Το δέκατο έκτο άρθρο της σειράς Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας του Σωκράτη Σίσκου
Νικολά Σαρκοζί: Ο δύσοσμος χώρος των παρασκηνίων
Οι «έντιμοι» συκοφάντες της Ελλάδας:
ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΙΤ
Η νοσηρή πολιτική ζωή ηγετικών προσωπικοτήτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Μια σειρά άρθρων της ίδιας θεματολογίας
Νικολά Σαρκοζί: Ο δύσοσμος χώρος των παρασκηνίων
Άρθρο Νο 16, του Σωκράτη Β. Σίσκου
Αυτή η ταπεινωτική υποταγή της Γαλλίας στη Γερμανία έναντι οικονομικών ανταλλαγμάτων, ήταν πλέον ολοφάνερη. Και στη Γαλλία αλλά και στη Γερμανία σκίτσα και βίντεο παρίσταναν το Σαρκοζί ως υπηρέτη και σερβιτόρο της Μέρκελ, όπως σε ένα θαυμάσια μονταρισμένο γερμανικό βίντεο που παίχτηκε τον Ιανουάριο του 2012, σε όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά τηλεοπτικά κανάλια και στο διαδίκτυο.
Η ταύτιση της εξωτερικής πολιτικής του Σαρκοζί με αυτή των ΗΠΑ υπήρξε ένα ισχυρό πλήγμα στη δημοτικότητά του. Έναν χρόνο μετά την εκλογή του ως προέδρου, το 2008, ανάγγειλε την επιστροφή της Γαλλίας σε όλες τις δομές του ΝΑΤΟ. Αυτή η στενή προσέγγιση στις πολιτικές επιδιώξεις των ΗΠΑ σε θέματα εξωτερικής πολιτικής θεωρήθηκε, από τους ψηφοφόρους της Δεξιάς, ως προδοσία στην κομματική κληρονομιά και στην περήφανη εξωτερική πολιτική του στρατηγού Ντε Γκολ. Αλλά και η νεοαποικιακή πολιτική του με στρατιωτικές επεμβάσεις στις πρώην γαλλικές αποικίες της Αφρικής και κυρίως εναντίον της Λιβύης του Καντάφι, αποτελούσαν σαφείς ενδείξεις προσαρμογής της γαλλικής πολιτικής στο αποτυχημένο αμερικανικό δόγμα «της Αραβικής Άνοιξης».
Η Δημοκρατία δεν επιβάλλεται με τα τανκς σε λαούς με διαφορετική κουλτούρα. Τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών σε Τυνησία και Αίγυπτο έδειξαν πως ο μουσουλμανικός τρόπος διακυβέρνησης με τη «Σαρία», δεν είναι δυνατόν να αντικατασταθεί από κάποιο άλλο πολίτευμα που δεν συνάδει με την σταδιακά εξελισσόμενη κουλτούρα των αραβικών λαών. Η ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου μουσουλμάνου προέδρου στην Αίγυπτο και η κήρυξη στρατιωτικής δικτατορίας από φιλοδυτικό στρατηγό, το χάος που επικράτησε στη Λιβύη και οι επεμβάσεις στο Ιράκ και στη Συρία, έφεραν τον όλεθρο και τον τρόμο σε ολόκληρο τον κόσμο με την ενδυνάμωση του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Τα δυσμενή αποτελέσματα φάνηκαν σε λιγότερο από μια δεκαετία. Η Γαλλία πλήρωσε και πληρώνει ακόμα βαρύ τίμημα από την τρομοκρατία. Ποτάμια αίματος χύθηκαν στην προσπάθεια της Δύσης να ελέγξει τα πετρέλαια και τα πολιτικά καθεστώτα της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, με πολιτιστικά τεχνάσματα για δήθεν Δημοκρατία και ανοιξιάτικα Αραβικά παραμύθια. Η Γαλλία εξασθένισε πολιτικά και οικονομικά, σε σύγκριση με μια Γερμανία που αποστασιοποιήθηκε έξυπνα από τέτοιου είδους στρατιωτικές επεμβάσεις.
Ο Σαρκοζί εμφανιζόταν από τα σατυρικά περιοδικά ή τα σκίτσα των εφημερίδων ως υπάκουος υπηρέτης της Γερμανίας. Ο αντικαταστάτης του, ο σοσιαλιστής Φρανσουά Ολάντ που κέρδισε στις προεδρικές εκλογές του 2012, κατάντησε κι’ αυτός μια πραγματική μαριονέτα, σε έναν προπαγανδιστικά αναφερόμενο ισότιμο και δίδυμο άξονα Γαλλίας-Γερμανίας μέσα στην ΕΕ και ειδικότερα στην Ευρωζώνη, η οποία μετεξελίχθηκε σε πραγματικό γερμανικό φέουδο. Όμως και άλλα γεγονότα μείωσαν δραματικά τη δημοφιλία του Σαρκοζί. Η επίδειξη νεοπλουτισμού από μια κάστα αυλοκολάκων που τον περιτριγύριζε, με πάρτι και κοσμικές συγκεντρώσεις χλιδής, ο χοντροκομμένος τρόπος που χειρίστηκε το διαζύγιό του με τη Σεσιλιά για να παντρευτεί την Κάρλα Μπρούνι και το αντιπαθητικό αγέρωχο στιλ του, απομάκρυναν πρώην ένθερμους οπαδούς του, κυρίως συντηρητικούς και μεγάλης ηλικίας, με αποτέλεσμα να νικηθεί από έναν άνευρο και τελείως χλιαρό αντίπαλό του στις προεδρικές εκλογές του 2012. Θα πρέπει να σημειωθεί και η απόλυτη ταύτισή του με τη σκληρή και κερδοσκοπική τακτική της Γερμανίας στη «διαιώνιση» της αβεβαιότητας για τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους, αλλά και το ρόλο του στη σύνοδο του G20 στις Κάννες{1} το Νοέμβρη του 2011. Εκεί, με το συνηθισμένο πρόσχημα της σωτηρίας του ευρώ, οι ευρωπαίοι ηγέτες της συνόδου απεμπόλησαν κάθε ίχνος δημοκρατικής ευαισθησίας, σύμφωνα με τις ιδρυτικές αρχές της ΕΕ. Με τις πιέσεις προς τα αντίστοιχα κοινοβούλια, «διόρισαν ως μη εκλεγμένους πρωθυπουργούς» της Ελλάδας και της Ιταλίας το Λουκά Παπαδήμο και το Μάριο Μόντι, παλιά και πιστά στελέχη της «Τριμερούς Επιτροπής» (Trilateral Commission) που έχαιραν και της εμπιστοσύνης της Γκόλντμαν Σακς. Αξίζει να σημειωθεί πως, όπως έγραψαν τότε οι εφημερίδες, η υπόδειξη για τον Παπαδήμο έγινε από τον Μανουέλ Μπαρόζο (ενταγμένο στην κλίκα της Γκόλντμαν Σακς) προς τον έλληνα αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Η ερωτική ζωή του Σαρκοζί δεν υπήρξε σκανδαλώδης. Παντρεύτηκε τρεις φορές και απόκτησε τέσσερα παιδιά και με τις τρεις νόμιμες γυναίκες του. Όμως κατηγορήθηκε για αρκετά οικονομικά σκάνδαλα για τα οποία, όπως και στην περίπτωση της Clearstream{2} με τις φρεγάτες της Ταϊβάν, δεν υπήρξαν απτά ενοχοποιητικά στοιχεία. Το 2010 κατηγορήθηκε πως έλαβε παράνομα χρήματα από τη Λιλιάν Μπετανκούρ, την ιδιοκτήτρια της «L’Oréal» και σύμφωνα με το «Φορμπς» την πλουσιότερη γυναίκα του κόσμου, για να χρηματοδοτήσει τον προεκλογικό του αγώνα του 2007. Αθωώθηκε γιατί δεν υπήρξαν στοιχεία που να θεμελιώνουν την ενοχή του.
Άλλη παρόμοια υπόθεση παράνομης χρηματοδότησης του προεκλογικού του αγώνα στις προεδρικές εκλογές του 2012, απασχόλησε τις δικαστικές αρχές του Παρισιού τον Ιούνιο του 2014. Μεγάλα ποσά εκταμιεύθηκαν από την «Event & Co», θυγατρική της μεγάλης εταιρείας «Bygmalion», στο κόμμα UMP και κατά το στάδιο της προανάκρισης διαπιστώθηκε πως, ο Νικολά Σαρκοζί γνώριζε αυτή την παράνομη είσπραξη χρημάτων από το κόμμα για να διατεθεί κρυφά για τις προεκλογικές του ανάγκες. Μετά από απόφαση του δικαστικού συμβουλίου στις 5 του Σεπτέμβρη 2016, ο Σαρκοζί παραπέμφθηκε για να δικαστεί για παράνομη χρηματοδότηση της προεκλογικής του καμπάνιας του 2012. Στις αρχές του 2017 και στο προανακριτικό στάδιο, υπήρξε διαφωνία μεταξύ των δυο δικαστών που χειρίζονται την υπόθεση και αυτό το γεγονός οδηγεί στο υποθετικό συμπέρασμα πως, ως συνήθως, ο πρώην πρόεδρος θα «αθωωθεί και πάλι ελλείψει στοιχείων».
Μια άλλη υπόθεση αφορούσε στις πληροφορίες που είχαν στη διάθεσή τους οι δικαστικές αρχές, από τηλεφωνικές υποκλοπές για τη χρηματοδότηση του Σαρκοζί από το δικτάτορα της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι. Σ’ αυτές τις υποκλοπές διαπιστώθηκε επίσης πως ο δικηγόρος Ζιλμπέρ Αζιμπέρ, άριστα δικτυωμένος στο δικαστικό περιβάλλον, έδινε πληροφορίες στο Σαρκοζί για την πορεία των ανακρίσεων στην υπόθεση της Λιλιάν Μπετανκούρ, με αντάλλαγμα τη συμπαράστασή του για την κατάληψη ενός περιζήτητου δικαστικού πόστου στο πριγκιπάτο του Μονακό.
Το Μάρτη του 2011, τρεις μέρες πριν από τη γαλλική αεροπορική επέμβαση στη Λιβύη, ο γιος του Καντάφι, ο Σαΐφ Αλ Ισλάμ, δήλωσε, χωρίς όμως να προσκομίσει έγγραφες αποδείξεις, πως ο πατέρας του είχε ενισχύσει οικονομικά την προεκλογική εκστρατεία του Νικολά Σαρκοζί. Η υπόθεση δεν είχε διερευνηθεί δικαστικά «ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων». Άλλη ύποπτη υπόθεση που δεν μπόρεσε να διαλευκανθεί και πάλι από έλλειψη συγκεκριμένων στοιχείων, ήταν οι ψεύτικες δημοσκοπήσεις από εννέα εταιρείες οι οποίες πληρώθηκαν από τον προεδρικό προϋπολογισμό, κατά την προεδρική θητεία του Σαρκοζί, για να δημοσιεύουν εικονικές αλλά ευνοϊκές γα τον πρόεδρο δημοσκοπήσεις της γαλλικής και ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Λίγα χρόνια αργότερα διάβασα σχόλιο σε γαλλική εφημερίδα που αναφερόταν, με σκωπτικό τρόπο, η ανέντιμη και «σικέ» διαδικασία των ελληνικών δημοσκοπήσεων. Στη Γαλλία, όπως προσπαθούσε να δείξει ο αρθρογράφος, τα πάντα γίνονται με διαφανή και έντιμο τρόπο. Αυτό μας θυμίζει τους καγχασμούς των ευρωπαϊκών ΜΜΕ για τα «Greek Statistics» και την εκκωφαντική σιωπή τους για τα διπλά και κρυφά βιβλία της Eurostat με τα παραποιημένα στοιχεία της Κομισιόν στην περίοδο της προεδρίας του Ρομάνο Πρόντι, όπως ήδη έχουμε επισημάνει σε προηγούμενο άρθρο μας. Φαίνεται πως η «εντιμότητα» είναι μια χαρισματική ιδιαιτερότητα που εμφανίζεται α λα καρτ μόνο στα βορειοευρωπαϊκά κράτη, όπου είναι αδύνατον να συναντήσει κάποιος απατεώνες ή διεφθαρμένους πολιτικούς και πολίτες.
Η υπόθεση Μπερνάρ Ταπί, αφορούσε στην ευνοϊκή διαιτησία των απαιτήσεων του μαρσεγιέζου επιχειρηματία από την τότε κρατική τράπεζα «Κρεντί-Λιονέ» (Crédit Lyonnais). Το ποσό που δόθηκε το 2008 στον Ταπί, στον κομματικό φίλο του γάλλου προέδρου, ανερχόταν στα 405 εκατομμύρια ευρώ. Μετά από πολυετείς ανακρίσεις, η ευθύνη αποδόθηκε στην τότε υπουργό οικονομικών του Σαρκοζί, την Κριστίν Λαγκαρντ, τη σημερινή γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η οποία παραπέμφθηκε (Ιούλιος 2016) για να δικαστεί στο ειδικό δικαστήριο «Cour de justice de la République» με την κατηγορία της αμέλειας και της απιστίας σε βάρος του γαλλικού Δημοσίου. Το Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΝΤ δήλωσε πως την περιβάλλει με την εμπιστοσύνη του και επικύρωσε την πρόσληψή της για μια δεύτερη θητεία της στο Ταμείο, αν και κάποια στελέχη της γαλλικής κυβέρνησης είχαν εκφράσει επιφυλάξεις για τη δυνατότητα συνέχισης των καθηκόντων της στην περίπτωση μιας καταδικαστικής απόφασης. Φυσικά στο τέλος η Λαγκάρντ αθωώθηκε, όπως συνήθως γίνεται σε όλες τις δίκες των ευρωπαίων πολιτικών.
Η σοβαρότερη περίπτωση ανάμειξης του Νικολά Σαρκοζί σε θέμα διαφθοράς, αναφέρεται στην περίπτωση της «υπόθεσης Καράτσι», στην οποία υπήρξαν και ανθρώπινα θύματα από τρομοκρατική ενέργεια. Στις 8 του Μάη 2002 ανατινάχτηκε, σε επίθεση αυτοκτονίας, στο Καράτσι του Πακιστάν, ένα λεωφορείο μεταφοράς εργατών. Σκοτώθηκαν 11 γάλλοι εργαζόμενοι της Διεύθυνσης Ναυτικών Κατασκευών. Στην αρχή η επίθεση αποδόθηκε στην τρομοκρατική οργάνωση του Οσάμα Μπιν Λάντεν, την Αλ-Κάιντα. Μετά από εφτά χρόνια, το 2009, ο επιφορτισμένος με την υπόθεση γάλλος δικαστής, διαπίστωσε πως η έκρηξη είχε πραγματοποιηθεί από κάποια ημιαυτόνομη ομάδα των μυστικών υπηρεσιών του Πακιστάν. Ήταν μια εκδικητική πράξη πακιστανών στρατηγών και άλλων αξιωματικών, για την μη συνέχιση καταβολής «της μίζας» από την πώληση γαλλικών φρεγατών στο ναυτικό της χώρας τους. Η σταδιακή καταβολή γινόταν προηγουμένως κανονικά μέσω λογαριασμών από την πώληση γαλλικών υποβρυχίων στη Σαουδική Αραβία, ώστε να είναι πολύπλοκη η διαδρομή των παράνομων προμηθειών. Ένα μέρος των προμηθειών επέστρεφε στη Γαλλία για να χρηματοδοτηθεί η προεκλογική εκστρατεία του Εντουάρ Μπαλαντίρ, στην κυβέρνηση του οποίου, ως υπουργός προϋπολογισμού, συμμετείχε και ο Νικολά Σαρκοζί. Έχουμε ήδη αναφέρει πως σε αυτή την προεκλογική εσωκομματική αντιπαλότητα μεταξύ Σιράκ και Μπαλαντίρ, ο Σαρκοζί ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Μπαλαντίρ και υπεύθυνος του προεκλογικού του αγώνα. Μόλις ο Σιράκ εκλέχτηκε, το 1995, πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας, διέκοψε τη ροή των μυστικών και παράνομων προμηθειών προς τη Σαουδική Αραβία, με συνέπεια να διακοπούν και οι χρηματικές αποστολές προς τους αξιωματικούς του Πακιστάν, οι οποίοι εξοργίστηκαν με τη Γαλλία και τους Γάλλους. Η ανατίναξη του λεωφορείου με τους γάλλους εργαζόμενους ήταν μια πράξη εκδίκησης για τις προμήθειες που δεν πληρώθηκαν. Είναι βέβαιο πως ο Σαρκοζί ήταν γνώστης της διαδικασίας των παράνομων προμηθειών, αλλά όπως και στις άλλες περιπτώσεις κατάφερε και πάλι σαν χέλι να ξεγλιστρήσει από τα δίχτυα της Δικαιοσύνης.
Μετά την ήττα του από τον Ολάντ στις προεδρικές εκλογές του 2012, ο Σαρκοζί αγωνίστηκε με νύχια και δόντια για να ενισχύσει το κύρος του μέσα στο κόμμα. Εκλέχτηκε το 2014 πρόεδρος του κόμματος «Union pour un Mouvement Populaire» (UMP) το οποίο μετονόμασε σε «Les Républicains» (LR), αλλά παρά τον σκληρό αγώνα του στα πολιτικά παρασκήνια και τις κινητοποιήσεις των οπαδών του, δεν κατάφερε να υποδειχθεί στις εσωκομματικές προκριματικές εκλογές ως υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές του 2017. Οι ψηφοφόροι του κόμματος επέλεξαν τον Φρανσουά Φιγιόν, τον οποίο είχε ορίσει ως πρωθυπουργό όταν ασκούσε τα καθήκοντα του προέδρου της γαλλικής δημοκρατίας από το 2007 και ως το 2012.
Ο Φιγιόν ήταν εξαιρετικά δημοφιλής και σε ψηφοφόρους άλλων κομματικών χώρων και στην αρχή φάνηκε πως θα διεκδικούσε με άνεση την προεδρία. Το σκάνδαλο όμως που ξέσπασε στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου από τις αποκαλύψεις της εφημερίδας «Le Canard enchaîné» και κυρίως η δίωξη που ασκήθηκε από τη γαλλική δικαιοσύνη για κατάχρηση δημοσίων πόρων λόγω της πλασματικής εργασίας της συζύγου του, ήταν σε κάποιο βαθμό ένα είδος «πολιτικής δολοφονίας». Ο Φρανσουά Φιγιόν, το φαβορί των προεδρικών εκλογών, εκτοπίστηκε από τον ανερχόμενο με εκπληκτική ταχύτητα Εμμανουέλ Μακρόν. Το νέο ανερχόμενο αστέρι της γαλλικής πολιτικής σκηνής υποστηρίχθηκε από ανώτατα ηγετικά στελέχη του σοσιαλιστικού κόμματος, από σημαντικά στελέχη των «Ρεπουμπλικέν», από τα ΜΜΕ αλλά και τον επιχειρηματικό κόσμο, λόγω των σχέσεων του Μακρόν με την επενδυτική τράπεζα των Ρότσιλντ στην οποία (από τις επενδυτικές του επιτυχίες) ήταν γνωστός με το προσωνύμιο «ο Μότσαρτ των οικονομικών».
Μετά την ανάδειξη του Μακρόν ως μια νέα κεντροδεξιά πολιτική προσωπικότητα, ο Νικολά Σαρκοζί φαίνεται πως για πρώτη φορά βρίσκεται σε θέση πολιτικής αμηχανίας και αβεβαιότητας. Ως τώρα είχε κινηθεί στα πολιτικά παρασκήνια με εντυπωσιακή μαεστρία. Γι’ αυτές τις εκπληκτικές δολοπλοκίες του θα ασχοληθούμε και σε μεταγενέστερα κείμενα, όταν θα αναφερθούμε στα συγκλονιστικά πολιτικά γεγονότα που έχουν σχέση με τον Ντομινίκ Στρος Καν. Με μια μακιαβελική μεθοδευμένη τακτική παγιδεύσεων, εξουδετέρωσε αποτελεσματικά τους δυο επίφοβους για την πολιτική καριέρα του Ντομινίκ (τον Ντε Βιλπέν και τον Στρος Καν). Με τον Εμμανουέλ Μακρόν όμως είναι φανερό, από τις πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις που τον στηρίζουν, πως τα περιθώρια για νέα σκοτεινά πολιτικά παιχνίδια είναι από περιορισμένα ως ανύπαρκτα.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1].- Το Νοέμβρη του 2011, οι αρχηγοί των 20 πλουσιότερων χωρών συναντήθηκαν στις Κάννες της Γαλλίας για να βρουν επειγόντως λύση στο θέμα του υπερβολικού χρέους της Ιταλίας. Για το Σαρκοζί η επιτυχία του εγχειρήματος για τη σωτηρία του ευρώ ήταν απαραίτητη για το κύρος του, δεδομένου ότι τον επόμενο χρόνο θα διεκδικούσε, για δεύτερη πενταετία, τη γαλλική προεδρία. Ο Μπερλουσκόνι, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, αρνήθηκε να οδηγηθεί η χώρα του στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και γι’ αυτό ο Σαρκοζί και ο αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα, πίεζαν σκληρά την καγκελάριο Α. Μέρκελ να αυξήσει τις γερμανικές εισφορές για το «τείχος προστασίας» της ευρωζώνης και να αναλάβει η Γερμανία τη χρηματοδότηση του ιταλικού χρέους. Οι γερμανοί τραπεζίτες της Bundesbank αρνήθηκαν να αναλάβουν τη χρηματοδότηση για τη διευθέτηση του ιταλικού χρέους και η Μέρκελ έβαλε τα κλάματα, δηλώνοντας πως αν συναινούσε, χωρίς την έγκριση των τραπεζιτών, θα «αυτοκτονούσε πολιτικά». Μπροστά σ’ αυτή την τραγική κατάσταση ο Γ. Παπανδρέου, που είχε ανακοινώσει τη διενέργεια δημοψηφίσματος, κλήθηκε στις Κάννες. Με την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος οι λεγόμενες «Αγορές» αναστατώθηκαν. Οι αποδόσεις των 10ετών κρατικών ομολόγων της Ελλάδας αυξήθηκαν, σε μία μέρα, κατά 16,2%. Υπήρχε κίνδυνος το ευρώ να καταρρεύσει. Η ατμόσφαιρα στη σύνοδο ήταν εκρηκτική. Ο τότε πρωθυπουργός της Ισπανίας Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, στο βιβλίο του «El Dilema-600 dias de vertigo» (Το Δίλημμα-600 ημέρες ιλίγγου), δίνει μια κάπως πιο ήπια εικόνα στο σοβαρό επεισόδιο ανάμεσα στο Σαρκοζί και στον Παπανδρέου. Οι άνθρωποι όμως του περιβάλλοντος του γάλλου προέδρου μίλησαν με λεπτομέρειες στο γαλλικό τύπο Ο Σαρκοζί, απευθυνόμενος στον Παπανδρέου, ανέβηκε στην καρέκλα του και πάτησε έξαλλος με το ένα του πόδι πάνω στο τραπέζι. Οι άνθρωποι της συνοδείας του τον συγκράτησαν, αλλά εκείνος μαινόμενος και ωρυόμενος εξακολουθούσε «να εκφωνεί τα.…. γαλλικά! του» στην αγγλική γλώσσα. Επειδή οι βρισιές του δεν θα πρέπει, για λόγους ευπρέπειας, να αποδοθούν στα ελληνικά, τις παραθέτουμε όπως δημοσιεύτηκαν σε γαλλικές και αμερικανικές εφημερίδες: He also alleges that Sarkozy became enraged with Papandreou and called him a «fu**ing psycho».
[2].- Για το σκάνδαλο της Clearstream έχουμε εν εκτάσει αναφερθεί στην υπ’ αρ. 3 υποσημείωση του προηγούμενου άρθρου μας.
Διαβάστε ακόμα
Ο «ανήθικος» Έλληνας και οι «άμεπτοι» Δυτικοί επικριτές του
Ευρωπαϊκό πελατειακό κράτος: Μια ιστoρία σκανδάλων και διαφθροράς
Ο ρόλος των ΜΜΕ και η ανθελληνική προπαγάνδα στα χρόνια της κρίσης
Οι λομπίστες των Βρυξελλών: Η μυστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης
Οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Ελίτ: Η περίπτωση της Μαρίας Δαμανάκη
Ευρωπαϊκή Ένωση: Πώς φτάσαμε στην απεμπόληση των ιδρυτικών της αξιών;
Οι δυσώδεις αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού οικοδομήματος
Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο: τo γεράκι της ευρωπαϊκής «συμμαχίας των προθύμων»
Οι έντιμοι οραματιστές της Ευρωπαϊκής Ιδέας
Η ευρωπαϊκή πορεία της Γαλλίας: από τον Ζισκάρ ντ’ Εστέν στον Φρανσουά Μιτεράν
Ο Φρανσουά Μιτεράν και η πολιτική εξαφανιση της Γαλλίας
Η πολυτάραχη ερωτική ζωή του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Μιτεράν
Η περίπτωση του Ζακ Σιράκ: η πορεία προς την εξουσία
Οι ερωτικές περιπέτειες του Ζακ Σιράκ και το διακύβευμα της εξουσίας
Νικολά Σαρκοζί: Μια μαριονέτα του Βερολίνου στο τιμόνι της Γαλλίας
Περισσότερες δημοσιεύσεις της κατηγορίας Αναλύσεις ΕΔΩ
