Το δέκατο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου
Ζισκάρ ντ’ Εστέν & Μιτεράν
Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:
ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ
Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας
——————————————————————————————————————–
Ζισκάρ ντ’ Εστέν & Μιτεράν
Άρθρο Νο 10, του Σωκράτη Β. Σίσκου
Ο επόμενος μετά τον Ζορζ Πομπιντού εκλεγμένος γάλλος πρόεδρος, ήταν ο Ζισκάρ Ντ’ Εστέν. Από αριστοκρατική οικογένεια με δικό της πύργο στην περιοχή haute vallée du Lot, μορφωμένος, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, με γαλατικούς τρόπους και κοσμοπολίτικη ευγένεια, με βαθιά γνώση και θαυμασμό για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό αλλά και μια αναμφισβήτητη συμπάθεια προς τη σύγχρονη Ελλάδα, θεωρούνταν ένας μετριοπαθής ευρωπαίος πολιτικός. Στις κρίσιμες για την Ελλάδα ώρες της μεταπολίτευσης, το 1975, διέθεσε το προεδρικό του αεροπλάνο για την ταχύτερη επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Αθήνα. Υπηρέτησε ως υφυπουργός και υπουργός οικονομικών στην περίοδο της προεδρίας του Ντε Γκολ, αλλά ο στρατηγός τον υποχρέωσε σε παραίτηση λόγω των διαφορετικών πολιτικών τους θέσεων σε βασικά ζητήματα της κυβερνητικής πολιτικής. Σε αντίθεση με τον Ντε Γκολ, επιθυμούσε τη συμμετοχή της Βρετανίας στην τότε ΕΟΚ και υιοθετούσε μια στενότερη προσέγγιση με τις ΗΠΑ, ενώ αποδοκίμαζε κάθε επέμβαση του κράτους στη βιομηχανική ανάπτυξη και στη διάθεση κρατικών πόρων για την κοινωνική προστασία των πολιτών.
Το κοινωνικό κράτος ήταν ένας από τους βασικούς στόχους της τότε Λαϊκής Δεξιάς, που στην Ελλάδα προσπαθούσε να τον υλοποιήσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ένθερμος συμπαραστάτης της πολιτικής του Ντε Γκολ. Τα γεγονότα που ακολούθησαν καθυστέρησαν τη συνέχιση μιας τέτοιας πολιτικής ως τη μεταπολίτευση, όταν ο Καραμανλής συνέδεσε την οικονομική ανάπτυξη με την ενεργή κρατική παρέμβαση και την κρατικοποίηση ληστρικών τομέων της ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας. Ήταν τότε που κρατικοποίησε τις τράπεζες Εμπορική και Ιονική του Ανδρεάδη, διότι με τα χρήματα των μικροκαταθετών τους επεκτείνονταν παράνομα οι άλλες επιχειρηματικές δραστηριότητες του μεγαλομέτοχου. Τέτοιες επεμβάσεις του Καραμανλή και η απόφασή του να νομιμοποιήσει το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας, τον έφεραν αντιμέτωπο με τη «νεοφιλελεύθερη Δεξιά» μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Στους τοίχους πολλών κτηρίων σε μεγάλες πόλεις, υπήρχαν συνθήματα γραμμένα με σπρέι που προειδοποιούσαν τους έλληνες πολίτες πως «ο καραμανλισμός ίσον σοσιαλμανία». Ο Καραμανλής, παρά τη βαθιά φιλία του με τον Βαλερύ Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, εξακολουθούσε να συμβαδίζει με τις πολιτικές θέσεις του Ντε Γκολ και στην οικονομική πολιτική αλλά και στην αμοιβαία τους αντιπάθεια προς τις ΗΠΑ και το Δούρειο Ίππο της στην Ευρώπη, τη Μεγάλη Βρετανία.
Ο Ντ’ Εστέν θα πρέπει να θεωρείται ο πρώτος γάλλος πρόεδρος που άρχισε να ερωτοτροπεί με το κοινωνικοοικονομικό σύστημα της νεοφιλελεύθερης οικονομίας των ΗΠΑ. Παρά ταύτα, δεν έλαβε κάποιο νομοθετικό μέτρο ή δεν άσκησε στην πράξη κάποια πολιτική που θα διευκόλυνε την επικράτησε των νεοφιλελεύθερων ιδεών στη Γαλλία. Αυτό τον ρόλο τον έπαιξε μυστικά και με εκπληκτική μαεστρία ο διάδοχός του στη γαλλική προεδρία, ο Φρανσουά Μιτεράν, «κοιμίζοντας» όλους τους Αριστερούς συνεργάτες του στην πρώτη του πολυκομματική κυβέρνηση του 1981, με τους κομμουνιστές του Ζωρζ Μαρσέ και τους Ριζοσπάστες της Αριστεράς του Μισέλ Κρεπό. Ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν έχασε τη χρονιά αυτή την ευκαιρία, για δεύτερη συνεχόμενη προεδρία, από το σοσιαλιστή αντίπαλό του Φ. Μιτεράν, εξαιτίας ενός μεγάλου σκανδάλου διαφθοράς που έγινε γνωστό ως «affaire des diamants (η υπόθεση των διαμαντιών). Τι είχε συμβεί;
Τον Οκτώβρη του 1979, το γαλλικό σατυρικό έντυπο «Le Canard Enchaîné» δημοσίευσε μια έρευνά του για μια πλακέτα διαμαντιών των τριάντα καρατιών, την οποία είχε δωρίσει στο Ζισκάρ Ντ’ Εστέν το 1973 ο ματαιόδοξος, στα όρια αποδεδειγμένης παραφροσύνης, πρόεδρος και αργότερα αυτοκράτορας(!) της Κεντρικής Αφρικής Ζαν Μπεντέλ Μποκάσα ο 1ος. Τότε ο Ντ’ Εστέν ήταν υπουργός οικονομικών στην κυβέρνηση Ζακ Σαμπάν-Ντελμάς, επί προεδρίας Πομπιντού. Από το 1970 και ως το 1973 είχε συναντήσει τον Μποκάσα τρεις φορές και άλλες δυο ως πρόεδρος από το 1976 ως το 1978, με την πρόφαση των ταξιδιών του στην Αφρική για σαφάρι. Φυσικά δημιούργησε υπόνοιες η τόσο στενή φιλική συναναστροφή ενός γάλλου μορφωμένου αριστοκράτη με έναν άξεστο και, σχεδόν ημιπαράφρονα, αφρικανό δικτάτορα. Αίσθηση προκάλεσε η απόφασή του, όταν το 1974 εκλέχτηκε πρόεδρος της Γαλλίας, να πραγματοποιήσει το πρώτο του ταξίδι στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, αντί της Γερμανίας, όπως συνήθιζαν από τη δεκαετία του 1950, οι προηγούμενοι γάλλοι πρόεδροι. Για τα διαμάντια δικαιολογήθηκε πως το δώρο αυτό ήταν μια συνηθισμένη και μικρής, σχετικά, αξίας τιμητική προσφορά που είναι μια συνηθισμένη πρακτική στις διεθνείς σχέσεις.
Όταν ο Μποκάσα, μετά τις φοβερές σφαγές πολιτών και τις θηριωδίες του σε μαθητές και μικρά παιδιά αναγκάστηκε, μετά την επέμβαση των γαλλικών στρατιωτικών δυνάμεων, να διαφύγει στην Ακτή του Ελεφαντοστού, είχε εκφράσει την πικρία του «διότι τον είχαν προδώσει ο πρόεδρος και οι άλλοι γάλλοι φίλοι του». Φαίνεται πως εκτός από τον Ντ’ Εστέν είχε και άλλους πολλούς πολιτικούς φίλους στο Παρίσι. Ένας τέως πρεσβευτής στην Κεντρική Αφρική ομολόγησε με άρθρο του, το Σεπτέμβρη του 1979 στην εφημερίδα «Le Monde», πως είδε πολλές πολιτικές προσωπικότητες της Γαλλίας να φεύγουν από την Κεντροαφρικανική πρωτεύουσα κουβαλώντας δώρα από χρυσάφι ή διαμάντια. Μπροστά στις αβάσιμες, πολλές φορές, διάφορες φήμες και κατηγορίες, ο Ντ’ Εστέν έβγαλε την πλακέτα σε δημοπρασία. Το ποσό που εκταμιεύθηκε ήταν πολύ κατώτερο από αυτό που υπολόγιζε η σατυρική εφημερίδα που αποκάλυψε το σκάνδαλο. Ένα τμήμα αυτού του ποσού δόθηκε ως δωρεά στον Ερυθρό Σταυρό της Κεντρικής Αφρικής και το υπόλοιπο σε φιλανθρωπικές οργανώσεις, στη Γαλλία. Λίγα χρόνια μετά, ο Μιτεράν και ο Σιράκ, για ν’ αποφευχθούν στο μέλλον τέτοιου είδους σκάνδαλα που δυσφήμιζαν, με φήμες και εικασίες, όλον τον πολιτικό κόσμο της Γαλλίας, δημιούργησαν μια αίθουσα εκθεμάτων με τα λεγόμενα «δώρα πρωτοκόλλου» που τους χάρισαν ή θα τους χάριζαν οι ξένοι πολιτικοί ηγέτες.
Ο Ζισκάρ Ντ’ Εστέν δεν ήταν δυνατόν να γλιτώσει από μια ενδημική αρρώστια που προσβάλλει τους προέδρους, αλλά και άλλους γνωστούς πολιτικούς άνδρες της Γαλλίας, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Τα σεξουαλικά σκάνδαλα και η φανερή ή κρυφή σεξουαλική τους ζωή, θα νόμιζε κάποιος πως αποτελούν ένα από τα βασικά τους καθήκοντα που προβλέπονται από το σύνταγμα, μαζί με τα άλλα τους καθήκοντα προς την πατρίδα. Ο Ντ’ Εστέν, άνδρας ωραίος και πνευματώδης, είχε βρεθεί μετά από αυτοκινητικό δυστύχημα πλάι στην διάσημη γαλλίδα ηθοποιό Μαρλέν Ζομπέρ. Ακολούθησε η κρυφή σχέση του με τη δημοσιογράφο Μαρί Ντεκέρ και στη συνέχεια με τη γνωστή (από το φιλμ «Εμμανουέλα») πορνοστάρ Σίλβια Κριστέλ. Από τη γοητεία του, λένε, πως δεν ξέφυγε και η σύζυγος του «φίλου του», του Μποκάσα, η αυτοκράτειρα(!) Κατερίνα, η οποία μάλιστα, όπως διέδωσαν κάποιοι, έμεινε έγκυος από την εφήμερη αυτή ερωτική της περιπέτεια.
Ένας άλλος αληθινός ή φανταστικός του έρωτας αφορούσε στην πριγκίπισσα Νταϊάνα, όταν αυτή εγκατέλειψε το διάδοχο του βρετανικού θρόνου. Φαίνεται μάλλον πως ο κρυφός έρωτάς του για την πριγκίπισσα Νταϊάνα ήταν πλατωνικός, αν και κάποιοι (όπως η εφημερίδα Figaro) υποστηρίζουν πως υπάρχει η πιθανότητα και κάποιας σεξουαλικής σχέσης. Οι βρετανικές, όμως, εφημερίδες έγραψαν πως, οι ανυπόστατες διαδόσεις αποτελούν «φαντασιώσεις ενός γέρου που πάσχει από άνοια». Οι φήμες για κάποια απλή συμπάθεια ή κρυφή ερωτική σχέση τις οποίες, παρά τις δηλώσεις του «για φανταστική ιστορία», άφησε και ο ίδιος με νεφελώδη υπονοούμενα να αιωρούνται, δημιουργήθηκαν από ένα ερωτικό μυθιστόρημά του με τίτλο «La Princesse et le Président» (Η πριγκίπισσα και ο πρόεδρος). Σ’ αυτό ο Ντ’ Εστέν προβάλλει την υποτιθέμενη σχέση ενός γάλλου προέδρου με την αγγλίδα πριγκίπισσα του Κάρντιφ (η Νταϊάνα ήταν πριγκίπισσα της Ουαλίας), αποκαλύπτοντας με συγκαλυμμένο και παραβολικό τρόπο και πραγματικά γεγονότα της βρετανικής βασιλικής αυλής.
Το 1981, υποψήφιος και πάλι για την γαλλική προεδρία, νικήθηκε από τον Μιτεράν, ο οποίος σχημάτισε την πρώτη μεταπολεμική αριστερή πολυκομματική κυβέρνηση της Γαλλίας.
Ο σοσιαλιστής Φρανσουά Μιτεράν υπήρξε ένας από τους πλέον αξιόλογους και δημοφιλέστερους μεταπολεμικούς ηγέτες της Ευρώπης. Πανέξυπνος, πολιτικά ευέλικτος, με πειθώ που συνέγειρε τις λαϊκές μάζες, ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος που στη δεδομένη χρονική στιγμή, με το σύνθημα της «Αλλαγής» (Changement), θα μπορούσε να φέρει τις απαραίτητες και αναγκαίες για τους ευρωπαίους πολίτες μεταρρυθμίσεις, σε μια ΕΟΚ η οποία επιβράδυνε απελπιστικά την πορεία της προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Τί έφταιξε, ποιους κινδύνους διαπίστωσε με διορατικότητα για τον ίδιο και τη Γαλλία ο ευφυής και ικανός αυτός πολιτικός και πολύ γρήγορα συντάχθηκε πίσω απ’ αυτούς που οδηγούσαν την Ευρώπη στο νεολιμπεραλισμό και στην ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση;
Εκλέχτηκε πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας την άνοιξη του 1981 και αντικατέστησε, στο μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων, τον επί εφτά χρόνια δεξιό πρόεδρο Βαλερύ Ζισκάρ Ντ’ Εστέν. Στην Ελλάδα, τον ίδιο χρόνο, με το ίδιο προεκλογικό σύνθημα της «Αλλαγής» (Changement), το σοσιαλιστικό κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου θριάμβευσε, κατακτώντας την εξουσία από το δεξιό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Στις δυο χώρες και πρώτα στη Γαλλία, οι πολίτες, σε τεράστιες συγκεντρώσεις, πανηγύρισαν για τη «νίκη του λαού». Χοροί, πανηγύρια, νέοι ν’ ανεμίζουν κόκκινες σημαίες και να τραγουδούν τη Μασσαλιώτιδα ή τον ύμνο της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς», έδιναν τον τόνο του μεγάλου θριάμβου και της νίκης. Όλοι πίστευαν πως ερχόταν, επιτέλους, ένας κόσμος ισότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης, ελευθερίας και αντίστασης κατά της πλουτοκρατίας, ενώ ήταν γενική η πεποίθηση πως η ευρωπαϊκή Αριστερά θα μεταμόρφωνε προς το καλύτερο την Ευρώπη αλλά, σαν φυσική συνέπεια, και ολόκληρο τον κόσμο.
Όμως, οι πολίτες δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για τα μυστικά πολιτικά παιχνίδια που άρχισαν να παίζονται στη Γαλλία αλλά και στην άλλη μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα της τότε ΕΟΚ, στη Γερμανία. Η Αριστερά είχε νικήσει, αλλά η μοίρα την προόριζε να μετατραπεί σε Δούρειο Ίππο του νεοφιλελευθερισμού, εκτοπίζοντας την ως τότε Λαϊκή Δεξιά, που ο κόσμος τη θεωρούσε το βασικό στήριγμα της κεφαλαιοκρατίας. Με τέτοια αντιδημοφιλή φήμη, η Δεξιά δεν ήταν ικανή να πείσει τις ευρύτερες λαϊκές μάζες πως θα εφάρμοζε μια πολιτική «εναντίον της πλουτοκρατίας». Κατά την έκφραση όμως του εθνικού μας ποιητή, οι λαοί είναι «πάντα ευκολοπίστευτοι και πάντα προδομένοι» και γι’ αυτό ήταν αδύνατο να φανταστούν μια αόρατη και σταδιακή μετεξέλιξη της ευρωπαϊκής κοινωνικοπολιτικής σκηνής στις επόμενες δυο ή τρεις δεκαετίες, από κυβερνήσεις της Δεξιάς αλλά και της Αριστεράς.
Ο Μιτεράν ήταν ο πρώτος γάλλος πολιτικός που αναδείχτηκε δυο συνεχόμενες φορές πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας, αφού και στις δεύτερες προεδρικές εκλογές του 1988, νίκησε τον υποψήφιο της Δεξιάς Ζακ Σιράκ. Και ήταν αυτός που είχε ουσιαστική συμμετοχή στην επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη, αφού μαζί με τον καγκελάριο της Γερμανίας Χέλμουτ Κολ υπήρξαν οι «αρχιτέκτονες» της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η οποία υπογράφτηκε το Φλεβάρη του 1992. Όμως, ως τότε, είχαν σταδιακά επέλθει τέτοιες απρόσιτες για τους κοινούς πολίτες ιδεολογικές μεταλλάξεις, ώστε στα επόμενα χρόνια οι σοσιαλιστές να ακολουθούν ίδια, ή σχεδόν ίδια, οικονομική και κοινωνική πολιτική με τη Δεξιά. Η «Νέα Τάξη» είχε απόλυτα παγιωθεί στην Ευρώπη ως το τέλος του 20ου αιώνα.
Η εκλογή του νέου προέδρου, το 1981, είχε υποστηριχθεί και από το κομμουνιστικό κόμμα της Γαλλίας. Οι συζητήσεις των δυο κομμάτων για εκλογική συνεργασία είχαν ξεκινήσει το 1972, για να καταλήξουν στην κατάρτιση ενός «Κοινού Προγράμματος για μια Κυβέρνηση Αριστερής Ενότητας». Στο κοινό αυτό πρόγραμμα, με μια πομπώδη φρασεολογία για τη διασφάλιση των συμφερόντων του λαού και των τάξεων της εργατιάς, προβλεπόταν και η συντριβή της εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου και της πλουτοκρατίας. Επίσης, θα λαμβάνονταν μέριμνα για την αμοιβή (τους μισθούς) των εργαζομένων, για τις κρατικοποιήσεις μεγάλων επιχειρήσεων και για κρατικοποιήσεις των τραπεζών, ώστε με τον απόλυτο κρατικό έλεγχο των βασικών τομέων παραγωγής θα ήταν δυνατή η «εκμηδένιση της δύναμης των μονοπωλίων».
Όμως για τον Φρανσουά Μιτεράν, μια πολιτική προσωπικότητα που με τις ικανότητες αλλά και τις αντιφάσεις του επηρέασε έντονα την εξελικτική πορεία της ΕΕ, θα ασχοληθούμε εκτενέστερα και στα επόμενα δυο άρθρα μας.
Διαβάστε ακόμα
Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του
Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς
Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης
Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη
Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;
Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος
Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»
Οι έντιμοι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας
Περισσότερες δημοσιεύσεις της κατηγορίας Αναλύσεις ΕΔΩ
