Η παραδοχή του εγκλήματος του πραγματικού αφεντικού της “Ενωμένης” Ευρώπης
Οι γερμανοί υμνούν τον Σόιμπλε ως ήρωα του Δ’ Ράιχ που “σκότωσε” την Ελλάδα
Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής
Welt: Ο Σόιμπλε έκανε την Ελλάδα παράδειγμα για όσους δεν παίζουν με τους (γερμανικούς) κανόνες
Ο Σόιμπλε ήθελε την Ελλάδα ως παράδειγμα, προκειμένου να καταστήσει σαφές σε μεγάλες χώρες, όπως η Ιταλία, από τι απειλούνται εάν δεν παίξουν σύμφωνα με τους κανόνες, γράφει η Welt
Θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως στυγνή ομολογία – αποδοχή εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Όμως, αυτό δεν συμβαίνει επειδή ο πρωταγωνιστής – θύτης του εγκλήματος είναι η Γερμανία και ο μέχρι πρότινος πανίσχυρος υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Κι ενώ η γερμανική Welt αναφέρει κυνικότατα τον κ. Σόιμπλε ως υπεύθυνο σχεδιαστή και εκτελεστή της επίθεσης κατά μιας χώρας και της καταστροφής της οικονομίας και των πολιτών της με την χρήση της γερμανικής οικονομικής (κυρίως) ισχύος και της ηγεμονίας που ασκεί το Βερολίνο στην Ευρώπη, κανείς δεν τολμά να αναφερθεί στο έγκλημα και στα θύματά του. Προφανώς τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα θεωρούνται ως στατικά στοιχεία και αποτελέσματα ενός πρωτοφανούς εγχειρήματος επίθεσης κατά χώρας, η οποία στοχεύθηκε προς εξολόθρευση προκειμένου να μην τολμήσουν άλλες χώρες να αμφισβητήσουν τις γερμανικές μεθόδους ή να επιρρίψουν ευθύνες στην ασκούμενη διαχείριση του Βερολίνου επί της Ευρώπης.
Συγκεκριμένα, για δυσαναπλήρωτο κενό που αφήνει η αποχώρηση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε από το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών κάνει λόγο η Welt am Sonntag σε εκτενές αφιέρωμα στον χριστιανοδημοκράτη πολιτικό, όπως μεταδίδει η Deutsche Welle.
Η εφημερίδα του Βερολίνου ταυτίζει τον Β. Σόιμπλε με την ίδια την Ευρώπη, εξαίροντας τη συμβολή του στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτικής τα προηγούμενα χρόνια. «Μόνο στα τελευταία οκτώ χρόνια ο Σόιμπλε βίωσε και συναποφάσισε στο πλαίσιο της ευρωκρίσης περισσότερα από ό,τι οι περισσότεροι προκάτοχοί του συνολικά. Έβαλε τις βάσεις, οι οποίες -ανεξαρτήτως του ποιος θα τον διαδεχθεί- δεν μπορούν απλά να παρακαμφθούν χωρίς να προξενηθούν σοβαρές ζημιές στο οικοδόμημα της ευρωζώνης», γράφει μεταξύ άλλων η Welt της Κυριακής, η οποία χαρακτηρίζει τον Σόιμπλε έναν από «τους μεγαλύτερους γερμανούς πολιτικούς αυτής της εποχής», ο οποίος αποτέλεσε αξιόπιστο στήριγμα για την καγκελάριο Μέρκελ στη διαχείριση της ευρωκρίσης.
Το δημοσίευμα αναφέρει την Ελλάδα ως «το καλύτερο παράδειγμα» για την ανθεκτικότητα που διέκρινε τον απερχόμενο υπουργό Οικονομικών. Όπως σημειώνει «σε μεγάλο βαθμό χωρίς να γίνει αντιληπτό από την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ο Σόιμπλε ήθελε το 2011 να εξωθήσει τη χώρα εκτός νομισματικής ένωσης…
Τέσσερα χρόνια αργότερα το επιχείρησε εκ νέου. “Ο Σόιμπλε χρησιμοποίησε την Ελλάδα ως παράδειγμα προκειμένου να καταστήσει σαφές σε μεγάλες χώρες όπως η Ιταλία από τι απειλούνται εάν δεν παίξουν σύμφωνα με τους κανόνες” λέει ένας συνεργάτης του Β. Σόιμπλε».
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «η Μέρκελ τον σταμάτησε. Ο Σόιμπλε δεν τα παράτησε όμως, αλλά διαπραγματεύθηκε το επόμενο πακέτο διάσωσης για την οικονομικά δυσπραγή χώρα. Δεν είναι πάντα δείγμα αδυναμίας, όταν συνεχίζει κανείς το έργο του παρά την ήττα που υπέστη».
Φυσιολογικά, μετά από όλα αυτά, η ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να προσφύγει άμεσα στα διεθνή δικαστήρια, ζητώντας άμεση οικονομική και ηθική αποκατάσταση (σύμφωνα με οικονομολόγους η ζημία που υπέστη η οικονομία της Ελλάδας κατά τη διάρκεια των μνημονίων από την γερμανική “αλληλεγγύη” φτάνει στο ύψος του 1,3 τρισ. ευρώ) από την Γερμανία και τα κράτη δορυφόρους του Βερολίνου. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν αναμένεται από την παρούσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αλλά ούτε και από τους επόμενους επίδοξους διασώστες της Ελλάδας (ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη), αφού έχει καταστεί κάτι περισσότερο από σαφές πως η παρούσα ελληνική πολιτική σκηνή έχει αποφασίσει να εκτελεί χρέη διαχειριστή (Kommandatur*) εντολών της τρόικα, περιοριζόμενη σε επικοινωνιακή πολιτική (προπαγάνδα) και εφαρμογή κομματικών ιδεοληψιών που διχάζουν την ελληνική κοινωνία και εισάγουν επικίνδυνα στοιχεία έντασης τόσο μεταξύ πολιτικών και πολιτών, όσο και μεταξύ ομάδων περί την εξουσία και πολιτών.
Όσο παράδοξο και αν είναι, η σημερινή Γερμανία αποδίδει τιμές στον Σόιμπλε, εκείνον δηλαδή τον γερμανό πολιτικό που κατόρθωσε να ανασύρει από τις μνήμες των ευρωπαϊκών λαών την δράση της Γερμανίας του Χίτλερ!
Και μπορεί το γερμανικό σύστημα να επαινεί ως ήρωα τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (έμμεσα και το Δ’ Γερμανικό Ράιχ), όμως το ελληνικό σύστημα πολιτικής, πλήρως υποταγμένο περιορίζεται σε κινήσεις μεταξύ δουλικότητας και θαυμασμού του γερμανικού πολιτικο-οικονομικού συστήματος που έχει κατορθώσει να μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα υπό γερμανική κατοχή.
Τραγική ειρωνεία είναι όμως το ότι σε τρεις περίπου εβδομάδες κυβερνητικοί αξιωματούχοι και άλλοι πολιτικοί σωτήρες και αστέρες (διάττοντες) θα εμφανιστούν στις θέσεις επισήμων στις παρελάσεις που θα γίνουν ανά την χώρα σε ένδειξη μνήμης της Ελληνικής αντίστασης κατά του Τρίτου Ράιχ και των φίλων του (Ιταλών). Και ως επίσημοι, αυτοί οι πολιτικοί θα απολαύσουν τιμές επειδή σήμερα είναι εκείνοι που αποφάσισαν δια της (ένοχης) σιωπής τους να παραδώσουν την χώρα στον γερμανό κατακτητή!!!
Την ίδια στιγμή ο ελληνικός λαός θα νιώθει υπερήφανος για τους προγόνους του, ξεχνώντας την δική του ανικανότητα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων υπερασπιζόμενος τα αυτονόητα και την δική του σιωπηλή υποταγή (δειλίας) σε ξόανα πολιτικούς ανθυπο-αξιωματούχους του Δ’ Ράιχ (που ενήργησαν, συνήργησαν ή σύγκλιναν συνδράμωντας με πράξεις ή παραλείψεις τους για να επιτευχθεί η καταστροφή της χώρας), θέτοντας μία σειρά από άτυπα ερωτήματα:
Πώς μπορεί να σωθεί εκείνος που έχει αποδεχθεί τον κατακτητή του ως σωτήρα;
Πώς μπορεί να σωθεί εκείνος που φοβάται να διεκδικήσει και να διαχειρισθεί την ελευθερία του;
Πώς μπορεί να σωθεί εκείνος που έχει αποδεχθεί την αντικατάστασή του (ηθική και φυσική) από μεταφερόμενους “νέους πολίτες” στην πατρίδα του;
Πώς μπορεί να σωθεί εκείνος που πήρε την απόφαση να γεννά σκλάβους και να τους παραδίδει ως “τροφή” στον σύγχρονο Μινώταυρο;
ΥΓ: Τέλος, ως προς την Γερμανία, είναι πλέον τόσες πολλές οι αποδείξεις αλλά και οι αποδοχές ή και οι ομολογίες των λαθών (σκοπευμένων όπως αποδεικνύεται πια) που απομόνωσαν και που “εξόντωσαν” την Ελλάδα, που εγείρουν σοβαρά την σκέψη:
Μήπως αξίζει για την Ελλάδα ένας νέος αγώνας κατά των σύγχρονων κατακτητών;
Ένας αγώνας μεταξύ Δαβίδ και Γολιάθ, που θα επαναφέρει (τουλάχιστον) την αξιοπρέπεια, ενώ οι Έλληνες δεν έχουν πλέον τίποτε άλλο να χάσουν αφού και τα σπίτια τους σε πολύ λίγο χρόνο (με την μέθοδο των κατασχέσεων και πλειστηριασμών) θα θεωρούνται ως γερμανική ιδιοκτησία;
* Με το όνομα Κομαντατούρ ή Κομμαντατούρ (γερμ. Kommandantur) ονομάζονταν τα γερμανικά φρουραρχεία τα οποία είχαν εγκατασταθεί στις κατεχόμενες χώρες στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τα οποία οι Έλληνες ονόμαζαν Κομαντατούρα. Στην Αθήνα η κεντρική Κομαντατούρ στεγαζόταν στα υπόγεια ενός κτιρίου στην οδό Κοραή 4 ενώ, στο κτίριο της οδού Μέρλιν 6 στο Κολωνάκι, υπήρξε το αρχηγείο και τα κρατητήρια της περίφημης Γκεστάπο.
Κάθε κομαντατούρ περιελάμβανε τμήμα της πολιτικής και τμήμα της στρατιωτικής διοίκησης, ενώ την αστυνομική εξουσία στα κατεχόμενα εδάφη ασκούσαν τα διαβόητα Ες-Ες. Στην Ελλάδα η γερμανική αυτή υπηρεσία εγκαταστάθηκε μετά την κατάρρευση της Ιταλίας, την οποία και διαδέχθηκε σε όλες τις δικαιοδοσίες της μέχρι τότε “Κομάντο Πιάτσα” (Commando Piazza), την Ιταλική στρατιωτική και πολιτική Διοίκηση Κατοχής, που ήταν αντίστοιχη της Γερμανικής. Εξαίρεση αποτελούσαν όλες οι περιοχές που είχαν εξ αρχής υπαχθεί στην Γερμανική Διοίκηση.
