Το δέκατο τέταρτο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου
Ζακ Σιράκ: Το δίλημμα της εξουσίας και του έρωτα
Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:
ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ
Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας
——————————————————————————————————————–
Ζακ Σιράκ: Το δίλημμα της εξουσίας και του έρωτα
Άρθρο Νο 14, του Σωκράτη Β. Σίσκου
Αυτή η χωρίς, στην ουσία, αξιόλογο αντίπαλο δεύτερη προεδρική εκλογή του (σε σύγκριση με τις παλαιότερες εκλογικές αντιπαραθέσεις του με το Μιτεράν), έδωσε επιχειρήματα στους αντιπάλους του για να τον χαρακτηρίσουν ως μια ασήμαντη πολιτική προσωπικότητα, που κυβέρνησε τη Γαλλία ως «χαμαιλέοντας Βοναπάρτης», ως «ανεμοδείκτης» και ως άνθρωπος που «καταπίνει τις ιδέες του οποιουδήποτε». Πολλοί τον μίσησαν. Ήταν τότε, λίγο μετά τις εκλογές, που έγινε και μια ελάχιστα επικίνδυνη για τη ζωή του απόπειρα δολοφονίας. Οι αντίπαλοί του συνέκριναν την προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις της πολιτικής Μιτεράν κυβερνητική του θητεία κατά την περίοδο που, ως πρωθυπουργός, «συγκατοίκησε» με το σοσιαλιστή πρόεδρο, ξεχνώντας ως «ανεμοδείκτης» (girouette) τα οράματα του μέντορά του, του Ντε Γκολ. Άρχισε να μιλά δημαγωγικά για την προστασία των απλών πολιτών από την εκμετάλλευση, για την απόφασή του να «θεραπεύσει το κοινωνικό κάταγμα» (guérir la fracture sociale), την ίδια ώρα που στελέχωνε το οικονομικό επιτελείο του με «θατσερικούς» τεχνοκράτες, οι οποίοι θεωρούσαν τη συνθήκη του Μάαστριχτ ως «άγιο κείμενο» και οπωσδήποτε πιο άγιο από τα ιερά ευαγγέλια. Ήταν ένας διπρόσωπος ανεμόμυλος, ο οποίος δεν είχε στην πραγματικότητα καμιά ομοιότητα ούτε με τον Ντε Γκολ αλλά και ούτε με το Μιτεράν, με τον οποίο ακολούθησε έναν ξεχωριστό αλλά παράλληλο δρόμο, παραμερίζοντας σιωπηρά τα εμπόδια ώστε να διευκολυνθεί η μεταλλαγή της ΕΟΚ σε μια νεοφιλελεύθερη, σε μια μονεταριστική Ένωση κρατών. Τα αποτελέσματα αυτής της μετεξέλιξης δεν ήταν τότε ακόμα ορατά, αλλά έπαιξαν έναν σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η πολυκύμαντη πολιτική ζωή του Ζακ Σιράκ χαρακτηρίστηκε από δυο οικονομικά σκάνδαλα, ώστε να καταστεί ο πρώτος πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας που καταδικάστηκε, μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, από γαλλικό δικαστήριο για το ένα από αυτά. Στο πρώτο, για την παράνομη χρηματοδότηση του κόμματός του από το ταμείο της δημαρχίας, παρά την εμφανή εμπλοκή του δεν του καταλογίστηκαν ευθύνες στη δίκη του 2004 (ήταν ακόμα πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας), ενώ καταδικάστηκε με αναστολή (όπως συνήθως καταδικάζονται όλοι οι μεγάλοι πολιτικοί) ο πρώην πρωθυπουργός Αλέν Ζιπέ. Για το δεύτερο, σε καθαρά προσωπική του υπόθεση, δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τη γαλλική δικαιοσύνη, παρά το γεγονός πως η ποινική του δίωξη καθυστέρησε για πολλά χρόνια, λόγω της ασυλίας του ως προέδρου της γαλλικής δημοκρατίας. Με τη δικαστική απόφαση που εκδόθηκε το 2011, ο Σιράκ κρίθηκε ένοχος για δέκα περιπτώσεις δημιουργίας εικονικών δαπανών, κατά τη διάρκεια της δεκαοχτάχρονης δημαρχιακής του θητείας στο Παρίσι, από το 1977 και ως το 1995. Εκτός από τις κρυφές χρηματοδοτήσεις του κόμματός του, κατηγορήθηκε επίσης για οικογενειακές διακοπές με έξοδα της δημαρχίας, αλλά και για παράνομες αγορές τροφίμων και άλλων οικιακών ειδών για τις πολυετείς οικογενειακές του ανάγκες. Ο εισαγγελέας είχε προτείνει την απαλλαγή του αλλά το δικαστήριο, μπροστά στα αναμφισβήτητα αποδεικτικά στοιχεία, τον καταδίκασε για ιδιοποίηση δημοσίων εσόδων και κατάχρηση εμπιστοσύνης αλλά με αναστολή, διότι έλαβε υπόψη του την ηλικία του, την κακή υγεία του και το γεγονός πως υπηρέτησε για πολλά χρόνια, στο ανώτατο αξίωμα του ηγέτη της χώρας. Είχε ήδη συμπληρώσει τα 79 του χρόνια και υπόφερε (σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση) από «προβλήματα μνήμης» (αλτσχάιμερ).
Είχε κατηγορηθεί επίσης και για ένα σκάνδαλο δωροδοκίας από την ιαπωνική τράπεζα «Tokyo Sowa Bank», που είχε σχέση με «διευκολύνσεις» προς την ίδια και επιχειρηματίες/πελάτες της, για να διεισδύσουν και να ενεργοποιηθούν στη γαλλική αγορά. Κάποιοι ισχυρίστηκαν πως, κατατέθηκε σε ειδικό λογαριασμό του σε αυτή την τράπεζα, το 1996, το ποσό των 300 εκατομμυρίων γαλλικών φράγκων. Το 2001 μια γαλλική δικαστική ομάδα πραγματοποίησε έρευνες στην Ιαπωνία. Σε αυτές τις έρευνες δεν βρέθηκε τέτοια κατάθεση χρημάτων. Φαίνεται πως είτε η κατάθεση έγινε με κάποιον δαιδαλώδη τρόπο, ώστε να μην αφήσει ίχνη, είτε ήταν μια συκοφαντική κατηγορία που έγινε από τους πολιτικούς του αντιπάλους για να τον δυσφημήσουν, δεδομένου πως μετά ένα έτος, το 2002, θα ήταν υποψήφιος στις αναμενόμενες προεδρικές εκλογές.
Οι ερωτικές του περιπέτειες δεν θα μπορούσαν να συγκριθούν με αυτές του Φρανσουά Μιτεράν, αλλά ήταν αρκετά δραστήριος και μάλιστα με την καλοπροαίρετη ανοχή της συζύγου του, της Μπερναντέτ. Στην κουτσομπολίστικη σεξουαλική λίστα των γάλλων προέδρων αναφέρεται, για τις γρήγορες επιδόσεις του, με το παρατσούκλι «ο εραστής του πενταλέπτου, συμπεριλαμβανομένου και του… ντους!». Σε σύγκριση με τον ελάχιστα ελκυστικό και συνηθισμένο, από πλευράς εμφάνισης, Μιτεράν και τον ωραίο αλλά κάπως απόμακρο Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, ο γοητευτικός Σιράκ είχε αυτό το «κάτι» που τραβά τις γυναίκες όπως το νέκταρ τις μέλισσες. Το ύφος του, ο εύθυμος χαρακτήρας του, οι προσποιητές πολλές φορές γκριμάτσες του και οι κοσμοπολίτικες κολακείες και φιλοφρονήσεις του που εντυπωσίαζαν το ωραίο φύλο, τον έκαναν περιζήτητο σε γυναικοπαρέες. Η Μπερναντέτ, η σύζυγός του που χαρακτηρίστηκε σαν το «σταθερό σημείο» (point fixe) στο οποίο πάντα επέστρεφε ο άπιστος Ζακ, σε μια συνέντευξή της στον γνωστό, και στο ελληνικό τηλεοπτικό κοινό, δημοσιογράφο Πατρίκ ντε Καρολίς (πρόβαλε την Ελλάδα με το ντοκιμαντέρ «ο μεγάλος γύρος» του καναλιού TV5) σκιαγράφησε θαυμάσια τα ερωτικά χαρίσματα του άνδρα της. «Ο σύζυγός μου» είπε «δεν είναι ένας συνηθισμένος άνδρας. Είχε με τις γυναίκες μια φοβερή επιτυχία. Όμορφος άντρας, που γοήτευε με κολακείες και υποσχέσεις και με την πολύ εύθυμη διάθεσή του, έκανε τα κορίτσια να τρέχουν προς αυτόν καλπάζοντας… Όμως ο σύζυγός μου επέστρεφε πάντα στο σταθερό σημείο».
Αυτό το «point fixe» κινδύνεψε μια μόνο φορά να χάσει οριστικά τη σταθερότητά του. Ο άπιστος Ζακ ερωτεύτηκε με πάθος, στα σαρανταδυό του χρόνια, την όμορφη γαλλίδα δημοσιογράφο της Figaro, τη Ζακλίν Σαμπριντόν. Ήταν το 1974, όταν εκτελούσε τα καθήκοντα του πρωθυπουργού στην κυβέρνηση που διόρισε ο πρόεδρος Ζωρζ Πομπιντού. Γνωρίστηκαν όταν εκείνος πραγματοποιούσε επίσημη επίσκεψη στη Ρουμανία και η δημοσιογράφος του πολιτικού ρεπορτάζ έλαβε εντολή, από την εφημερίδα της, να τον ακολουθήσει και να προσπαθήσει να επιτύχει μια αποκλειστική συνέντευξη. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Ο ερωτοχτυπημένος πρωθυπουργός δεν δίστασε να ανακοινώσει την πρόθεσή του (το 1976) να ζητήσει διαζύγιο από τη Μπερναντέτ, για να μπορέσει να την παντρευτεί. Οι πιέσεις που του ασκήθηκαν από τον τότε πρόεδρο Ζισκάρ Ντ’ Εστέν, από την κομματική εφημερίδα «Le Figaro», από στελέχη του κόμματος και από τη σύζυγό του, έφεραν το επιθυμητό γι’ αυτούς αποτέλεσμα. Έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στην αναμενόμενη λαμπρή πολιτική καριέρα και στον έρωτά του για τη Ζακλίν. Είχε προταθεί για την προεδρία του κόμματος και φυσικά ήταν ο αδιαμφισβήτητος υποψήφιος για τις μεθεπόμενες προεδρικές εκλογές, με δεδομένο το γεγονός πως ο Ντ’ Εστέν θα ήταν ο αντίπαλος του Μιτεράν στις επόμενες (1981) εκλογές. Ήταν πλέον βέβαιο πως αν επέμενε να παντρευτεί τη Σαμπριντόν, θα ακολουθούσε οπωσδήποτε η καταστροφή της πολιτικής του καριέρας. Η Μπερναντέτ του είπε ορθά κοφτά πως θα πάθαινε ότι και «ο Ναπολέων όταν χώρισε την Ιωσηφίνα». Του υπενθύμισε τον απαραβίαστο κανόνα του Πομπιντού, σύμφωνα με τον οποίο ένας πολιτικός δεν θρυμματίζει ποτέ μπροστά στους ψηφοφόρους του την εικόνα του καλού οικογενειάρχη με ένα σκανδαλώδες διαζύγιο. Άλλωστε και ο ίδιος ο Πομπιντού ακολούθησε αυτόν τον απαράβατο κανόνα, αφού με χίλιες δυο δικαιολογίες κράτησε κοντά του την πεταχτούλα Κλοντ, η οποία συνήθιζε να επιλέγει ερωτικούς συντρόφους και σε «παρτούζες».
Ο Σιράκ υποχρεώθηκε σε άτακτη υποχώρηση. Οι συγγραφείς του βιβλίου «sexus politicus» Κριστόφ Ντελουάρ και Κριστόφ Ντιμπουά, οι οποίοι περιγράφουν τα γεγονότα χωρίς να αποκαλύπτουν το όνομα της δημοσιογράφου, αναφέρουν τις συγκλονιστικές στιγμές αποχωρισμού των δυο ερωτευμένων. Ο Ζακ Σιράκ, με την υποχρεωτική από το κόμμα απαίτηση για τη συνοδεία και την παρουσία της φρουράς του στη συνάντηση, ομολόγησε στη Ζακλίν Σαμπριντόν πως «c’est fini. J’ai l’interdiction de te revoir» (αυτό είναι το τέλος. Μου απαγορεύουν να σε ξαναδώ). Η θυελλώδης αυτή σχέση τελείωσε με μια απόπειρα αυτοκτονίας της ερωτευμένης Ζακλίν, την οποία θυσίασαν από κομματική σκοπιμότητα για να μην σταθεί εμπόδιο στο δρόμο του «νέου Βοναπάρτη» προς την πρωθυπουργία και την προεδρία της γαλλικής δημοκρατίας.
Πριν και μετά τη Ζακλίν Σαμπριντόν υπήρξαν και άλλες γυναίκες που αγάπησαν το Σιράκ. Άλλες πραγματικές ερωμένες και πολλές άλλες να αναφέρονται με στοιχεία που βασίζονται σε ανεπιβεβαίωτες φήμες. Στα νεανικά του χρόνια, όταν το 1953 ως σπουδαστής και στην ηλικία των 21 ετών έκανε μια καλοκαιρινή μετεκπαίδευση (summer school) στο Radcliff College του Harvard των ΗΠΑ, αρραβωνιάστηκε τη Φλόρενς Herlihy, μια όμορφη ξανθιά Αμερικάνα από τη Βιρτζίνια. Πέρασε μαζί της ένα έντονο ερωτικό καλοκαίρι διασκεδάζοντας «από μπαρ σε μπαρ» και αποφάσισαν να παντρευτούν. Όμως, ο πατέρας της κοπέλας είχε αντιρρήσεις για έναν τέτοιο γάμο, μη γνωρίζοντας «από που κρατά η σκούφια» του ανέμελου και γλεντζέ γαμπρού. Ο Σιράκ επέστρεψε απογοητευμένος γι’ αυτή την «απόρριψη» στο Παρίσι, για να παντρευτεί τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου τη Μπερναντέτ.
Μετά το γάμο του και μόλις άρχισε η διαφαινόμενη λαμπρή πολιτική του σταδιοδρομία, οι γυναίκες του πολιτικού, δημοσιογραφικού και καλλιτεχνικού χώρου με επαγγελματικές φιλοδοξίες, άρχισαν (κατά την έκφραση της Μπερναντέτ) να «ελκύονται καλπάζοντας». Ανάμεσα σ’ αυτές που γοητεύτηκαν από το Σιράκ ήταν η σύμβουλος του Πομπιντού Μαρί-Φρανς Γκαρό, η δημοσιογράφος Ελιζαμπέτ Φριντερίκ, η γιατρός και υπουργός παιδείας στην κυβέρνησή του το 1986-88 Μισέλ Μπαρζάκ, η δημοσιογράφος Μισέλ Κοτά, η κομματική φίλη Σοφί Ντεσί γνωστή με το προσωνύμιο «η ξανθιά του Σιράκ», μια γιαπωνέζα με την οποία, σύμφωνα με ανεξακρίβωτες φήμες, απόκτησε και ένα παιδί και άλλες ελάχιστα γνωστές και «κρυφές» ερωμένες. Μάλιστα, κάποιοι ισχυρίστηκαν πως, μια από τις ανώνυμες ερωμένες του Μιτεράν ήταν ταυτόχρονα και μετρέσα του Σιράκ. Μεγάλο επίσης ενδιαφέρον προκάλεσαν οι φήμες πως είχε ερωτικές σχέσεις με τη γνωστή ιταλίδα ηθοποιό Κλαούντια Καρντινάλε. Η Ιταλίδα διέψευσε τις φήμες και υπέβαλε μήνυση στο περιοδικό «Μαριάν» που δημοσίευσε τη σχετική ανεπιβεβαίωτη πληροφορία.
Διαβάστε ακόμα
Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του
Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς
Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης
Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη
Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;
Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος
Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»
Οι έντιμοι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας
Η ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλίας: από τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν στον Φρανσουά Μιτεράν
Ο Φρανσουά Μιτεράν και η πολιτική εξαφανιση της Γαλλίας
Η πολυτάραχη ερωτική ζωή του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Μιτεράν
Η περίπτωση του Ζακ Σιράκ: η πορεία προς την εξουσία
Περισσότερες δημοσιεύσεις της κατηγορίας Αναλύσεις ΕΔΩ
