Το ένατο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου
Οι τελευταίοι έντιμοι ευρωπαίοι ηγέτες
Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:
ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ
Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας
——————————————————————————————————————–
Οι τελευταίοι έντιμοι ευρωπαίοι ηγέτες
Άρθρο Νο 9, του Σωκράτη Β. Σίσκου
Μέχρι τη δεκαετία του 1970, ο ελληνικός τρόπος ζωής, με την παραδοσιακή νοοτροπία των καλών ή κακών μας συνηθειών, ήταν τελείως διαφορετικός από αυτόν που γνωρίζουν οι σημερινοί νέοι. Δεν υπήρχε βέβαια τότε η εκπληκτική τεχνολογική ανάπτυξη (που σκόπιμα ταυτίζεται με τον πολιτισμό, με την κουλτούρα), αλλά οι άνθρωποι ζούσαν την καθημερινή τους ζωή πιο απλά και ήρεμα, χωρίς τον σημερινό λυσσαλέο οίστρο για επίδειξη και συσσώρευση πλούτου αλλά, κυρίως, χωρίς την ανασφάλεια και τον τρόμο που μας οδήγησε η παγκοσμιοποίηση και η ασύδοτη δημοκρατικοφανής{1} ελευθερία.
Η εξαφάνιση των βασικών πολιτισμικών στοιχείων των λαών, οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες και η ατιμωρησία (στο όνομα δήθεν της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού) των κάθε μορφής περιθωριακών ομάδων που μετέβαλαν την ανθρώπινη κοινωνία σε ζούγκλα, ανάτρεψαν όλα τα παραδοσιακά δεδομένα μιας φυσιολογικής κοινωνικής ζωής. Εμείς, οι μεγαλύτερης ηλικίας, ζήσαμε κάποτε χωρίς την καθημερινότητα του έντονου φόβου, ή για να ακριβολογούμε, του τρόμου και της οσμής του θανάτου «για ασήμαντες αιτίες». Δεν βλέπαμε τότε να σκοτώνουν υπερήλικες, ανυπεράσπιστες γυναίκες και παιδιά για λίγα κέρματα{2} ή κάποιοι να πυροβολούν στους δρόμους αθώους πολίτες «για να εκδικηθούν την άδικη κοινωνία». Είχαμε τότε το προνόμιο μιας πραγματικής ελευθερίας, η οποία προστάτευε το δικαίωμά μας να μπορούμε να κοιμόμαστε τα καλοκαίρια με ανοιχτά παράθυρα, να κάνουμε άφοβα έναν βραδινό περίπατο με τη σύντροφό μας στο δάσος ή να ξαπλώνουμε τη νύχτα με τα παιδιά μας σ’ ένα παραλιακό ξέφωτο, χωρίς το φόβο πως θα μας θρυμματίσει με πέτρα τα κεφάλια μας ένας διερχόμενος άγνωστος, για ν’ αρπάξει το πάμφθηνο φορητό ραδιοφωνάκι μας ή για να κλέψει το παλιό αυτοκίνητό μας. Η πολυπολιτισμική (multi culti) παγκοσμιοποιημένη κοινωνία δεν κατάφερε, δυστυχώς, να διευκολύνει τη μείξη των καλών στοιχείων διαφορετικών πολιτισμών. Αντίθετα, δημιουργήθηκαν εθνικιστικές και ρατσιστικές αντιθέσεις, οι οποίες διχάζουν αντί να ενώνουν, αλλά και να προκαλούν ανασφάλειες στους πολίτες. Ανασφάλειες οι οποίες ήταν άγνωστες σε παλαιότερες εποχές.
Σήμερα όλοι, πολιτικοί ηγέτες, ΜΜΕ και πολιτικολογούντες πνευματικοί άνθρωποι, δεν κουράζονται να μας υπενθυμίζουν τα αγαθά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, ενώ γύρω μας αθώοι άνθρωποι σε όλον τον κόσμο πνίγονται στο αίμα. Όλοι μιλούν με ανθρωπιά και συμπόνια για δολοφόνους, για σκυλιά, για γάτες, για αρκούδες και λύκους, αλλά λίγοι για αθώους ανθρώπους που χάνουν τη ζωή τους χωρίς να υπάρχει μια σοβαρή αιτία. Τα θύματα ξεχνιούνται σε μια μέρα. Για τους θύτες υπάρχει έγνοια και φροντίδα για μια άνετη ζωή στη φυλακή και για τη συντομότερη δυνατή αποφυλάκισή τους «γιατί η πολιτισμένη κοινωνία μας δεν εκδικείται». Πώς όμως έχουμε το δικαίωμα να μιλούμε για πολιτισμένη κοινωνία, όταν αυτή έχει μεταβληθεί σε αρένα αγρίων θηρίων; Τα πάντα σ’ αυτή αγοράζονται και πουλιούνται. Κι’ αν αγαπητέ αναγνώστη ξανακούσεις πως οι χώρα σου είναι η πιο «απολίτιστη» και διεφθαρμένη, ρίξε μια ματιά σε μεγάλες και πολιτισμένες χώρες της δυτικής Ευρώπης, για να μπορέσεις να κάνεις συγκρίσεις αποφεύγοντας την ξένη αλλά, κυρίως, τη ντόπια καμουφλαρισμένη προπαγάνδα. Αυτή η δεύτερη προπαγάνδα φαίνεται πως είναι η πιο αποτελεσματική, γιατί είναι ικανή να πείσει, εκτός από τον ελληνικό λαό και τους ξένους φιλέλληνες, οι οποίοι έχουν διαμορφώσει μια θετική εικόνα και άποψη όχι μόνο για την αρχαία αλλά και για τη σύγχρονη Ελλάδα.
Για πρώτη φορά διάβασα στην αρχή της μεταπολίτευσης, μετά τη δικτατορία του 1967, ένα βιβλίο στο οποίο ο ταλαντούχος συγγραφέας του καταριόταν την τύχη του και την απροσμέτρητη δυστυχία του «που γεννήθηκε Έλληνας». Σε ελάχιστα χρόνια ξεφύτρωσαν, σαν μανιτάρια, (κάτω από περίεργες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες), κάποιοι που αποτέλεσαν μια ομάδα αναθεωρητών της ιστορίας και οι οποίοι άρχισαν να αναμασούν τη ρατσιστική θεωρία του Φαλμεράγερ, προβάλλοντας ταυτόχρονα και έναν ομιχλώδη φιλοευρωπαϊσμό ενταγμένο στο πνεύμα της παγκοσμιοποίησης. Τα μηνύματα ήταν ξεκάθαρα. Όμως, οι επιδιωκόμενοι στόχοι κρύβονταν πίσω από μια ύποπτη αχνάδα προοδευτικότητας αλλά και ταύτισής τους με ξένα συμφέροντα, ώστε για τον απλό πολίτη ήταν δύσκολη η ταξινόμησή τους σε αφελείς ιδεολόγους ή σε όργανα εξυπηρέτησης ξένων συμφερόντων. Η βασική ιδέα της ιδεολογίας τους κατάληγε σε δυο συμπεράσματα. Είμαστε ο χειρότερος λαός της υφηλίου, οι διεφθαρμένοι απατεωνίσκοι, οι αφερέγγυοι, οι τεμπέληδες, οι ρατσιστές, οι κουτοέξυπνοι, οι καραγκιόζηδες κλπ και ότι «δεν είμαστε Έλληνες» αλλά Σλάβοι, Αλβανοί ή Τούρκοι{3}. Ισχυρίζονται πως, δήθεν, κάποιοι από το εξωτερικό μας είπαν πως είμαστε Έλληνες «κι’ εμείς το δεχτήκαμε για να τα κονομήσουμε{4}». Με το δεύτερο αυτό συμπέρασμα των αναθεωρητών, έχω αρκετά ασχοληθεί στην πολιτιστική πραγματεία μου «Το Θαύμα του Ελληνικού Πολιτισμού» και θα προσπαθήσω, στο περιορισμένο κείμενο ενός άρθρου, να προσθέσω κάποιες απόψεις μου για τα γεγονότα που ανέκυψαν κατά την οικονομική κρίση, τις συνέπειες των πολέμων στη Μέση Ανατολή και την ασυνήθιστη μεταναστευτική ροή στο Αιγαίο το 2015/16.
Για τη διαφθορά και το σύγχρονο ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος το οποίο αποτελεί αντικείμενο αυτής της έρευνας, θα παρατεθούν ακόμα κάποια συγκεκριμένα στοιχεία, με τα οποία δικαιώνονται οι ισχυρισμοί όσων αποδέχονται την άποψη του Ισοκράτη, πως οι λαοί εκπαιδεύονται (για το καλό και το κακό) από τους ηγέτες τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο με παντοδύναμους και αποδεδειγμένα διεφθαρμένους ηγέτες κρατών, που μερικούς από τους πιο γνωστούς θα σκιαγραφήσουμε στη συνέχεια, η Ευρώπη οδηγήθηκε, εκτός από τη θεοποίηση του χρήματος και των εκμαυλισμό των συνειδήσεων και σε μια παρακμιακή πολιτική, πολιτιστική και κοινωνικοοικονομική οπισθοδρόμηση. Φτάσαμε όλοι, με τέτοια πολιτική και πνευματική ηγεσία στην εποχή του μονεταρισμού και της παγκοσμιοποίησης, να βράζουμε στο ίδιο καζάνι ανομίας και διαφθοράς. Το πιο παράδοξο είναι πως οι περισσότερο διεφθαρμένοι διαφημίζονται ως οι εντιμότεροι, οι ρατσιστές ως πολιτισμένοι ανθρωπιστές και οι υπεύθυνοι των καταστροφικών πολέμων ως οι πλέον ειρηνόφιλοι. Η προπαγάνδα θριαμβεύει!
Στο ευρωπαϊκό πελατειακό σύστημα εμπορευματοποίησης της πολιτικής εξουσίας, πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν και ηγέτες «υπεράνω πάσης υποψίας». Για μια πιο συστηματική έρευνα εντοπισμού των διεφθαρμένων ευρωπαίων πολιτικών θα χρειάζονταν να τυπωθούν ολόκληροι τόμοι. Στη δική μας σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας, θα γίνει προσπάθεια για μια σύντομη και περιεκτική ιχνογράφηση του προφίλ κάποιων λίγων αλλά γνωστών πολιτικών ηγετών. Ας αρχίσουμε λοιπόν από ορισμένους (ενδεικτικά) τελευταίους έντιμους μεταπολεμικούς ηγέτες, πριν ασχοληθούμε με συστηματικότερο τρόπο με άλλους οι οποίοι οδήγησαν από ανευθυνότητα, από απληστία ή από προσωπικά πάθη την Ευρώπη σε μια πολιτιστική οπισθοδρόμηση και αποσύνθεση.
Ορισμένοι ευρωπαίοι σχολιαστές αποφάνθηκαν πως ο τελευταίος έντιμος πολιτικός ήταν ο πρόεδρος Σαρλ Ντε Γκολ. Η άμεμπτη και ηθική οικογενειακή, στρατιωτική και πολιτική του ζωή, δικαιολογούσαν έναν τέτοιο απόλυτο χαρακτηρισμό της προσωπικότητάς του. Αρνήθηκε να λάβει τις δικαιούμενες συντάξεις του προέδρου της δημοκρατίας και του στρατηγού, αλλά επέλεξε την πολύ μικρότερη σύνταξη του συνταγματάρχη. Το γεγονός αυτό και το ότι πλήρωνε από τη σύνταξή του όλα τα προσωπικά και οικογενειακά του έξοδα (ακόμα και το ηλεκτρικό ρεύμα του διαμερίσματός του στο προεδρικό μέγαρο), δείχνει την εντιμότητα και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του.
Ο Ζωρζ Πομπιντού που τον διαδέχτηκε, δεν είχε ο ίδιος βεβαρημένο και σκοτεινό παρελθόν, αλλά οι αποκαλύψεις για συμμετοχή της συζύγου του σε ομαδικά ερωτικά όργια, στην υπόθεση Μάρκοβιτς{5}, αμαύρωσαν την ηθική πλευρά της προσωπικότητάς του, λόγω της απάθειας και απραξίας του μπροστά σε ένα τόσο επιλήψιμο οικογενειακό του πρόβλημα. Αρκέστηκε μόνο σε γενικόλογους σχολιασμούς για συκοφαντίες και συνομωσίες εναντίον του, ενώ υπήρχαν συγκεκριμένα αποδεικτικά στοιχεία και μια ύποπτη δολοφονία. Όμως, ούτε κι’ αυτός, όπως ο στρατηγός Ντε Γκολ, κατηγορήθηκε για κάποια συμμετοχή του σε οικονομική ή πολιτική υπόθεση διαφθοράς, για προσωπικές ερωτικές περιπέτειες ή για ανήθικες πολιτικές δολοπλοκίες, όπως όλοι σχεδόν οι, μετά απ’ αυτόν, γάλλοι πρόεδροι.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε και στην πολιτική οξύνοια και εντιμότητα του έλληνα πρωθυπουργού και μετέπειτα προέδρου της ελληνικής δημοκρατίας, του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Υπήρξε φανατικός υποστηρικτής της ευρωπαϊκής ενοποίησης και οι ιδεολογικές του απόψεις ήταν απόλυτα ταυτισμένες με τις επιδιώξεις του στρατηγού Ντε Γκολ. Το γεγονός πως ακόμα και οι πιο σκληροί πολιτικοί του αντίπαλοι από το κομμουνιστικό κόμμα, όπως η επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας και πρώην γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα{6}, «αναγνώρισαν και αποδέχτηκαν πως ο Καραμανλής υπήρξε εκσυγχρονιστής και μεταρρυθμιστής της Ελλάδας», αποτελεί μια αναμφισβήτητη αναγνώριση της ολοκληρωμένης και αξιοπρεπούς πολιτικής του προσωπικότητας.
Στους μεγάλους και έντιμους γνωστούς ευρωπαίους πολιτικούς θα μπορούσαμε να κατατάξουμε το Βίλι Μπραντ και τον Χέλμουτ Σμιτ, αλλά πραγματικό πρότυπο αδιάφθορου και έντιμου ηγέτη υπήρξε για τους Έλληνες ο Νικόλαος Πλαστήρας. Για ολόκληρες δεκαετίες διαχειρίζονταν στρατιωτικές και πολιτικές υποθέσεις από πόστα απόλυτης κρατικής εξουσίας. Δεν επωφελήθηκε από τις σειρήνες της απληστίας για να πλουτίσει. Πέθανε πάμφτωχος σε ένα ενοικιαζόμενο σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο παναθηναϊκό στάδιο, πάνω στο πτυσσόμενο κρεβάτι του. Όταν κάποια μέρα ο γνωστός δημοσιογράφος και εκδότης Δημήτρης Λαμπράκης του έστειλε έναν χρυσό στυλογράφο, ο Πλαστήρας του τον επέστεψε λέγοντας πως «δεν συνηθίζει να βάζει χρυσές υπογραφές και πως τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!». Ήταν το πρότυπο της έντιμης, λιτοδίαιτης, πατριωτικής και αδιάφθορης νοοτροπίας του στρατιωτικού και ταυτόχρονα πολιτικού, ίδιο ακριβώς με του στρατηγού Ντε Γκολ. Αυτό το πρότυπο ας το έχουμε υπόψη μας όταν θα ασχοληθούμε με κάποια από τα πολιτικά πρόσωπα που, σε ηγετικές θέσεις στην ΕΕ, οδήγησαν την Ευρώπη σε κοινωνική και πολιτιστική αποσύνθεση αλλά και στον τρόμο της ανασφάλειας των πολιτών.
Στα επόμενα άρθρα μας θα προσπαθήσουμε να διερευνήσουμε τις σκοτεινές πλευρές των ηγετών και των κυβερνητικών τους συνεργατών, οι οποίοι με τις πράξεις ή παραλείψεις τους επηρέασαν αρνητικά τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, αρχίζοντας από τους μετά τον Ντε Γκολ και Πομπιντού γάλλους ηγέτες.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1].- Οι ύμνοι του νεοφιλελευθερισμού για «την ελευθερία, τη δημοκρατία ή τα ανθρώπινα δικαιώματα», αποτελούν τη βάση της προπαγάνδας των κερδοσκόπων. Είναι τα «αξεσουάρ» (κατά την έκφραση της Ναόμι Κλάιν, της Καναδής δημοσιογράφου και συγγραφέα του βιβλίου «Το δόγμα του σοκ») για να καλυφθούν οι ολοκληρωτικές καθεστωτικές αντιλήψεις του «συστήματος». Το παγκόσμιο άγριο κυνηγητό του Τζούλιαν Άσανζ και του Έντουαρντ Σνόουντεν, οι οποίοι αποκάλυψαν τις φασιστικές μεθοδεύσεις «του ελεύθερου κόσμου» (κυρίως το αστυνομικό «φακέλωμα» των πολιτών όλης της υφηλίου), δείχνει τη μοίρα όσων θα επιχειρήσουν να αμφισβητήσουν (με στοιχεία) «τις δημοκρατικές (!) αξίες του νεοφιλελευθερισμού».
[2].- Πρόσφατα (Νοέμβρης 2017) δολοφονήθηκε από ληστή σε νεκροταφείο της Αθήνας μια νεαρή γυναίκα. Ο δολοφόνος για να αρπάξει την τσάντα της η οποία περιείχε το ασήμαντο ποσό των 5 ευρώ και ένα κινητό τηλέφωνο (που το πούλησε για 20 ευρώ) της προκάλεσε με μαχαίρι περίπου 14 θανάσιμα τραύματα. Είναι απόλυτα βέβαιο πως σε λίγα χρόνια θα βγει από τη φυλακή.
[3].- Οι Έλληνες αναθεωρητές της ιστορίας (οι λεγόμενοι «εθνομηδενιστές»), επαναλαμβάνοντας τη θεωρία του Φαλμεράγερ, ισχυρίζονται πως το ελληνικό έθνος έχει εξαφανιστεί από την πλημμυρίδα των Σλάβων, των Αλβανών και των Τούρκων που, κατά καιρούς, είχαν κατακλύσει τον ελληνικό χώρο. Τα ίδια ανθελληνικά επιχειρήματα δημοσίευαν συνεχώς και τα γερμανικά έντυπα του συγκροτήματος «Springer», αφού ξέθαψαν την ατεκμηρίωτη θεωρία του Φαλμεράγερ. Ένα έθνος εξαφανίζεται από τις επιμειξίες των κατακτητών του, όταν εξαφανιστούν η γλώσσα του και τα βασικά πολιτιστικά του στοιχεία. Αν ήταν σωστή η θεωρία των αναθεωρητών της ιστορίας, θα έπρεπε να επικρατήσει η σλαβική ή η αλβανική γλώσσα και να αναδειχθούν οι σλαβικές πολιτιστικές παραδόσεις, πολύ πριν από την κατάκτηση όλης της νοτιοανατολικής Ευρώπης από τους Οθωμανούς. Σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν αδύνατη η ανάδειξη και η ορκωμοσία, τον 15ο αιώνα στο Μυστρά, ως αυτοκράτορα του Βυζαντίου του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ο οποίος είχε απόλυτη συναίσθηση της ελληνικότητάς του. Όσον αφορά στις επιμειξίες Ελλήνων και Τούρκων, τα ιστορικά στοιχεία οδηγούν σε αντίθετα συμπεράσματα. Στα πεντακόσια χρόνια οθωμανικής κατοχής, κανένας Οθωμανός δεν θα έχανε τα προνόμιά του αλλάζοντας ιθαγένεια και θρησκεία. Αντίθετα, ολόκληρα χωριά της Ελλάδας, των Βαλκανίων και ως τη νοτιοδυτική πλευρά των ρωσικών συνόρων, εξισλαμίστηκαν για να σώσουν τις περιουσίες τους. Με το παιδομάζωμα για τη δημιουργία Γενίτσαρων και τις αρπαγές όμορφων κοριτσιών για τα χαρέμια των οθωμανών αξιωματούχων, μπολιάστηκε ο πληθυσμός της Τουρκίας (κυρίως της Μικρής Ασίας) από τις επιμειξίες του με τους νοτιοευρωπαϊκούς λαούς.
Όλοι οι λαοί έχουν υποστεί επιμειξίες από μετακινήσεις νομαδικών λαών και οι παγγερμανιστές, σαν τον Φαλμεράγιερ και τους συντάκτες του Springer, γνωρίζουν πολύ καλά με ποιες φυλές βαρβάρων έχουν υποστεί επιμειξίες οι πρόγονοί τους, οι επίσης βάρβαροι Οστρογότθοι (οι «αρχαίοι» Γερμανοί). Από τις επιμειξίες αυτές στις γερμανοκατοικούμενες περιοχές της Παννονίας και της Σουηβίας (Βαυαρίας) δημιουργήθηκε ένας λαός που «αγωνίζεται να ξεχάσει» την καταγωγή του. Είναι οι πολίτες ενός λαού, που μια πριγκίπισσά τους παντρεύτηκε τον Αττίλα και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ τους αποκαλούσε «Ούννους» στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.
[4].- Ολόκληρη η φράση, από το εκδοθέν το 1997 βιβλίο της Άννας Φραγκουδάκη και της Θάλειας Δραγώνα με τίτλο «Τι είν’ η πατρίδα μας;» και υπότιτλο «ο εθνοκεντρισμός στην εκπαίδευση» είναι: «Η ελληνική εθνική ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή έντονου εθνικισμού, αποικιοκρατίας και επεκτατικού ιμπεριαλισμού. Κοντολογίς, κάποιοι από το εξωτερικό μας είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχτήκαμε για να τα κονομήσουμε, πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων».
Οι δυο προαναφερόμενες είναι οι επιμελήτριες της έκδοσης, στην οποία συμμετείχαν ακόμα τέσσερις καθηγήτριες και ένας καθηγητής των πανεπιστημίων Αθηνών, Θεσσαλονίκης και Θράκης. Η ερευνητική εργασία πραγματοποιήθηκε, όπως δήλωσαν σε συνέντευξή τους οι δυο επιμελήτριες, με βάση της οδηγίες για την εφαρμογή της νέας εκπαιδευτικής πολιτικής του τότε (1996) υπουργού Παιδείας Γεωργίου Παπανδρέου. Την ίδια εποχή (με κάλυψη των δαπανών έκδοσης από την ΕΕ, τον Τζ. Σόρος κλπ) εκδόθηκαν και μελέτες για την τροποποίηση της ιστορίας των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης από το «Κέντρο για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη» (υπεύθυνη συντονισμού της επιτροπής, η καθηγήτρια Χριστίνα Κουλούρη), αλλά και ριζικών αλλαγών στην ελληνική ιστορία (καθηγήτρια Μαρία Ρεπούση). Στο βιβλίο της Φραγκουδάκη και Δραγώνα καταγγέλλεται πως, στα ελληνικά σχολικά βιβλία γίνεται «πλήρης αποσιώπηση της σημασίας, της τεράστιας δύναμης, της έκτασης και του κύρους της οθωμανικής αυτοκρατορίας», ενώ στην υμνολογία των Οθωμανών και των Τούρκων που ακολουθεί σε άλλα σημεία, γίνεται κριτική για εθνοκεντρικό ρατσισμό στους χαρακτηρισμούς «τουρκοκρατία», «δουλεία», «τουρκικός ζυγός» ή για «υπόδουλο γένος». Ακόμα πως η εκπαίδευση, όπως προσφέρεται από τους δασκάλους και τα βιβλία, «πάσχει από μια θανατηφόρα, μια ανίατη και φοβερή ασθένεια. Είναι η ασθένεια του εθνοκεντρισμού και η καλλιέργεια του πατριωτισμού….. Γι’ αυτό πρέπει, πάση θυσία, να κοπούν και να καυτηριαστούν όλα τα κεφάλια αυτής της ολέθριας Λερναίας Ύδρας». Επίσης, εθνικιστικές τάσεις κρύβει και η επιθυμία να διδάσκεται στη μέση εκπαίδευση η αρχαία ελληνική γλώσσα, η οποία είναι μια «ξένη γλώσσα» και πως είναι παραπειστικός «ο μύθος» ότι τα αρχαία ελληνικά (δηλαδή «μια άλλη γλώσσα»), συντελεί στο να μάθουν οι μαθητές να μιλούν «σωστά τη γλώσσα τους».
[5].- Την 1η του Οκτώβρη 1968, έξι μήνες μετά τα γεγονότα της εξέγερσης του Μάη, εντοπίστηκε από ρακοσυλλέκτη το πτώμα του σέρβου σωματοφύλακα του γνωστού ηθοποιού Αλαίν Ντελόν, του Στέφαν Μάρκοβιτς. Αρχικά, οι υποψίες στράφηκαν στο Ντελόν και στη σύζυγό του Ναταλί αλλά και στον κορσικανό μαφιόζο και στενό φίλο τους Φρανσουά Μαρκαντονί, διότι ο δολοφονημένος σωματοφύλακας ήταν πριν από καιρό εραστής της συζύγου του διάσημου ηθοποιού. Όμως η υπόθεση πήρε διαφορετική τροπή όταν έφτασε στα γραφεία της εφημερίδας «Figaro» μια ανώνυμη επιστολή. Αποκαλύφθηκε πως ο Μάρκοβιτς οργάνωνε «παρτούζες» με τη συμμετοχή επώνυμων προσώπων της παρισινής κοινωνίας. Σ’ αυτά τα σεξουαλικά όργια συμμετείχε (όπως διέρρευσε η φήμη μετά από μαρτυρικές καταθέσεις και αποκαλυπτικές φωτογραφίες) και η Κλοντ, η σύζυγος του Ζορζ Πομπιντού. Ο γάλλος πολιτικός και σημαίνον στέλεχος του κόμματος του Ντε Γκολ, μίλησε εξοργισμένος για συνωμοσία από εσωκομματικούς αντιπάλους του, οι οποίοι δεν επιθυμούσαν να διαδεχθεί το στρατηγό στην προεδρία της γαλλικής δημοκρατίας. Μάλιστα, λένε πως ένιωσε πικρία και οργή και προς το στρατηγό Ντε Γκολ, επειδή θεωρούσε πως τον «κάλυψε χλιαρά» από τις συκοφαντίες των πολιτικών του αντιπάλων.
[6].- Τον Ιούνιο του 2013, σε μια τιμητική συνεδρίαση της ελληνικής Βουλής για τα πενήντα χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, η Αλέκα Παπαρήγα αναφερόμενη στις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της εποχής, τόνισε πως «ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θεωρείται από όλες τις πτέρυγες της Βουλής, κι εμείς του το αναγνωρίζουμε αυτό, ως εκσυγχρονιστής και μεταρρυθμιστής πολιτικός»
Διαβάστε ακόμα
Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του
Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς
Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης
Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη
Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;
Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος
Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»
Περισσότερες δημοσιεύσεις της κατηγορίας Αναλύσεις ΕΔΩ
