Πόσο προκατειλημμένη είναι στην πραγματικότητα η ελληνική κοινωνία;
Ανθρώπινα δικαιώματα και σεξουαλικές ιδιαιτερότητες
Συγκρουσιακές αντιθέσεις στην ελληνική κοινωνία
Άρθρο του Σωκράτη Β. ΣίσκουΣτις αρχές αυτού του μήνα (Οκτώβρης 2017) ψηφίστηκε από την ελληνική Βουλή ο νόμος για την αλλαγή της ταυτότητας φύλου. Από τη στιγμή της κατάθεσης του νομοσχεδίου οι πολιτικές, κοινωνικές και θρησκευτικές συγκρούσεις και αντιθέσεις, δημιούργησαν ένα «πολεμικό» κλίμα ανάμεσα σε κοινωνικές και πολιτικές ομάδες αλλά και ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην ηγεσία της Ορθόδοξης Ελληνικής Εκκλησίας. Οι πολέμιοι των ρυθμίσεων του νέου νόμου διατείνονταν πως θεσμοποιούνται αμφιβόλου ηθικής διατάξεις που έρχονται σε αντίθεση με τις κοινωνικές ευαισθησίες του ελληνικού λαού, ενώ οι ευνοϊκά διακείμενοι πρόβαλαν ως επιχείρημα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτιστικές αξίες που χαρακτηρίζουν τις σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ουσιαστικά, υπήρχε μια γενικής φύσεως σιωπηρή πολυκομματική συναίνεση για την κάποια προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας στις ντιρεκτίβες της Ε.Ε. Η έντονη πολιτική διαμάχη περιορίστηκε, κυρίως, στο άρθρο 3 του νομοσχεδίου, για τη δυνατότητα προσδιορισμού και αλλαγής φύλου από την ηλικία των 15 ετών αντί των 18 (ηλικία ενηλικίωσης).
Το πρόβλημα του λεγόμενου τρίτου φύλου αποτελεί μια ιδιοτροπία της φύσης και υφίσταται, ως αναμφισβήτητο γεγονός, από το ζωικό βασίλειο και ως τις πρωτόγονες ανθρώπινες κοινωνίες, με μια αυτορρύθμιση συνύπαρξης με τα ετερόφυλα άτομα. Στις εξελιγμένες δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες υπήρχαν, ως το 2010, κάποιες ασαφείς ρυθμίσεις ή παντελής απουσία νομοθετικών κανόνων, χωρίς ενιαία αντιμετώπιση του προβλήματος από την Ε.Ε. Αυτόν όμως το χρόνο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ανάθεσε στην Ιταλίδα Κριστίνα Καστανιόλι (Cristina Castagnoli), στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, να συντάξει αναλυτική Έκθεση για «τα δικαιώματα των έμφυλων ατόμων στα κράτη/μέλη της Ε.Ε.». Πρόκειται για τα άτομα που είναι γνωστά στο ευρύτερο κοινό ως τρανσέξουαλ, αλλά οι προτεινόμενες ρυθμίσεις ενδιαφέρουν γενικότερα τα άτομα με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες που ανήκουν στο, λεγόμενο, τρίτο φύλο.
Σ’ αυτή τη λεπτομερή Έκθεση (Ντοκουμέντο) της Καστανιόλι, η οποία παραδόθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το Νοέμβρη του 2010, παρουσιάζεται η κοινωνική και νομοθετική κατάσταση των έμφυλων ατόμων στα 27 κράτη της Ε.Ε. και προβάλλεται η υπάρχουσα σχετική κοινοτική νομοθεσία αλλά και εντοπίζονται τα διάφορα προβλήματα τα οποία έρχονται σε αντίθεση με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Συνεπώς, στόχος της Ε.Ε. είναι η δημιουργία μιας ομοιόμορφης πολιτικής σε όλα τα κράτη/μέλη, με την προσαρμογή της νομοθεσίας τους στα δεδομένα και στις εισηγήσεις της Έκθεσης Καστανιόλι. Με λίγα λόγια, το πρόβλημα της αλλαγής φύλου που προξένησε έναν «εμφύλιο ιδεολογικό πόλεμο στην Ελλάδα», δεν είναι ούτε εθνικό και πολύ περισσότερο κομματικό πρόβλημα, αλλά μια υποχρεωτική ντιρεκτίβα της Ε.Ε. για τη δημιουργία ενιαίας κοινοτικής νομοθεσίας στο κοινωνικό αυτό θέμα. Η συντάκτρια της Έκθεσης περιγράφει, χωριστά για κάθε ένα από τα 27 κράτη, την κατάσταση που ισχύει από πλευράς νομοθεσίας και νομολογίας, αλλά και με γενικότητες διερευνά την πρακτική αντιμετώπιση του προβλήματος από ορισμένους λαούς. Εξαίρεση μόνον αποτελεί η Ελλάδα, για την οποία η Καστανιόλι χρησιμοποιεί τις αιτιάσεις κάποιων ομοφυλοφιλικών ομάδων για να ασκήσει κριτική και να τονίσει τη «βάρβαρη νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας». Αναφερόμενη στη χώρα μας επεξηγεί, με τα μελανότερα χρώματα, ότι τα έμφυλα αυτά άτομα «βρίσκουν δύσκολα δουλειά, είναι θηράματα βίας και παρενόχλησης από τον πληθυσμό αλλά και την αστυνομία και κάποιες φορές διώχνονται από τα σπίτια τους και είναι υποχρεωμένα να ζουν στους δρόμους». Περιγράφεται με γενικόλογη διατύπωση η κατάσταση των αντιδράσεων μερίδας του πληθυσμού σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες (και μάλιστα σε κάποιες υπάρχει ένα είδος νομοθετικής ανυπαρξίας και φανερής εχθρότητας) για ανθρώπους που δεν είναι κοινωνικά αποδεκτοί λόγω σεξουαλικών ιδιαιτεροτήτων, ενώ για την Ελλάδα τονίζεται ιδιαίτερα αυτή η συνολική συμπεριφορά του πληθυσμού με υπερβάλλουσα έμφαση, αν και η Καστανιόλι αναγνωρίζει την (αδιανόητη για άλλες ευρωπαϊκές χώρες ως το 2010) περίπτωση «της χειρουργικής αλλαγής φύλου στην Ελλάδα με έξοδα του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ)». Αυτή η διαπίστωση αποτελεί μια αντίφαση σε ότι αφορά την επίσημη ελληνική κρατική πολιτική στο θέμα των ατόμων του τρίτου φύλου.
Αν κάνουμε μια παρένθεση και ξεφύγουμε λίγο από το κυρίως θέμα μας, θα διαπιστώσουμε πως η Κριστίνα Καστανιόλι, ως στέλεχος μιας Κομισιόν με πρόεδρο έναν αδίστακτο Χ.Ε. Μπαρόζο, εξέφραζε το Νοέμβρη του 2010 τις απόψεις των σκοτεινών κύκλων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τους Έλληνες, οι οποίοι ως «τεμπέληδες, απατεώνες, αναξιόπιστοι κλπ» λόγω πρόσφατου μνημονίου και του οργίου παραπληροφόρησης των ευρωπαίων πολιτών, ήταν επόμενο να παρουσιάζονται και στο θέμα αυτό ως οι πιο βάρβαροι Ευρωπαίοι. Μιλάμε για μια εποχή που τίποτα, από όλα τα σημαντικά ευρωπαϊκά γεγονότα, δεν είναι τυχαίο. Την Ευρώπη την κυβερνούσε για μια δεκαετία, ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ένας οπορτουνιστής και ο πλέον διαπλεκόμενος (με την Γκόλντμαν Σακς που κυβερνά τον κόσμο) ευρωπαίος πολιτικός. Γι’ αυτό το «ανθρωπάριο», έναν τέλειο εκπρόσωπο της τεχνοκρατικής ευρωπαϊκής ελίτ, που κάποιοι το επέλεξαν για να καθορίζει τις τύχες των ευρωπαϊκών λαών, ο συμπατριώτης του πολιτικός Pedro Felipe Soares δήλωσε πως, «αυτός ο διορισμός (στη Γκόλντμαν Σακς) δείχνει ότι η ευρωπαϊκή ελίτ, μέρος της οποίας αποτελεί και ο Μπαρόζο, δεν έχει ίχνος ντροπής». Δεν είναι μόνον αδιάντροποι αλλά και άπληστοι και αδίστακτοι.
Θα ήταν ψεύτικος ο ισχυρισμός πως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν οι συνηθισμένες σε όλες τις χώρες του κόσμου προκαταλήψεις και στερεότυπα για τα άτομα με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες. Πολλές φορές οι αντιδράσεις του κόσμου είναι ίσως δικαιολογημένες από την προκλητικότητα και την έλλειψη μέτρου κάποιων ατόμων. Ένας γνωστός ηθοποιός ζούσε την ιδιαίτερη σεξουαλική ζωή του με διακριτικότητα, χωρίς να υπάρχουν κάποιες γενικές αντιδράσεις από μερίδα του πληθυσμού. Όταν πέθανε και «η αρσενική γενειοφόρος χήρα του» (κατά τη φραστική διατύπωση ενός βουλευτή) επέμενε και εκφώνησε έναν σπαραξικάρδιο επικήδειο, οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν (σύμφωνα με τη συνηθισμένη ορολογία) «ρατσιστικές». Ο βουλευτής χαρακτηρίστηκε από «τους προοδευτικούς» ως φασίστας, αν και οι κομματικές και ιδεολογικές του θέσεις δεν είχαν ακροδεξιό προσανατολισμό. Οι υπερβολές δημιουργούν πάντα αντιθέσεις και συγκρουσιακές καταστάσεις, με αβάσιμους πολλές φορές χαρακτηρισμούς για φασίστες και μπολσεβίκους.
Υπάρχουν στην Ελλάδα αξιόλογοι άνθρωποι με ιδιαιτερότητες που διαπρέπουν, εδώ και δεκαετίες, σε όλους τους κλάδους της επαγγελματικής δραστηριότητας. Μάλιστα, σε ορισμένους τομείς, όπως π.χ. στη μόδα, στα γράμματα, στις καλλιτεχνικές επιδόσεις ή στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, έχουν καταλάβει σημαντικές θέσεις επαγγελματικής εξουσίας. Όλοι αυτοί δεν αντιμετωπίζονται ως «θηράματα βίας» από την ελληνική κοινωνία και την αστυνομία, όπως ισχυρίζεται η Κριστίνα Καστανιόλι. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν η προκλητικότητα κάποιων, με «παρελάσεις περηφάνιας» και εξοργιστικές δημόσιες σεξουαλικές χειρονομίες και πράξεις, δίνουν το δικαίωμα σε ανθρώπους με ηθικές αρχές ή, το χειρότερο, σε φανατικούς διαφόρων αποχρώσεων να αντιδρούν με βίαιο τρόπο.
Η ελληνική κοινωνία δεν επεμβαίνει, όπως άλλωστε και οι πολίτες σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στην ιδιωτική ζωή των ανθρώπων. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν οι διαφορετικές αλλά συγκλίνουσες ομάδες (έμφυλοι, ομοφυλόφιλοι, παιδόφιλοι, κλπ) με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες, προσπαθούν να αναδειχθούν ως τα απολύτως φυσιολογικά και διανοητικά υπέρτερα άτομα, νιώθοντας υπερηφάνεια για τη σεξουαλική τους ιδιαιτερότητα, ενώ ζουν σε μια κοινωνία ετερόφυλων που θεωρεί αυτή την ιδιαιτερότητα διαστροφή, επειδή δεν συνδυάζει το φυσιολογικό ερωτικό κίνητρο με τη δημιουργία της ολοκληρωμένης οικογένειας. Σ’ αυτό το σημείο βασίζεται και η αντίδραση της Εκκλησίας, η οποία αντιμετωπίζει την αφύσικη ιδιαιτερότητα (το «κουσούρι», όπως το χαρακτήριζε ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος) ως συγχωρητέο αμάρτημα, σαν το αμάρτημα μιας πόρνης ή ενός αιμομίκτη. Ας δούμε όμως αν η απαίτηση για αναγνώριση μιας μη απόλυτα φυσιολογικής κατάστασης, σε νομοθετικό και σε πλαίσιο κοινωνικής συναίνεσης, είναι εφικτή σε μια κοινωνία ετερόφυλων που από τη φύση της έχει ως προορισμό, με το κίνητρο της ερωτικής ηδονής ενός άνδρα και μιας γυναίκας, να «αυξάνεται και να πληθύνεται». Είναι δυνατόν με μοναδικό κίνητρο την ερωτική ηδονή μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, χωρίς τη δημιουργία οικογένειας η οποία αποτελεί το βασικό κύτταρο της κοινωνίας των ετερόφυλων, να θεωρηθεί φυσιολογική και ισότιμη η ιδιαιτερότητα αυτών των ατόμων; Άλλωστε, πρόκειται για ηδονή που προέρχεται από σωματικά όργανα που δημιουργήθηκαν από τη φύση (ή για τους θρησκευόμενους, από το Θεό) για να εξυπηρετήσουν άλλες ανθρώπινες και σωματικές ανάγκες. Αυτή η πράξη χαρακτηρίζεται από πολλούς ως σεξουαλική διαστροφή ή ως εγκεφαλική (ψυχιατρική) ασθένεια, όπως πίστευαν οι ειδικοί επιστήμονες πριν από λίγα χρόνια.
Το επιχείρημα πολλών πως ο νόμος που ψηφίστηκε αποτελεί μια πολιτιστική αναγκαιότητα και ένδειξη μιας πολιτισμένης κοινωνίας, είναι λανθασμένο. Τα ερμαφρόδιτα και ομοφυλόφιλα είδη υπάρχουν στο ζωικό βασίλειο αλλά και επιβίωσαν σε πρωτόγονες φυλές ή ατελώς οργανωμένες κοινωνίες (π.χ. Φοίνικες, Βαβυλώνιοι, Μάγιας, Αζτέκοι κλπ). Ειδικοί βιολόγοι και κοινωνιολόγοι ερευνητές έχουν αποδείξει πως, στις μη πολιτισμένες πρωτόγονες φυλές και κοινωνίες οι έμφυλοι αποτελούσαν ξεχωριστή και διακεκριμένη ομάδα ενός τρίτου φύλου, με ειδικές επαγγελματικές, κοινωνικές και θρησκευτικές αρμοδιότητες. Ακόμα και σήμερα στην Ασία, υπάρχουν κράτη στα οποία οι έμφυλοι (τρανσέξουαλ) θεωρούνται ως ένα από τα τρία αποδεκτά φύλα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση μιας μελέτης στην «Ελεύθερη Εγκυκλοπαίδεια», στην οποία εξετάζεται αυτό το πρόβλημα στην Ινδία, στο Πακιστάν, στο Μπαγκλαντές, στην Ταϊλάνδη κ.ά. Οι Hijra των Ινδιών και του Μπαγκλαντές αποτελούν μια ελάχιστα γνωστή αλλά την πολυπληθέστερη ομάδα του τρίτου φύλου στον κόσμο. Μόνο στην Ινδία υπολογίζεται πως ξεπερνούν τα 5 ή 6 εκατομμύρια άτομα και είναι γνωστοί ως ευνούχοι, αλλά από αυτούς μόνον ένα 8% έχει υποστεί χειρουργική επέμβαση ευνουχισμού. Οι περισσότεροι έχουν ανδρικά γεννητικά όργανα αλλά ντύνονται ως γυναίκες και αυτοχαρακτηρίζονται ως τρίτο φύλο, ενώ τονίζουν πως δεν είναι ούτε άνδρες ούτε γυναίκες. Αυτή η συνειδητή ένταξή τους σε ένα τρίτο ξεχωριστό φύλο, τους αποτρέπει από κάθε πρόθεση να μετατραπούν, με χειρουργική επέμβαση, είτε σε άνδρες είτε σε γυναίκες κατανοώντας τις φυσικές αδυναμίες για απόλυτη ταύτισή τους με κανονικό άνδρα ή με κανονική γυναίκα. Όταν η αγγλίδα φωτογράφος Dayanita Sihgh πρότεινε στη φίλη της Mona Ahmed να τη βοηθήσει για να χειρουργηθεί στη Σιγκαπούρη, εκείνη αρνήθηκε και απάντησε ως εξής: «Δεν καταλαβαίνεις απολύτως τίποτα! Ανήκω σε ένα τρίτο φύλο και δεν είμαι ένας άντρας που προσπαθεί να μεταμορφωθεί σε γυναίκα. Το πρόβλημα προέρχεται από τη δική σας κοινωνία η οποία αναγνωρίζει μόνο δυο φύλα».
Στην Ταϊλάνδη, μια χώρα ανεκτική στην ποικιλοφυλία, οι έμφυλοι (τρανσέξουαλ) θεωρούνται ως άνδρες με γυναικείες διανοητικές λειτουργίες ή ως τρίτο φύλο με γυναίκες αναπτυγμένες, ως έμβρυα, σε ανδρικό σώμα. Αυτού του είδους η ταξινόμηση του τρίτου φύλου στις ασιατικές χώρες, δημιουργεί κοινωνικά προβλήματα τα οποία έθιξαν και οι αγορητές κατά τη διάρκεια της συζήτησης του νομοσχεδίου για την ταυτότητα φύλου στην ελληνική Βουλή. Θα πρέπει να ληφθούν οργανωτικά μέτρα για τη συμμετοχή αυτής της ομάδας ανθρώπων σε καθημερινές εργασίες ή σε κοινωνικές καταστάσεις οι οποίες υποχρεωτικά απαιτούν χωριστές ενέργειες για τα δυο βασικά φύλα. Σε ένα τεχνολογικό σχολείο της Ταϊλάνδης δημιούργησαν χωριστές τουαλέτες για τα άτομα του τρίτου φύλου, με τοποθέτηση στην είσοδο μιας προειδοποιητικής πινακίδας με ενιαίο ανδρικό και γυναικείο σύμβολο. Η κυκλοφορία τους όμως στους υπόλοιπους χώρους της σχολής γίνεται υποχρεωτικά με ανδρική ένδυση, ενώ τα μαλλιά και ο υπόλοιπος καλλωπισμός αναδεικνύουν τη γυναικεία προσωπικότητα των ατόμων.
Αυτού του είδους οι καθημερινές κοινωνικές ανάγκες αποτελούν ένα κολοσσιαίο πρόβλημα για τις ποικιλόμορφες υποδιαιρέσεις του τρίτου φύλου (τρανσέξουαλ, ομοφυλόφιλοι, παιδόφιλοι, τραβεστί, κτηνοβάτες κλπ), οι οποίες δεν είναι δυνατόν να επιλυθούν τελεσίδικα με νομοθετικές ρυθμίσεις, αφού οι έντονες αντιδράσεις του πληθυσμού είναι βέβαιες και αναπόφευκτες. Στο πλαίσιο των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της ισονομίας των ανθρώπων σε ένα κράτος δικαίου, ένας έμφυλος παιδόφιλος με γυναικεία ταυτότητα και εμφάνιση, αλλά με ανδρικά γεννητικά όργανα, θα έχει το δικαίωμα να διοριστεί ως παιδαγωγός σε σχολείο θηλέων ή ως νηπιαγωγός σε παιδικό σταθμό. Θα μπορεί να δημιουργήσει οικογένεια υιοθετώντας παιδιά, τα οποία κάποτε θα διαπιστώσουν με έκπληξη πως έχουν «μια μάνα με μουστάκια». Στο όνομα των ανθρώπινων δικαιωμάτων γίνονται σήμερα όχι απλά εγκλήματα αλλά ολόκληρες γενοκτονίες, που θυμίζουν τη γνωστή φράση της Μαντάμ Ρολάν (λίγο πριν θανατωθεί στη γκιλοτίνα του Ροβεσπιέρ) για τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί στο όνομα της ελευθερίας.
Αλλά και στην Αρχαία Ελλάδα, οι κοινωνικές συνθήκες διαμόρφωσαν ένα επιεικές κλίμα αποδοχής των ανθρώπων του τρίτου φύλου και κυρίως της κατηγορίας (υποδιαίρεσης) των ομοφυλόφιλων, αν και υπάρχουν σοβαρές επιστημονικές αντιρρήσεις για το εύρος αυτής της ανοχής. Ίσως οι μακροχρόνιες εκστρατείες και οι πολεμικές περιπέτειες των ανδρών τους στερούσαν τη δυνατότητα να έχουν φυσιολογικές ερωτικές επαφές με γυναίκες και δημιουργούνταν, γι’ αυτό το λόγο, ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Η λίμπιντο, η οποία περιλαμβάνει και τη γενετήσια σεξουαλική ορμή (ενόρμηση, κατά τον Φρόιντ), εκδικείται όσους την αγνοούν από υποχρεωτικές κοινωνικές καταστάσεις ή από θρησκευτικές ιδεοληψίες. Στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία στην οποία οι ιερείς είναι άγαμοι, οργιάζουν οι παράνομες και κρυφές ερωτικές σχέσεις αλλά και η παιδοφιλία. Όταν κάποιος γίνεται προκλητικός απέναντι στη δύναμη της φύσης, αναπότρεπτα ξεχνά και το Θεό.
Είναι γνωστό πως μια ασιατική τρανσεξουαλική θεότητα λατρεύτηκε και στην Κύπρο, κυρίως πριν από τον 5ο π.Χ. αιώνα και μετονομάστηκε σε «Αφρόδιτο». Αργότερα έφτασε στην Ελλάδα και από τις Ερμές Κεφαλές (οδοδείκτες με την προτομή του Ερμή, οι οποίοι σε παλαιότερες εποχές είχαν ως σύμβολα φαλλούς και αιδοία)) έμεινε στη μυθολογία ως Ερμαφρόδιτος. Ήταν ένας άνδρας με θεϊκή ομορφιά αλλά με αρσενικά και θηλυκά γεννητικά όργανα. Στις θρησκευτικές τελετές που γίνονταν για να τον τιμήσουν, οι άνδρες φορούσαν γυναικεία ρούχα και οι γυναίκες ανδρικά.
Η γενικότερη όμως εντύπωση για εκτεταμένη ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα δόθηκε, κυρίως, από τον Πλούταρχο, με τις περιγραφές του για των ηρωισμό του Ιερού Λόχου των Θηβαίων. Ήταν μια επίλεκτη στρατιωτική μονάδα από αντρικά ζεύγη εραστών και η εξήγηση για την επί 40 σχεδόν χρόνια θρυλική ανδρεία τους (ως τη μάχη της Χαιρώνειας, στην οποία το ιππικό του νεαρού Μεγαλέξανδρου κυριολεκτικά τους αφάνισε) αποδόθηκε στην γρανιτώδη φιλία τους και στο έντονο συναίσθημα της ερωτικής συντροφικότητας. Πολλοί σύγχρονοι ερευνητές αμφισβητούν το εύρος και την έκταση αυτού του γεγονότος στην Αρχαία Ελλάδα, στην οποία ο γάμος των ετερόφυλων θεωρούνταν ιερός και πολλές φορές αναγκαστική υποχρέωση και καθήκον του πολίτη. Στη Σπάρτη, η γυναίκα είχε απεριόριστη ερωτική ελευθερία (η μοιχεία δεν θεωρούνταν παράπτωμα) και κυκλοφορούσε με κοντές και σχιστές στη μια πλευρά εσθήτες, ίσως πιο κοντές και από τις σημερινές μίνι φούστες.
Ο γάμος ήταν υποχρεωτικός αλλά η νύφη θα έπρεπε να έχει την κατάλληλη ηλικία ώστε να «επιθυμεί την ερωτική απόλαυση». Σε αντίθετη περίπτωση ο σύζυγος θεωρούνταν παιδόφιλος βιαστής και τιμωρούνταν, όπως ο ομοφυλόφιλος, με εξορία ή θάνατο. Η ανδροπρέπεια θεωρούνταν ύψιστη αρετή από τις γυναίκες και αποτελούσε κριτήριο επιλογής του συζύγου. Γι’ αυτό όταν ρώτησαν τη Γοργώ, τη σύζυγο του βασιλιά Λεωνίδα (των Θερμοπυλών), για ποιο λόγο οι Σπαρτιάτισσες είχαν τέτοια εξουσιαστική επιρροή πάνω στους άντρες τους, απάντησε: «Διότι μόνον οι Σπαρτιάτισσες γεννούν (πραγματικούς) άντρες».
Στη διαδικασία ψήφισης του νόμου για την ταυτότητα φύλου κάποιοι αυτοπροβλήθηκαν ως προοδευτικοί και κάποιοι κατηγορήθηκαν ως οπισθοδρομικοί. Όλοι όμως, είτε το ομολογούν είτε το κρύβουν, έχουν κάποια ομοφυλοφοβικά σύνδρομα. Όταν κάποιος από τους διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για την κατάθεση του νομοσχεδίου, «ευχήθηκε» σε ένθερμο και αντιρατσιστή αντιδιαδηλωτή «ο θεός να του δώσει τέτοια παιδιά», η μανία του δεύτερου για την «κατάρα» θύμιζε ταύρο σε υαλοπωλείο. Το περιστατικό θυμίζει τους περιτριγυρισμένους από σωματοφύλακες πολιτικούς με τα θωρακισμένα αυτοκίνητα, οι οποίοι παριστάνουν τους φιλάνθρωπους και μεγαλόψυχους σε φυλακισμένους ή συλλαμβανόμενους αδίστακτους εγκληματίες, οι οποίοι κατακρεουργούν απροστάτευτους φτωχούς πολίτες για πενήντα ή εκατό ευρώ. Οι βερμπαλιστικές δημοκρατικές ή φιλανθρωπικές ευαισθησίες είναι ακοστολόγητες. Οι συνέπειες, κάποιες φορές κοινωνικά επαχθείς, βαρύνουν συνήθως τον απλό και φτωχό λαό ο οποίος δεν έχει τη δυνατότητα να αυτοπροστατευθεί.
Στο κοινωνικά αυτό ευαίσθητο θέμα, η νομοθετική ρύθμιση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο θα πρέπει να δημιουργεί προϋποθέσεις αξιοπρεπούς και πολιτισμένης αντιμετώπισης των προβλημάτων των ανθρώπων ειδικής σεξουαλικής ιδιαιτερότητας, χωρίς ακρότητες και εξτρεμιστικές συμπεριφορές. Η ιδιωτική ζωή του κάθε ατόμου είναι σεβαστή. Όμως, οι ιδιοτροπίες της φύσης δεν είναι δυνατόν να ανατρέψουν, με νόμους και διατάγματα, γενικούς φυσικούς κανόνες. Ένα άτομο του τρίτου φύλου, παρά την όποια κοινωνική ή επαγγελματική προσφορά του, είναι αδύνατον να επιτελέσει το έργο του ετερόφυλου στο θέμα της οικογενειακής οργάνωσης της κοινωνίας. Μπορεί όμως να καταστεί χρήσιμο στην κοινωνία, όταν χωρίς εξαλλοσύνες και προκλητικές δημόσιες πράξεις του, διαφυλάξει και σεβαστεί την ίδια του την ιδιωτική ζωή και τη σεξουαλική του ιδιαιτερότητα. Κάτι παρόμοιο είπε ένας δήμαρχος μιας μικρής γαλλικής επαρχιακής πόλης, όταν οι πολιτικοί του αντίπαλοι τον κατηγόρησαν πως ήταν «κρυφός ομοφυλόφιλος». Ομολόγησε δημόσια στους ψηφοφόρους του πως πραγματικά ήταν ομοφυλόφιλος λέγοντας: «Ναι, είμαι διαφορετικός από εσάς, γιατί έτσι δυστυχώς με έπλασε ο Θεός. Προσπάθησα όμως και κατάφερα να διατηρήσω την αξιοπρέπειά μου προστατεύοντας την ιδιωτική μου ζωή και παράλληλα αγωνίστηκα, ως πολιτικό πρόσωπο, για το καλό της πόλης μας».
Θα ήταν ευχής έργο, ο νόμος που ψηφίστηκε από την ελληνική Βουλή, να συντελέσει στη δημιουργία μιας αξιοπρεπούς και ισορροπημένης σχέσης συμβίωσης των ατόμων με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες σε μια κοινωνία στην οποία, ο Άνδρας και η Γυναίκα, το Αρσενικό και το Θηλυκό, αποτελούν βασικά ξεχωριστά συστατικά στοιχεία της ύπαρξής της, με δημιουργικό κύτταρο την οικογένεια και την τεκνοποιία.
23-10-2017
