλι την αιτία του νέου ελληνικού δράματος. Γι’ αυτά όμως τα θέματα θα μιλήσουμε στην επόμενη αρθρογραφική εργασία μας.
22-9-2017
