Το τρίτο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου
Το μεταλλαγμένο ευρωπαϊκό πελατειακό σύστημα
Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:
ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ
Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας
——————————————————————————————————————–
Το μεταλλαγμένο ευρωπαϊκό πελατειακό σύστημα
Άρθρο Νο 3, του Σωκράτη Β. Σίσκου
Από τότε που δημιουργήθηκε ο κόσμος, θα πρέπει να υπήρχε ένα πρωτόγονο είδος πελατειακών σχέσεων ανάμεσα στον απλό λαό και στους φορείς εξουσίας, δηλαδή μιας ομάδας ηγετικών στελεχών η οποία δημιουργήθηκε από τους σωματικά και πνευματικά ισχυρούς που καθοδηγούσαν και προστάτευαν την οικογένεια, τη φυλή ή την πρωτόγονη ευρύτερη κοινωνία. Πάντα ο αδύναμος χρειαζόταν προστασία για να επιβιώσει. Και η προστασία αυτή δινόταν με διάφορα ανταλλάγματα. Να λοιπόν πως φτάσαμε στο τέλεια διαρθρωμένο και «δημοκρατικά οργανωμένο» πελατειακό κράτος, όταν στην πολιτισμένη και οργανωμένη κοινωνία η ψήφος είχε καταστεί βασικό ανταλλακτικό στοιχείο ανάδειξης των ισχυρών, οι οποίοι θα μπορούσαν να καταστούν φορείς κρατικής εξουσίας.
Αυτές οι πελατειακές σχέσεις αναπτύχθηκαν και στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη, τον 18ο και 19ο αιώνα, με διαφορετικά όμως χαρακτηριστικά. Εκεί, οι διαπλεκόμενοι φορείς κρατικής εξουσίας δεν ήταν οι εκλεγμένοι πολιτικοί, αλλά η ισχυρή κάστα των ευγενών και ο ανώτερος κλήρος. Όπως ακριβώς συνέβαινε και στην οθωμανοκρατούμενη Νοτιοανατολική Ευρώπη, όπου «οι διευκολύνσεις» προς τους απλούς κι’ αδύναμους πολίτες επιτυγχάνονταν από τους βεζίρηδες, τους πασάδες, τους κατήδες και τους άλλους ποικιλώνυμους φορείς της σουλτανικής εξουσίας με το γνωστό «μπαξίσι». Από αυτή την προαιώνια μορφή των πελατειακών σχέσεων ανάμεσα στους προνομιούχους και στην ανώνυμη μάζα των λαϊκών στρωμάτων, αναπτύχθηκε η τελειοποιημένη μορφή του σύγχρονου πελατειακού κράτους, όταν η λαϊκή ψήφος αποτέλεσε το μοναδικό «δημοκρατικό εργαλείο» ανάδειξης της πολιτικής κάστας μιας χώρας. Στην Ελλάδα, η αναβάθμιση αυτή του πελατειακού συστήματος ήταν εντυπωσιακή, γιατί έγινε ηθικά και πολιτικά αποδεκτή από την ελληνική κοινωνία, ως μια αναπότρεπτη πολιτική πρακτική, η οποία είχε βαθιές ρίζες που έφθαναν ως τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους, μετά την επανάσταση του 1821.
Η διαφορετική μορφή της εξέλιξης του πελατειακού συστήματος στην Ελλάδα, σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δίνει εσφαλμένα την εντύπωση σε μη αμερόληπτους παρατηρητές, για έντονες επικρίσεις επιχειρώντας, με έναν υποβόσκοντα υπερεθνικισμό (στα όρια του φασισμού), να αντιπαραβάλουν την «εντιμότητα του δικού τους λαού». Αυτή η αντιευρωπαϊκή τάση στιγματισμού και ταπείνωσης των Ελλήνων από «εταίρους» σε μια υποτίθεται πολιτιστικά και οικονομικά ενιαία ευρωπαϊκή οικογένεια, είχε επισημανθεί από τον Romaric Godin, αρχισυντάκτη της γαλλικής εφημερίδας «La Tribune». Στις 15 του Ιούνη του 2015, έγγραψε για το ανθελληνικό και ρατσιστικό μένος του εκδοτικού συγκροτήματος Springer, το οποίο με τις φιλοκυβερνητικές εφημερίδες Bild και Die Welt εξαπέλυε καθημερινά και επί χρόνια πύρινα άρθρα εναντίον «των απατεώνων Ελλήνων», οι οποίοι θα έπρεπε να αποπεμφθούν από την «έντιμη ευρωπαϊκή οικογένεια», αφού και από βιολογική άποψη «δεν έχουν ούτε σταγόνα αρχαίου ελληνικού αίματος».
Με τέτοιες νοσηρές ιδέες που θα τις ζήλευε και ο «έντιμος πρόγονός τους, ο Γκέμπελς» στην περίοδο της παντοδυναμίας του ναζισμού και άλλα γερμανικά έντυπα (π.χ. το περιοδικό «Focus », με το ανασηκωμένο δάχτυλο στο άγαλμα της Αφροδίτης), διαμόρφωσαν μια ανθελληνική ατμόσφαιρα σ’ όλη την Ευρώπη. Στα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης (που τη βάφτισαν ελληνική ενώ ήταν ευρωπαϊκή και παγκόσμια), όλες οι ευρωπαϊκές εφημερίδες και οι τηλεοπτικοί σταθμοί, σε συγχορδία με τις γερμανικές, αλλά και οι αναγνώστες αυτών των εφημερίδων που διατύπωναν με σχόλια τις απόψεις τους, χαρακτήριζαν με τις χειρότερες εκφράσεις την Ελλάδα και τους Έλληνες. Σκόπιμα, οι κερδοσκόποι της μεταλλαγμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τον απόλυτο έλεγχο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης δημιούργησαν, με μια σταλινοχιτλερική πλύση εγκεφάλου, ένα γενικευμένο κλίμα μισελληνισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη. Όπως ο R. Godin, έτσι και ο Guillaume Duval, αρχισυντάκτης του μηνιαίου εντύπου «Alternatives économiques», μετά από έναν μήνα, στις 13 Ιουλίου του 2015, διερωτάται: «Allemagne: pourquoi tant de haine contre la Grèce?» (Γερμανία: γιατί τόσο μίσος εναντίον της Ελλάδας;).
Το γιατί δεν είναι τόσο δυσνόητο και πολύπλοκο όσο αρχικά φαίνεται. Η Ελλάδα, εξαιτίας της ανευθυνότητας και απληστίας πολλών διεφθαρμένων ηγετών της, που την υπερχρέωσαν στα γεράκια μιας μονεταριστικής Ευρώπης, ήταν το ιδανικό πειραματόζωο για τις κερδοσκοπικές πρακτικές που προετοίμαζε η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση για όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αποδόμηση του ελληνικού κοινωνικού κράτους ήταν η αρχή. Σε λίγο φάνηκε πως, σταδιακά, θα ακολουθούσε μια γενική εφαρμογή σε όλη την Ευρώπη, με αποτέλεσμα την εκπληκτική άνοδο των αντιευρωπαϊκών ακροδεξιών κομμάτων και των άγριων κοινωνικών εκρήξεων, όπως τα γεγονότα στη Γαλλία το 2016, με αφορμή την απόπειρα τροποποίησης του εργατικού νόμου από τη (δήθεν) σοσιαλιστική κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ. Η Γερμανία, η μόνη ωφελημένη από την οικονομική κρίση μεγάλη χώρα της Ευρωζώνης, επέβαλε (με κάποιους από τους βόρειους δορυφόρους της) την οικονομική πολιτική που εξυπηρετούσε αποκλειστικά τα δικά της συμφέροντα. Είναι η ισχυρότερη, οικονομικά, χώρα και έχει μετατρέψει την Ευρωζώνη, με εργαλείο το Γιουρογκρούπ (κατά την έκφραση κάποιων Βρετανών και Σκανδιναβών οικονομολόγων), σε «Holy German empire» (σε Αγία Γερμανική Αυτοκρατορία).
Οι Έλληνες της διασποράς ένιωσαν εντονότερα αυτό το κλίμα εξευτελισμού και έσχατης ταπείνωσης της χώρας μας. Για να κατανοήσει κάποιος την έκταση και την επίδραση αυτής της συντονισμένης προπαγάνδας ταπείνωσης και εξευτελισμού του ελληνικού λαού, είναι αρκετό να θυμηθεί το κλίμα που είχε δημιουργηθεί στην αίθουσα των εκδηλώσεων κατά την παρουσίαση των τραγουδιών της Eurovision το Μάη του 2011 στο Ντίσελντορφ. Κάθε φορά που, κατά την παρουσίαση του ελληνικού τραγουδιού (που σημείωσε καλή σειρά επιτυχίας), ή κατά την ώρα εκφώνησης των βαθμών επιτυχίας, ακουγόταν το όνομα Greece, το πλήθος ξεσπούσε σε γιουχαΐσματα εναντίον «των απατεώνων και διεφθαρμένων Ελλήνων». Από τις πολιτικές συμπεριφορές ανεγκέφαλων οπαδών τέτοιων δήθεν πολιτιστικών πανευρωπαϊκών καλλιτεχνικών ή αθλητικών (κυρίως κρετινοποδοσφαιρικών) εκδηλώσεων, μπορεί κάποιος να κατανοήσει τους μηχανισμούς και την έκταση επίδρασης της συστηματικής προπαγάνδας στις ανώνυμες και πολιτιστικά ανώριμες λαϊκές μάζες.
Μόλις τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης, άρχισαν να ακούγονται οι πρώτες δειλές και διστακτικές φωνές συμπαράστασης για τους «Έλληνες, τους νέους καταδιωγμένους Εβραίους» και για τη μικρή και φτωχή Ελλάδα, η οποία αποτελούσε «το μαύρο πρόβατο και τον αποδιοπομπαίο τράγο της Ευρώπης». Όσο αποκαλύπτονταν τα πραγματικά αίτια της οικονομικής κρίσης και η μαφιόζικη μεταβίβαση του βάρους των ελληνικών ομολόγων από τις μεγάλες γερμανικές και γαλλικές τράπεζες προς τους ευρω-παίους πολίτες, με την εξαγορά τους με τα τοκογλυφικά δάνεια του πρώτου μνημονίου, τόσο και περισσότερο άρχισαν να δυναμώνουν κάποιες έντιμες φωνές. Άρχισαν να αποκαλύπτονται οι κρυφοί στόχοι μιας, δήθεν, ευρωπαϊκής οικονομικής «βοήθειας σωτηρίας και εταιρικής αλληλεγγύης», η οποία στην πραγματικότητα ήταν ένας τοκογλυφικός δανεισμός με «τιμωρητικό επιτόκιο 5-7%» και με αποικιακούς όρους, για τη διατήρηση της χώρας σε καθεστώς υποτέλειας (ένα νέο είδος οικονομικού προτεκτοράτου). Ο απώτερος στόχος ήταν «να βγει στο σφυρί» ο δημόσιος ελληνικός πλούτος και να γίνουν υποχωρήσεις σε εθνικά θέματα. Τα ευρωπαϊκά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μιλούσαν συνέχεια για τη «βοήθεια που πρόσφεραν από τις οικονομίες τους οι ευρωπαίοι πολίτες στους τεμπέληδες Έλληνες», ενώ κανένας πολίτης της Ευρώπης δεν επιβαρύνθηκε με ούτε ένα ευρώ. Κανένας δεν μιλούσε για έντοκα δάνεια, ούτε για την απάτη της μεταβίβασης των ελληνικών ομολόγων από τις τράπεζες στους ευρωπαίους πολίτες, αλλά αποκλειστικά για «βοήθεια και ακατανόητη αλληλεγγύη προς έναν διεφθαρμένο λαό, ο οποίος γαλουχήθηκε για να ζει εις βάρος των άλλων λαών σε ένα σύστημα πελατειακής κρατικής οργάνωσης (cliéntelisme)». Για πρώτη φορά είδα πρόσφατα σε ευρωπαϊκή εφημερίδα (στη Le Monde της 26-10-2017) να τοποθετεί τη λέξη «βοήθεια» προς την Ελλάδα μέσα σε εισαγωγικά, σε άρθρο που αναφέρεται στα μεγάλα κέρδη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (7,8 δισεκατομμύρια ευρώ) αλλά και των κρατών/δανειστών, από τα κερδοσκοπικά παιχνίδια με τα ελληνικά ομόλογα. Αυτά τα κέρδη των «σωτήρων» τα πλήρωσε με το αίμα του ο ελληνικός λαός, για να ξεπληρώνει τις βδέλλες που του το ροφούν με ηδονική απληστία.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να ομολογήσουν την αλήθεια έγκυροι ευρωπαϊκοί οργανισμοί και διακεκριμένοι οικονομολόγοι. Από την αρχή της οικονομικής κρίσης, η προπαγάνδα και η παραπληροφόρηση οργίαζαν. Στην πραγματικότητα αυτοί που, κυριολεκτικά, ληστεύθηκαν, ήταν οι φτωχοί Έλληνες εργαζόμενοι, οι μικροεπαγγελματίες και οι μικροεπενδυτές, που έχασαν μεγάλο μέρος των εισοδημάτων τους, αλλά και διαλύθηκαν τα ασφαλιστικά ταμεία τους με το «σωτήριο κούρεμα των ομολόγων τους». Από την αρχή της κρίσης η Ελλάδα γινόταν φτωχότερη, ενώ το δημόσιο χρέος, λόγω δανεισμού, σκαρφάλωνε στα ύψη και οι ευρωπαίοι κεφαλαιούχοι γίνονταν πλουσιότεροι. Η φτώχεια των Ελλήνων ήταν γι’ αυτούς ευκαιρία πλουτισμού. Οι τιμές των κρατικών επιχειρήσεων και των ακινήτων του δημοσίου κατρακυλούσαν. Αν, για παράδειγμα, συγκρίνει κάποιος τις τιμές που πωλήθηκε το 5% του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΤΕ το 2009 και το 10% το 2011 (πριν και μετά την οικονομική κρίση), θα διαπιστώσει πως είχαμε μια νομιμοποιημένη αλλά εκβιαστική κλοπή της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου. Αναλογικά, το 10% του ΟΤΕ, το 2009, αντιστοιχούσε σε 1,35 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ στην πώληση του 2011 σε περίπου 0,40 δισεκατομμύρια (μικρότερο κατά τρεις και παραπάνω, φορές). Αν ληφθεί υπόψη πως το εναπομείναν τελευταίο 5% του ΟΤΕ, μαζί με τα 14 ελληνικά περιφερειακά αεροδρόμια έχουν υπαχθεί, με τον εκβιαστικό τρόπο των «προαπαιτουμένων του τρίτου μνημονίου», στο καθεστώς των αναγκαστικών ιδιωτικοποιήσεων για την εξαγορά τους από γερμανικές πολυεθνικές (Telecom/OTE και Fraport), εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτό γιατί αυτές και οι άλλες παρόμοιες πωλήσεις, σε μια περίοδο τεχνητά επιμηκυνόμενης οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, ήταν στην πραγματικότητα ένα είδος προσφοράς/δωρεάς σε δανειστές, με την καταβολή οικειοθελούς τιμήματος από την πλευρά του δωρεοδόχου.
Η προπαγάνδα, μέσα και έξω από την Ελλάδα, για τον «απατεώνα και τεμπέλη Έλληνα ενός πελατειακού κράτους», δεν άφησε περιθώρια για να μετρήσουμε τους επώνυμους απατεώνες των μεγάλων χωρών της Ευρώπης. Οι πολίτες της Ευρώπης είχαν πεισθεί πως, το μοναδικό διεφθαρμένο σύστημα πελατειακών σχέσεων υπήρχε αποκλειστικά στην Ελλάδα και πως τα δάνεια των κρατών τους ήταν μια φιλανθρωπική «βοήθεια σωτηρίας», η οποία επιβάρυνε το πορτοφόλι του ευρωπαίου πολίτη. Αλλά και οι Έλληνες πολίτες, με μια συστηματική πλύση εγκεφάλου άρχισαν να πιστεύουν σύμφωνα με δημοσιευμένες δημοσκοπήσεις, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, πως είναι ο πλέον διεφθαρμένος λαός του κόσμου. Η ρήση ενός πολιτικού χαμαιλέοντα (που αλλάζοντας συνεχώς χρώματα, ξεκίνησε ως επαναστάτης κομμουνιστής για να μεταμορφωθεί σταδιακά σε δεξιόστροφο συντηρητικό) πως «όλοι μαζί τα φάγαμε», έτυχε μιας γενικευμένης αποδοχής από τον ελληνικό λαό μέσα σ’ αυτό το κλίμα έλλειψης αυτοεκτίμησης. Κι’ όμως, το πελατειακό ευρωπαϊκό κράτος με την εξελιγμένη μορφή προπαγάνδας και διαφθοράς των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων και τραπεζών, από την οποία επωφελούνται «αφανώς χρηματιζόμενοι» και οι ευρωπαίοι πολιτικοί είναι, από πλευράς σύγκρισης με το ελληνικό πελατειακό κράτος, ένας ελέφαντας μπροστά σε ποντίκι. Οι διεφθαρμένοι έλληνες πολιτικοί (με εξαίρεση τις μίζες στα εξοπλιστικά προγράμματα) που έχουν εντοπισθεί μέχρι τώρα, είναι «μικροαπατεωνίσκοι ψιλικατζήδες της δεκάρας», συγκρινόμενοι με τα ευρωπαϊκά μεγαθήρια της επιστημονικής απάτης και διαφθοράς. Αν η «έντιμη» Ευρωπαϊκή Ένωση ανάγκαζε (και είχε αυτή τη δυνατότητα) την Ελβετία να ανοίξει τα μυστικά αρχεία των τραπεζών της, οι ευρωπαίοι πολίτες θα ενημερώνονταν για τους πραγματικά διεφθαρμένους μεγάλους ηγέτες της Ευρώπης αλλά και της υπόλοιπης υφηλίου. Οι λαοί δεν είναι διεφθαρμένοι. Σύμφωνα με τον διαχρονικής αλήθειας και αποδοχής ορισμό του Ισοκράτη, όπως ήδη έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο μας, οι πολίτες «εκπαιδεύονται» από τους πολιτικούς και πνευματικούς ηγέτες τους. Αυτοί οι «εκπαιδευτές» έχουν την ευθύνη για τον αν ο λαός τους θα μετατραπεί σε φανατισμένο κοπάδι δολοφόνων (όπως στην περίοδο του ναζισμού), σε αχόρταγους κι’ άπληστους κυνηγούς πλούτου, σε άτομα και ομάδες ατόμων με αντικοινωνική συμπεριφορά ή σε τυχάρπαστους, ανεύθυνους και κομματικά αφιονισμένους πολίτες.
Οι γενικεύσεις και τα στερεότυπα με τα οποία τα δυτικοευρωπαϊκά μέσα της κατευθυνόμενης ενημέρωσης χαρακτήριζαν τους Έλληνες στην αρχή της οικονομικής κρίσης, δείχνουν τις βαθιές μεταβολές που έχει υποστεί το σύστημα εξουσίας της ΕΕ. Δεν επιδεικνύεται κανένας σεβασμός στις ιδιαιτερότητες και στα βασικά πολιτιστικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν λαό. Επιχειρείται μια ισοπέδωση με πρότυπα τους λαούς των μεγάλων και ισχυρών κρατών. Θα πρέπει να «μεταπλαστούμε» και να γίνουμε «οι τέλειοι πολίτες» όπως π.χ. οι Αμερικάνοι ή οι Γερμανοί. Αυτοί οι πλούσιοι λαοί, μας λένε, πως είναι οι πολιτισμένοι και με ασύγκριτες αρετές και γι’ αυτό θα πρέπει να απεμπολήσουμε όλα τα ιδιαίτερα πολιτιστικά μας στοιχεία για να τους μοιάσουμε.
Αυτή η ισοπέδωση φανερώνει και τη μηχανιστική αντίληψη στην οργάνωση της σύγχρονης ευρωπαϊκής κοινωνίας. Ένας Γερμανός θα πρέπει να κατανοήσει το βάθος και τη σημασία που έχει για τους Έλληνες, η άγνωστη σ’ αυτόν έννοια του «φιλότιμου» («να διδαχθεί από τους γείτονές του», όπως γράφει και ο Νίτσε). Και ο Έλληνας θα πρέπει να αναγνωρίσει τις οργανωτικές ικανότητες του Γερμανού, διότι σε αντίθετη περίπτωση θα παραμείνουν τα στερεότυπα για τεμπέληδες και απατεώνες από τη μια μεριά και για αιματοβαμμένους φονιάδες των λαών από την άλλη. Η κατανόηση της διαφορετικότητας των πολιτιστικών στοιχείων των λαών, είναι ο δρόμος που μπορεί να οδηγήσει στις συναινέσεις και στη δημιουργική συνεργασία. Δυστυχώς, στη σύγχρονη ευρωπαϊκή οικογένεια δημιουργήθηκαν και ριζώθηκαν αντιλήψεις οι οποίες, μπροστά στα οικονομικά συμφέροντα και στους σοβινισμούς, αγνοούν τις αξίες και τα ιδανικά στα οποία βασίστηκε η ιδέα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η Ευρώπη μεταμορφώθηκε σε ένα απέραντο χρηματιστήριο, όπου γρυλίζουν δείχνοντας τα δόντια τους άγρια θηρία. Τα πάντα αγοράζονται και πωλούνται. Οι πωλήσεις «υπηρεσιών κρατικής εξουσίας» ή, κατά την έκφραση του καθηγητή Χρ. Γιανναρά «η εμπορευματοποίηση των σχέσεων της εξουσίας» είναι θεσμοθετημένες πρακτικές στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ηγέτιδας της Ευρωζώνης, της Γερμανίας. Το μέγεθος της αδιαφάνειας και των παράνομων χρηματικών συναλλαγών προκαλεί ίλιγγο. Ας δούμε λοιπόν στο επόμενο άρθρο μας, κάποιες περιπτώσεις που να δικαιολογούν τις προαναφερόμενες εκτιμήσεις μας, αρχίζοντας από την Επιτροπή (Commission) της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και την ως τότε έντιμη προεδρία του Ζακ Ντελόρ, μεταβλήθηκε σε ελάχιστο χρόνο σε «χρηματιστήριο ανεντιμότητας και ατιμίας».
Θα πρέπει να τονίσουμε με έμφαση πως οι αυστηροί αυτοί χαρακτηρισμοί δεν περιλαμβάνουν την πλειονότητα των έντιμων Επιτρόπων και των άλλων στελεχών της ΕΕ, αλλά αναφέρονται στα διαφοροποιημένα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός θεσμικού οργάνου της Ένωσης και στα «χωρίς ίχνος ντροπής και αξιοπρέπειας» συγκεκριμένα στελέχη του, τα οποία διαπλέκονται με τους τραπεζίτες και τα πολυεθνικά επιχειρηματικά μεγαθήρια εις βάρος των ευρωπαίων πολιτών.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
{1].- Β. Φρ. Νίτσε, «Η Γέννηση της Φιλοσοφίας, στα χρόνια της ελληνικής τραγωδίας» 3η Έκδ. 1975 -Εκδόσεις ΜΑΡΗ & ΚΟΡΟΝΤΖΗ.
[2].- Το μέγεθος του καταλόγου των γερμανικών επιχειρήσεων που αποδεδειγμένα έχουν κατηγορηθεί για διαφθορά (όπως π.χ. η Siemens στην Ελλάδα), προκαλεί έκπληξη αν συγκριθεί με άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Η ενθάρρυνση από το κράτος των μεθόδων διαφθοράς αυτών των εταιρειών, οφείλεται στην ανοχή της γερμανικής νομοθεσίας για να διευκολύνει τους στόχους αύξησης των εξαγωγών των βιομηχανικών προϊόντων.
Διαβάστε ακόμα
Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του
Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς
Το τέταρτο άρθρο της σειράς ΕΔΩ
Περισσότερες δημοσιεύσεις της κατηγορίας Αναλύσεις ΕΔΩ
